Zoals de meeste onder mijn lezers wel doorhebben is kuisen niet mijn sterkste kan. Ik toon vaak de goede intensie en begin aan één kant van de kamer of ik ruim wat gedragen kleren op. Jammer genoeg is dat niet genoeg om mijn kamer werkelijk proper te houden. Om een onbekende reden ben ik er van overtuigd dat zelfs samenvattingen uit mijn eerste jaar hoger nog van waarde kunnen zijn. Deze voormiddag heb ik met dat probleem kom af gemaakt. Samenvattingen, lesnotities en dergelijke van vakken die ik niet meer heb en ook niet meer zal hebben, heb ik weg gegooit. Dat zorgt voor mijn ruimte op mijn cursusplankje waar nu werkelijk cursussen staan! De meerderheid van mijn cursussen ligt namelijk in stapels op mijn bureau of grond. Enkele van die stapels staan nu al op hun rechtmatige plaats, het andere deel moet daar nog komen. De hoofd boodschap is gewoon dat er werkelijk plaats is! Natuurlijk ook een belangrijk feit is dat de vloer in het midden van de kamer leeg is. (daar moet mijn zus namelijk slapen deze nacht)
Volgende aan de beurt is mijn bureau. Als ik dat maandag of dinsdag proper krijg dan heb ik direct ruimte voor het werken aan de taken en het studeren van cursussen. Daar is nu ook al ruimte voor natuurlijk, maar enkel als ik mijn rommel opzij duw. Dat is dus niet langer de bedoeling. Normaal gezien spreekt men van lente kriebels wanneer iemand verliefd is. (wat trouwens ook in de lucht hangt, bij iedereen buiten mezelf) Bij mij krijgt lente kriebels een andere betekenis. Voor het eerst in jaren geniet ik van het kom af maken met rommel!
Mama vertelde daar net dat iemand haar de opmerking had gegeven dat ik er gelukkiger uit zag dan enkele maanden geleden. Dus, ik denk dat we bij deze kunnen vaststellen dat het weer goed met me gaat. Het intens verdriet over mijn breuk met Sportacus is verdwenen. Toegegeven, hij spookt nog regelmatig door mijn gedachten. Misschien is dat vooral omdat hij me nog dagelijks aanspreekt en denkt dat hij met al zijn geheimen bij mij moet komen aankloppen. De nachten lang wenen en het verbijten van tranen overdag is wel voorbij. Een nieuwe fase is werkelijk aangebroken. Mooi is dat.
Het is maar een kort berichtje, maar ik was zo trots dat het er uit moest! Natuurlijk heb ik nog dingen waar ik trots op ben, maar ik heb niet zoveel tijd, een chocolade taart wacht op mij om klaargemaakt te worden!
Een betere naam voor mijn zusje was Katrina geweest! Vanavond zijn we begonnen aan de eerste voorbereidingen voor haar feest. Zoals verwacht nam ze echt alles over. Hoewel ik weet dat mijn zus een bezig bijtje kan zijn, was het toch nog iets erger dan verwacht. Ze heeft ons hele huis ondersteboven gehaald. Zelfs de badkamer moest nog gekuist worden! Haar lief komt een avondje slapen en dus moet echt alles piekfijn zijn. Laten we zeggen dat het er een beetje over is. Ik zal blij zijn als ze eindelijk morgen op de wellness is. Nog gelukkiger zal ik zijn als het zondag is en dat lief naar huis gaat.
Daarmee wil ik niet zeggen dat ik het lief van mijn zus niet graag heb. Hij is inderdaad een beetje vermoeiend en soms ook irritant, maar daar doelde ik niet op. Na die helse project week, wil ik gewoon graag rust. Deze week heeft me echt helemaal uitgeput. Natuurlijk is een schoolproject altijd wel een beetje stress, daar kan iedereen van meespreken. Dit was werkelijk een uitzonderlijk project. Een week lang heb ik elke dag en bijna elke nacht gewerkt, dat is duidelijk te veel van het goede. Nu is dat eindelijk voorbij. Ik heb wel mijn twijfels bij de punten die ik zal krijgen, maar ik kan er mijn plezier niet door laten vergallen. Nu moet ik me dus voornamelijk richten op de veranderingen die ik wil doorvoeren.
Ik denk dat ik ga beginnen met een basis opruim actie van mijn bureau (het liefje van de zus komt in mijn kamer, heeft ze zelf gevraagd!). Meestal begin ik zondag aan de planning van mijn volgende week. Dus dan zal ik ook werkelijk bedenken hoe ver ik moet geraken met mijn opruim. Al neig ik om eerst de make-up lade klaar te maken. De laatste tijd ben ik dus echt een meisje - meisje geworden. Alles make-up wat de klok slaat. Mama vindt dat het te ver gaat, dat ik te ijdel ben geworden. Eigenlijk snap ik ook niet goed waarom ik me er zo mee bezig hou. Je moet toch allemaal toegeven dat het bitter weinig zin heeft. Mannen zijn niet echt geïnteresseerd in de make up die vrouwen dragen. De grote vraag is dan toch vooral, waar zijn wij vrouwen mee bezig? Het grootste deel van de mannen kijken niet naar hoe wij er uit zien en make-up is niet hun ding. Blijkbaar zien ze ons dan ook nog liever natuurlijk ook!
Als laatste heb ik nog een leuk nieuwtje. Ik las in Flair de collumn van Thom, hij raadde vrouwen aan om wat vaker te flirten. Blijkbaar worden mannen daar gelukkiger van en moeten we wat vaker onze stoute schoenen aantrekken. Tot mijn grote schrik besefte ik dat ik nog nooit werkelijk moest flirten en dus geen idee heb of ik daar goed in ben. Volgens Apple tree is iedereen goed in flirten, ik dus ook. Ik ga dus wat vaker mijn stoute schoenen aantrekken! Vanaf nu ga ik eens vaker proberen een flirtend lachje op mijn gezicht te toveren. Meestal ben ik namelijk het meisje dat volledig opgaat in haar muziek of boek, niet echt het open meisje. Ik ben al helemaal niet het meisje dat uitgaat en met jongens praat... Al de liefjes die ik ooit al had, die spraken mij natuurlijk aan en kende ik van activiteiten. Dus nu zal het een hele andere uitdaging worden. Laat ik beginnen met wat meer uit te gaan misschien?
Deze week heb ik het weer wat moeilijk met school. Ik heb een projectje en heb dus regelmatige uren en niet te laat gedaan. Voor mij dus de ideale gelegenheid om na de school uren mezelf stukje bij stukje bij te werken. Niet dat ik pas nu besloten heb beter te leren, ik was al enkele weken goed bezig. De weekplanning en het TODO lijstje zijn hierbij zeker een grote hulp en het lukt me ook werkelijk om hiermee verder te gaan. Ik mag dus trots zijn op mezelf. Misschien doe ik nog niet alles perfect maar ik kom in de buurt. Een tweede ding waar ik mezelf mee wou bijwerken is de reorganisatie van mijn kamer. Na enkele uren in gedachten verzonken te zijn, besefte ik dat mijn kamer op een laagje verf en nieuwe accessoires nog steeds hetzelfde is als toen ik zo'n 6 jaar was. Op dat moment heb ik mijn intrek in de kamer genomen. Ik heb toen ook mijn kasten en ruimte ingedeeld, alles is blijven staan waar het toen stond. Zelfs de inhoud van de kasten is nooit veranderd. Op de schapjes aan de muur staan dezelfde dingen op dezelfde plaatsen. Natuurlijk is de inhoud wel wat aangepast. Mijn nep oorbellen en armbanden van oma hebben plaats gemaakt voor duurdere juwelen en kregen gezelschap van make-up. De boeken op mijn boekenplank zijn wat zwaarder geworden met de jaren, de cd's kregen andere titels en genres en de dozen waar herinnereningen in zitten zijn voller gekomen. Eigenlijk had het vieren van mijn 20 lentes een goede reden geweest. Toen heb ik dat vermeden, omdat ik er echt tegen op zag. Ik neem helemaal niet graag afscheid, zelfs niet van voorwerpen. Nu heb ik echter besloten dat ik kom af maak met het verleden. Een tijdje geleden besloot ik om samen met een vriendin een lijstje van 101 taken af te werken in 1001 dagen. Wat haar motivatie juist is, dat weet ik niet. De mijne ken ik wel. Hoewel het allemaal domme taakjes zijn, lijkt het mij een goede manier om over mijn verdriet en zelfmedelijden te geraken. Het lijstje bestaat uit nuttige en onnuttige dingen, dingen die ik zou moeten doen, dingen die ik zou willen doen, dingen die al gepland zijn en dingen die ik maar beter zou gaan plannen. Op het moment van de vriendin haar ingeving probeerde ik namelijk net te leven met het feit dat Sportacus en ik nooit meer een item zouden zijn. Goede motivatie dus om eens een ander soort afleiding aan te nemen. Belangrijkste is vooral dat het werkt.
Op mijn lijstje staat namelijk dat ik mijn kamer moet opruimen. Dat is bijna voorbij, nog enkele stapels die wat uitgesorteerd moeten worden. Nadien is mijn kleerkast aan de beurt. Maar tijdens het opruimen heb ik besloten van het groter aan te pakken. Niet alleen mijn kleerkast wordt uitgemest, maar al de rest ook. Wat ik niet meer kan of zal gebruiken moet gewoon weg. Ik moet met spijt in het hart toegeven dat ik van vele herinneringen niet meer weet van waar ze komen, daar heb je dus niets aan. Ze staan alleen in de weg. In die kleerkast kan ik dan ook een volledige lade vrijmaken. In die lade komt mijn make-up, zo heb ik een schapje extra aan de muur. Daar kan mijn uitgebreide parfum collectie dan op. Plannen genoeg, nu alleen nog uitvoeren.
Dat uitvoeren had dus nu moeten plaats vinden. Ik had me na de project uren moeten kunnen ontspannen met het uitmesten van mijn leven. Maar niets is minder waar. Het groepje waar ik in zit werkt beduidend trager dan de andere groepjes. We komen ook niet in de buurt van de vooropgestelde planning. Vandaar dat we na de uren er zeker nog eens werk mogen insteken. Hoewel iedereen van goede wil is, vrees ik dat we het nog niet halen. Ach, ik weet niet wat ik er mee aan moet. Wat ik wel weet is dat ik maar beter al mijn plannen kan opbergen voor volgende week. Deze week is school project voor mij alles wat de klok slaagt. XX S.
20 en meer
