Mijn dagje vandaag is weer niet zo goed. Door omstandigheden ben ik onder het winkelen uitgeraakt. Dat is een zeer goede zaak, want ik had vermoedelijk de hele weg gehuild. Hoewel de weegschaal zegt dat ik niet verdikt of vermagerd ben, voel ik me ontzettend dik. Gisteren heb ik een glas porto gedronken en wat mee chips gegeten. Normaal gezien kan ik daar wel mee om, maar deze morgen voelde ik me alsof ik een walrus was. Mijn ogen werden getrokken naar al de huidplooien en bandjes. Plots zag ik mezelf als zo iemand uit een reeks als "eat yourself sexy" of "obese". De angst sloeg me rond het hart. Vandaar dat ik blij ben dat ik niet kon gaan shoppen, maar kon sporten! Mijn zus ging namelijk met mama en papa naar de sit in beurs in Gent. Ik heb dus wel meer als anders gesport, maar ik zou liever niet stoppen. Heb het gevoel dat zelf een uur niet goed genoeg was, ik wil mijn lichaam verder pushen. Slecht gevoel all the way dus.
Mijn ouders kwam thuis, met de zus, en ik kreeg opmerking dat ik de bel niet had horen gaan en er een vriendin van mijn zus al even voor de deur stond. Zelf was ik dus eten aan het maken zodat de rest alleen zijn voeten onder tafel moest zetten. Alles had ik gedaan, zelf de tafel gedekt! Wat een gigantisch probleem dat ik dan ook niet de bel had gehoord. Excuseer, mijn broer zat op zijn kamer gewoon te internetten, porno te kijken of andere lulligheid. Denk je dat één iemand ook maar naar hem gekeken heeft, neen, allemaal mijn fout! Dus humeur nog slechter. Vervolgens begint mijn zus te vertellen over een nieuwe studie richting die ze heeft leren kennen. Het moet vast zeer interessant zijn, maar ik ken vooral minder slimme mensen die deze richting volgen. Natuurlijk wil ik niet dat ze niet kan doen wat ze graag doet! Alleen had zij iets ambitieuzere plannen, dacht ik. Krijg ik ook nog eens een douche over me heen dat ik de mensen rondom mij niets gun. Dat ik alleen maar uit ben op eigen plezier en ik de andere niet blij wil maken. Ben ik echt zo gemeen? Ik weet dat ik mezelf niet zo gelukkig voel, maar doe ik dan echt zo naar tegen andere mensen. Ik dacht dat ik een aardig persoon was, dat ik mezelf wegcijferde voor andere mensen. Nu begin ik ineens te denken dat ze gelijk heeft. Natuurlijk cijfer ik me soms weg, maar dan achteraf geef ik de andere op hun kop dat ze niet zoveel doen als ik. Of als mijn zus weer eens vanalles krijgt van mijn ouders, ben ik jaloers. Ik zou niet jaloers mogen zijn. Want ik krijg genoeg voor mezelf. Mijn leven draait inderdaad altijd rond mij. Altijd over hoe goed of hoe slecht ik iets doe... Ik ben zelf zo ego centrisch dat ik blog over mijn leven, terwijl het eigenlijk maar weinig inhoud heeft.
Hoe maak ik zoiets goed? Mijn zus gaat altijd denken dat ik haar niet graag optimistisch zie. Wat maakt het trouwens ook uit wat ze gaat studeren? Al volgt ze een studie voor vuilnisman, als dat haar gelukkig maakt. Ja, dan moet ik maar blij zijn voor haar.
Wat een stomme toestanden ook allemaal! Positief puntje van de dag, ik heb iets nieuws lekkers ontdekt! Chili con carne! Niet mijn lievelingsgerecht ofzo, maar toch verdomd lekker en zeker het proberen waard.
Het wordt trouwens tijd dat ik nog eens verder werk aan mijn 101 things to do! Misschien dat ik daar weer gelukkiger van word. Het is een wilde gok, maar wie weet levert het me nog iets op.
Het geweldige gevoel is dus over. Geen euforische dagen meer, jammer maar helaas. Ik probeer weer een beetje positieve dingen te zoeken. Dat is eigenlijk al een opgave op zich! Uiteindelijk had ik het ook wel een beetje kunnen bedenken. Nu de examens voorbij zijn moet ik opnieuw opgenomen worden in het normale leven. Dus wegkruipen op mijn kamer en kijken naar series en internetten, dat lukt niet meer. Mijn moeder en vader gebruiken mij een beetje als de plaatselijke assepoester. Lopen van hier naar daar, de afwas doen, zien dat er eten op tafel staat, nog een beetje strijken als ik kan en als ik nog wat tijd over had kon ik misschien nog solden doen. Het is me allemaal een beetje veel. Mama wil dan ook nog dat ik dus op de normale manier afval. Toch laat ze me geen tijd om te sporten, hoe moet ik dan "goed afvallen". Als ze dan merkt dat ik minder eet is het een grote ramp! Moeilijk om zoiets uit te leggen aan je ouders hoor.
Op dit moment zit ik dus werkelijk met een assepoester gevoel. Dat is ook niet correct natuurlijk! Mijn ouders willen geen misbruik maken van mijn. Ik denk dat ik alleen beetje te lui ben om alles voor hun te regelen. Een gezin is nog niets voor mij, dat is duidelijk. Ik denk dat ik me helemaal opgesloten zou voelen!
Zo, ik ga maar eens verder met de taken van de dag. Die zijn er nog genoeg.
Vraag me niet vanwaar het juist komt, maar mijn euforische gevoel blijft een beetje hangen. Niet dat alles even goed gaat, alleen kunnen de negatieve dingen me niet zo hard raken. Gisteren ben ik dan ook met een oude vriendin gaan uit eten en ik voelde me goed. Ik kon iets lekker eten, zonder te bingen en zonder me schuldig te voelen. Gewoon goed een bord leeg eten en genieten. Nadien kon ik me nog een glaasje wijn riskeren zelf en ook dat was genieten. De vriendin en ik hadden ook een geweldige babbel, over verleden, problemen, gelukzalig gevoel, toekomstplanne... Alles passeerde de revue. Uiteindelijk zijn we dan ook echt als allerlaatste het restaurant buiten gegaan, wat moet de uitbater ons gehaat hebben.
Deze ochtend ben ik dus nog een keer gaan rijden en ook dat had goede gevolgen. Papa en ik hebben niet eens één keer ruzie gemaakt. Wel wat gekke toestanden onderweg, waarbij ik bijna een paal raakte. Toch is papa kalm gebleven, en dat is echt niet van zijn gewoontes. Dus ik denk dat ik daar zeer tevreden over mag zijn. Niemand aangereden en geen schade aan de wagen, terwijl ik toch snelheden haalde tot 60 km/uur. Dat mag je bekijken als een geslaagd ritje.
Enig probleempje, het is maandag. Dat betekend dat ik moest beginnen aan het ordenen van mijn leven. Ik heb al op mijn "to do-lijstje" gezet welke van de mini-taken ik moet uitvoeren om dat te bekomen. Alleen betrap ik mezelf er op dat ik liever eerst de andere taken op mijn lijstje doe. Het opruimen van mijn kamer is echt nodig. Alleen betekend dat, dat ik de herinneringen aan Mark ook min of meer in een doos steek en weg leg. Misschien doe ik niet alles weg, maar momenteel lijkt het alsof we nog samen zijn. Dat is ook niet echt de bedoeling. Misschien moet ik beginnen met schapje per schapje, de plankjes aan mijn muur op te kuisen. Als daar de brol verdwenen is, dan kan ik doorgaan naar de grond, ... Mijn kamer opruimen is een project van lange adem.
Waar ik dan alleen nog maar op kan hopen is dat mijn euforisch gevoel blijft hangen tot zaterdag. Dan wil papa ons namelijk uit winkelen nemen. Dat betekend dat ik tegen dan een lijstje moet hebben van alle kleren die ik nodig zou hebben. Ik moet dan al tenminste mijn kledingkast opgeruimd hebben. Ook dat kan heel wat tijd vragen. De kleding die ik weg gooi, gaat ook direct naar spullenhulp. Dan krijgen ze tenminste een goed 2e leven! Daar staat ons mama wel op. Natuurlijk is de tweedehandswinkel ook goed, het hangt er een beetje van af hoe veel het is. Want ja, met 2 tshirten en een trui rijd je niet naar televil!
Nu dat allemaal de wereld in gegooit is, ga ik eens beginnen aan de dagtaken. XX S.
20 en meer
