Mijn vrienden hebben plannen en ik kan niet mee. Ondertussen bestaat mijn vriendengroepje uit koppels, mezelf en één andere single. Eén van de koppels kwam af met een schitterend plan, een reis door Amerika. Natuurlijk zijn er dan mensen die daar onmiddellijk op springen. Ik heb de indruk dat ze de berekening maken en dan vervolgens besluiten dat het eigenlijk gewoon een kans is die ze maar één keer krijgen. Je kan ze daar natuurlijk geen ongelijk in geven. Hoeveel mensen hebben twee keer de mogelijkheid om met hun vrienden een deel van Amerika door te trekken. Daar boven op zijn die mensen allemaal deel van een koppel en nemen ze elk hun partner mee.
Dan heb je mij... Ik heb net de financiële last van een Erasmus neergelegd en dankzij de beurs en de beloning van mijn ouders, hou ik nog een heel bedrag aan over. Natuurlijk klaag ik niet over deze situatie want dat betekend dat ik één keer geld moest verdienen en het twee keer kan gebruiken. Slecht vind ik dat zeker niet. Zo'n reis naar Amerika kost een serieus bedrag en eigenlijk komt dat bedrag ongeveer overéén met wat er nog overblijft op mijn spaarboekje. Je zou dan kunnen zeggen, wat een gelukkig toeval. Misschien is het ook een gelukkig toeval, maar dat zou betekenen dat ik alles, tot op mijn laatste euro, uitgeef aan een reis.
Mijn beslissing wordt echter niet alleen daardoor gevormd. Ik zal de enige single zijn op een reis vol koppels, ik zou ook nog lessen willen betalen aan de autorijschool en ik zou niet met een lege betaalkaart willen opzoek gaan naar werk. Dat laatste spreekt elkaar wel een beetje tegen want uiteindelijk ga je zoeken naar werken om geld te verdienen. Ik voel mezelf gewoon zo hopeloos zonder een spaarpotje!
Alles in mij schreeuwt dat ik die reis beter niet kan maken. Mijn hart voor reizen schreeuwt echter alleen maar dat ik absoluut wil gaan! Het is dan ook niet de enige reis die ik nog wil maken. Mijn avontuurlijke hart wilt niet alleen maar Europa zien, mijn portefeuille heeft daar echter niet de mogelijkheden voor.
Ik heb nogmaals mijn lesje geleerd, be carefull what you wish for. De dagen voor mijn vertrek was ik teleurgesteld dat de meerderheid niet met mij wou afspreken. Ondertussen ben ik thuis (goed en wel) en blijkbaar wouden er toch voldoende mensen afspreken met mij. Mijn dagen zijn gevuld met afspraakjes en koffiemomenten! Nu zou ik eigenlijk graag wat meer rust gehad hebben. Ik weet eigenlijk echt niet goed wat ik wil, zo ben ik dan weer. Nu lijkt het alsof ik onder druk sta om iedereen gelukkig te maken!
Dan hebben we natuurlijk nog een andere vorm van druk. De druk om er goed uit te zien. Op Erasmus heb je natuurlijk weinig controle over je gewicht. Het is natuurlijk niet de enige oorzaak van gewichtstoename! Het eten doet je al het vermoeden krijgen en ook het alcohol verbruik geeft aan dat het niet om gewichtsverlies zal gaan. Bij de thuiskomst bleek ik officieel obees te zijn. Ik ben een persoon met een BMI van 31 en dat komt er dus op neer dat ik officieel tot de obezen van België hoor. Dat kan ik zo niet laten. Nu ik nog een keer aangehaald en weggeduwd ben door Sportacus ben ik me beginnen afvragen waarom er geen andere mannen op mij vallen. Ik zeg niet dat het alleen daar aan ligt, maar ik ben niet mooi op dit moment. Zoals de clichés het zeggen, je moet eerst van jezelf houden.
Dat gezegd zijnde, ik ga werken aan het "van mezelf houden". Er zijn te veel kleine dingen die me nog tegen houden van mezelf te houden en daar aan ga ik werken. Bij het begin van 2014 zijn er weer nieuwe voornemens opgeschreven. Die van 2013 kon ik niet waarmaken en dus begin ik min of meer opnieuw. Ons mama heeft wel één van de voornemens in mijn plaats waargemaakt en na mijn Erasmus was mijn kamer spik en span. Nu is mijn voornemen omtrent orde dus meer gericht op het onderhoudt. Mijn afval voornemen dat er al jaren is en nu een dieptepunt bereikt heeft, krijgt ondersteuning van een dieëetist. Ik kon reeds stoppen met op mijn nagels bijten dus wordt nu de volgende nerveuze gewoonte, het roken, aangepakt. Na Erasmus is mijn financiële situatie niet meer gewoon rood maar diep, donker rood en dus zou ik er in moeten slagen om een soort boekhouding bij te houden dit jaar. Ik denk dan alleen maar naar mijn toekomst naartoe wanneer ik niet op extra steun van de papa kan rekenen. Als laatste staat ook afstuderen op mijn lijstje, het is niet origineel maar het moet gewoon dit jaar gebeuren!
Zo, vijf voornemens waar ik aan moet werken gedurende 2014. De ene zal wat vlotter gaan als de andere, ook zullen er een paar zijn die me bloed zweet en tranen gaan kosten. We doen het voor het goede doel, Serena heeft een lief nodig en daar gaat ze voor. Ik ben ondertussen oprecht bang geworden dat ik nooit een levenspartner zal vinden en dat hoertje van Sportacus mijn levensdoel is. Graag zou ik dat nog willen veranderen als ik kan. Ik heb dus geen enkele keuze dan in de cliché's te geloven en hopen dat wanneer ik eindelijk zelfvertrouwen heb, mager ben en dat allemaal combineer met een gelukkige uitstraling de mannen voor mijn voeten gaan vallen!
20 en meer
