Mijn mening over de praline is verdeeld. De smaak is geweldig, echt iets voor liefhebbers van chocolade. Ze maken is echter een andere zaak. Tijdens het maken van de pralines ben ik op heel wat problemen gebotst. Als eerste, je moet de chocolade en ingrediënten tot een soort van saus maken. Dit doe je door room te warmen en over de andere ingrediënten te gieten en natuurlijk daar in te roeren. Misschien ligt dat aan mijn brokjes chocolade, maar ze smolten dus niet helemaal. Op zich is dat geen probleem voor de smaak, maar het oog wil ook wat. Achteraf bedacht ik dat het misschien geen slecht idee is om hiervoor "chocolade pastilles' te kopen. Normaal gezien zijn deze sowieso kleiner en gemaakt voor fondue en smelten. Een 2e probleem waar ik mee te kampen kreeg was dat ik de ganach niet mooi plat in mijn schaaltje kreeg. Gelukkig valt dat niet meer op zodra je de chocolade er rond doet. Met het aanbrengen van de buitenste laat chocolade had ik echter het meeste problemen. De chocolade moet de hele tijd vloeibaar zijn, maar door het lang opwarmen verhard die op den duur en komen er brokjes in. Ook smelt de vulling wanneer ze in aanraking komt met de warme chocolade. Je moet ze dus snel genoeg onderdompelen of draaien. Sowieso verlies je een deel van de vulling in de chocolade, dit kan misschien ook voor de brokjes zorgen. Mijn papa had het idee om de vulling misschien in de vriezer te plaatsen nadat ze is opgesteven, maar voor het vullen. Omdat ze dan natuurlijk veel kouder is om te beginnen. Het onderdompelen op zich was al een probleem voor mij... Mijn gesmolten chocolade ging niet diep genoeg, dus ik moest de vulling even omdraaien. Dit zorgt ervoor dat het uitzicht wat minder is. Gelukkig maakt de smaak veel goed, daar is iedereen het over eens.
Het recept vind je op "dagelijkse kost" via de website van één. Ik had graag een foto geplaatst, maar blijkbaar is het formaat te groot. Hoewel ik het reeds verkleint had, blijft het niet lukken. Zal eens moeten bekijken hoeveel kleinder het nog moet. Vroeg of laat vind je dus foto's ook hier terug. XX S.
Mijn vakantie dagen zijn rustig verlopen. Het grootste deel van heb ik me bezig gehouden met het ontspannen en niets doen. Sinds deze morgen heb ik me tenminste ook al bezig gehouden met mijn kamer. Niet dat ik al veel vooruit ben gegaan, maar het is een begin. Morgen moet er natuurlijk nog gestofzuigt worden en af stoffen. Ik ben wel nog niet bij mijn dozen op zolder geraakt. Persoonlijk vind ik dat wel jammer, daar had ik misschien leuke dingen kunnen vinden. Volgende weken heb nog een paar dagen tijd, dan kom ik er misschien wel toe. Op een dag moet het toch gebeuren. Wat de foto's betreft, dat is me ook nog niet gelukt. Mijn mama is van mening dat het ons te veel kost als ik ze thuis op foto papier print. Daarom wil ze dat ik de foto's laat printen in een winkel. Ik snap niet hoe ze er bij komt dat dat goedkoper is. MAar dat is natuurlijk haar idee.
Het volgende puntje is Michael. Gisteren vroeg hij me of hij vandaag naar het afscheidsfeestje van L mocht. Zij gaat namelijk voor 4 maand naar Zweden ofzo. Omdat hij met vrienden mee ging die mij niet moeten hebben, heb ik toegezegd. Het is zonder twijfel met veel pijn in het hart, maar ik kan het hem niet weigeren. Toegegeven, ondanks leugens en het verliefd worden op L moet hij toch ook de deur uit? Zijn beste kammeraad vind dat ik te jaloers ben en me te veel bemoei. Ik weet niet goed waar je de grens moet trekken en hoe ver je de ander moet laten gaan. Vanavond bijt ik dus op mijn nagels! Al wil ik wel de coole vriendin zijn, het lukt me niet helemaal zoals ik verwacht had. Ik beloof mezelf dat ik hem op een dag vertrouw. Over vanavond moet ik me eigenlijk ook geen zorgen maken. Wat me ongelukkig maakt is dat hij me absoluut niet wou meenemen naar dat feestje. Natuurlijk heb ik daar niets te zoeken, ik ken L. amper. Hij is echter wel mijn lief, met hem wil ik graag gezien worden.
Na dat relaas over alles wat minder goed gaat wil ik plaats maken voor iets waar ik me aan vast houdt. Koken. Ik ben begonnen met het testen van receptjes. Vandaag heb ik wat voorbereidingen getroffen, morgen ga ik aan de slag. Wat ik als eerste ga testen zijn de pralines die in Dagelijkse kost werden gemaakt. Lijkt me wel lekker en niet te moeilijk om mee te beginnen. Morgen geef ik jullie alle informatie daar om trent. Verder heb ik ook een nieuw kookboek gekregen van mijn mama. Ook daaruit zal ik zo nog wat receptjes testen. Het is misschien gek, maar koken ontspant me echt. Neemt mijn gedachten weg van alle stress onderwerpen. Daarnaast is het ook gewoon een fijne manier om mijn familie en vrienden te verwennen. See you tomorrow S.
Eindelijk is het zover, mijn vrije dagen! Persoonlijk vind ik het een geweldig gevoel. Na al mijn zware werk van de afgelopen weken, ben ik eindelijk in staat om echt te ontspannen. Hoewel ik besloten heb om vandaag niets te doen, ben ik al behoorlijk actief geweest. Als groot protest tegen het actief zijn ben ik tot nu toe in pyjama gebleven. De hele voormiddag staat hier al de tv op, dat is het beste teken van niets doen. Toch ben ik al beetje bezig geweest.
Zoals gezegd ben ik aan mijn creatief offensief begonnen. Als eerste ga ik mijn kamer eens aanpakken. Tijdje geleden hebben mijn papa en ik mijn kamer met verf onder handen genomen. In tussen tijd was het nogal druk en ik ben nooit toegekomen aan de inrichting. Je kent dat wel, de basis spulletjes zijn al aanwezig, ook mijn verzamelspulletjes zijn aanwezig. Toch staat nog meer als de helft in doze op zolder. Ik had mezelf voorgenomen om als eerste die dozen te sorteren en dingen weg te gooien. Vandaag had ik daar echter minder zin, dus ben ik maar aan leukere dingen begonnen. In al die tijd heb ik namelijk ook nog geen foto's in mijn kamer opgehangen, dat is dus het eerste wat ik ga doen. Morgen ga ik echt aan de slag met mijn dozen. Daarnaast moet ook nog de kamer opgeruimd worden. De luchthaven van Moskou ziet er vast nog properder uit dan mijn kamer! Dat wil dus heel wat zeggen.
Ook heb ik aan de mama belooft dat ik mijn luie gat uit de zetel zou heggen en koken voor haar. Vanavond maak ik dus pasta bolognese. Ik weet dat ik eigenlijk beter kan, maar vandaag heb ik niet zoveel zin in meer. Hoe hoger ik mik, hoe langer ik in de keuken kan staan. Een van de volgende dagen ga ik opzoek naar leuke receptjes. Dan kan ik de mama naar de winkel te sturen om ingrediënten voor mij te halen. Koken is pas echt ontspannend! Als de familie het dan ook nog eens lekker vindt, dan is het helemaal feest. Puur genieten. Als ik speciaaltjes maak, zal ik foto's op mijn blog plaatsen. Kan ik beetje showen met het resultaat :) Het is trouwens nodig dat ik eens op zoek ga naar eenvoudige gerechten maar op een originele manier. Tijdens de vakantie met Michael en zijn ouders zouden we een soort van "komen eten" doen. Buiten wij 2 gaan ook zijn zus en haar man mee en zijn ouders. Het plan is dus dat elk koppel 1 avond eten moet voorzien. Het winnende koppel krijgt een extra verassing van de ouders. Geef nu toe, als jongste koppel aanwezig kunnen we niet verliezen. Zelf heb ik 3 jaar koken gehad op school en ben ik gewoon gek op koken. Michael kookt graag en kan gewoon niet verliezen. Je ziet, we hebben een stapje voor!
Als laatste waar ik deze dagen extra aan ga werken is "mijn lijn". Nu heb ik gewoon meer tijd voor sport en het wordt langzaam beter weer. (Het regent hier wel al de hele dag, dus ik ga niet te veel zeggen) Met deze vrije dagen heb ik gewoon de tijd om eens naar het zwembad te gaan. Dat is zoveel leuker dan gewoon thuis mijn oefeningetjes te doen. Zeg nu zelf, aanmoediging is altijd welkom. Gisteren ben ik jammer genoeg te ver gegaan met eten. Hoewel ik op alle manieren geprobeerd heb om onder de fastfood uit te komen, wou niemand luisteren. Het is niet zo dat ik niet wou gaan eten, alleen heb ik geprobeerd om exki, broodjeszaak, chineesrestaurant aan te prijzen. Gewoon dat lijkt me misschien al iets beter dan pizza hut of macdo. Alleen, niemand buiten ik zag dat in. Laten we hopen dat het niet te veel effect heeft. Ik ga me niet laten doen, zal dan zelf wat harder moeten werken. XX S.
Ik vraag me echt af wie zijn idee het was om vandaag "liefde is alles" te draaien op tv. Dat was niet echt het beste idee. Vandaag heb ik het namelijk weer eens verpest bij Michael. Blijkbaar heb ik een zesde zintuig voor dingen die ik moet zeggen om het te verpesten. Om te beginnen begon ik vragen te stellen over zijn liefde voor L. Natuurlijk weet ik dat beter is dat ik het gewoon laat liggen en er niets over zeg. Maar dat kan toch zomaar niet? Is er één meisje dit zo'n dingen zomaar over haar laat gaan? De hele tijd ben ik zo ontzettend onzeker, wie zou ook dat niet hebben? Na heel mijn gesprek daar over, bedacht ik dat het misschien goed voor hem was dat ik hem die vrijheid gaf. Als hij echt van mij houdt, dan komt hij steeds bij mij terug. Als ik echt van hem hou, wil ik toch dat hij gelukkig is? Daarom dacht ik dat het misschien niet slecht is als ik hem de kans geef om andere meisjes te flirten. Zelf zegt hij ook dat het nooit tot meer komt dan dat. Dus als hij dat mag, dan zou hij misschien bij mij blijven. Ook daar reageerde hij niet positief op. Nu moet ik toegeven dat ik het absoluut niet meer weet. Als ik jaloers uit de hoek kom, dan wordt hij razend... Gaat hij stomme dingen zeggen. Als ik hem vrijheid geef, dan negeert hij me.
Vanavond is hij dan natuurlijk ook op café gegaan. Eerst met vrienden van uit de middelbare school. Daarna ging hij voetballen en aangezien ik weet dat de voetbal nu over is en ik nog steefs niets gehoord heb, zit hij vast met kameraden op café. Die van de voetbal natuurlijk. Uiteindelijk zat ik dus vanavond alleen thuis. Kwam er natuurlijk ook nog eens bij dat iedereen vanavond een afspraak had, behalve ik.
Wel ben ik daarnet nog op café geweest met een vriendin van vroeger. Het deed me deugd om met haar te kunnen praten. Ik was namelijk vergeten hoe prachtig het was toen ik haar nog elke dag zag. Bij het afscheid kuste ze me vol op mijn mond. Compleet verrast ben ik natuurlijk helemaal achteruit gestapt. Had dat dus echt niet verwacht. De vraag die me dus rest is, moet ik dit tegen Michael zeggen? Is er eigenlijk wel iets gebeurd want ik wou dat helemaal niet. GEKTE!
En dan zenden ze op zo'n avond de meest melige film ooit uit. Geloof me, met rode ogen heb ik het afgelopen uur zitten kijken. Het werd me allemaal te veel. Tegelijkertijd haalde ik er veel kracht uit, op een dag komt het goed met mij... XX S.
Eigenlijk zou ik nu absoluut niet mogen schrijven. Overmorgen heb ik een examen af te leggen. De hele tijd maak ik iedereen wijs dat ik goed op schema zit, voor op schema zelfs. In werkelijkheid, ik sta achter. Wel geteld 1 en een halve cursus. Om een situatie schets te geven, ik moet er 3 kennen. Het plan was ze allemaal gelezen en gememoriseerd te hebben tegen morgen, maar ik ben er zeker van dat dat niet meer lukt. Intussentijd zijn er 3 dingen die me bezig houden: Kilo's, concentratie en GG
Omdat ik toch genoeg tijd had moest ik dit weekend meehelpen op een eetfeest. Wij zijn zo een griezelig perfect gezinnetje. Elk van ons heeft verdacht veel te doen en in de meeste verenigingen is wel iemand van ons actief lid. Vaak lijkt het alsof mijn broer de enige is die werkelijk tijd heeft. Ik bespeel een instrument in de fanfare, mijn broer en zus zijn daar mee gestop en mijn vader zit in het bestuur. Prachtig toch! Iedereen dus oppost om mee het eetfeest draaiende te houden. Dat ik een hele avond moest rondlopen met plateau's was voor mijn geen probleem. Door het eetfeest zou ik geen tijd meer gehad hebben om aan sport te doen, het was een waardige vervanger. Alleen, het eten. Ik kon natuurlijk niet anders dan daar mee te eten. Geloof me, het was ook niet het meest gezonde eten. Na het eten (dat eigenlijk ook gewoon veel te laat 's avonds was) werd er aan iedereen ook nog eens een gebakje aangeboden. Michael en mama's beste vriendin vermoeden dat er iets mis is met mij. Volgens hen ben ik iets te obsesief met gewicht bezig. Dus hielden ze me in het oog om zeker te zijn dan ik mijn gebakje op at. Kreeg ik dan ook nog eens een gigantische roomsoes. Ik had mijn gedachten gezet op een fruittaartje. Niet dat het echt zoveel beter is, maar een met slagroomopgevuld gebakje slaagt toch wel alles. Of het echt de fout is van het eetfeest weet ik niet, maar toen ik deze morgen op mijn weegschaal ging staan (ze is eindelijk gemaakt) kondigde deze een rampenfase aan. Ik ben weer juist daar waar ik begonnen was. Geen 100gr minder. Alsof het gewicht goed wist waar het mee bezig was. Nu lijkt het alsof al de moeite die ik deed verloren is gegaan. Vanaf vandaag ben ik dan ook maar weer strenger op mezelf gaan letten. Opnieuw naar gezonder en strikter eten. Blijkbaar lukt het me niet om met iets meer vrijheid om te gaan.
Wat me dan nog bezig houdt, is mijn concentratie. Niet echt mijn concentratie zelf, eerder het afwezig zijn van mijn concentratie. Vandaag ben ik amper vooruit geraakt. Ik weet zeer goed dat ik er tempo moet achter zetten, dat is het niet. Om de druk omhoog te brengen heb ik een meisje een deel van een samenvatting beloofd. Als ik nu niet op tijd klaar ben, is het niet alleen mijn punten maar ook de hare die verloren gaan. Normale mensen zouden moeten presteren onder die druk. Mij lukt het nog steeds niet. Elke keer als ik achter mijn bureau kom zitten is er iets dat mijn aandacht trekt. Al de hele dag voelde ik de drang om iets op mijn blog te schrijven, terwijl er in feite geen reden was. Het lijkt alsof ik manieren zoek om te ontsnappen aan mijn studeren. Ik kan maar beter snel iets vinden dat mijn concentratie terug haalt!
Wat ik al wel heb gevonden is iets om me af te leiden! Gossip Girl. Mijn zus is al jaar en dag fan, mij heeft het echter nooit echt geïnteresseerd. Bij dat statement moet ik ook bij zeggen dat ik nooit de tijd genomen heb om er naar te kijken. Tijdens mijn examens zijn mijn zus en ik vaker op hetzelfde moment thuis en blijkbaar ook op het moment dat GG op tv komt. Als gevolg van deze samenloop kijken we dus vaker samen naar GG. Spotted: S. becoming a GG fan! Daarnaast valt ook de hele tijd het grapje dat ik S. ben. Was ik maar S., ik zeg niet dat ik helemaal niets zou veranderen. Maar S. staat al veel dichter bij een versie van mijn perfecte ik dan ikzelf. Daarnaast lijkt het me ook zalig om een blog te runnen als die van GG. Als iedereen de hele tijd via jou op de hoogte wordt gebracht van alle nieuwst gossips. Beestig toch om zo populair te zijn.
Het enige wat mij nog rest vandaag is terug achter mijn boeken kruipen en de psychiatrie in mijn hoofdje stampen. Hopelijk valt mijn dagje morgen beter mee, al denk ik niet dat er veel te veranderen valt.
Ik heb altijd verondersteld dat ik een normaal kind was. Nu ik 20 ben heb ik automatisch aangenomen dat ik een normale jongvolwassene ben. Alleen, ondertussen denk ik dat ik mijn mening moet herzien. Op het moment dat ik in de buurt van de 20 kwam, begon ik een soort druk te voelen. Het werd uiteindelijk toch eens tijd dat ik begon met me volwassen te gedragen. Ik ben dus beginnen plannen maken en sparen. Elke week probeer ik een percentje opzij te zetten van wat ik verdien. Mijn eerste gedacht was om elke week een bepaald bedrag te sparen, maar aangezien ik de ene week meer werk dan de andere leek me dat oneerlijk. Daarnaast heb ik mezelf ook nog eens voorgenomen om zo weinig mogelijk uit te geven, alleen aan het noodzakelijke. Zodat als er op het einde van de week nog overblijft, ik extra kan sparen. Ja, ik weet dat geld niet alles is. Op zich is het ook niet zo belangrijk voor mij. Ik heb het nu gewoon veel nodig. Natuurlijk wil ik graag een eigen auto, wie wil dat nu niet? Daarnaast zou ik binnen 2 jaar graag een buitenlandse stage doen en zo snel mogelijk na afstuderen alleen gaan wonen. Hoe meer ik nu dus spaar, hoe sneller ik al die dromen kan doen uitkomen! Verder begin ik ook langzaam de toekomst te plannen. Ik hou van tijd tot tijd in het oog hoe het met de prijzen van appartementjes en andere gesteld staat in onze buurt. Ook probeer ik nu voor vakantie jobjes instellingen te strikken waar ik later ook aan de slag kan. Kortom, ik ben bezig met hoe ik het later moet redeen. Ik dacht dat elke studerende, 20 jarige daar mee bezig was. Blijkbaar kon ik er niet meer naast zitten.
Daarnet had ik namelijk een gesprekje met mijn ex-vrienden. Omdat wij ontzettend goede vrienden waren voor en tijdens onze relatie wil ze dat nu graag behouden. Die gedachte alleen al zou een bewijs kunnen zijn van dat ze nog in sprookjes gelooft. Elke paar dagen spreekt ze me aan op msn of via sms om de problemen met haar huidig lief en haar wensen te bespreken. Persoonlijk deel ik zo'n dingen niet met een ex-lief. In mijn ogen is dat gewoon niet zo'n goed idee. Ik trek me niet echt iets aan van wat ze zegt en probeer zo goed en zo kwaad als dat kan te helpen, braaf als ik ben. Vandaag zei ze dus iets ontzettend gek. Ze vroeg of ik nog steeds bezig was met schrijven en of ze nog eens iets mocht lezen. Ik heb er namelijk lang op gehoopt ooit een boek uit te geven. Alleen heb ik niet genoeg lef om mijn verhalen door iemand anders te laten lezen. Zij die ze wel gelezen hebben, vinden de verhalen geweldig en zouden er mee naar een uitgever willen stappen. Ik integendeel hou de verhalen liever voor mezelf! Toen die ex-vriendin een eindwerk moest maken rond zichzelf, wou ze graag een boek schrijven voor dat eindwerk. Ik wil niet zeggen dat ze geen talent heeft tot verhalen schrijven. Ze is er alleen niet zo goed in. Haar verhalen zijn opgesomde feiten, geen gevoelens, geen beschreven ruimtes of momenten. Opgesomde feiten zijn goed voor een rapportering, in een boek kan dat nog eens tegen vallen. Tussen mijn werk door heb ik haar verhalen dus onder handen genomen, uitgebreidt en aangevuld. Omdat ik niet weer de hele "je zou er mee naar een uitgever moeten gaan"-preek te krijgen, zei ik simpel weg dat ik niet meer schreef. Dan begon haar volledige verhaal. Ze werkt momenteel zeer hard aan een boek met als bedoeling een bestseller te schrijven! Ik wist niet wat ik hoorde, ze is 20 (of toch binnen een maand) en hoopt op een best seller schrijven. Je zou toch denken dat mensen van onze leeftijd beginnen te beseffen dat niet iedereen dat kan.
Na een tijdje ben ik me beginnen afvragen, ligt het misschien aan mij? Mijn vriend wil nog geen vaste relatie, mijn ex denkt dat ze een best seller zal schrijven en mijn klasgenoten willen liever reizen dan sparen. Volgens mijn beste vriendin moet ik stoppen met mijn leven "on hold" te zetten. Ik kan gewoon niet zeggen dat ze gelijk heeft. Natuurlijk besef ik wel dat ik een paar dingen mis als ik mezelf een minimum bedrag geef om de week door te komen. Als ik later alleen woon, zal ik met geld kunnen omgaan en hoef ik niet meer beginnen te rekenen dan dat ik nu doe. Niemand kan zomaar met geld gooien. Het is ook niet goed dat sommige kinderen alles zomaar krijgen als ze het vragen... Toch? Ben gewoon bang dat ik mezelf die dingen maar wijs maak.
Ik heb een paar dagen niet geschreven, vooral omdat ik bezig was met mijn examens. Ik pas volledig in het profiel van de "stress kip". De avond voor het examen kan ik mijn boeken niet meer loslaten. Daardoor zit ik met energie drinks tot in de vroege uurtjes voor mijn bureau, vervolgens neem ik een douche en ga ik op weg naar het examen. Onderweg blijf ik natuurlijk mijn samenvating herhalen en herhalen. Desondanks lijk ik toch nog steeds te buizen voor de meeste vakken. Gevolg is dat ik nog een paar vakken van het 1e jaar moest hernemen. Alle examens die ik deze week moest afleggen waren vakken van het 1e jaar. In feite lijkt dat makkelijk, je hebt het toch al twee keer geleerd. Dat was dus ook de "aanmoediging" die ik van iedereen kreeg. Niemand leek te beseffen dat zo'n aanmoediging juist stress mee brengt. Hoe belachelijk zou het niet zijn als je 3 keer buist voor een examen?! Het is wel mogelijk, bij ons zit er een meisje gedeeltelijk in het 3e jaar met daarnaast ook vakken van het eerste jaar. Die situatie wil ik kost wat kost vermijden. Moest ik nu nogsteeds een vak van het 1e jaar moeten hernemen, dan neem ik er geen van het 3e bij. Anders wordt het alleen maar te ingewikkeld.
Dus ik had me voorgenomen om de vakken van deze week zeker te slagen. Volgens mijn klasgenoten kon ik niet slagen door de uitputting. In de blok leer ik vaak laat 's avonds en tijdens de examens werk ik de klok rond. Zij wouden dus mijn studie patroon aanpassen. Toegegeven, ze hadden gelijk. Tijdens mijn blok heb ik me proberen houden aan hun schema en tot de laatste dag voor het examen zat ik zonder stress. Ik ben zelfs voor het 1e examen niet te laat in bed gekropen. De merde begon pas 's morgens. Toen ben ik terug krampachtig gaan nalezen en de stress kwam op. Wij hebben thuis gelukkig zo'n kruiden pilletjes liggen om te kalmeren. Tot mijn verbazing ging het examen redelijk goed, misschien zelfs goed genoeg om te slagen. Ook het examen dat volgde gaf me een goed gevoel. Toch ben ik daar iets minder zeker van en zouden de punten kunnen tegen vallen. Mijn examen van gisteren daar in tegen was wonderlijk. Ik had de hele nacht doorgewerkt omdat ik niet was klaargeraak. Dood moe kwam ik op dat examen toe, nog steeds in stress omdat ik amper iets kon onthouden. De prof die dat examen afneemt is dan ook nog eens een grove kerel. Hij heeft er plezier in leerlingen uit te lachen en af te kraken tijdens het examen. De enige manieer om daar onder uit te komen is met hem lachen. Om me iets zelfverzekerder te voelen had ik een douche genomen, mijn haar gedaan en make-up aangedaan. Als ik me mooi maak, dan voel ik me beter en sta ik steviger in mijn schoenen. Toch kon ik niet al te veel antwoorden en moest ik veel vragen op laten. Als bij wonder liet hij op het einde nog even weten dat ik geslaagd was. Het zullen geen hoge punten zijn, maar een 10 is al goed voor zo'n examen. Misschien was het wel mijn haar dat het hem deed!
Na het examen ging ik dus ontspannen bij mijn vriend thuis. We hebben beiden pas donderdag terug een examen en dus is er ruimte voor een avondje ontspannen. Hij wou me graag verassen. Sinds we een gesprekje hebben gehad over het feit dat onze relatie maar niets meer was en dat we er echt iets moeten aan doen, is hij ook echt anders. Van op de trap had hij al kaarsjes gezet, op de deur hing bordje dat ik alleen in ondergoed binnen mocht. Dus ik mijn kleren uit in zijn 2e kamer (oh ja, hij heeft een "ontspannigs en studeer- ruimte" en een slaapkamer) en dan zijn echte kamer binnen. Daar stond ook alles vol met kaarsjes, alles opgeruimt (zeer uitzonderlijk), mijn poster (zelf gekocht ;) ) aan de muur en zo'n machine waarmee je massage stenen mee verwarmt. Mocht ik me op bed leggen en kreeg ik geweldige massage. Je kan vast raden hoe het eindigd. Daarom ben ik denk ik verliefd op hem. Omdat hij zo'n dingen voor mij doet als ik het niet verwacht.
Maar dat was gisteren, vandaag terug de boeken in!
Vandaag was dus de dag waarop ik mijn eerste examen moest gaan afleggen. Om er direct goed in te komen, hadden we direct anatomie. Het zwaarste is er dus al af. (Niet dat het echt telt, want op het einde van de week komt er nog zo een.) Voor de eerste keer in mijn geschiedenis van moeilijke examens heb ik het gevoel dat het goed gegaan is. Ik zou niet zeggen dat ik zeker een 15 of 16 zal halen, maar genoeg om er door te zijn.
Na het examen kreeg ik een plotse aanval van creativiteit. Zin om foto's te bewerken, kamer te veranderen, knutselen, schrijven, foto's trekken, handwerken. Ik wou graag alles in 1 keer doen. Dacht om eens wat opzoekwerk te doen en een projectje te beginnen. Voor een keer voelde ik me echt goed en moest mama me op aarde trekken. Woensdag is het weer examen en die cursus vlot maar niet. Mijn creatieve plannen zal ik moeten wegsteken tot die examens over zijn. Eens zien waar ik dan mee zal beginnen...
Mijn stunt heeft gewerkt en ik heb resultaat! Michael is zonder twijfel niet de meest subtiele jongen... Dus ik heb hem sommige dingen gewoon moeten zeggen. Terwijl ik afstandelijk deed, in de hoop dat hij zou beginnen me te verleiden, werd hij ook afstandelijk. Hij begon te denken dat ik op het punt stond hem te laten vallen. Nieuwe tactiek dus. Gewoon, de directe aanpak. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet meer wil dat hij me "for garanted" neemt. Het leek me dat hij dat wel begreep en stelde voor dat ik vanavond bij hem kwam. Blijkbaar heeft hij nu ook een plannetje, een verassing voor mij. Ik heb zo ontzettend veel zin om gewoon tot daar te gaan, maar ik heb morgen examen. Hij wil graag bij mij zijn en alles wat hij zegt klinkt zo verleidelijk. Alleen, weegt het op tegen morgen een examen gaan afleggen? Het examen van morgen is "het op 1 na moeilijkste" examen dat ik heb. Kan ik dat wel maken?
Toegegeven, nu heb ik wat ik wel. Meer sms, meer aandacht. Jammer genoeg heb ik deze week een zware reeks. Tegen de tijd dat mijn examens voorbij zijn, is alles misschien al bij het oude. Hopelijk is deze keer niet alles gewoon voor niets geweest. Ergens weet ik dat hij en ik niet gemaakt zijn om samen door het leven te gaan. Maar op dit moment wil ik gewoon graag bij hem zijn. Onnozel hoe ik zoveel over heb voor een relatie waarvan ik zelf vermoed dat ze niet zal blijven duren. In mijn achterhoofd hoop ik heel hard dat het wel blijft duren. Hoewel ik niet helemaal overtuigd was in het begin, heeft hij me helemaal over de streep getrokken.
Nu rest het me nog me te concentreren op het examen. Morgen moet ik vermoedelijk het meest gevreesde vak afleggen, Anatomie en fysiologie. Kun je geloven dat ik er bijna vertrouwen in heb. Natuurlijk reken ik er niet op dat ik een 14 of meer zal behalen, met een 10 of 11 zou ik al zeer gelukkig zijn. De enige wens die ik nog heb is dat ik het niet nog eens moet doen. Anatomie en Fysiologie neem ik namelijk al mee uit het eerste. In mijn richting is het vaak zo dat zelfs 3e jaar nogaltijd dat vak meesleuren. Zo wil ik dus niet worden! Dit jaar moet ik dat afleggen, anders neem ik geen vakken uit het 3e jaar! Ik wil dat alles nog een beetje ordelijk verloopt. Sommige derdejaars knoeien er maar op los met regelingen en dat zie ik dus echt niet zitten. Voor mij gaat het er dit jaar al over...
Aan mijn lezers met examens, doe dat goed! Doe je best, meer kan je niet doen. Als je dan alsnog buist, probeer een 2e keer. Never judge a person on how many times he falls, but judge them by the way they carwl back up...
De laatste 2 dagen gingen duidelijk niet zoals ik het zelf graag gehad had. Michael en ik leken steeds verder uit elkaar te groeien en er kon geen goed woord gezegd worden. 's Avonds is hij dan langsgekomen en zijn we met vrienden nog op cafe gegaan. Mijn gedacht was van onder ons 2 te gaan, dat zou ons een gelegenheid gegeven hebben om uit te praten. Zoals ik al vaker op mijn blog geplaatst heb, ben ik tegenover hem zeer vergevings gezind. Hij is jong. Niet zo dat hij veel jonger is in jaren, maar hij ziet er tegen op om volwassen te worden. Een vaste relatie brengt hem korter bij die volwassenheid. Uit angst daarvoor gaat hij gekke dingen doen. Ook begrijpt hij niet helemaal hoe zo'n "vaste relatie" voor de meeste mensen loopt. In zijn uitgaan, smssen en soms aangetrokken voelen tot andere meisjes ziet hij geen kwaad. Wat voor hem telt is dat hij op het einde van de dag toch voor mij kiest. Zelf ben ik er nog niet helemaal uit hoe lang ik zo'n relatie zal volhouden. Natuurlijk wil ik het middelpunt zijn van zijn leven. Daar zal ik dus nog even op moeten wachten.
Wat het echte probleem was, is dat hij zich steeds minder tot mij aangetrokken voelt. Vaak hebben wij dagen lang ruzie en onze passie is niet meer zo groot als in het begin. Vrienden hebben het lef ons te vergelijken met een broer en zus relatie. Terwijl ik gisteren bijna in een wanhoop was om mijn relatie te redden, deed ik beroep op een vriend van mij. Hij is zo iemand die van mij alles weet en bij wie elk geheim veilig is. Als er iemand was die mij kon vertellen hoe ik terug beetje leven in mijn seksleven kon blazen, moest hij het zijn. Met schaamrood op de wangen gaf ik mijn probleem toe. Volgens hem wil een jongen jagen, spannende dingen doen. Het gevaar zit hem er in over de grens te gaan. Want op dat moment zijn ze je vergeten en zoeken ze een ander prooi. Of wordt het te spannend en gaan ze liever naar een veilige haven. Naar het schijnt moet de vrouw dan elke zet die ze zal maken nauwgezet overdenken en plannen. Persoonlijk vind ik het oneerlijk dat ik bij het spel moet nadenken en plannen terwijl hij maar gewoon moet volgen. Als eerste moet ik dus gaan voor dat jagen. Ik heb me blijkbaar al aan zijn voeten gelegd, nu moet ik het idee geven dat ik terug ga rennen. Hem de kans geven om mij te versieren in plaats van nieuwe vrouwen te versieren. Dus heb ik mezelf verplicht van minder berichten te sturen en hem niet te overladen met vragen "waarom stuur je niet?" Vanaf nu meer vrijheid voor hem.
Naast hem laten jagen, moet ik dus ook onze relatie spannend maken. Dat bleek een moeilijkere opdracht dan ik verwacht had. Samen met een vriendin heb ik dus "de grote stunt" bedacht. Zij is er van overtuigd dat hij er gek van wordt, ik vraag me af of ik de grens niet over ga. Ons plan is om morgen samen naar de film te gaan. We hebben tickets gekregen en ja, waarom niet als ontspanning in deze blokperiode. Om ons uitje eens extra spannend te maken zal ik dus een rok dragen en voor we uit de auto stappen, string uit doen en die aan hem geven. Zodat hij hem de hele avond kan bij houden. Eerlijk, het idee is gestolen uit Loft... Daar doet de burgemeester dat ook. Volgens de vriend van wie de wijze raad kwam is het subliem. Hij zou het magnefiek vinden. We gaan er dus maar voor.
Zoals de situatie er nu echter voor staat, denk ik niet dat ik mijn stunt nodig heb. Hij kan al niet meer wachten tot morgen en stelt zelf voor cinema uit te stellen. Hij heeft iets anders in gedachten. Ik kan echt kop nog staart krijgen aan die jongen. Gisteren avond en deze middag verklaarde hij nog dat hij steeds minder zin had op seks. Nu integendeel zou hij bijna direct naar hier rijden om de nacht hier door te brengen. Als iemand me een logische verklaring kan geven, graag! Ik vind het niet erg dat hij van idee veranderd is, ik ben er zelfs blij mee.
Wat mij dan als laatste rest is manieren vinden om onze relatie "speels" te houden. Een goede vriendin van hem vertelde me namelijk dat hij daar bang voor had. En op die manier ook begon met het bedriegen van meisjes. Wij zijn nu een jaar ver. Dit is het moment waarop hij ongeveer zou afhaken. Niemand van zijn vrienden had onze relatie al zo veel tijd gegeven. Meestal geeft hij het tussen de 6 en 8 maand op. Overmorgen zijn we een jaar en een maand ver. Ik denk dat het tijd wordt dat ik op zoek ga naar dingen om het luchtig te houden. Lijkt me een moeilijkere opdracht dan de vorige 2. XX
Je raad het nooit, het gebeurde weer. Mijn vriend vond weer eens iets om over te liegen. In zijn nick staat een afkorting met de S van mijn naam in. Hij vond het een grap om dat te vervangen door een L (eerste letter van naam van het meisje waar hij even verliefd op was). Op msn kan je dat zo zien wanneer iemand zo het bij boodschapje veranderd had. Dus ik kon zien dat de dag ervoor er een L in stond. Gisteren avond en deze morgen hield hij vol dat hij het niet veranderd had. Dat hij het niet snapte. Uiteindelijk gaf hij toe. Hij had het wel veranderd. Niet dat het echt gekunt had, msn veranderd niet zomaar dingen van zelf. Het enige wat ik me nog afvraag is, waarom is het het waard om over te liegen?
Een relatie draait om elkaar aanvaarden, graag zien en vergeven, dacht ik. Als dat klopt dan zit ik goed. Ik aanvaard alles van hem. Hij kan me kleineren, tegen me liegen en me commanderen en ik aanvaard dat. Ik zie hem dood, maar dan ook dood graag, ik zou alles voor hem doen. Daarnaast vergeef ik hem ook alles dat hij doet. Niets is me te veel. Hoe weet ik dat ik mijn limiet bereikt heb?
Het was me de laatste maanden beginnen opvallen dat stress, geluk, ongeluk en alle mogelijke gevoelens me naar eten deden grijpen. De negatieve gevoelens werden "opgelost" door me te laten gaan op slecht eten. Liefst een "mcdo'ke doen" of in de zetel zakken met een gigantische zak chips. Bij positieve gevoelens kreeg ik een boost om er wat aan te doen en ging ik ineens zwaar gezond eten.Vroeger was ik altijd in to sport en was ik ook zeer bewust van mijn voeding dus begon ik mij een beetje af te vragen van waar ik die gewoonte had. Meestal zie je zo dat kinderen dat overnemen van hun ouders. Alleen, bij ons wordt er altijd gezond gekookt. Mijn mama let zo wat op de basis regels, maar is zelf redelijk mager dus vind niet dat onze gewoontes moeten veranderen. Mijn papa staat al op dieet voor zolang ik hem ken. Niets dat aanleiding gaf voor mijn manier van omgaan met voeding.
Tot vandaag! De aller eerste dag van mijn "nieuwe begin". Vol goede moed was ik begonnen aan het weight watchers punten tellen. Bij het ontbijt ging het prachtig. Ik probeerde wat evenwichtig te eten en kon me vlot aan mijn eigen punten verdeling houden. Goed is ook dat ik veel fruit eet en dat geen punten oplevert. 's Middags ging het echter mis. Om me aan te moedigen bij het studeren hadden mama en papa hotdogs voorzien. Sandwichen van de bakker, knackworstjes, mosterd en ketchup. Zonder twijfel ontzettend lekker! In deze dagen van studeren, kou en donker verlang ik naar niets anders. Comfort food... Mijn ouders hebben het zelf niet door, maar eten is een troost en beloning geworden bij ons. Als we een goed rapport hebben mogen we een restaurant kiezen om die avond te gaan eten. De kinderen die in examens zijn mogen beslissen wat er die avond gekookt wordt. Voor de middag mogen ze zich helemaal laten gaan, niets boterhammen, wel ravioli uit blik en omeletjes.
Mijn conclusie was dus dat ik deze gewoonte van mijn ouders had overgenomen. Niet dat zij zichzelf volpropten met het comfort food, ze gaven ons gewoon het gevoel dat met eten alles goed kwam. Ik geef hun niet echt de schuld, ze konden niet weten dat ik me na examens zou gaan volproppen met een hamburger van de mcdo. Het is ook niet eerlijk om hen de schuld te geven. Uiteindelijk zorg ik zelf wel voor wie ik ben. Alleen hoop ik maar dat ik er nu ook in slaag om te veranderen wie ik ben.
Mama beseft dat het nu meenens is en dat ik echt ongelukkig ben met wie ik momenteel ben. Daarom heeft ze besloten om mee te werken aan mijn plan. Zo zal ze zien dat er soep is voor een week. Dan kan ik soep drinken bij het middagmaal of voor het avondmaal. Wel heeft ze besloten mijn dieet te controleren dat ik zeker de punten eet die ik moet eten. Momenteel verlopen dus alle tellingen onder haar alziend oog. Het is gewoon oneerlijk dat ze me niet vertrouwd. Ik vraag me af hoe ik ooit kan bewijzen dat ik iets zelfstandig kan als alles gecontroleerd wordt. Laat ik maar hopen dat ze binnen 2 weken ziet dat ik hier volwassen mee op kan gaan.
Wohoow, met het eerste voornemen ben ik dus al goed op weg. Het roken en nagelsbijten gaat wat minder. Soms kan ik de verleiding echt niet weerstaan. Gelukkig zit ik de komende dagen gewoon thuis, dat verhinderd al dat ik op cafe kan roken. Op die manier is mijn sigaretten aantal dus sterk gedaald, wacht tot ik terug naar school moet. Daar is het veel moeilijker om vol te houden. De meeste van mijn vrienden roken en dus is de verleiding al groter. Niet dat ik veel verleiding nodig heb, ik overwin zelf het risico van uit mijn raam te roken! XX
Met alle voornemens die ik de laatste weken bedacht heb, voel ik me net Bridget Jones. Besliste die ook niet om na nieuwjaar een nieuw persoon te worden. Ik heb er dan ook serieus over getwijfeld om mijn blog "The Selena Hales diary" te noemen. Misschien past dat ook wel beter... Ik kan het later nog altijd veranderen.
Omdat vandaag mijn laatste nieuwjaarsfeestje was, we doen elk jaar ook nog iets samen met de beste vriendin van ons mama, zal ik vanaf morgen het echte nieuwe jaar inzetten. Vanaf dan begin ik met het project "nieuwe selena". Zoals je de afgelopen weken al begrepen had, heeft project "nieuwe selena" vele onderdelen. Ik had al snel door dat niet alle onderdelen direct zouden veranderen. Daarom heb ik besloten om langzaam aan prioriteiten te stellen en te veranderen. Mijn eerste doel is om al zeker 5-6 kilo kwijt te spelen. Op dat moment zit ik op de helft van mijn streefdoel en dan concentreer ik me op het volgende. Zo ga ik een beetje het rijtje af en kan ik nog nieuwe doelen bijmaken. In feite verklaar ik mezelf voor gek, niemand kan zoveel veranderen. Maar als het niet anders kan, dan moet het maar zo. Ik wil niet te zelfzeker lijken, maar ik denk dat ik het nagelbijten ook kan verminderen terwijl ik de andere doelen probeer te berijken. Het moeilijkste zal zijn, op gewicht blijven terwijl ik stop met roken.
Mijn enige probleem was dat ik niet goed wist hoe ik moest beginnen aan het opstellen van zo'n verander plan. Dus ben ik wat op site's gaan neuzen van mensen die proberen af te vallen. Wie weet er nu meer van volhouden? Op de meeste site's kon ik dezelfde tips vinden. Ze geven namelijk allemaal aan van op te schrijven hoe het gaat en wat je eet. Ik wil jullie niet vervelen met mijn hele menu's uit te schrijven dus hou ik thuis een dagboek bij. Als onze weegschaal terug werkt kan daar elke dag mijn gewicht ook in geschreven worden, zo blijf ik gefocust. Om op een gezonde manier af te vallen ga ik dus de site van weight watchers volgen. Je kan hun hele coaching programma volgen of naar de samenkomsten gaan. Maar voor mensen die niet zo veel tijd of geld hebben, kan je ook gewoon via internet hun puntenplan bekijken en uitrekenen hoeveel jij mag eten. Simpel als wat. Andere dieëten kan ik niet volgen, mijn mama weigert namelijk anders te koken. Ik heb mijn vader al kunnen overtuigen van 1 keer in de 2 weken vegetarisch te eten. Denk niet dat ik er nu ook nog extra mager koken van af krijg. Ik zal dus gewoon voor mezelf de vette dingen er af moeten laten. Volgens andere zit de truk er in om 's morgens zeer uitgebreid te eten. En bij weight watchers telt fruit vaak voor 0 punten, dus dat kan ik tussendoor eten zoveel ik wil.
Er is nu nog 1 ding dat me kan tegen houden. Mijn wilskracht. Dit is iets wat ik echt heel graag wil. Al een paar jaar ben ik gewoon niet blij met hoe ik ben. Wat kan een mens dan anders doen dan veranderen. Ik weet alleen nog niet hoe ik reageer als het moeilijk wordt, als ik ergens door moet. Maar het is nieuwjaar, de moment van de goede voornemens. Dus ik ga er helemaal voor. Ik zal jullie ook up to date houden over mijn manieren om af te vallen. Misschien heeft iemand er iets aan :) XX
Wat een geweldige dag, een dag waar iedereen op gewaacht heeft. Feest met de hele familie! Wij zijn een prachtige familie, mijn mama heeft nog 1 zus en 2 broers... Het komt er op neer dat ons gezin alleen nog overeenkomt met de oudste van haar broers en de grootouders. Verder brokkelt het een beetje. De enige reden waarom we elkaar zien, is voor de kinderen. Mijn vader is peter van de dochter van mama's andere broer en mama is meter van de zoon van haar zus. Je zou kunnen stellen dat het een plicht is, niemand laat de kinderen in de steek. Daarnaast is de vader van papa's petekind complete weirdo. We kunnen het echt niet om die in de steek te laten. De kinderen kunnen er niets aan doen.
Gezien die situatie kan je je misschien al inbeelden hoe zo'n feestje gaat. Iedereen zegt elkaar gedag, niets zeggende wensen, goed geplaatste steken. Alsof het hebben van familie niet erg genoeg is, heb ik een tante die leerkracht is. Haar kinderen doen het dan ook geweldig goed op school. Niemand kan haar kinderen kloppen. De eerste moest veranderen van school, "haar eerste school was niet goed genoeg voor haar". Het tweede kind is direct naar een lokale middelbare school gegaan in plaats van direct naar de grote stad, "want daar is meer waarde aan". Over het derde kind zijn de leerkrachten gewoon niet te spreken, "zo'n voorbeeldige jongen". Ondanks alles, wou ik toch nog een vriendelijk woordje zeggen. Het meisje gaat immers dit jaar in september naar de hoge school en ik vond dat daar een succes wens bij mocht. Gewoon succes bij het maken van de keuze, maar natuurlijk was dat niet nodig. Mevrouw had al lang haar keuze gemaakt, ze had zelfs al de perfecte school gevonden. Bij haar liep het van een leiën dakje natuurlijk. De tante kon dan ook niet anders dan te beginnen over mijn herexamens, "en dat het nu een jaar zonder mag worden, we weten wie we succes moeten wensen." Joepie! Dank je tantje voor de lieve woorden. Dan, moment van de dag, nieuwjaarsbrieven. FOR THE LOVE OF GOD! Ik ben twintig en word elk jaar als eerste naar voor geschoven, gedwongen om een versje op te zeggen. Na heel wat verontschuldigingen geef ik mijn meter en peter dan maar gewoon de leuke cadeau's die ik kocht. Dan komt het hele rijtje na mij, blijkbaar schrijven de "middelbaar kinderen" gewoon een eigen originele briefje. Met het strever nichtje op kop. Zesde middelbaar en nog elk jaar een zelf gemaakt kaartje met een zelf geschreven gedichtje op. Zijn volwassenen daar echt blij mee? Van iemand van die leeftijd is dat toch al lang niet schattig meer? Het komt er op neer dat ik me nog de hele tijd mag verontschuldigen. Uiteindelijk word ik gered door het eten... blijven mijn nonkels domme grappen maken. Aangekomen bij het hoofdstuk over misbruikte kinderen, laat mijn nonkel aan iedereen weten dat het toch oke is als een trainer van het meisjes team met zijn meisjes doucht. Mijn kleine nichtje van 12 compleet geschokeerd natuurlijk. Vult hij nog even aan dat zoiets toch puur natuur is. Schaamte, schaamte, schaamte. Met heel veel dank aan mijn zus haar nieuwste spelletje op de wii, zijn we met de meisjes en Michael naar ons huis kunnen ontsnappen. Want dat heb ik nog niet verteld , maar dat is natuurlijk het leukste stuk. Mijn vriend heeft dit hele schouwspel in mijn familie mogen bijwonen. Het voorstel om bij ons "just dance" te spelen kwam absoluut geen seconde te vroeg. Ik ben dan ook dood gelukkig dat ondertussen alle feesten zijn afgelopen en ik morgen gewoon weer mag studeren!
Het is eigenlijk erg hoe ik me de hele tijd schuldig voel. In mijn hoofd heb ik een soort planning van mijn leven. Het geeft me een beetje aan hoe ik wil worden en wat ik wil doen. Als een gekke schrijf ik post-it's en plak die dan op mijn muren en plaatsen die er iets toe doen. In mijn kamer hangen post-it's als "leren" "niet roken" en "water drinken". Voor de badkamer heb ik er met "gebruik de creme's" en "draag make-up". Mijn gezinsleden vinden het dan ook grappig om bij gelegenheden mij een pakje post-it's cadeau te doen. Dat is dan de grap van het jaar. Daarna komen ze met de echte cadeau en hier wordt nog maanden mee gelachen. Wat een humor!
Nu het examens zijn ben ik wat strenger op mezelf geworden. Alleen maak ik het mezelf erg moeilijk. Zo is het namelijk dat ik geen tijd wil verspillen en leren, maar ik wil ook elke dag iets posten op mijn blog. Ook wil ik veel drinken maar ik wil niet de hele tijd naar benenden lopen om mijn flesje te vullen. Mijn post-it's helpen ook niet echt meer, ze maken me eerder gek. Zo wil ik sporten, maar als ik sport verlies ik tijd. Dus was ik met mezelf tot het midden gekomen van een half uurtje per dag te sporten. Wees mijn vriend me op het feit dat we gezien hadden in de les dat je pas in het 2e half uur dat je sport echt extra calloriën verbrand. Dat wil dan zeggen dat ik van mijn half uurtje een uurtje moet maken. Mijn planning weer volledig in de war. Het nieuwe plan zou dan zijn om overdag inderdaad een uur aan een stuk te sporten. Nu ja, sport bij mij is in de winter op de wii fit plus. Niet verkeerd begrijpen, ik doe wel zo de echte fitness oefeningen. Van de gewonen spelletjes probeer ik me weg te houden. Behalven zo debiel in mijn living joggen kan ik wel eens doen. De mensen die voor mijn raam passeren moeten nogal denken. De prijs van het uurtje sporten is 's avonds een uurtje werken.
Zo komt het dus dat de hele planning om zeep is. Samen met een vriendin deed ik een experiment dat haar studie methode beter was voor mij. Mijn eigen methode houdt vooral in dat ik in de rust van de nacht werk. Zij wou me overdag laten werken en vroeg in mijn bed steken. Volgens haar kon ik gerust na het eten al stoppen en dat was ook zo! Nu zal ik echter nog even moeten doorwerken na het eten en dat ligt me niet goed. Ik begon echt te wennen aan het rust moment op mijn dag. Ben nog nooit zo ontspannen door mijn eerste dagen blok gegaan. Dus ik voel me schuldig dat ik dat laat vallen.
Daarnaast voel ik me ook schuldig bij elke hap die ik in mijn mond steek. Gelukkig heb ik mijn lieve mama. Zij voorziet al groentensoepjes voor mij. Dat vult en valt natuurlijk ook mee qua calorieën. Veel fruit... maar zelf fruit lijkt soms te veel. De Kerst kilo's willen niet weg gaan en nieuwjaar komt er al aan.
Om me eens echt te ontspannen en gedachten te verzetten ga ik vanavond met vriendinnen op cafe gaan. We hebben elkaar al een tijdje niet meer gezien. Dus het werd weer eens tijd voor een afspraak. Normaal gezien zou ik helemaal relax moeten thuis komen. Dus daar hoop ik op. XX
Dit is een van de periodes in het jaar waar een student als ik niets anders te doen heeft dan achter zijn boeken te zitten. De meeste van de studenten kunnen zich daar blijkbaar redelijk goed aan houden. Sinds de komst van facebook is er echter wat afleiding. Diegene waarvan je weet dat ze druk moeten studeren, dat zijn de mensen waarbij je het meeste verandering op het profiel kunt vinden. Statussen veranderen, foto's uploaden, dingen "liken"... Druk met facebook. Het lijkt dat iedereen facebook vraagt om hem met rust te laten.
Ik lijk wel de enige student die facebook met plezier opend. Ik word namelijk gek van de eenzaamheid van de blokperiode. Een hele dag lang zie je niets of niemand anders dan je cursussen, slides en samenvattingen. De enige met wie je in contact bent, zijn je ouders die vragen om te komen eten. Voor mij is dit echt geen manier van leven. Alsof een gewone blok nog niet erg genoeg was, heeft mijn moeder nog regelmatig uitstapjes met mijn broer en zus gepland. Ze is er rotsvast van overtuigd dat ze iets goed doet, "zo is het stil in het huis." Stilte is goed, maar niet overdag. We hebben toch al de nacht die ons van stilte voorziet? Ik ben dus helemaal niet opgezet met deze werking. Ik verlang naar het lawaai van de campus. Naar de drukte van de stad.
Buiten dat iedereen in mijn huis probeert stil te zijn, is het ergste dat contact met vrienden verminderd. Ik wil graag smsen en msnen. Alles om gewoon met mensen te kunnen praten. Leuke, domme en interessante dingen uitwisselen. Het kan toch niet moeilijk zijn om daar even tijd voor te nemen? Het ergste is Iris. Nog geen maand geleden kwamen we echt goed overeen. We moesten een beetje opletten want ze is eigenlijk de ex van iemand met wie ik goed overeen kom. Dus het was niet te veel openlijk op facebook plaatsen, maar dat was nu nog geen ramp. Verder liet ze me continue van alles weten. Ze vertelde me over haar verleden en haar moeilijkheden bij het verwerken, dus raadde ik haar aan in behandeling te gaan. Tot ieders verbazing is de therapeut echt goed en is Iris blij met de hulp. Ik ben natuurlijk ook blij dat ik wat aangedrongen heb en zo iets veranderd heb. We smste continue. Omdat ze van mijn angst voor diepe vriendschappen weet, vroeg ze niet te veel over mij. Ze vertelde vooral over zichzelf. Eigenlijk durfde ze dat ook niet goed, maar het kwam vanzelf, zei ze. Nog een positief punt voor mij. Als ik ergens bang van was, ook zo'n irreëlen angst zoals ik wel eens kan hebben, luisterde ze gewoon. Het was een goede vriendschap. Ineens moest ze het moeilijk maken met een "ik denk dat ik verliefd op je ben"-bericht. Even was het moeilijk om het te begrijpen, maar oke, ze liet haar gevoel wat onderdrukken en alles ging goed. Tot ze op eens Serafien tegen kwam. Nu is Iris tot over haar oren verliefd op Serafien. Iris woont praktisch op het kot van Serafien en dus is er geen tijd en ruimte meer voor mij. Als ik wat wil vertellen is het nooit het moment omdat ze niet kan sms als Serafien er is.
Ik voel me zelf slecht dat ik jaloers ben op die aandacht. Uiteindelijk vindt Iris bij Serafien wat ze bij mij niet kon vinden. Wie ben ik om haar dat af te nemen? Toch wil ik aandacht. Een gigantische overdosis aandacht.
Het is vandaag de officiele eerste dag van de blok. Eigenlijk was die gisteren, maar je kan van niemand verwachten echt veel te doen op Kerstdag. Ik heb gisteren pakweg 2uur mijn boeken vast gehad en misschien al eens goed bekeken wat me nog te doen stond. Dankzij de afgelopen weken waarin iedereen van mijn klas stage had, behalve ik, heb ik al heel wat kunnen doen. Nu ik er bij stil sta, had ik toch wat meer gebruik moeten maken van die weken. Die hele 3 weken had ik zo steeds het gevoel dat de examens nog ver weg waren. Bij gevolg heb ik me nog niet voor 100% ingezet. Nu ik dan weer bij de fase van plannen ben, heb ik daar spijt van.
Hoewel ik weet dat ik me niet aan mijn planning hou, doe ik toch elke keer weer een poging. Iedereen spreekt over de voordelen van een planning. Voor mij lijkt dat alleen maar negatief. Soms komt er onverwacht een activiteit bij. Dan kan je natuurlijk niet zoveel doen als je gepland had. Maar je zit vast aan die structuur... En dan, dan word ik compleet nerveus. Als ik een planning maak moet die min of meer verlopen zoals ik dat wil. Daarnaast kan ik absoluut niet inschatten hoe lang ik over een hoofdstuk zal doen. Dus ik weet nooit hoeveel tijd ik exact ga nodig hebben voor een vak en ik slaag in paniek. Zo'n planning brengt voor mij meer stress mee dan het wegneemt en daar doe ik niet meer aan mee.
Wat ik sinds de herexamens wel plan is tijd voor mezelf. Om die examens door te komen moet ik mezelf genoeg aandacht en verzorging geven. Tijdens de blok en examens sta ik mezelf dus toe om een uitgebreide douche te nemen, make up aan te doen zonder dat ik buiten ga, eens een gezichtsmasker te gebruiken. Liefst zou ik ook nog een sauna bezoekje inplannen, maar daar is dan te weinig tijd voor. Je zou dus kunnen denken dat ik zen door de examens ga, maar niets is minder waar. In mijn hoofd gilt de onzekerheid en stress. Zij hebben sterkere stemmen dan mijn ontspannen geest en zo gaat alles mee in de stress. Sinds vorig jaar krijg ik dan ook in de examen periode kalmeringspilletjes. Ik ben daar eigenlijk compleet tegen, maar zonder ga ik door de rooie. Volgens ons mama is dat het beste voor iedereen en ondanks mijn princiepes, geloof ik haar graag.
Vandaag ben ik dus officieel en met volle vaart in mijn eerste cursus gevlogen. Mijn concentratie is echter op vakantie. Ik blijf dus alleen over, met mijn boeken, zonder concentratie. Toch probeer ik me voor de volle 100% in te zetten. Vechtend tegen alle afleiding.
Ik dacht dat ik met het zoeken van Kerst cadeautjes door de grootste stress ging. Daar had ik me even op misrekend! Na het zoeken van cadeautjes (die ik eigenlijk nog moet kopen) kwam het zoeken naar een outfit. Eerlijk toegegeven, ik had dit zo lang mogelijk uitgesteld. Vrijdag is het al zover en dan wordt het nu toch echt tijd dat ik iets heb om aan te doen. Gelukkig had ik wel nog een jurkje in de kast hangen dat ik een jaar geleden kocht maar dan toch niet droeg. PERFECT. Het enige wat ik nog ontbrak is een bolero en schoenen. Op zich ben ik daar al een tijdje naar op zoek, maar altijd met het idee "ik heb nog tijd". Nu heb ik echter geen tijd meer. Na het aflopen van de volledige winkelstraat heb ik uiteindelijk toch nog een bolero gevonden. Schoenen valt wat moeilijker. Ik ben niet de grootste en draag dus graag hoge hakken. Een minpunt aan die hoge hakken is dat ze soms al pijn doen als je ze past. Het mogen dan de perfecte schoenen zijn, als ze knellen, geraak je niet ver. Morgen heb ik nog een dag, dan neemt mama me mee naar de brantano. Anders ga ik toch maar een pijnlijk paar schoenen zoeken in de stad.
Tijdens al dit passen probeer ik me niet op mijn lijn te concentreren. Omdat de feestdagen er aan komen doe ik echt mijn best om zo weinig mogelijk en zo mager mogelijk te eten. Tot mijn verbazing hou ik het beter vol dan ik had verwacht. Ondanks het feit dat het beter is dan verwacht, ben ik natuurlijk niet genoeg kilo's kwijt om me echt goed te voelen. Dat is een doel dat nog iets te ver weg licht. Mijn mama probeerd me dan ook de hele tijd op te hemelen. Ze zegt me de hele tijd hoe leuk ik er uit zie in mijn kleedje. Soms heb ik zelf het gevoel dat ze het meent. Jammer dat ik het zelf niet kan zien.
Vandaag staat het sigaretten saldo trouwens op 3. Ik denk niet dat daar nog veel verandering in gaat komen. Vooral omdat ik bang ben dat als ik te veel uit mijn raam rook, de rook ook te merken is in mijn kamer. Als het zich in de stoffen hangt, dan geraak ik er zeker niet meer vanaf voor mama de lakens wast. Dus dat is al een mooi beging! Mijn pakje is nog niet leeg, dus zolang mag ik natuurlijk blijven roken. Als het leeg is, dan begint de strijd pas echt.
Hoewel ik me uiteindelijk steeds beter begin te voelen na mijn diepte punt, lijkt mijn lichaam mij te melden dat ik fout ben. De laatste week heb ik ontzettend veel nood aan mijn sigaretten. Het is ondertussen al zover gekomen dat ik uit mijn raam begin te roken. Ik moet toegeven dat dat niet mijn slimste idee was. Mijn hele kamer ruikt dus naar sigaret op dit moment. Dat is best lastig als ze thuis niet mogen weten dat ik rook. Vroeger was dat een algemeen geweten feit. Tot een paar jaar geleden toen mijn grootvader longkanker kreeg. Op dat moment werden mijn ouders hysterisch over roken. Alsof ze vonden dat roken de duivel zelf was. Ondertussen rook ik al 3 jaar in het geheim. Eigenlijk had ik gewoon belooft van te stoppen maar dat blijkt niet zo gemakkelijk.
Ik vraag me af wat maakt dat ik zo verslaafd ben aan mijn sigaretten. Op dagen dat ik zonder zit en de dagen dat ik probeerde te stoppen werd ik gek. Wanneer ik met mijn ouders weg ben en ik niet kan roken word ik lastig. In feite vind ik dat eerder zielig. Daarom heb ik aan mezelf de belofte gemaakt om werkelijk te stoppen. Nog een week en het is Kerstvakantie, ook gekent als Kerstblok. Dat betekend dat ik zeker 2 weken thuis ben. Als ik die 2 weken door kom zonder sigaret, dan lukken die examens misschien ook. Geef toe dat het een mooi voornemen voor nieuwjaar is. Laten we hopen dat het geen voornemen is zoals al die anderen. Je belooft dat en uiteindelijk doe je 2 januari gewoon door. Is er eigenlijk iemand die zijn nieuwjaarsvoornemens na komt?
Momenteel ben ik 20, een leeftijd waarop je nog alles kan veranderen. Als ik het nu niet doe, zal ik het vermoedelijk nooit meer doen. Het enige wat ik nu nog moet proberen is om die instelling te behouden. Er zijn genoeg manieren om de stress tegen te gaan en levend door de examens te komen!
Door dit bloggen ga ik precies meer nadenken over wat er aan het gebeuren is met mij. Daarnaast heb je dan ook nog eens "het lief", je kan niet zeggen dat hij het leven gemakkelijker maakt. Hoewel het steeds moeilijk gaat en de overtuiging soms ver weg is, ben ik overwegend gelukkig met hem. Mijn vriendinnen zijn er allemaal van overtuigd dat ik me tevreden stel met veel te weinig. In hun ogen kan ik veel meer krijgen en moet ik "hoger mikken". Ik vraag me gewoon af hoe komt dat zij nu juist weten wat het beste voor mij is. De meeste van mijn verhalen en gevoelens deel ik niet met mijn vriendinnen. Taal en woorden gaat allemaal heel goed bij mij, tot ik iemand moet aankijken en over mezelf vertellen. Laat mij maar gewoon schrijven, dan gaat alles veel beter. Ik blijf dus bij dezelfde vraag. Hoe komt het dat zij beter weten dan ik wat best voor me is?
Toegegeven ik heb nog nooit echt een "catch" gehad en dat zal vrees ik ook nooit gebeuren. Mijn eerste liefje was best oke, maar moet je nagaan, dat dateerd nog van het 1e middelbaar. Op dat moment zijn alle jongens nog lief. Hij maakte een pracht indruk op mijn ouders! Op zich is dat een goede start. Vanaf dan is het een dalende lijn geworden.
De 2e was op zich een geweldige kerel. Een soort van perfecte schoonzoon. Braaf studeren, veel tijd met ouders spenderen, geen ruige hobby's en niet te veel uitgaan of drinken. Jammer genoeg spendeerde hij iets te veel tijd met zijn ouders. Diezelfde ouders waren ook niet echt gek op het idee dat nummer 2 een liefje had. Ik was blijkbaar niet goed genoeg. Wat me uitermate verbaasd aangezien ik ook een "redelijk" braaf kindje was. Alleen, hij had niet het goede jaar gekozen. Op het moment dat wij samen waren gingen ook mijn punten in een dalende lijn. Toen het verdict van de C-attest viel, maakte hij het uit. Zogezegd om een ander meisje, maar ik denk dat ik wel beter weet.
Iets daarna kwam ik nummer 3 tegen. Hij was de juiste persoon op de juiste moment. Ik had net mijn dromen als psychologie student opgeborgen en daar kwam hij. Door zijn wens om opvoeder te worden bracht hij voor mij een totaal nieuwe mogelijkheid binnen de sociale sector. Alleen achteraf bekeken was hij niet zo goed voor mij. Dat eerste jaar ging perfect, je kan het je niet inbeelden. Ik denk dat ik echt gelukkigste meisje van heel ons dorp was. Nadat zo het eerste jaar om was begon hij plots spoken te zien. In alles wat ik deed en zei vond hij bevestiging dat ik hem bedroog. Het was amper nog een relatie. Op een dag kwam ik dan ook iemand tegen die mij helemaal omver blies. Een persoon die mij wel begreep en aanvaarde. Het klikte volledig, maar nummer 3 en zijn vrienden trokken ons volledig uit elkaar. Iets later kreeg die ander ook nog een relatie en werd de gedachten om een koppel te vormen opgeborgen. Nadien werd nummer 3 compleet gek, hij begon met zijn geduld te verliezen. Regelmatig vloog er een atribuut mijn richting uit en als het echt heel slecht ging kon ik klappen vangen. Tot mijn eigen verbazing hebben we nog een jaar deze relatie aangehouden. Echt een relatie mag je het niet noemen want om de week gingen we uit elkaar. Op het moment dat ik er voorgoed een punt achterzette, zijn bij hem de stoppen doorgeslagen. Hij stalkte me, drijgde met zelfmoord te plegen en zou mij vermoorden.
We gingen net uitelkaar bij het begin van de zomer vakantie en dus liet nummer 4 niet lang op zich wachten. Misschien kun je hem niet eens een waardige nummer 4 noemen. Voor mij draaide dit eerder rond gewoon de lichamelijke lusten. Zo'n vakantie liefde, maar dan in eigen land. We konden het echt goed vinden en uit het ene kwam het andere voort. Daarbij waren mij ouders die vakantie ook voor een paar dagen weg en had ik het huis voor mij alleen. We hebben ons goed geamuseerd. Tot hij op een bepaald moment besliste dat het meer moest worden. Hij wou mij aan zijn ouders voorstellen, familie, vrienden van de sportclub. Iedereen moest het weten. Op de meest subtiele manier heb ik dat proberen te stoppen, maar toen hij merkte dat het niets zou worden heeft hij er een punt achter gezet. Tegen zijn vrienden op cafe is hij gaan verkondigen dat hij enkel seks wou en ik meer. Een echt probleem vind ik dat niet, iedereen had medelijde met mij. Hij kreeg de naam van harteloze player en hij had mij gebruikt.
Na een paar maand kwam ik die ene persoon terug tegen. Het meest gekke aan deze situatie was, de persoon is een zij! Op het moment dat ik haar tegen kwam werd alles weer omgekeerd en op een paar weken tijd, tot over onze oren verliefd. De enige hindernis... haar lief. Ze waren nog steeds samen. De jongen begreep tot ieders verwondering onze verwarring en liet ons begaan. Hij was er van overtuigd dat als we dachten verliefd te zijn, we dit moesten uitzoeken. Zo ging het dan ook, na 2 weken uitzoeken liet ze haar lief vallen en ging ze met mij verder. Onze relatie was perfecte. Om eerlijk te zijn, de meest perfecte relatie die ik al heb gehad. In alles kwamen we elkaar tegen, alsof we echt gemaakt waren om op elkaar te vallen. De meeste mensen vonden dat we vriendschap en liefde niet uit elkaar konden halen. Maar ik ben redelijk zeker, het was heftiger dan de andere gevoelens. De enige hindernis, nummer 5 was gebroken door gebeurtenissen in haar leven. Sommige dingen had ze amper verwerkt en daar wou ik bij helpen. Ik heb alles wat ik had aan haar gegeven. Uiteindelijk ben ik opgebrand en toen ik haar nodig had, was zij niet in staat te geven. Zo zijn we uit elkaar gegroeid.
We zijn beide opnieuw een jongen tegen gekomen en hebben het risico genomen. We hebben voor een nieuwe liefde gekozen en zo kom ik dus uit bij mijn huidige lief. Hij is misschien niet de beste, maar wel de beste voor mij. Ergens hou ik van de onvoorspelbaarheid. Op het moment dat hij me duidelijk maakte dat hij met mij een relatie wou, had hij nog een vriendin. Alles wat toen zo spannend leek, is nu een aanleiding tot wantrouwen. Wie garandeerd me dat als hij het bij een ander deed, hij het niet bij mij zal doen? Wat toen echt een sprookje leek, is nu praktisch mijn nachtmerrie. Daarnaast kan hij op sommige momenten doen alsof hij aggressief wordt. Hij heeft me nog nooit wat aangedaan, maar heft zo altijd zijn arm op. Het is haast alsof ik nooit weet wat het zal worden. Die onzekerheid, het maakt me gek en tegelijkertijd ook zo verslavend. Ik moet weten hoe ons verhaal afloopt en wat er nog zal gebeuren. Een meisje met een gezond verstand zou misschien kiezen om hem te laten vallen en in rust te leven. Ik zou haar ongelijk geven... hoe kan je nu in rust leven als je niet weet hoe je relatie verder zou kunnen gaan?
20 en meer
