De eerste volledige week achter de rug. Vorig jaar had ik amper les en ik had al helemaal geen lange dagen. Dat terwijl ik dit jaar ontzettende lange dagen heb in de eerste weken. Het zit namelijk zo dat alle lessen van het 3e jaar in de eerste twee weken van het schooljaar vallen. Dus ik heb nog één verschrikkelijke week te gaan en daarna kunnen we weer op ritme komen. Naast die vele uren die we op school moeten doorbrengen, wordt er ook verwacht dat we nog heel wat taken thuis maken. Jullie hebben een beetje inzicht in mijn planning en zien dus zelf ook wel dat dit voor mij een problematische combinatie kan zijn. Zo ben ik nu ongeveer verlamd van paniek en angst. Ik zie van alles staan op mijn lijstje dat nog voor morgen gedaan zou moeten zijn (zo had ik het in gedachten). Nu ik er zeker van ben dat ik voor dit weekend te veel gepland heb, ben ik bang dat ik er niet ga geraken. Misschien was het een beetje te ambitieus om geen taken mee te nemen in de volgende week. Ik had gehoopt alles afgerond te hebben, maar daar was dus geen tijd voor. Bij deze moet ik heel mijn planning voor volgende week veranderen en dat brengt paniek en angst in mij leven.
Gelukkig had ik net gepland om alles goed te doen, beter dan de vorige keer. Ondanks mij ene planningsfoutje zit het volgens mij wel goed. Ik moet het nog onder de knie krijgen.
In verband met die paniek aanvallen heb ik dus een extra stap genomen. Uiteindelijk ben ik zo ver gekomen dat ik dus een mailtje gestuurd heb naar de vrouw die verantwoordelijk is voor mijn richting. De afgelopen jaren heeft ze me niet echt geholpen, maar ik heb ook nooit echt expliciet gevraagd wat ik nodig heb. Dus ik ga dit jaar voor die tactiek. Laten we hopen dat het ook echt verlichting brengt. Ik heb nog niet echt een mail terug gekregen, maar dat verwacht ik dan in de loop van de volgende week. Eigenlijk kijk ik er wel naar uit dat iemand me eens feedback geeft op mijn plannen en leren. Want geef toe, dat had ik al veel vroeger moeten doen.
Iets anders wat me meer moed geeft, is het feit dat ik mijn macht wat kan testen. Vrijdag heb ik Sportacus een handje geholpen bij het bedriegen van zijn vriendin. Toen ik dit aan Ikmisme liet weten, vroeg ze direct of ik er op die manier ooit zou over geraken. Belangrijkste voor mij was dat ik niet degene was die hem smeekte naar mij te komen. Neen, hij drong er bij mij op aan dat ik bij hem kwam. Waar ik dan ook voornamelijk bang voor was, is dat ik echt weer iets voor hem zou gaan voelen. Gelukkig voor mij was dat niet het geval. Nadien was ik echt niet meer opgewonden of verliefd. Het ging mij echt om de macht die ik over hem had. Uiteindelijk is dat ook een gevaarlijk spelletje, want het kan niet goed komen. Ik moet gewoon zien hoe het verder gaat en wat er nog zal komen. Alles hangt er natuurlijk ook vanaf hoe hij reageert op de gebeurtenissen. Het ziet er nu naar uit dat hij dit graag zo snel en zo vaak mogelijk herhaalt. Laten we maar afwachten of ik er een mooie serie van kan maken...
Onlangs zei iemand tegen mij dat hoe meer je tevredenheid wil, hoe minder je het hebt. Eigenlijk moet ik dan ook toegeven, het klopt. Ik ga de hele tijd op zoek naar geluk, maar zolang ik zoek vind ik het niet. Daarnaast heb je ook nog het feit dat als je al een bepaalde tevredenheid hebt, maar je nog mee wil, je opnieuw ontevreden bent met wat je hebt. Conclusie, ik zou moeten stoppen met zoeken naar tevredenheid. Probleem, hoe doe je dat. Ik voel me bijna niet tevreden met wat ik heb. Ja, ik zeg "bijna niet tevreden". Zonder twijfel ben ik tevreden dat ik gezond ben. Ook ben ik zeer blij dat mijn ouders jobs hebben, ik een gezin heb, mijn gezin om mij geeft, dat ik vrienden heb die naar me willen luisteren. Over al die dingen ben ik echt zeer tevreden. Alleen valt me nogal op dat deze dingen niet in mezelf liggen. Als ik ga kijken naar mezelf ben ik minder tevreden. Van mezelf ben ik zeker dat ik niet naar mijn volledige potentieel leef en dat doet pijn. Daarnaast zijn er zoveel dingen dat ik zou kunnen doen en ik zou zoveel meer kunnen betekenen voor de wereld. Ik baal er van dat ik niet het lef heb om geld in te zamelen en te vertrekken op een missie reis.
De vraag is dan natuurlijk weer zal die voldoening leiden tot werkelijke tevredenheid. Zal ik op het moment dat ik vermagerd ben, vallen over het feit dat ik slechts naar hoge school gegaan ben en eens ik mijn unif dan misschien afgewerkt heb, zal ik dan vallen over het feit dat ik niet in een 3e wereld land gewerkt heb?
Over die tevredenheid valt zoveel te zeggen aangezien er altijd nog een bijkomend probleem is. Wat doe je als de tevredenheid hebt? Persoonlijk ben ik een meisje dat nood heeft aan projectjes. Meer dan alleen mijn drang om mezelf te veranderen houdt mijn "dayzeroproject.com" me ook wel bezig, maar wat als mijn verandering voltooid is? Mensen die tevredenheid bereikt hebben, doen zij nog iets met het leven?
Gelukkig ben ik nog maar 21 en hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Ik denk dat ik eigenlijk wel gelukkig ben met de voorlopige stand van zaken (ik heb dan ook nog steeds niet gerookt) en dus is dat alles wat er van mij verwacht word. In mijn ogen is tevredenheid pas iets dat je moet hebben wanneer er een deel van het leven afgerond is. Als ik op mijn 30ste ontevredenheid heb over mijn leven, dan zal ik voor een probleem staan. Op die moment verwacht ik dat de toon voor mijn leven gezet is. Moest ik het fout hebben, spreek mij tegen.
Ik voel gewoon dat het voor mij nog te vroeg om me "content" te stellen met wat ik nu al heb. Misschien heb ik dat van het zoeken naar tevredenheid fout geïnterpreteerd, maar er kan nooit bedoeld worden dat je je direct tevreden moet stellen. Dat hoe meer je er naar zoekt, je er minder van hebt. Toch moet je er naar streven, want het wordt niet iedereen in de schoot geworpen.
20 en meer
