In de laatste week ben ik twee feitjes over mezelf te weten gekomen. Twee feitjes die ik graag met jullie deel.
Ik ben in mijn leven op het moment gekomen waarin ik mezelf durf benoemen als een "boekensnob". Het probleem is al aan mijn moeder voorgelegd en volgens haar is dit volkomen normaal. Sinds ik in aanraking ben gekomen met het fenomeen boek was ik betoverd. In mijn jonge jaren kon ik alle boekjes die we thuis hadden uit het hoofd. Niet alleen meezeggen zoals kinderen wel vaker doen, neen, ik nam het boek en las het mezelf hardop voor. Veel minder werk voor mijn ouders, zeker toen ik een broer en zus kreeg en ze na enkele keren mij een boek konden laten kiezen dat ik mocht "lezen". In het eerste leerjaar werd het natuurlijk heel wat leuker want vanaf toen kon ik ook boeken van de eerste keer alleen lezen. Simpele zinnetjes natuurlijk, maar toch, wat een pret. Ik was ook een van de leerlingen die maar al te graag thuis oefende en in het 4e leerjaar werd mijn leesniveau vastgesteld als "niveau 6e leerjaar". Boeken en ik hebben nog steeds een goede relatie natuurlijk. Alleen begint het wat te knipperen, soms verliezen ze het van een serie, op andere momenten verliezen ze van een cursus. Er is alleen een kleine verandering die ik merk. Wanneer ik het boek Shopaholic aan het lezen was, merkte ik dat het me niet kon boeien. In heel mijn leven ben ik nog geen boek tegen gekomen dat mij niet kan boeien. Uiteindelijk heb ik het gewoon aan de kant gelegd en een "goed" boek gaan halen. De mama zegt dat het normaal is dat ik na al mijn lees ervaring kies voor boeken die wat meer uitdaging brengen. Volgens haar is het zo dat sommige schrijvers zich richten op mensen die niet zo graag of niet zo goed lezen. Die boeken hebben een onderwerp met een lage drempel en een gemakkelijke schrijfstijl, zij denkt dat ik door die boeken door ben en gewoon wat meer uitdaging wil. Dat brengt mij ook bij het volgende, Apple tree, ik ben misschien klaar voor de "100 classics list". Het zou toch best eens kunnen dat ik er nu aan toe ben om boeken te lezen die echt onder literatuur vallen en moeilijke woorden of zinnen gebruiken. Ik ga de uitdaging aan.
Een tweede feitje over mezelf is dat ik een paniekkiek ben. Het zal jullie vast niet verbazen. Volgende week moet onze laatste kladversie binnen van de eindproef. Ik maakte de keuze om een project in een groepje uit te werken en zoals ik al vaker zei, dat was niet de beste keuze. Natuurlijk werkt niet iedereen even hard mee, vooral één persoon laat ons vaak zitten. De andere is niet zo initiatief nemend en als ik een namiddag met haar werk moet ik dubbel werken. Uiteindelijk bedoeld dat meisje het goed, ze komt altijd op tijd en wil echt doorwerken. Het is alleen dat ze precies veel begeleiding nodig heeft en me steeds vragen stelt of zinnen laat nalezen. Daardoor komt mijn eigen tekst in gedrang. De laatste die mee werkt is net drie maanden op buitenlandsestage geweest en heeft nog geen bijdrage aan het werk kunnen leveren daardoor. Nu is ze eindelijk terug en ze kwam een namiddag werken. Direct heb ik het gevoel dat alles veel beter gaat. Het samenwerken met haar ligt me echt goed. We gaan vooruit maar zeggen ook wel eens iets leuks. Ze brengt een goed inzicht en heeft fantastische aanvullingen. Samen zijn we een geweldig team! Mijn zicht op het eindwerk is dus al een pak beter. Alleen verbaasde het me dat ik zo panikeer over de deadline. Ik vraag me af waarom ik absoluut een week vroeger wil klaar zijn en gisteren bijna begon te wenen van de paniek. Gelukkig was mijn groepsgenoot er om me te kalmeren. Wanneer we deze week de kladversie met opmerkingen terug krijgen zullen zij en ik nog eens een zaterdag investeren. Dan zou het af moeten zijn... Lang leve de vriendinnen die paniekkiekens kunnen kalmeren. Iedereen heeft zo een vriendin nodig. Vooral ik, een duidelijke paniekkiek!
20 en meer
