Na heel wat hersenspinsels en onenigheid (ik wou discussie zegen, maar onenigheid klinkt minder erg) ben ik er bijna van overtuigd. Ik zou de perfecte dochter kunnen zijn. Toegegeven, ik heb wat minder mooie kantjes en soms zijn die prominent aanwezig. Toch, de mensen die me enkel van zien kennen, zouden me best kunnen verwarren met de perfecte dochter. Zal ik eens een kleine omschrijving geven van mijn publieke doen en laten? Ik ben catechiste, dat wil zeggen, ik doe de vormsel voorbereiding met kinderen van 12. Samen met mijn mama ondersteun ik soms het jeugdkoor tijdens kerk vieringen. Als het nodig is, ben ik misdienaar in vieringen op een hoogdag. Vanuit de PLUS (catechese-groep), doe ik ook de muzikale begeleiding van ons "bandje". Daarnaast ben ik ook vaste muzikant in de plaatselijke fanfare. Waar ik bijna zonder fout aanwezig ben, en als het kan (geen examens) ben ik ook sowieso op het eetfeest aan het helpen. Ik help ook op het eetfeest van de pastoor en als het moet dat van de KWB. Om het helemaal af te maken, ben ik ook babysit, animator en bovenal animator bijzondere zorg.
Geef toe, moest je me bezig zien bij ons in het dorp, je zou nogal denken. Nu kwam ik in aanvaring (weer ander woord dan discussie) met mijn opa. Hij vond dat ik beter zou een voorbeeld nemen aan mijn nicht. Die is leiding in de chiro en zet zich tenminste in in het dorp. Ook heeft ze een weekend job, ze weet wat echt belangrijk is in het leven. Ik vraag me af of ik het niet gedroomd heb. We kunnen stellen dat ik een grootvader heb die zijn kleindochter liever geld ziet verdienen dan zich belangeloos inzetten. Ook vinden ze chiro een grotere inzet dat geloof doorgeven of al mijn dingen voor de kerk. Ik heb ondertussen al van de mama te horen gekregen dat ik daar geen waarde aan moet hechten. Blijkbaar heeft opa altijd al een betere band gehad met mijn tante dan met mijn mama. Ons mama komt dan ook beter overeen met haar moeder. Zo gaat dat daar. Nu vind mijn oma dus alles wat ik doe geweldig en mijn opa alles wat mijn nicht doet. Het is een vreemde wereld.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is... Zo'n prachtige model dochter als ik, mag best wel eens slecht gehumeurd zijn...
Dit gezegd zijnde ga ik terug naar mijn taakjes die verwacht worden van zo'n model dochter. XX S.
Dit weekend had ik een vormsel-viering voor mijn neefje. Misschien ben ik ouderwets opgevoed en zoals jullie weten ben ik zelf ook wel echt gelovig. Christelijk laat ik zeggen... Katholiek, daar ben ik nog niet helemaal uit. Aangezien het daar een viering is met schandalig veel volk, zat ik samen met mijn moeder en broer redelijk achteraan. Mijn vader is peter, die mocht vooraan zitten. Op het moment dat de vormheer de vormelingen vormde of terwijl de hostie werd uitgedeeld, zat er een clubje achter mij gewoon te babbelen. Niet zo even snel iets zeggen op een fluistertoon. Ze hadden zich met 4 of 6 echt naar elkaar toe gedraaid, (de achterste rij met zijn gezicht naar achter) het praten was ook op een gewone toon. Zo luid dat wij zelfs perfect konden verstaan wat ze aan het vertellen waren. Het ging over alle ditjes en datjes uit hun leven. Een gesprek alsof ze op café zaten. Verschrikkelijk! Ik verwacht wel enkele eerlijke meningen, op mail of als reactie, als facebook bericht. :) Ben ik nu een ouderwetse zaag? Of zijn bejaarden die luid op praten tijdens een vormselviering wel oké? Hoe moeten hun kleinkinderen zich gevoeld hebben?! Half de kerk zat aan de koffieklets. Leuk is dat voor dat hoopje 12jarigen, niemand had dus werkelijk interesse in hun.
20 en meer
