Het is best hard om dit toe te geven voor mijn lezers. Aangezien ik alles op deze blog plaats, denk ik dat het wel kan. Ik ben verslaafd. Gelukkig niet aan drugs of echt slechte dingen, maar verslaafd aan mijn pc. Persoonlijk weet ik niet of het echt zo gezond is. Voordelen zijn dat het op zen minst legaal is en dat ik zeker en vast niet alleen ben. De meerderheid van alle tieners en jongeren is verslaafd aan computer. Bij de meeste zal het misschien niet opvallen. Net als ik zijn de meeste helemaal niet verslaafd aan spelletjes spelen. Waar we echter wel verslaafd aan zijn, zijn "the social network pages". Vooral facebook heeft daar een groot aandeel in. De mensen die nog geen facebook hebben, vormen volgens mij een minderheid. Mijn ouders zijn gelukkig van de minderheid volwassenen die zich daar niet thuis voelen. Bij het begin van de hype hebben ze ons direct gezegd dat we zonder angst een profiel konden hebben. Volgens hun is facebook voor jongeren onder elkaar en hebben volwassenen daar niets te zoeken. Mijn zus en ik waren perfect gelukkig met die beslissing. Dat was anders wel buiten onze tantes gerekend. Op een bepaald moment werden al mijn tantes facebook-fans. Dit had zware gevolgen voor mijn leven. Elke keer als ik iets dat een beetje negatief klonk op facebook plaatste kreeg ik een golf bezorgdheid over me heen. Het gaat zelfs zo ver dat ze zelf mijn ouders inlichten! Je kent dat wel, zo'n dag, vlak voor het examen als je beseft dat je het eigenlijk niet goed genoeg kent. Zo'n moment is een ideaal moment om een oproep naar je studiegenoten te plaatsen om wat steun te vragen. Diezelfde avond nog belt de bewuste tante naar mijn ouders om te zeggen dat het niet goed met me gaat en ze met mij moeten praten. Ondertussen vermijd ik enige uiting van negatieve emoties op facebook. Mijn vader wordt niet graag gebeld door bezorgde tantes.
Op zich is dat allemaal best grappig. Maar het toont wel aan hoe facebook onze wereld heeft over genomen. Bij mij gaat het zo dat elke keer ik mijn pc opzet ik ook absoluut een keer wil kijken naar mijn facebook. Indien nodig plaats ik dan nog enkele reacties. Daarboven ben ik tijdens een examenperiode ontspanning gaan zoeken op facebook. Toen ben ik begonnen met het spelen van zo'n spelletje. Na een tijdje ben je goed bezig en sta je in de top van de ranglijst. Dan kun je daar ook niet mee stoppen. Mijn heel veel spijt moet ik ook toegeven dat ik elke keer absoluut mijn spelletje wil checken. Tijdens het leren of werken voor school neem ik dan ook geregeld een pauze. Alleen al om te kijken hoe het op dat spel staat. Zo ben ik in staat om snel en veel vooruitgang te boeken.
De zieligheid van deze blog stijgt met de minuut! Jammer genoeg is het wel realiteit in deze jongeren wereld. Soms heb ik het gevoel dat er mensen zijn die meer belang hechten aan het internet dan aan echt contact. Jongeren denken dat ze de wereld zien en in de hand hebben. In werkelijkheid heeft de wereld aan hun in de hand.
Facebook is echter niet de enige reden voor mijn internet verslaving. Deze blog heeft er ook wat mee te maken! Kijken of er bezoekers geweest zijn, berichten op andere blogs, ...
Dankzij al mijn muggeziftende gedachten ben ik de belangrijkste dingen in mijn leven vergeten. Hoewel het op sommige vlakken om negatieve redenen gaat, gaat het goed met mij. Zonder het te beseffen begin ik mijn doelen te bereiken. De gebeurtenissen van de dag lieten me zien hoe goed ik bezig ben.
Het begon deze morgen bij de pauze van het eerste lesuur. Een medeleerling vroeg of ik niet mee een sigaretje zou roken. Mijn antwoord was "neen, ik rook ondertussen al een week of twee niet meer". De persoon die het meest verbaasd was, was nog ikzelf. In al mijn ijver had ik dat niet eens door. Daarna kwam een springuur. Twee uur lang heb ik mij verdiept in een taak die ik moest afwerken en het ging verbazend vlot. Dankzij die twee uur heb ik een taakje van mijn ToDo list kunnen schrappen. Vanavond ben ik zonder morren aan het volgende begonnen! Wonder boven wonder. Misschien geraak ik toch nog met alles op tijd klaar. De middag pauze was toch weer een moeilijk moment. Vandaag was de dag voor de lunch onder vriendinnen. Tegen alle verwachtingen in kreeg ik ze zonder moeite mee naar de HEMA. Ik zeg niet dat het eten daar gezond is, het is alleen minder vettig dan fastfood. Daarnaast kan ik daar ook voor relatief gezonde dingen kiezen als een bruinbroodje, pasta of soep. In de vreugde van dat moment herinnerde ik me ook dat mijn weegschaal 3 kilo minder had aangegeven die morgen. Aangezien ik vandaag 2 keer warm at zal dat morgen vroeg wel anders zijn. Ik neem mezelf voor om in de goede trend te blijven en mijn voormiddag te benutten om even aan sport te doen. Ondanks al dat goede nieuws denk ik dat de leerkracht van het laatste lesuur de kers op de taart is. Mevr. L is zo'n docent die haar leerlingen ziet, kent en dingen onthoudt. We hadden het in haar klas al een gehad over psychosomatische ziekten en klachten. In die les kwamen we tot de conclusie dat ik een volledige woordenboek aan psychosomatische klachten had. Je kan al raden dat ik van haar de opdracht kreeg om daar tijdens mijn hogeschool jaren iets aan te doen. Zij is van mening dat je in de sociale sector steeds op je best moet zijn. Nagelbijten (1 van mijn stoornissen) hoort natuurlijk niet in het rijtje van kwaliteiten. Mevr. L. wil mooie, verzorgde nagels bij elk van haar leerlingen. In het kader van die opdracht komt ze tijdens haar les altijd even kijken naar mijn "werk". Vandaag merkte ze op dat mijn nagels op de goede weg zijn. Gelukkig laat ze dat heel subtiel merken, op haar weg langs mij liet ze even vallen "mooi, nog even en je kan ze lakken." Ze heeft gelijk! Nog even en ik kan mijn nagels lakken.
Geef toe, het is een vreemd iets dat ik me de afgelopen dagen zo slecht kon voelen. XX S.
Mijn ouders krijgen het weer, een bezorgde ouder bui. Ik wil daarmee niet zeggen dat mijn ouders slechts in golven voor mij zorgen. Mijn ouders hebben beiden een nogal strenge opvoeding achter de rug. De grote boodschap binnen de opvoeding: "Ben je ziek, dan gaat het leven gewoon door." Om tijdens onze schooljaren thuis te mogen blijven moest je of lichamelijk geblokeerd zijn of 38° koorts hebben. Anders was je perfect in staat om naar school te gaan. Nu echter ben ik iets te regelmatig ziek. Meestal zonder koorts of te veel problemen gewoon misselijk. Verder gekweld door pijn in mijn buik. Al het hele schooljaar wordt het een beetje aan de kant geschoven. Zeker toen de bloedresultaten alles negatief gaven. Deze week ineens kreeg ik een gigantische preek van mijn vader. Hij vertelde dat zijn vader ooit een maagzweer had, dat dat in de familie zit, bla bla bla... Vandaag ben ik ook niet naar de dokter gegaan, hoewel dat mijn opdracht voor de dag was. In feite had ik zelf les maar heb de voormiddag tijd genomen om uit te slapen. Tegen de namiddag op mijn gemakje naar school gegaan. Ik was alleen niet voorbereid op de preek van de avond!
Vanaf vandaag moet ik meer leven met de regels van mijn ouders. Eerst en vooral moet ik naar de dokter gaan om vast te stellen of het al dan niet om een ernstig medisch ding is. Dan natuurlijk volgen de extra regels. Ik moet zeker voor 22 uur in mijn bed liggen. Zo willen ze er voor zorgen dat ik zeker mijn 8 uur slaap per nacht haal. Om die nachtrust te verzekeren mag ik ook een half uur voor ik ga slapen geen tv meer kijken. Boeken lezen, studeren en van die dingen zijn wel toegelaten. De GSM hoort beneden te liggen zodat ik zeker 's nachts niet wakker gemaakt wordt door onverwachte telefoons of smsjes. Deze regels zijn dan alleen om de nachtrust te verzekeren. Verder zijn er nog regels voor regelmatig eten. Dat houdt ongeveer in dat we met het punten systeem van Weight Watchters werken. Alleen houdt deze keer mama mijn punten bij. Op die manier kan ze zien dat ik elke dag genoeg voedingsstoffen binnen heb. In de loop van deze week gaat er een volledige set regels opgesteld worden.
Ik vraag me af of dat werkelijk nodig is. Ik geef toe dat ik er soms over ga. Meestal doe ik dit wel door mijn studie. Dan werk ik nachten door of zet ik mijn ontspanning opzij. Daar moet misschien iets aan gebeuren. Al kan ik toch moeilijk express buizen? Ondertussen ben ik 20 en ik sta nog steeds even ver als toen ik 12 was. Luisteren naar de regeltjes die mama en papa opstellen. Het is bijna tijd dat ik hier vertek. Elke dag is het moeilijker om met hun in redelijkheid te praten. Zij willen niet dat ik ga en ik wil steeds meer weg. Hoe dit probleem ooit opgelost geraakt durf ik nog niet aan denken. Gelukkig voor hen ligt de prijs voor woningen zeer hoog in onze regio. Ook ik besef maar al te goed dat ik daardoor een paar jaar langer naar hun regeltjes zal moeten luisteren. Laten we hopen dat ik snel alles naar hun zin doe en dat deze onzin snel stopt.
20 en meer
