Mijn hele leven lang wil ik al een dagboek bijhouden. Echt zo'n dagboek zoals Sara van VTM. Het lijkt me schitterend om ergens een boekje of schrif te hebben waar alleen jij ik mag lezen en schrijven. Zo iets waar je al je duistere geheimen en hersenspinsels kwijt kunt. Natuurlijk is een blog hetzelfde als een dagboek, maar het is digitaal. Het is niet net een schriftje dat je overal meesleurt of waar je plakseltjes in maakt, waar je tekeningen bij maakt, foto's plakt van de momenten waar je het over hebt. Het is niet zoiets dat je kinderen kunnen vinden als je dood bent. In veel series speelt zo'n dagboek echt een rol en dat doet me verlangen om ook zo iets te hebben. Toegegeven, ik heb op dit moment niet zo heel veel duistere geheimen waarmee ik een toekomste dochter of kleinkind de stuipen op het lijf kan jagen. Alleen weet je natuurlijk nooit wat je tegenkomt en wat je nog graag aan je dochter wilt laten weten. Je koopt een soort basis schriftje van een merk waarvan je weet dat het jaren terug zal uitgegeven worden. Op de kaft plak je dan een witte sticker met de maand en jaar van je eerste schrijfsel. Wanneer het boek vol staat schrijf je de maand en jaar van je laatste. Nadien koop je een nieuw schrift en doe je net hetzelfde. Al die schrifjtes komen in een doos die je op je zolder plaatst...
Ik kan zo al zien dat wanneer ik sterf een van mijn kinderen mijn zolder moet komen leeghalen. Natuurlijk vinden ze de doos met al mijn dagboeken in en beginnen daarin te lezen. Dan kunnen ze zien wat ik allemaal dacht, deed en besliste, mijn hele leven lang.
Toegegeven, dat is toch ontzettend romantisch. Misschien is het vooral voor mezelf. Dat wanneer ik oud en versleten ben ik nog een blik kan werpen op mijn eigen verleden. Ik kan dan niet alleen lezen, maar misschien ook nog foto's terugvinden van hoe de mensen er uit zagen.
De kans zit er in dat ik morgen even de deur uit vlucht. Het is zo dat ik al weken een boek naar de bib moet terug brengen. Nadien kan ik wel eventjes in de Club of Hema binnen stappen en een schriftje kopen. Wens me geluk...
Een tijdje geleden had ik het al eens over "achter blijven". Het lijkt wel alsof er slechts een select groepje van mensen van mijn leven nog niet begonnen is aan het plannen van hun volwassen leven. Daarnet sprak ik met Dromer, de moeder van haar vriend koopt een huis voor hun. Dat moet nog zo haar verbouwd en gerenoveerd worden, haar ouders zullen daar samen met zijn moeder voor betalen. Een ander ding is ook nog dat al hun familieleden zullen doehetzelven in hun huis. Iedereen in de bres voor Dromer en haar vriend. Eens ze genoeg gespaard hebben zullen ze gaan bouwen en vervolgens wonen in hun eigen huis. Hun gok is dat ze binnen drie jaar een eigen huis hebben.
Nadien is er natuurlijk een huwelijk gepland en ook kinderen zouden er binnen de 5 jaar moeten zijn. Dat hebben zij nu allemaal al in hun hoofd gestoken. Zelf vraag ik me dan af of het wel goed komt met zo'n plannen. Hoewel ik bij mijn vorige relatie zelf ook gehoopt had op een vaste toekomst wou ik het niet zo concreet maken voor ik gedaan had met studeren. Ik zou nooit gedacht hebben van al samen te kopen. Natuurlijk moet je ook in beschouwing houden dat Sportacus niet zo betrouwbaar als de vriend van Dromer natuurlijk. Misschien oordeel ik dat ook te veel vanuit die ervaring die ik opgedaan heb. Mijn vraag daarbij is natuurlijk, is dat realistich of pessimistisch?
Wat wel al iets leuker nieuws is, ik denk dat ik een date heb. Het is allemaal een beetje vreemd gegaan... Maar ik denk dat het een date is!
Voor het eerst in de drie jaar dat ik naar de hoge school ga voel ik mij niet schuldig over mijn gedrag tegenover Chubby. Al 1000 keer heb ik dat verteld denk ik. Chubby is de vriendin waar eigenlijk niemand vrienden mee wil zijn. Ze is het meisje dat bij ons beland is, omdat Tinkerbell en ik een gigantisch schuldgevoel hebben. Overal waar Tink en ik gaan, wil Chubby ook zijn. Chubby woont trouwens in hetzelfde dorp als Sportacus en toen ik met hem naar huis wou gaan, zou ze nog tussen ons op de trein gaan zitten! Ja, zo erg is Chubby. Ooit zei Chubby me in vertrouwen dat als ik er niet was tussen gekomen, zij en Sportacus een relatie zouden gehad hebben. "Maar dat neem ik jou niet kwalijk hoor!", kwam daar direct op gevolgd. Chubby heeft namelijk niet zo'n goede mensenkennis. Dat liet ze wel eens vaker blijken. Een hele hoop jongens uit haar dorp blijken verliefd op haar te zijn. Als je dan de interacties met die kerels ziet, dan zie je dat ze gewoon vriendelijk zijn.
Zij is dus "that girl" in de groep. Op de blog van "ikmisme" las ik precies over net zo'n meisje. Grappig is ook dat ze de naam Dikkie gebruikt om haar te benoemen. Misschien hebben al die meisjes iets gemeen met elkaar...
Allesinds. Het feit dat Tink en ik uitvluchten zoeken, doen alsof we elk nog een afspraak hebben met een docent, alsof we gewoon naar huis gaan, ... om gewoon onder ons twee te kunnen eten is niet zo vreemd. Ik voel me al direct een pak geruster en er is een pak van mijn hart. De vraag is alleen, moet je die toestanden een heel beroepsleven lang ook volhouden?
20 en meer
