Het was vandaag zover! Samen met de mama heb ik de eerste spullen naar de kringloop gebracht. De afgelopen dagen heb ik niet enkel mijn kamer uitgemest, ik heb ook geholpen aan de veranda. Toegegeven, ik ben daar door wat achter op schema bij mijn kamer, maar dat wordt me vast vergeven. Het is zo dat het morgen desserten avond bij mij thuis is, en dus moest de veranda uitgemest worden.
Onze veranda is een soort van stapel ruimte. Het is nog lang niet zo erg als wat je soms ziet bij "clean house", maar ik moet toegeven dat we in de buurt komen. We hebben afgelopen jaar een inzamelactie van speelgoed gedaan voor een goed doel en door omstandigheden zijn die mensen dat nog niet komen ophalen. Je kan al dat speelgoed dus terug vinden in onze veranda, samen met nog een hele hoop andere rommel die we niet willen weggooien en al helemaal niet willen opruimen. Klasgenoten die langskomen was dus een goede gelegenheid om daar eens in te vliegen. Mama heeft er het meeste van gedaan omdat ik ook nog mijn kamer onderhanden nam op hetzelfde moment. Het idee van naar de kringloopwinkel te gaan kwam echter wel van mij.
Op het lijstje dat ik zo afwerk (101 things to do in 1001 days; dayzeroproject.com) staat ook dat ik dingen of kleren moet weggeven aan het goede doel. Hoewel ik iemand ben die moeilijk afstand kan nemen ben ik de uitdaging toch aangegaan. Uiteindelijk als ik echt wil veranderen moet ik afstand nemen van de materiële voorstelling van mijn herinneringen. De herinneringen zitten toch in mijn hoofd en sommige in een doos, die in mijn kamer, daar moet ik afstand van nemen. Ze worden dus verdeeld over mijn "kindertijddoos", de kringloopwinkel en het vuilnis. Het is moeilijk om uit te sorteren maar ik geraak er langzaam maar zeker.
Wat voor mij tegen alle verwachtingen in is, is dat ik deugd had van alles te gaan afzetten. Hoewel het dingen waren die mijn kindertijd gevuld hadden, was het bijna een opluchting er van af te zijn. Natuurlijk hebben die dingen een emotionele waarde, zoals speelgoed of beeldjes van oma gekregen, ... ik wist op het zelfde moment ook dat het ruimte zou creëren voor mijn toekomst.
Laten we zeggen dat dit voor mij de eerste echte stap was die ik zette in het afgelopen jaar en half. Voor mij is dit een eerste waardevolle verandering. Ze zeggen wel dat proberen en terugvallen betekend dat je dingen leert, nu heb ik tenminste echt iets volbracht. Beter nog, het heeft me zin gegeven verder te doen. De kast is nog steeds maar voor de helft opgeruimd en spullenhulp kan vast gebruik maken van oude t-shirts en broeken. Tijd om enkele stappen in de goede richting te zetten.
Ik weet ondertussen dat ik niet de enige ben, maar het komt nog steeds hard aan. Ik ben geslaagd op stage en op "persoonlijk ontwikkelingsplan". De tegenvaller is dat ik enkel daar op geslaagd ben. Alle examen vakken die ik dit jaar moest afleggen heb ik een buis op gehaald. Het wordt dus een zeer drukke vakantie.
Ik weet dat het belachelijk klinkt, maar ik heb het gevoel dat het feit dat ik geen vakantiejob kon vinden een soort voorzorg was van God. Nu heb ik meer tijd om me goed voor te bereiden op mijn zware examenreeks. Het gaat ook niet alleen om de examens, ik heb ook nog enkele taken af te werken die daar bij horen.
Er bestaat geen twijfel over dat het allemaal zeer zwaar wordt, maar ik kan het allemaal niet laten gaan. Het grootste probleem is vooral dat mijn erasmus er van af! Als ik nu faal, dan valt alles in het water.
Stom dat ik met zielig voel daar door. Het enige wat ik moet doen is mijn schouders er onder zetten en dan ben ik geen "failure" meer.
20 en meer
