Ik heb dit weekend een grote stap achteruit gezet. Door wat stom nieuws de vrijdag heb ik me volledig laten gaan. Niet mijn beste idee dat ik al gehad heb. Alleen kan ik er maar moeilijk tegen vechten. Vanavond laat ik nog een laatste keer remmen los en morgen gaat de riem er weer op. Vrijdag had ik al met een klasgenote afgesproken om ons verdriet te gaan weg eten en dat deden we dan ook in pizza hut. We hebben ons eens echt laten gaan. Ik schaam me te pletter, het zit zo dat ik doorgegeten heb tot ik moest overgeven. Al hoop ik dat de klasgenote daar niets van gemerkt heeft. Na het eten heb ik dan mijn punten van de afgelopen examenreekst gezien. OP ALLES GEBUISD!
Als ik eerlijk moet zijn, moet ik zeggen dat het mijn eigen fout is. De hele examenreeks door was ik vooral bezig met het verbeteren van mezelf. Meestal nam ik een uur of 2 per dag om te sporten, daarnaast keek ik zo vaak naar afleveringen van mijn serie. Bijna hele dagen door was ik bezig met ontspannen en gelukkig worden. Alsof ik vergeten was dat er ook gestudeerd moest worden. Ik weet dat ik een absoluut warhoofd ben en ik moet daar dringend iets aan doen! Alleen is de vraag, hoe lost een warhoofd zichzelf op?
Er is me dus ook aangeraden om met de schoolpsychologe te gaan praten. Dat zeggen ze altijd als er ondermaatse resultaten bij zijn. Het enige probleem is dat ik dat echt niet graag wil. Na mijn eerste jaar heb ik ook wel ontdekt dat die vrouw mij niet kan helpen. Ze weet niet waarover ze spreekt als we het over mijn richting hebben. Op het eerste gesprek moest ik haar zelf uitleggen wat het inhield! Hoe in godsnaam zou zij me dan kunnen helpen?
Het weekend gaf me dan ook de mogelijkheid om me te laten gaan. Gisteren had ik een etentje en 's avonds een feest. Vandaag is het lief van mijn zus hier en gaan we frietjes eten. Ik wil gewoon niet dat het eten stopt! Ik heb zoveel nood aan vettig eten in mijn mond, de smaak, het vol gevoel... Ziekelijk, ik weet het.
Morgen gaat hoe dan ook de riem er weer aan. Ik heb voor mezelf een strak programma opgesteld waar alles in staat dat ik zou moeten doen. School gaan, voorbereidend leren, sporten en een uurtje opruimen! De vraag is natuurlijk hoe lang ik dat leven vol hou. Het lijkt me alleen zo prachtig, een geörganiseerd leven, zelfcontrole. Misschien kom ik ooit wel in de buurt, maar vanavond laat ik me eens goed gaan!
Gisteren had ik zonder overdrijven de schrik van mijn leven.
Mijn vader was zijn collega naar huis gaan brengen, om nadien met mama naar een
vergadering te gaan. Dus waren de kinderen ( waaronder ik zelf) alleen thuis.
Sowieso kunnen er 1000 dingen mis gaan als je kinderen alleen thuis laat. Je
weet als ouder nooit zeker wat en hoe je alles gaat terug vinden. Om een of
andere reden ging ik naar boven, op de trap ontdekte ik een gas geur. Mijn
broer heeft dankzij technische opleiding toch wat meer ervaring met zon dingen
als ik, dus vroeg ik zijn mening. Hij was het met me eens, duidelijk een
gasgeur in de gang. Dus met zn tweetjes naar beneden om eens te gaan kijken
hoe het daar was. Direct bij het openen van de veranda was het helemaal
duidelijk, nog veel meer gas! Eerst kon ik papa niet bereiken, pas na veel
proberen kreeg ik hem eindelijk aan de lijn. Hij verwees me naar ons adressen
boekje (daar vertel ik straks wel verder over). Dus ik belde naar de mensen van
eandis, de mensen die dus zorgen voor het repareren van gaslekken. Eerst moest
ik nog een paar keer door verwezen! Ze verzekerde me dat de reparateur een
kwartier of half uurtje op zich zou laten wachten. Toch heeft deze man er zeker
een uur over gedaan om tot bij ons thuis te komen. Dat uur was vermoedelijk het
angstigste uur van mijn leven. De hele tijd was ik bang dat er toch iets mis
zou gaan en ons huis de lucht in zou vliegen. Ik heb liggen bidden, huilen,
wanhopen, zon beetje alles wat mogelijk is. Gek eigenlijk hoe bang ik ben van
zon situaties. Het is niet dat er zo vaak een huis werkelijk ontploft door een
gaslek, dus het was vast nergens voor nodig. Alleen zijn de mensen die ik graag
zie en die belangrijk voor mij zijn momenteel heel ver weg. Sommige zijn
sowieso altijd ver weg, maar Sportacus zit momenteel in Finland en Tinkerbel in
Polen. Ik wist niet goed wat ik moest doen, heb getwijfeld om hen een berichtje
te sturen. Gelukkig bedacht ik op tijd dat het noodlot niet zou toeslaan en heb
ik dat maar gelaten. Anders had ik me behoorlijk belachelijk gemaakt.
Uiteindelijk kwamen de ouders thuis en de reparateur en kwam alles goed!
Vandaar dat ik nog blogjes kan schrijven.
Ik sprak Apple tree daarnet op FB, toen ik haar het
verhaaltje vertelde noemde ze mijn gezin het perfecte gezinnetje. We hebben
alle noodnummers opgeschreven in de buurt van de telefoon. Het staat in ons
adressenboekje, dat hebben mijn ouders al sinds hun trouwen. Alle adressen en
nummers van belangrijke personen, familie, vrienden, vind je daar in terug.
Meestal wordt het gebruikt voor het schrijven van kaartjes. Dit alles gaf aan
Apple tree het idee dat we een perfect gezinnetje zijn. Dat zet een mens aan
het denken, maar misschien heeft ze wel wat gelijk. Naar de buiten wereld naar
toe zijn we over perfect. Mensen in onze omgeving verwachten toch heel wat van
ons. Bovendien zijn we vaak met het hele gezin in de kerk, dat zegt iedereen
vast genoeg. Eigenlijk doen we ook best veel om de schijn op te houden hoor.
Vaak hebben we knallende ruzie, vervolgens gaan we de deur uit en iedereen
lacht, is vrolijk en we zien elkaar weer graag. Soms staan we nog te roepen net
voor we de auto uit stappen. Het is een gekke situatie. Ik denk dat als je mijn
gezin zou zien, je nog zou verschieten. De 3 vrouwen (mama, zus en ik) lijken
ontzettend hard op elkaar. Iedereen is sociaal geëngageerd in ons gezin en veel
van de dingen doen we dan ook samen. Dus ja Apple tree, je hebt gelijk. Wij
zijn het perfecte gezinnetje. Perfect genoeg voor mij trouwens!
Volgens mij heb ik enkele problemen met vertrouwen. Ik heb het dan niet alleen over zelfvertrouwen, eerder over het vertrouwen van andere mensen. Normaal gezien maak ik me daar niet echt zorgen over. Het feit dat ik mijn hersenspinsels op internet zet en niet persoonlijk tegen mijn vrienden, moet al iets bewijzen. Laten we dan ook zeggen dat ik niet echt weet wat echte vrienden zijn. Eigenlijk heb ik me daar nog nooit aan gestoord. Ik heb enkele vrienden over internet waar ik heel veel, bijna alles, tegen kan zeggen. Dan heb ik ook nog jullie natuurlijk, mijn lezers. Is dat zielig? Dat zou kunnen, maar dat stoort me niet. Mijn mijn lieven loopt het meestal, nu ik dat achteraf bekijk, fout op het vlak van vertrouwen. Het komt er dan vooral op neer dat ik hun wantrouw, denk dat ze me bedriegen en dat raken de mensen beu. Dan gaan ze op zoek naar een ander. Stoort me dat? Even min als het vorige! Natuurlijk vind ik dat zij fout zijn en ik alleen maar het slachtoffer ben. In mijn ogen is er op dat vlak dan ook niets mis met mij.
Vanavond echter kwam ik op een gebeurtenis waar ik me wel zorgen om maak. Mijn vader vroeg een vrouwelijke collega voor een etentje bij ons thuis. Het is zeker niet de eerste keer dat die vrouw komt eten. Alleen kon ik het deze keer niet zo vertrouwen. Gek genoeg begon ik me af te vragen wat hij met die vrouw deed. Alsof mijn papa echt in staat zou zijn mijn mama te bedriegen. Ik weet dat het naïf is en dat hij niet de eerste man zou zijn. Toch wil ik van mijn papa wel het beste denken.
Waar ik nu vooral mee zit, is de vraag: Waar komen die problemen vandaan?" Ik ben altijd in een zeer goed gezin opgevoed. Mijn ouders zijn de slechtste echt niet, dat mag je niet denken. Natuurlijk klaag ik echt ontzettend veel over hen, maar wat verwacht je, ik ben ook maar een kind. Dat puberen deed er geen goed aan. Ik vind het ontzettend gek dat ik zo'n problemen met vertrouwen heb, zo ben ik niet opgevoed. Vroeger hield ik van sociaal contact en nu praat ik liever met mensen over het internet... Het liefst van al gooi ik mijn gedachten, problemen en oplossingen het internet op. Ergens begin ik me af te vragen of dat niet een beetje ziekelijk is.
20 en meer
