Mijn ouders krijgen het weer, een bezorgde ouder bui. Ik wil daarmee niet zeggen dat mijn ouders slechts in golven voor mij zorgen. Mijn ouders hebben beiden een nogal strenge opvoeding achter de rug. De grote boodschap binnen de opvoeding: "Ben je ziek, dan gaat het leven gewoon door." Om tijdens onze schooljaren thuis te mogen blijven moest je of lichamelijk geblokeerd zijn of 38° koorts hebben. Anders was je perfect in staat om naar school te gaan. Nu echter ben ik iets te regelmatig ziek. Meestal zonder koorts of te veel problemen gewoon misselijk. Verder gekweld door pijn in mijn buik. Al het hele schooljaar wordt het een beetje aan de kant geschoven. Zeker toen de bloedresultaten alles negatief gaven. Deze week ineens kreeg ik een gigantische preek van mijn vader. Hij vertelde dat zijn vader ooit een maagzweer had, dat dat in de familie zit, bla bla bla... Vandaag ben ik ook niet naar de dokter gegaan, hoewel dat mijn opdracht voor de dag was. In feite had ik zelf les maar heb de voormiddag tijd genomen om uit te slapen. Tegen de namiddag op mijn gemakje naar school gegaan. Ik was alleen niet voorbereid op de preek van de avond!
Vanaf vandaag moet ik meer leven met de regels van mijn ouders. Eerst en vooral moet ik naar de dokter gaan om vast te stellen of het al dan niet om een ernstig medisch ding is. Dan natuurlijk volgen de extra regels. Ik moet zeker voor 22 uur in mijn bed liggen. Zo willen ze er voor zorgen dat ik zeker mijn 8 uur slaap per nacht haal. Om die nachtrust te verzekeren mag ik ook een half uur voor ik ga slapen geen tv meer kijken. Boeken lezen, studeren en van die dingen zijn wel toegelaten. De GSM hoort beneden te liggen zodat ik zeker 's nachts niet wakker gemaakt wordt door onverwachte telefoons of smsjes. Deze regels zijn dan alleen om de nachtrust te verzekeren. Verder zijn er nog regels voor regelmatig eten. Dat houdt ongeveer in dat we met het punten systeem van Weight Watchters werken. Alleen houdt deze keer mama mijn punten bij. Op die manier kan ze zien dat ik elke dag genoeg voedingsstoffen binnen heb. In de loop van deze week gaat er een volledige set regels opgesteld worden.
Ik vraag me af of dat werkelijk nodig is. Ik geef toe dat ik er soms over ga. Meestal doe ik dit wel door mijn studie. Dan werk ik nachten door of zet ik mijn ontspanning opzij. Daar moet misschien iets aan gebeuren. Al kan ik toch moeilijk express buizen? Ondertussen ben ik 20 en ik sta nog steeds even ver als toen ik 12 was. Luisteren naar de regeltjes die mama en papa opstellen. Het is bijna tijd dat ik hier vertek. Elke dag is het moeilijker om met hun in redelijkheid te praten. Zij willen niet dat ik ga en ik wil steeds meer weg. Hoe dit probleem ooit opgelost geraakt durf ik nog niet aan denken. Gelukkig voor hen ligt de prijs voor woningen zeer hoog in onze regio. Ook ik besef maar al te goed dat ik daardoor een paar jaar langer naar hun regeltjes zal moeten luisteren. Laten we hopen dat ik snel alles naar hun zin doe en dat deze onzin snel stopt.
Hoewel ik dacht dat een avondje uit met een oude vriend me deugd zou doen, is het anders uitgevallen. De avond was geweldig. Ik heb nooit beseft hoe erg ik het contact met hem miste. Net alsof hij niet verwacht dat ik altijd aangenaam en sociaal ben, en juist daarom ben ik dat bij hem wel. Ik hoef niet net te doen alsof het me interesseert wat hij zegt en daarom interesseert het me dus wel. We hebben heel de avond honderuit gepraat. Alle mogelijke onderwerpen passeerde de revue. Maar het onderwerp van onze afspraak ging voornamelijk over bevestiging. Na een jaar op de hoge school is hij gestopt met studeren en gewoon gaan werken. Ondertussen heeft hij beseft dat hij eigenlijk graag toch dat papiertje zou in handen hebben. Dus is hij opzoek gegaan naar een avond opleiding die hem met het juiste diploma kan voorzien. Nu moet hij dit enkel nog thuis verkopen. Blijkbaar verwacht hij dat zijn ouders dit niet zomaar aanvaarden. Daarom had hij mij nodig om wat moed in te spreken. Ik weet zeker dat het wel goed komt. Daarnaast heeft hij ook een boontje voor het knapste meisje uit de buurt. Ze komt vermoedelijk kort bij perfectie. Maar ik weet al dat ze om hem geeft en ook daar wou hij advies over.
Je zou kunnen stellen dat alles prachtig verlopen is. Toch ben ik weer ziek. Net als vorige zondag lig ik dood misselijk in bed. Ik vraag me af hoe ik dat moet oplossen. Papa staat er op dat ik naar de dokter ga. De laatste maanden heb ik daar al meer gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Zelfs de bloedtesten haalden niets uit. Wat moet ik daar toch mee? Moet ik nu extra onderzoeken vragen, of is dit gewoon van de stress? Kan ik de drukke levensstijl die ik voor mezelf wil niet meer aan? Papa durft zelf te denken in de richting van een maagzweer... Ik ben 20 hoe kan ik nu een maagzweer hebben? We zullen wel zien zeker, misschien ga ik wel naar de dokter. Morgen staan er toch pas in de namiddag lessen op het rooster. We zullen zien wat de dag brengt!
Alles rondom mij is druk. School, thuis, hobby's, sociale contacten... Iedereen wil meer aandacht en dat begint moeilijk te worden. School vraagt natuurlijk taken en studietijd. Mijn mama vindt dat ik niet genoeg voorbereid ben op het echte leven en wil me een snelcursus geven. Dat houdt zo ongeveer in dat ik het huishuiden in haar plaats mag runnen. Gelukkig hoef ik het niet elke dag te doen. Voor mijn sociale verplichtingen als daar zijn muziek spelen in de fanfare en begeleidster zijn in de jeugdbeweging, heb ik ook mijn vaste taken. Op dit moment komt het zo ver dat ik zelf niet meer de tijd neem om dagelijks te oefenen. Dit jaar doen we een wedstrijd met onze fanfare/harmonie en ik weet nu al dat mijn gedrag onze punten niet ten goede zal komen! Als laatste komen dan mijn vrienden. Ik snap dat je moet tijd maken voor de mensen om wie je geeft. Alleen is dat niet altijd even makkelijk. Als iemand een mailtje of berichtje stuurt, probeer ik steeds te antwoorden. Een sms is dan al simpelder dan een mail. Nu hebben de meeste ook plots het idee gekregen om af te spreken. Een goede vriendin van vroeger wil terug banden aanhalen. Ergens vind ik dat vreemd want we wonen praktisch in dezelfde straat. Alleen vinden we nooit tijd om af te spreken. Zo gaat het nu dus ook weer, geen tijd.
Ik zou graag zoveel meer willen schrijven, maar dat kan niet. Op dit moment heb ik nog een half uur om te douchen en kledij uit te zoeken. Dan komen de gasten voor de avond aan en als afsluiter ga ik nog op café. Nog een vriend die plots wil afspreken! Weet alleen nog niet zo goed wat dat gaat geven. We zitten samen in de jeugdbeweging en hebben vroeger een kortstondige relatie gehad. Hij is het brave vriendje van wie de ouders me niet goed genoeg vonden. Op zich is hij niet zo'n sociale wervelwind en dus praten we voornamelijk via msn. Zelfs tijdens vergaderingen of activiteiten is hij niet zo spraakzaam. Laat staan dat hij voor en na de activiteit veel tegen me zegt. Nu heeft hij iets om over te praten en dus spreken we af. Ik ben benieuwd, zo benieuwd. Normaal maak ik het niet te laat en hoor je straks nog wat er te vertellen viel.
Gisteren avond kon ik het niet opbrengen om een blogje te plaatsen. Uiteindelijk had ik er alle reden toe! Toen ik 's morgens naar school vertrok bleek na een half uur in de fille staan, dat de metro's staakte. Had ik nog in mijn bed gelegen of beter naar de radio geluisterd was ik dus helemaal niet naar school gegaan. Aangezien ik toch al gedouchd had en in de fille had gestaan, besloot ik toch maar mijn reis verder te zetten. Na een uur en half op een lijn bus te zitten, miste ik nog een trein die ik slechts voor 1 halte nodig had. Op school aangekomen lijken de problemen over. Had maar een uurtje van de les gemist, dus ik was nog niet hopeloos te laat. Ik doe de deur van het aangegeven lokaal open en LEEG. Mijn klas was duidelijk van lokaal veranderd. Gelukkig zit het lief in dezelfde klas en na een smsje wist ik waar ik naar toe moest. In theorie natuurlijk. Hoe kon het ook anders, dan dat het een lokaal was waar ik nog nooit van gehoord had. Om mezelf te redden trok ik naar het secretariaar, waar ik eerst nog even onder mijn voeten kreeg dat ik zo laat was. Perfect, perfecter kan toch niet? In mijn lokaal aangekomen kon mijn "nuttige" ochtend eindelijk beginnen. Ik doe mijn jas uit, zet me neer, zegt de docent "nou, dit lijkt me het goede moment om 10 minuten pauze te houden". GREAT! Dat ene uurtje, waar tien minuten al van weg vielen, werdt gevolgd door een 2uur durend springuur! Daar zat ik dan. Al mijn klasgenoten volgen dat vak wel en ik niet. Ik had nooit beseft dat 2 uur zo lang kon duren, zelfs al had ik een pc bij. In de hoogste nood heb ik mij dan maar gefocust op het afwerken van taken. Natuurlijk moest nu nog de middagpauze komen. Die werd geanimeerd door een zeer brandend onderwerp. Onze opleiding. Niemand van de leerlingen is tevreden en geen enkele oplossing is goed genoeg. Wat zijn ze toch aangenaam mijn mede studenten! In goede hoop zijn we met een paar studenten een soort "denktank" samen met docenten begonnen. De bedoeling is dat wij de opleiding verbeteren. Mijn enige verwachting is dat onze moeite tevergeefs zal zijn. Onze docent doet echt haar best voor ons. Veel van de problemen worden veroorzaakt door fouten buiten haar werkveld. Toch krijgt zij de schuld. Als gevolg van al het gemor willen ze ook geen oplossing aanvaarden. Wat zouden we dus nog proberen, het heeft geen zin! Natuurlijk ben ik bekommerd om mijn eigen welzijn en om dat van studenten die wel redelijk kunnen zijn. Trouwens, er zijn zelf studenten die willen staken omdat ze te veel taken krijgen. Heb je dat nu ooit al gehoord? Ze denken echt dat het de docenten wat uitmaakt als we een dag thuisblijven. Ik begrijp niet hoe zij kunnen denken dat je de docenten daarmee raakt. De docenten worden betaald en wij missen kostbare uitleg... Voor hun een win, voor ons een verlies. Dat is niet de bedoeling van staken :)
Gelukkig kwam er tijdens de discussie een lichtpuntje binnen waaien. Omdat onze punten pas verschenen tijdens die vergadering mochten wij van de leidende docent even de punten bekijken. HUP! Slechts 1 buis en dat is dan nog een Fx. Het is geen perfectie, niet zoals ik verwacht had. Maar hoe meer uur ik er over nadenk, hoe vrolijker ik er van word. Geef toe dat het absoluut geen slecht totaal is!
De rit om terug naar huis te geraken was echter een ander paar mouwen. Na een ritje van 2 uur in een overvolle bus, kon ik nog eens 20 minuten naar huis stappen in de regen. Het was me het dagje wel.
Alles gebeurd wel met een ondertoon van misselijkheid en dat irriteerd me verschrikkelijk. Het enige wat ik nog wil doen is op mijn bed gaan liggen en slapen. Ik weet niet goed of ik ziek aan het worden ben, of ik gewoon moe ben. Laat ik maar gewoon doorgaan en zien wat het word. Als ik plots op grondval en niet meer verder kan merk ik het ook wel.
Het spijt me. Ik weet dat het schandalig is dat ik zo weinig schrijf. Terwijl ik eigenlijk ontzettend veel nood heb om een blogje te plaatsen. Je kan dus stellen dat ik, jou en mezelf onrecht aan doe. De dagen zijn echter te kort om alles wat ik moet doen, gedaan te krijgen. Ik weet niet of iedereen dat gevoel heeft, maar ik verdrink in het schoolwerk. Voor de zoveelste keer had ik mezelf voorgenomen om het dit semester wel goed te doen. Na mijn examens ben ik er dan ook ingevlogen. Ik had namelijk geen lesvrije week, dat betekend dat ik na die laatste dagen waarop andere examen hadden ik al weer les had. Dus ik heb tot nu toe nog geen enkele les overgeslaan. Om mijn studie plan compleet te maken heb ik ook nog een lijstje opgesteld met daarop de taken die nog moeten afgemaakt worden. Terwijl ik daarmee bezig was besefte ik plots hoe een vreselijke ramp het zou worden. Mijn takenlijstje in ontzettend lang en de taken die er op staan zijn niet de simpelste. Daarnaast heb ik regelmatig les van 9 tot 18 uur en buiten die uren doe ik dus niet veel meer voor school.
Toen ik mijn lijstje nog eens goed bekeek heb ik het dus over een andere boeg gegooit. Het leek wel alsof ik ineens een klap kreeg. Voor de eerste keer heb ik direct mijn cursussen in de eerste week dat de cursussen aanwezig zijn. Normaal gezien ben ik dat soort student dat wacht met het kopen van de cursussen tot er niet veel volk meer aan de cursus dienst staan. Dat moet er ongeveer op neerkomen dat ik mijn cursussen pas halverwege het semester heb. Het zal je misschien nog meer verbazen dat ik vandaag zelf al een hoofdstuk gelezen en aangeduid heb. Om eerlijk te zijn, het verbaasd mezelf ook een beetje. Buiten de vele taken zal ik vermoedelijk ook geen volwaardige blok hebben op het einde van het jaar. Ik kan dus maar beter goed voorbereid zijn. Nu moet ik alleen nog maar hopen dat ik volhou, anders sta ik nog nergens.
Mijn vriendinnen willen graag de stress wat verminderen. Ze vinden dat we regelmatig iets samen moeten doen tijdens de middag. Het leek hun leuk om 1 middag pauze sowieso samen door te brengen met een vaste activiteit. Mij leek het leuk om (weet ik veel) ons te laten epileren bij Yves Rocher! Elke week shoppen zou misschien vervelen. Weer verloor mijn voorstel. Het plan is nu om elke week 1 fastfood dag te houden. En onze middag pauze bij Mac Donalds of Pizza hut te nemen. Ik ben er van overtuigd dat die ketens zeer blij zijn met hun voorstel, ik ben iets minder blij. Het komt er ongeveer op neer dat ik elke keer weer een smoes moet verzinnen om iets anders te eten. Ik denk dat ik een waterdicht excuus heb voor meerdere "fastfood middagen". Zoals ik al verteld heb probeer ik dus gigantisch veel te sparen en fastfood kost geld. Misschien moet ik het dus maar steken op het feit dat het te veel kost voor mijn spaar plan. Als ik exki nu nog zou kunnen aanprijzen. Misschien is het ook best calorierijk, maar geef toe... het is sowieso gezonder dan een hamburger.
Valentijnsdag is echter ook niet zoals ik het me voorstelde. Ik vroeg Michael of wij soms iets van plan waren voor valentijn. Zijn antwoord was redelijk direct "maar alle, dat is toch veel te commercieel". Ja, ik weet dat hij gelijk heeft. Toch is het leuk om een extra reden te hebben om iets samen te doen. Vergis je niet, ik vind niet dat je een reden nodig hebt om iets samen te doen. Het zit eerder zo. Al heel de dag hoor ik van al mijn vriendinnen en klasgenoten hun plannen voor de avond. Ik wou dat ik ook zo'n plannen had. Hun vriendjes koken voor hun, gaan met hun naar een wellness of organiseren gewoon een gezellige avond. Michael en ik hebben in het weekend als zo'n gezellige avond gehad, dat weet ik. Maar als iedereen vraagt "Wat doe je voor valentijn?". Dan ben ik wel verplicht om "Niets" te antwoorden. Dat is gewoon niet zo gezellig. Hopelijk komt er nog een random dag waarop hij iets lief doet. In al mijn spanning en stress kan ik trouwens wel zo'n verassing gebruiken!
Toen mijn examens ten einde liepen dacht ik in de weken er na rust te kunnen vinden. Niets bleek minder waar. Onze docenten zijn al goed op dreef met het geven van nieuwe opdrachten. Wat ook opvallend is, is dat de vakken die zogezegd het minste studiebelasting tellen met de grootste opdrachten komen aanzetten. Onze docent van filosofie verwacht dat we een religieus portret van onszelf maken. Welke kant je dat ook draait dat blijft een verschrikkelijke taak. De leerlingen die zich niet interesseren in religie moeten iets uitvinden (de taak bestaat uit 6 delen en vraagt dus wel wat tekst). Voor de leerlingen die een breed religieus leven hebben is het praktisch onmogelijk alles in kaart te brengen. Gelukkig heb ik een mama die me met zo'n taken wil helpen. Als we er samen over nadenken zal dat in elk geval al sneller gaan dan wanneer ik me daar volledig alleen moet achter zetten.
Ook het vak dat ons een notie van ICT en statistiek moet bijbrengen stelt grote eisen. Ik weet dat in dit leven kennis van pc belangrijk is. Daarnaast moeten we als eindwerk een thesis schrijven gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek. Natuurlijk is dat eindwerk belangrijk en is het dus ook belangrijk dat ze ons de basis voor het opzoekwerk mee geven. Mijn punt is dat ze dan eerlijk moeten zijn en dat vak aangeven als zware studie belasting.
Om alles nog wat erger te maken krijg ik al van in het begin van het jaar te horen dat er deze week een project loopt, waar ik niet moet aan deelnemen. Ik had dus in gedachten dat dit voor mij een vrije week zou zijn. Van uit mijn voornemen om het dit semester anders aan te pakken heb ik dus een planning opgemaakt voor deze week. Zodat ik tijd maakte voor taken en vakken waarvan ik de theorie vorig semester al zag, samen te vatten. Vorige week werd er mij door een leerling verteld dat er binnen dat project verplichte lessen werden gegeven. Bij die lessen zijn er blijkbaar ook een paar die ik moet volgen. Ik vraag me af waar die docenten zich dan mee bezig hielden toen ze me vertelde dat ik niet moest deelnemen aan het project?! Gelukkig kon ik de planning van de week via een klasgenoot krijgen. Die paar lessen die ik moet volgen, vertalen zich in 3 dagen van 9-16 uur les! Alleen vandaag en morgen hoef ik niet naar school. Met andere woorden, ik kan mijn volledige planning over boord gooien en herbeginnen.
Ik hoef waarschijnlijk niet duidelijk te maken dat de slechte organisatie van de school veel stress met zich mee brengt. Het hele 2e jaar van onze richting loopt op de toppen van zijn tenen. Ook de docenten zijn erg gespannen. Niemand kan nog commentaar verdragen maar is wel bereidt zijn commentaar aan de ander mee te geven. De sfeer is met andere woorden schitterend. Buiten al die problemen om, bestaan onze lesdagen meestal uit dagen van 9-18 uur. Op zich is dat maar 8 uur les en in veel middelbare scholen is dat ook de gang van zaken. Wat bij ons de dagen zo zwaar maakt is dat wanneer je pas om 9 uur begint, je dan ook maar tegen 18uur gedaan hebt! 18uur is laat, zeer laat. De meeste moeten dan ook nog een uur reizen om thuis te geraken. Alles wat op zich maar detail is, begint door te wegen. Leerlingen zijn ook niet meer bedeesd en willen niet willoos doen wat hun gevraagd wordt. We willen voor onszelf opkomen! Ik hoop maar dat er snel een regeling getroffen wordt, want dit gaat niet lang meer duren.
Behalve school begin ik me ook druk te maken in "geld". Ik kom nooit iets te kort, thuis wordt er amper over geld gezeurd. Het is op een of andere manier plots tot mij doorgedrongen dat ik geen flauw benul heb van geld beheer. Hoewel ik 20 jaar ben, heeft mijn vader nog steeds een mede volmacht op mijn rekening. Hij werkt bij de bank en kent daar veel meer van dan ik. Dit weekend vond hij plots dat ik moest leren om op mijn eigen benen te staan. Langzaam aan gaat hij me alles tonen wat er moet gebeuren met het geld. Hoe mijn rekeningen en aandelen in elkaar zitten, hoeveel ik al gespaard heb, waar al het geld naar toe gaat. De bedoeling is dat hij binnen het jaar de volmacht verliest. Is het normaal dat ik dat spannend vind? Natuurlijk besef ik dat als ik spaarzaam genoeg ben ik het niet echt kan verpesten. Het is niet alsof ik een krediet kaart krijg waarmee ik plots heel gek kan gaan doen. Alleen zal hij niet meer toekijken op wat ik uitgeef en of ik positief blijf staan. Normaal als ik in het rood ga, zet mijn vader het negatieve bedrag van mijn spaar op mijn zichtrekening over. Nu moet ik dat dus zelf in het oog houden. Vermoedelijk overdrijf ik als ik daar een "big deal" van maak. Met die stage in het vooruitzicht, de wens om een auto te kopen en de wens om alleen te gaan wonen, moet ik gewoon zien dat ik genoeg kan sparen. Al die dingen komen niet zomaar uit de lucht vallen jammer genoeg!
Mijn mening over de praline is verdeeld. De smaak is geweldig, echt iets voor liefhebbers van chocolade. Ze maken is echter een andere zaak. Tijdens het maken van de pralines ben ik op heel wat problemen gebotst. Als eerste, je moet de chocolade en ingrediënten tot een soort van saus maken. Dit doe je door room te warmen en over de andere ingrediënten te gieten en natuurlijk daar in te roeren. Misschien ligt dat aan mijn brokjes chocolade, maar ze smolten dus niet helemaal. Op zich is dat geen probleem voor de smaak, maar het oog wil ook wat. Achteraf bedacht ik dat het misschien geen slecht idee is om hiervoor "chocolade pastilles' te kopen. Normaal gezien zijn deze sowieso kleiner en gemaakt voor fondue en smelten. Een 2e probleem waar ik mee te kampen kreeg was dat ik de ganach niet mooi plat in mijn schaaltje kreeg. Gelukkig valt dat niet meer op zodra je de chocolade er rond doet. Met het aanbrengen van de buitenste laat chocolade had ik echter het meeste problemen. De chocolade moet de hele tijd vloeibaar zijn, maar door het lang opwarmen verhard die op den duur en komen er brokjes in. Ook smelt de vulling wanneer ze in aanraking komt met de warme chocolade. Je moet ze dus snel genoeg onderdompelen of draaien. Sowieso verlies je een deel van de vulling in de chocolade, dit kan misschien ook voor de brokjes zorgen. Mijn papa had het idee om de vulling misschien in de vriezer te plaatsen nadat ze is opgesteven, maar voor het vullen. Omdat ze dan natuurlijk veel kouder is om te beginnen. Het onderdompelen op zich was al een probleem voor mij... Mijn gesmolten chocolade ging niet diep genoeg, dus ik moest de vulling even omdraaien. Dit zorgt ervoor dat het uitzicht wat minder is. Gelukkig maakt de smaak veel goed, daar is iedereen het over eens.
Het recept vind je op "dagelijkse kost" via de website van één. Ik had graag een foto geplaatst, maar blijkbaar is het formaat te groot. Hoewel ik het reeds verkleint had, blijft het niet lukken. Zal eens moeten bekijken hoeveel kleinder het nog moet. Vroeg of laat vind je dus foto's ook hier terug. XX S.
Mijn vakantie dagen zijn rustig verlopen. Het grootste deel van heb ik me bezig gehouden met het ontspannen en niets doen. Sinds deze morgen heb ik me tenminste ook al bezig gehouden met mijn kamer. Niet dat ik al veel vooruit ben gegaan, maar het is een begin. Morgen moet er natuurlijk nog gestofzuigt worden en af stoffen. Ik ben wel nog niet bij mijn dozen op zolder geraakt. Persoonlijk vind ik dat wel jammer, daar had ik misschien leuke dingen kunnen vinden. Volgende weken heb nog een paar dagen tijd, dan kom ik er misschien wel toe. Op een dag moet het toch gebeuren. Wat de foto's betreft, dat is me ook nog niet gelukt. Mijn mama is van mening dat het ons te veel kost als ik ze thuis op foto papier print. Daarom wil ze dat ik de foto's laat printen in een winkel. Ik snap niet hoe ze er bij komt dat dat goedkoper is. MAar dat is natuurlijk haar idee.
Het volgende puntje is Michael. Gisteren vroeg hij me of hij vandaag naar het afscheidsfeestje van L mocht. Zij gaat namelijk voor 4 maand naar Zweden ofzo. Omdat hij met vrienden mee ging die mij niet moeten hebben, heb ik toegezegd. Het is zonder twijfel met veel pijn in het hart, maar ik kan het hem niet weigeren. Toegegeven, ondanks leugens en het verliefd worden op L moet hij toch ook de deur uit? Zijn beste kammeraad vind dat ik te jaloers ben en me te veel bemoei. Ik weet niet goed waar je de grens moet trekken en hoe ver je de ander moet laten gaan. Vanavond bijt ik dus op mijn nagels! Al wil ik wel de coole vriendin zijn, het lukt me niet helemaal zoals ik verwacht had. Ik beloof mezelf dat ik hem op een dag vertrouw. Over vanavond moet ik me eigenlijk ook geen zorgen maken. Wat me ongelukkig maakt is dat hij me absoluut niet wou meenemen naar dat feestje. Natuurlijk heb ik daar niets te zoeken, ik ken L. amper. Hij is echter wel mijn lief, met hem wil ik graag gezien worden.
Na dat relaas over alles wat minder goed gaat wil ik plaats maken voor iets waar ik me aan vast houdt. Koken. Ik ben begonnen met het testen van receptjes. Vandaag heb ik wat voorbereidingen getroffen, morgen ga ik aan de slag. Wat ik als eerste ga testen zijn de pralines die in Dagelijkse kost werden gemaakt. Lijkt me wel lekker en niet te moeilijk om mee te beginnen. Morgen geef ik jullie alle informatie daar om trent. Verder heb ik ook een nieuw kookboek gekregen van mijn mama. Ook daaruit zal ik zo nog wat receptjes testen. Het is misschien gek, maar koken ontspant me echt. Neemt mijn gedachten weg van alle stress onderwerpen. Daarnaast is het ook gewoon een fijne manier om mijn familie en vrienden te verwennen. See you tomorrow S.
Eindelijk is het zover, mijn vrije dagen! Persoonlijk vind ik het een geweldig gevoel. Na al mijn zware werk van de afgelopen weken, ben ik eindelijk in staat om echt te ontspannen. Hoewel ik besloten heb om vandaag niets te doen, ben ik al behoorlijk actief geweest. Als groot protest tegen het actief zijn ben ik tot nu toe in pyjama gebleven. De hele voormiddag staat hier al de tv op, dat is het beste teken van niets doen. Toch ben ik al beetje bezig geweest.
Zoals gezegd ben ik aan mijn creatief offensief begonnen. Als eerste ga ik mijn kamer eens aanpakken. Tijdje geleden hebben mijn papa en ik mijn kamer met verf onder handen genomen. In tussen tijd was het nogal druk en ik ben nooit toegekomen aan de inrichting. Je kent dat wel, de basis spulletjes zijn al aanwezig, ook mijn verzamelspulletjes zijn aanwezig. Toch staat nog meer als de helft in doze op zolder. Ik had mezelf voorgenomen om als eerste die dozen te sorteren en dingen weg te gooien. Vandaag had ik daar echter minder zin, dus ben ik maar aan leukere dingen begonnen. In al die tijd heb ik namelijk ook nog geen foto's in mijn kamer opgehangen, dat is dus het eerste wat ik ga doen. Morgen ga ik echt aan de slag met mijn dozen. Daarnaast moet ook nog de kamer opgeruimd worden. De luchthaven van Moskou ziet er vast nog properder uit dan mijn kamer! Dat wil dus heel wat zeggen.
Ook heb ik aan de mama belooft dat ik mijn luie gat uit de zetel zou heggen en koken voor haar. Vanavond maak ik dus pasta bolognese. Ik weet dat ik eigenlijk beter kan, maar vandaag heb ik niet zoveel zin in meer. Hoe hoger ik mik, hoe langer ik in de keuken kan staan. Een van de volgende dagen ga ik opzoek naar leuke receptjes. Dan kan ik de mama naar de winkel te sturen om ingrediënten voor mij te halen. Koken is pas echt ontspannend! Als de familie het dan ook nog eens lekker vindt, dan is het helemaal feest. Puur genieten. Als ik speciaaltjes maak, zal ik foto's op mijn blog plaatsen. Kan ik beetje showen met het resultaat :) Het is trouwens nodig dat ik eens op zoek ga naar eenvoudige gerechten maar op een originele manier. Tijdens de vakantie met Michael en zijn ouders zouden we een soort van "komen eten" doen. Buiten wij 2 gaan ook zijn zus en haar man mee en zijn ouders. Het plan is dus dat elk koppel 1 avond eten moet voorzien. Het winnende koppel krijgt een extra verassing van de ouders. Geef nu toe, als jongste koppel aanwezig kunnen we niet verliezen. Zelf heb ik 3 jaar koken gehad op school en ben ik gewoon gek op koken. Michael kookt graag en kan gewoon niet verliezen. Je ziet, we hebben een stapje voor!
Als laatste waar ik deze dagen extra aan ga werken is "mijn lijn". Nu heb ik gewoon meer tijd voor sport en het wordt langzaam beter weer. (Het regent hier wel al de hele dag, dus ik ga niet te veel zeggen) Met deze vrije dagen heb ik gewoon de tijd om eens naar het zwembad te gaan. Dat is zoveel leuker dan gewoon thuis mijn oefeningetjes te doen. Zeg nu zelf, aanmoediging is altijd welkom. Gisteren ben ik jammer genoeg te ver gegaan met eten. Hoewel ik op alle manieren geprobeerd heb om onder de fastfood uit te komen, wou niemand luisteren. Het is niet zo dat ik niet wou gaan eten, alleen heb ik geprobeerd om exki, broodjeszaak, chineesrestaurant aan te prijzen. Gewoon dat lijkt me misschien al iets beter dan pizza hut of macdo. Alleen, niemand buiten ik zag dat in. Laten we hopen dat het niet te veel effect heeft. Ik ga me niet laten doen, zal dan zelf wat harder moeten werken. XX S.
Ik vraag me echt af wie zijn idee het was om vandaag "liefde is alles" te draaien op tv. Dat was niet echt het beste idee. Vandaag heb ik het namelijk weer eens verpest bij Michael. Blijkbaar heb ik een zesde zintuig voor dingen die ik moet zeggen om het te verpesten. Om te beginnen begon ik vragen te stellen over zijn liefde voor L. Natuurlijk weet ik dat beter is dat ik het gewoon laat liggen en er niets over zeg. Maar dat kan toch zomaar niet? Is er één meisje dit zo'n dingen zomaar over haar laat gaan? De hele tijd ben ik zo ontzettend onzeker, wie zou ook dat niet hebben? Na heel mijn gesprek daar over, bedacht ik dat het misschien goed voor hem was dat ik hem die vrijheid gaf. Als hij echt van mij houdt, dan komt hij steeds bij mij terug. Als ik echt van hem hou, wil ik toch dat hij gelukkig is? Daarom dacht ik dat het misschien niet slecht is als ik hem de kans geef om andere meisjes te flirten. Zelf zegt hij ook dat het nooit tot meer komt dan dat. Dus als hij dat mag, dan zou hij misschien bij mij blijven. Ook daar reageerde hij niet positief op. Nu moet ik toegeven dat ik het absoluut niet meer weet. Als ik jaloers uit de hoek kom, dan wordt hij razend... Gaat hij stomme dingen zeggen. Als ik hem vrijheid geef, dan negeert hij me.
Vanavond is hij dan natuurlijk ook op café gegaan. Eerst met vrienden van uit de middelbare school. Daarna ging hij voetballen en aangezien ik weet dat de voetbal nu over is en ik nog steefs niets gehoord heb, zit hij vast met kameraden op café. Die van de voetbal natuurlijk. Uiteindelijk zat ik dus vanavond alleen thuis. Kwam er natuurlijk ook nog eens bij dat iedereen vanavond een afspraak had, behalve ik.
Wel ben ik daarnet nog op café geweest met een vriendin van vroeger. Het deed me deugd om met haar te kunnen praten. Ik was namelijk vergeten hoe prachtig het was toen ik haar nog elke dag zag. Bij het afscheid kuste ze me vol op mijn mond. Compleet verrast ben ik natuurlijk helemaal achteruit gestapt. Had dat dus echt niet verwacht. De vraag die me dus rest is, moet ik dit tegen Michael zeggen? Is er eigenlijk wel iets gebeurd want ik wou dat helemaal niet. GEKTE!
En dan zenden ze op zo'n avond de meest melige film ooit uit. Geloof me, met rode ogen heb ik het afgelopen uur zitten kijken. Het werd me allemaal te veel. Tegelijkertijd haalde ik er veel kracht uit, op een dag komt het goed met mij... XX S.
Eigenlijk zou ik nu absoluut niet mogen schrijven. Overmorgen heb ik een examen af te leggen. De hele tijd maak ik iedereen wijs dat ik goed op schema zit, voor op schema zelfs. In werkelijkheid, ik sta achter. Wel geteld 1 en een halve cursus. Om een situatie schets te geven, ik moet er 3 kennen. Het plan was ze allemaal gelezen en gememoriseerd te hebben tegen morgen, maar ik ben er zeker van dat dat niet meer lukt. Intussentijd zijn er 3 dingen die me bezig houden: Kilo's, concentratie en GG
Omdat ik toch genoeg tijd had moest ik dit weekend meehelpen op een eetfeest. Wij zijn zo een griezelig perfect gezinnetje. Elk van ons heeft verdacht veel te doen en in de meeste verenigingen is wel iemand van ons actief lid. Vaak lijkt het alsof mijn broer de enige is die werkelijk tijd heeft. Ik bespeel een instrument in de fanfare, mijn broer en zus zijn daar mee gestop en mijn vader zit in het bestuur. Prachtig toch! Iedereen dus oppost om mee het eetfeest draaiende te houden. Dat ik een hele avond moest rondlopen met plateau's was voor mijn geen probleem. Door het eetfeest zou ik geen tijd meer gehad hebben om aan sport te doen, het was een waardige vervanger. Alleen, het eten. Ik kon natuurlijk niet anders dan daar mee te eten. Geloof me, het was ook niet het meest gezonde eten. Na het eten (dat eigenlijk ook gewoon veel te laat 's avonds was) werd er aan iedereen ook nog eens een gebakje aangeboden. Michael en mama's beste vriendin vermoeden dat er iets mis is met mij. Volgens hen ben ik iets te obsesief met gewicht bezig. Dus hielden ze me in het oog om zeker te zijn dan ik mijn gebakje op at. Kreeg ik dan ook nog eens een gigantische roomsoes. Ik had mijn gedachten gezet op een fruittaartje. Niet dat het echt zoveel beter is, maar een met slagroomopgevuld gebakje slaagt toch wel alles. Of het echt de fout is van het eetfeest weet ik niet, maar toen ik deze morgen op mijn weegschaal ging staan (ze is eindelijk gemaakt) kondigde deze een rampenfase aan. Ik ben weer juist daar waar ik begonnen was. Geen 100gr minder. Alsof het gewicht goed wist waar het mee bezig was. Nu lijkt het alsof al de moeite die ik deed verloren is gegaan. Vanaf vandaag ben ik dan ook maar weer strenger op mezelf gaan letten. Opnieuw naar gezonder en strikter eten. Blijkbaar lukt het me niet om met iets meer vrijheid om te gaan.
Wat me dan nog bezig houdt, is mijn concentratie. Niet echt mijn concentratie zelf, eerder het afwezig zijn van mijn concentratie. Vandaag ben ik amper vooruit geraakt. Ik weet zeer goed dat ik er tempo moet achter zetten, dat is het niet. Om de druk omhoog te brengen heb ik een meisje een deel van een samenvatting beloofd. Als ik nu niet op tijd klaar ben, is het niet alleen mijn punten maar ook de hare die verloren gaan. Normale mensen zouden moeten presteren onder die druk. Mij lukt het nog steeds niet. Elke keer als ik achter mijn bureau kom zitten is er iets dat mijn aandacht trekt. Al de hele dag voelde ik de drang om iets op mijn blog te schrijven, terwijl er in feite geen reden was. Het lijkt alsof ik manieren zoek om te ontsnappen aan mijn studeren. Ik kan maar beter snel iets vinden dat mijn concentratie terug haalt!
Wat ik al wel heb gevonden is iets om me af te leiden! Gossip Girl. Mijn zus is al jaar en dag fan, mij heeft het echter nooit echt geïnteresseerd. Bij dat statement moet ik ook bij zeggen dat ik nooit de tijd genomen heb om er naar te kijken. Tijdens mijn examens zijn mijn zus en ik vaker op hetzelfde moment thuis en blijkbaar ook op het moment dat GG op tv komt. Als gevolg van deze samenloop kijken we dus vaker samen naar GG. Spotted: S. becoming a GG fan! Daarnaast valt ook de hele tijd het grapje dat ik S. ben. Was ik maar S., ik zeg niet dat ik helemaal niets zou veranderen. Maar S. staat al veel dichter bij een versie van mijn perfecte ik dan ikzelf. Daarnaast lijkt het me ook zalig om een blog te runnen als die van GG. Als iedereen de hele tijd via jou op de hoogte wordt gebracht van alle nieuwst gossips. Beestig toch om zo populair te zijn.
Het enige wat mij nog rest vandaag is terug achter mijn boeken kruipen en de psychiatrie in mijn hoofdje stampen. Hopelijk valt mijn dagje morgen beter mee, al denk ik niet dat er veel te veranderen valt.
Ik heb altijd verondersteld dat ik een normaal kind was. Nu ik 20 ben heb ik automatisch aangenomen dat ik een normale jongvolwassene ben. Alleen, ondertussen denk ik dat ik mijn mening moet herzien. Op het moment dat ik in de buurt van de 20 kwam, begon ik een soort druk te voelen. Het werd uiteindelijk toch eens tijd dat ik begon met me volwassen te gedragen. Ik ben dus beginnen plannen maken en sparen. Elke week probeer ik een percentje opzij te zetten van wat ik verdien. Mijn eerste gedacht was om elke week een bepaald bedrag te sparen, maar aangezien ik de ene week meer werk dan de andere leek me dat oneerlijk. Daarnaast heb ik mezelf ook nog eens voorgenomen om zo weinig mogelijk uit te geven, alleen aan het noodzakelijke. Zodat als er op het einde van de week nog overblijft, ik extra kan sparen. Ja, ik weet dat geld niet alles is. Op zich is het ook niet zo belangrijk voor mij. Ik heb het nu gewoon veel nodig. Natuurlijk wil ik graag een eigen auto, wie wil dat nu niet? Daarnaast zou ik binnen 2 jaar graag een buitenlandse stage doen en zo snel mogelijk na afstuderen alleen gaan wonen. Hoe meer ik nu dus spaar, hoe sneller ik al die dromen kan doen uitkomen! Verder begin ik ook langzaam de toekomst te plannen. Ik hou van tijd tot tijd in het oog hoe het met de prijzen van appartementjes en andere gesteld staat in onze buurt. Ook probeer ik nu voor vakantie jobjes instellingen te strikken waar ik later ook aan de slag kan. Kortom, ik ben bezig met hoe ik het later moet redeen. Ik dacht dat elke studerende, 20 jarige daar mee bezig was. Blijkbaar kon ik er niet meer naast zitten.
Daarnet had ik namelijk een gesprekje met mijn ex-vrienden. Omdat wij ontzettend goede vrienden waren voor en tijdens onze relatie wil ze dat nu graag behouden. Die gedachte alleen al zou een bewijs kunnen zijn van dat ze nog in sprookjes gelooft. Elke paar dagen spreekt ze me aan op msn of via sms om de problemen met haar huidig lief en haar wensen te bespreken. Persoonlijk deel ik zo'n dingen niet met een ex-lief. In mijn ogen is dat gewoon niet zo'n goed idee. Ik trek me niet echt iets aan van wat ze zegt en probeer zo goed en zo kwaad als dat kan te helpen, braaf als ik ben. Vandaag zei ze dus iets ontzettend gek. Ze vroeg of ik nog steeds bezig was met schrijven en of ze nog eens iets mocht lezen. Ik heb er namelijk lang op gehoopt ooit een boek uit te geven. Alleen heb ik niet genoeg lef om mijn verhalen door iemand anders te laten lezen. Zij die ze wel gelezen hebben, vinden de verhalen geweldig en zouden er mee naar een uitgever willen stappen. Ik integendeel hou de verhalen liever voor mezelf! Toen die ex-vriendin een eindwerk moest maken rond zichzelf, wou ze graag een boek schrijven voor dat eindwerk. Ik wil niet zeggen dat ze geen talent heeft tot verhalen schrijven. Ze is er alleen niet zo goed in. Haar verhalen zijn opgesomde feiten, geen gevoelens, geen beschreven ruimtes of momenten. Opgesomde feiten zijn goed voor een rapportering, in een boek kan dat nog eens tegen vallen. Tussen mijn werk door heb ik haar verhalen dus onder handen genomen, uitgebreidt en aangevuld. Omdat ik niet weer de hele "je zou er mee naar een uitgever moeten gaan"-preek te krijgen, zei ik simpel weg dat ik niet meer schreef. Dan begon haar volledige verhaal. Ze werkt momenteel zeer hard aan een boek met als bedoeling een bestseller te schrijven! Ik wist niet wat ik hoorde, ze is 20 (of toch binnen een maand) en hoopt op een best seller schrijven. Je zou toch denken dat mensen van onze leeftijd beginnen te beseffen dat niet iedereen dat kan.
Na een tijdje ben ik me beginnen afvragen, ligt het misschien aan mij? Mijn vriend wil nog geen vaste relatie, mijn ex denkt dat ze een best seller zal schrijven en mijn klasgenoten willen liever reizen dan sparen. Volgens mijn beste vriendin moet ik stoppen met mijn leven "on hold" te zetten. Ik kan gewoon niet zeggen dat ze gelijk heeft. Natuurlijk besef ik wel dat ik een paar dingen mis als ik mezelf een minimum bedrag geef om de week door te komen. Als ik later alleen woon, zal ik met geld kunnen omgaan en hoef ik niet meer beginnen te rekenen dan dat ik nu doe. Niemand kan zomaar met geld gooien. Het is ook niet goed dat sommige kinderen alles zomaar krijgen als ze het vragen... Toch? Ben gewoon bang dat ik mezelf die dingen maar wijs maak.
Ik heb een paar dagen niet geschreven, vooral omdat ik bezig was met mijn examens. Ik pas volledig in het profiel van de "stress kip". De avond voor het examen kan ik mijn boeken niet meer loslaten. Daardoor zit ik met energie drinks tot in de vroege uurtjes voor mijn bureau, vervolgens neem ik een douche en ga ik op weg naar het examen. Onderweg blijf ik natuurlijk mijn samenvating herhalen en herhalen. Desondanks lijk ik toch nog steeds te buizen voor de meeste vakken. Gevolg is dat ik nog een paar vakken van het 1e jaar moest hernemen. Alle examens die ik deze week moest afleggen waren vakken van het 1e jaar. In feite lijkt dat makkelijk, je hebt het toch al twee keer geleerd. Dat was dus ook de "aanmoediging" die ik van iedereen kreeg. Niemand leek te beseffen dat zo'n aanmoediging juist stress mee brengt. Hoe belachelijk zou het niet zijn als je 3 keer buist voor een examen?! Het is wel mogelijk, bij ons zit er een meisje gedeeltelijk in het 3e jaar met daarnaast ook vakken van het eerste jaar. Die situatie wil ik kost wat kost vermijden. Moest ik nu nogsteeds een vak van het 1e jaar moeten hernemen, dan neem ik er geen van het 3e bij. Anders wordt het alleen maar te ingewikkeld.
Dus ik had me voorgenomen om de vakken van deze week zeker te slagen. Volgens mijn klasgenoten kon ik niet slagen door de uitputting. In de blok leer ik vaak laat 's avonds en tijdens de examens werk ik de klok rond. Zij wouden dus mijn studie patroon aanpassen. Toegegeven, ze hadden gelijk. Tijdens mijn blok heb ik me proberen houden aan hun schema en tot de laatste dag voor het examen zat ik zonder stress. Ik ben zelfs voor het 1e examen niet te laat in bed gekropen. De merde begon pas 's morgens. Toen ben ik terug krampachtig gaan nalezen en de stress kwam op. Wij hebben thuis gelukkig zo'n kruiden pilletjes liggen om te kalmeren. Tot mijn verbazing ging het examen redelijk goed, misschien zelfs goed genoeg om te slagen. Ook het examen dat volgde gaf me een goed gevoel. Toch ben ik daar iets minder zeker van en zouden de punten kunnen tegen vallen. Mijn examen van gisteren daar in tegen was wonderlijk. Ik had de hele nacht doorgewerkt omdat ik niet was klaargeraak. Dood moe kwam ik op dat examen toe, nog steeds in stress omdat ik amper iets kon onthouden. De prof die dat examen afneemt is dan ook nog eens een grove kerel. Hij heeft er plezier in leerlingen uit te lachen en af te kraken tijdens het examen. De enige manieer om daar onder uit te komen is met hem lachen. Om me iets zelfverzekerder te voelen had ik een douche genomen, mijn haar gedaan en make-up aangedaan. Als ik me mooi maak, dan voel ik me beter en sta ik steviger in mijn schoenen. Toch kon ik niet al te veel antwoorden en moest ik veel vragen op laten. Als bij wonder liet hij op het einde nog even weten dat ik geslaagd was. Het zullen geen hoge punten zijn, maar een 10 is al goed voor zo'n examen. Misschien was het wel mijn haar dat het hem deed!
Na het examen ging ik dus ontspannen bij mijn vriend thuis. We hebben beiden pas donderdag terug een examen en dus is er ruimte voor een avondje ontspannen. Hij wou me graag verassen. Sinds we een gesprekje hebben gehad over het feit dat onze relatie maar niets meer was en dat we er echt iets moeten aan doen, is hij ook echt anders. Van op de trap had hij al kaarsjes gezet, op de deur hing bordje dat ik alleen in ondergoed binnen mocht. Dus ik mijn kleren uit in zijn 2e kamer (oh ja, hij heeft een "ontspannigs en studeer- ruimte" en een slaapkamer) en dan zijn echte kamer binnen. Daar stond ook alles vol met kaarsjes, alles opgeruimt (zeer uitzonderlijk), mijn poster (zelf gekocht ;) ) aan de muur en zo'n machine waarmee je massage stenen mee verwarmt. Mocht ik me op bed leggen en kreeg ik geweldige massage. Je kan vast raden hoe het eindigd. Daarom ben ik denk ik verliefd op hem. Omdat hij zo'n dingen voor mij doet als ik het niet verwacht.
Maar dat was gisteren, vandaag terug de boeken in!
Vandaag was dus de dag waarop ik mijn eerste examen moest gaan afleggen. Om er direct goed in te komen, hadden we direct anatomie. Het zwaarste is er dus al af. (Niet dat het echt telt, want op het einde van de week komt er nog zo een.) Voor de eerste keer in mijn geschiedenis van moeilijke examens heb ik het gevoel dat het goed gegaan is. Ik zou niet zeggen dat ik zeker een 15 of 16 zal halen, maar genoeg om er door te zijn.
Na het examen kreeg ik een plotse aanval van creativiteit. Zin om foto's te bewerken, kamer te veranderen, knutselen, schrijven, foto's trekken, handwerken. Ik wou graag alles in 1 keer doen. Dacht om eens wat opzoekwerk te doen en een projectje te beginnen. Voor een keer voelde ik me echt goed en moest mama me op aarde trekken. Woensdag is het weer examen en die cursus vlot maar niet. Mijn creatieve plannen zal ik moeten wegsteken tot die examens over zijn. Eens zien waar ik dan mee zal beginnen...
Mijn stunt heeft gewerkt en ik heb resultaat! Michael is zonder twijfel niet de meest subtiele jongen... Dus ik heb hem sommige dingen gewoon moeten zeggen. Terwijl ik afstandelijk deed, in de hoop dat hij zou beginnen me te verleiden, werd hij ook afstandelijk. Hij begon te denken dat ik op het punt stond hem te laten vallen. Nieuwe tactiek dus. Gewoon, de directe aanpak. Ik heb hem uitgelegd dat ik niet meer wil dat hij me "for garanted" neemt. Het leek me dat hij dat wel begreep en stelde voor dat ik vanavond bij hem kwam. Blijkbaar heeft hij nu ook een plannetje, een verassing voor mij. Ik heb zo ontzettend veel zin om gewoon tot daar te gaan, maar ik heb morgen examen. Hij wil graag bij mij zijn en alles wat hij zegt klinkt zo verleidelijk. Alleen, weegt het op tegen morgen een examen gaan afleggen? Het examen van morgen is "het op 1 na moeilijkste" examen dat ik heb. Kan ik dat wel maken?
Toegegeven, nu heb ik wat ik wel. Meer sms, meer aandacht. Jammer genoeg heb ik deze week een zware reeks. Tegen de tijd dat mijn examens voorbij zijn, is alles misschien al bij het oude. Hopelijk is deze keer niet alles gewoon voor niets geweest. Ergens weet ik dat hij en ik niet gemaakt zijn om samen door het leven te gaan. Maar op dit moment wil ik gewoon graag bij hem zijn. Onnozel hoe ik zoveel over heb voor een relatie waarvan ik zelf vermoed dat ze niet zal blijven duren. In mijn achterhoofd hoop ik heel hard dat het wel blijft duren. Hoewel ik niet helemaal overtuigd was in het begin, heeft hij me helemaal over de streep getrokken.
Nu rest het me nog me te concentreren op het examen. Morgen moet ik vermoedelijk het meest gevreesde vak afleggen, Anatomie en fysiologie. Kun je geloven dat ik er bijna vertrouwen in heb. Natuurlijk reken ik er niet op dat ik een 14 of meer zal behalen, met een 10 of 11 zou ik al zeer gelukkig zijn. De enige wens die ik nog heb is dat ik het niet nog eens moet doen. Anatomie en Fysiologie neem ik namelijk al mee uit het eerste. In mijn richting is het vaak zo dat zelfs 3e jaar nogaltijd dat vak meesleuren. Zo wil ik dus niet worden! Dit jaar moet ik dat afleggen, anders neem ik geen vakken uit het 3e jaar! Ik wil dat alles nog een beetje ordelijk verloopt. Sommige derdejaars knoeien er maar op los met regelingen en dat zie ik dus echt niet zitten. Voor mij gaat het er dit jaar al over...
Aan mijn lezers met examens, doe dat goed! Doe je best, meer kan je niet doen. Als je dan alsnog buist, probeer een 2e keer. Never judge a person on how many times he falls, but judge them by the way they carwl back up...
De laatste 2 dagen gingen duidelijk niet zoals ik het zelf graag gehad had. Michael en ik leken steeds verder uit elkaar te groeien en er kon geen goed woord gezegd worden. 's Avonds is hij dan langsgekomen en zijn we met vrienden nog op cafe gegaan. Mijn gedacht was van onder ons 2 te gaan, dat zou ons een gelegenheid gegeven hebben om uit te praten. Zoals ik al vaker op mijn blog geplaatst heb, ben ik tegenover hem zeer vergevings gezind. Hij is jong. Niet zo dat hij veel jonger is in jaren, maar hij ziet er tegen op om volwassen te worden. Een vaste relatie brengt hem korter bij die volwassenheid. Uit angst daarvoor gaat hij gekke dingen doen. Ook begrijpt hij niet helemaal hoe zo'n "vaste relatie" voor de meeste mensen loopt. In zijn uitgaan, smssen en soms aangetrokken voelen tot andere meisjes ziet hij geen kwaad. Wat voor hem telt is dat hij op het einde van de dag toch voor mij kiest. Zelf ben ik er nog niet helemaal uit hoe lang ik zo'n relatie zal volhouden. Natuurlijk wil ik het middelpunt zijn van zijn leven. Daar zal ik dus nog even op moeten wachten.
Wat het echte probleem was, is dat hij zich steeds minder tot mij aangetrokken voelt. Vaak hebben wij dagen lang ruzie en onze passie is niet meer zo groot als in het begin. Vrienden hebben het lef ons te vergelijken met een broer en zus relatie. Terwijl ik gisteren bijna in een wanhoop was om mijn relatie te redden, deed ik beroep op een vriend van mij. Hij is zo iemand die van mij alles weet en bij wie elk geheim veilig is. Als er iemand was die mij kon vertellen hoe ik terug beetje leven in mijn seksleven kon blazen, moest hij het zijn. Met schaamrood op de wangen gaf ik mijn probleem toe. Volgens hem wil een jongen jagen, spannende dingen doen. Het gevaar zit hem er in over de grens te gaan. Want op dat moment zijn ze je vergeten en zoeken ze een ander prooi. Of wordt het te spannend en gaan ze liever naar een veilige haven. Naar het schijnt moet de vrouw dan elke zet die ze zal maken nauwgezet overdenken en plannen. Persoonlijk vind ik het oneerlijk dat ik bij het spel moet nadenken en plannen terwijl hij maar gewoon moet volgen. Als eerste moet ik dus gaan voor dat jagen. Ik heb me blijkbaar al aan zijn voeten gelegd, nu moet ik het idee geven dat ik terug ga rennen. Hem de kans geven om mij te versieren in plaats van nieuwe vrouwen te versieren. Dus heb ik mezelf verplicht van minder berichten te sturen en hem niet te overladen met vragen "waarom stuur je niet?" Vanaf nu meer vrijheid voor hem.
Naast hem laten jagen, moet ik dus ook onze relatie spannend maken. Dat bleek een moeilijkere opdracht dan ik verwacht had. Samen met een vriendin heb ik dus "de grote stunt" bedacht. Zij is er van overtuigd dat hij er gek van wordt, ik vraag me af of ik de grens niet over ga. Ons plan is om morgen samen naar de film te gaan. We hebben tickets gekregen en ja, waarom niet als ontspanning in deze blokperiode. Om ons uitje eens extra spannend te maken zal ik dus een rok dragen en voor we uit de auto stappen, string uit doen en die aan hem geven. Zodat hij hem de hele avond kan bij houden. Eerlijk, het idee is gestolen uit Loft... Daar doet de burgemeester dat ook. Volgens de vriend van wie de wijze raad kwam is het subliem. Hij zou het magnefiek vinden. We gaan er dus maar voor.
Zoals de situatie er nu echter voor staat, denk ik niet dat ik mijn stunt nodig heb. Hij kan al niet meer wachten tot morgen en stelt zelf voor cinema uit te stellen. Hij heeft iets anders in gedachten. Ik kan echt kop nog staart krijgen aan die jongen. Gisteren avond en deze middag verklaarde hij nog dat hij steeds minder zin had op seks. Nu integendeel zou hij bijna direct naar hier rijden om de nacht hier door te brengen. Als iemand me een logische verklaring kan geven, graag! Ik vind het niet erg dat hij van idee veranderd is, ik ben er zelfs blij mee.
Wat mij dan als laatste rest is manieren vinden om onze relatie "speels" te houden. Een goede vriendin van hem vertelde me namelijk dat hij daar bang voor had. En op die manier ook begon met het bedriegen van meisjes. Wij zijn nu een jaar ver. Dit is het moment waarop hij ongeveer zou afhaken. Niemand van zijn vrienden had onze relatie al zo veel tijd gegeven. Meestal geeft hij het tussen de 6 en 8 maand op. Overmorgen zijn we een jaar en een maand ver. Ik denk dat het tijd wordt dat ik op zoek ga naar dingen om het luchtig te houden. Lijkt me een moeilijkere opdracht dan de vorige 2. XX
Je raad het nooit, het gebeurde weer. Mijn vriend vond weer eens iets om over te liegen. In zijn nick staat een afkorting met de S van mijn naam in. Hij vond het een grap om dat te vervangen door een L (eerste letter van naam van het meisje waar hij even verliefd op was). Op msn kan je dat zo zien wanneer iemand zo het bij boodschapje veranderd had. Dus ik kon zien dat de dag ervoor er een L in stond. Gisteren avond en deze morgen hield hij vol dat hij het niet veranderd had. Dat hij het niet snapte. Uiteindelijk gaf hij toe. Hij had het wel veranderd. Niet dat het echt gekunt had, msn veranderd niet zomaar dingen van zelf. Het enige wat ik me nog afvraag is, waarom is het het waard om over te liegen?
Een relatie draait om elkaar aanvaarden, graag zien en vergeven, dacht ik. Als dat klopt dan zit ik goed. Ik aanvaard alles van hem. Hij kan me kleineren, tegen me liegen en me commanderen en ik aanvaard dat. Ik zie hem dood, maar dan ook dood graag, ik zou alles voor hem doen. Daarnaast vergeef ik hem ook alles dat hij doet. Niets is me te veel. Hoe weet ik dat ik mijn limiet bereikt heb?
Het was me de laatste maanden beginnen opvallen dat stress, geluk, ongeluk en alle mogelijke gevoelens me naar eten deden grijpen. De negatieve gevoelens werden "opgelost" door me te laten gaan op slecht eten. Liefst een "mcdo'ke doen" of in de zetel zakken met een gigantische zak chips. Bij positieve gevoelens kreeg ik een boost om er wat aan te doen en ging ik ineens zwaar gezond eten.Vroeger was ik altijd in to sport en was ik ook zeer bewust van mijn voeding dus begon ik mij een beetje af te vragen van waar ik die gewoonte had. Meestal zie je zo dat kinderen dat overnemen van hun ouders. Alleen, bij ons wordt er altijd gezond gekookt. Mijn mama let zo wat op de basis regels, maar is zelf redelijk mager dus vind niet dat onze gewoontes moeten veranderen. Mijn papa staat al op dieet voor zolang ik hem ken. Niets dat aanleiding gaf voor mijn manier van omgaan met voeding.
Tot vandaag! De aller eerste dag van mijn "nieuwe begin". Vol goede moed was ik begonnen aan het weight watchers punten tellen. Bij het ontbijt ging het prachtig. Ik probeerde wat evenwichtig te eten en kon me vlot aan mijn eigen punten verdeling houden. Goed is ook dat ik veel fruit eet en dat geen punten oplevert. 's Middags ging het echter mis. Om me aan te moedigen bij het studeren hadden mama en papa hotdogs voorzien. Sandwichen van de bakker, knackworstjes, mosterd en ketchup. Zonder twijfel ontzettend lekker! In deze dagen van studeren, kou en donker verlang ik naar niets anders. Comfort food... Mijn ouders hebben het zelf niet door, maar eten is een troost en beloning geworden bij ons. Als we een goed rapport hebben mogen we een restaurant kiezen om die avond te gaan eten. De kinderen die in examens zijn mogen beslissen wat er die avond gekookt wordt. Voor de middag mogen ze zich helemaal laten gaan, niets boterhammen, wel ravioli uit blik en omeletjes.
Mijn conclusie was dus dat ik deze gewoonte van mijn ouders had overgenomen. Niet dat zij zichzelf volpropten met het comfort food, ze gaven ons gewoon het gevoel dat met eten alles goed kwam. Ik geef hun niet echt de schuld, ze konden niet weten dat ik me na examens zou gaan volproppen met een hamburger van de mcdo. Het is ook niet eerlijk om hen de schuld te geven. Uiteindelijk zorg ik zelf wel voor wie ik ben. Alleen hoop ik maar dat ik er nu ook in slaag om te veranderen wie ik ben.
Mama beseft dat het nu meenens is en dat ik echt ongelukkig ben met wie ik momenteel ben. Daarom heeft ze besloten om mee te werken aan mijn plan. Zo zal ze zien dat er soep is voor een week. Dan kan ik soep drinken bij het middagmaal of voor het avondmaal. Wel heeft ze besloten mijn dieet te controleren dat ik zeker de punten eet die ik moet eten. Momenteel verlopen dus alle tellingen onder haar alziend oog. Het is gewoon oneerlijk dat ze me niet vertrouwd. Ik vraag me af hoe ik ooit kan bewijzen dat ik iets zelfstandig kan als alles gecontroleerd wordt. Laat ik maar hopen dat ze binnen 2 weken ziet dat ik hier volwassen mee op kan gaan.
Wohoow, met het eerste voornemen ben ik dus al goed op weg. Het roken en nagelsbijten gaat wat minder. Soms kan ik de verleiding echt niet weerstaan. Gelukkig zit ik de komende dagen gewoon thuis, dat verhinderd al dat ik op cafe kan roken. Op die manier is mijn sigaretten aantal dus sterk gedaald, wacht tot ik terug naar school moet. Daar is het veel moeilijker om vol te houden. De meeste van mijn vrienden roken en dus is de verleiding al groter. Niet dat ik veel verleiding nodig heb, ik overwin zelf het risico van uit mijn raam te roken! XX
Met alle voornemens die ik de laatste weken bedacht heb, voel ik me net Bridget Jones. Besliste die ook niet om na nieuwjaar een nieuw persoon te worden. Ik heb er dan ook serieus over getwijfeld om mijn blog "The Selena Hales diary" te noemen. Misschien past dat ook wel beter... Ik kan het later nog altijd veranderen.
Omdat vandaag mijn laatste nieuwjaarsfeestje was, we doen elk jaar ook nog iets samen met de beste vriendin van ons mama, zal ik vanaf morgen het echte nieuwe jaar inzetten. Vanaf dan begin ik met het project "nieuwe selena". Zoals je de afgelopen weken al begrepen had, heeft project "nieuwe selena" vele onderdelen. Ik had al snel door dat niet alle onderdelen direct zouden veranderen. Daarom heb ik besloten om langzaam aan prioriteiten te stellen en te veranderen. Mijn eerste doel is om al zeker 5-6 kilo kwijt te spelen. Op dat moment zit ik op de helft van mijn streefdoel en dan concentreer ik me op het volgende. Zo ga ik een beetje het rijtje af en kan ik nog nieuwe doelen bijmaken. In feite verklaar ik mezelf voor gek, niemand kan zoveel veranderen. Maar als het niet anders kan, dan moet het maar zo. Ik wil niet te zelfzeker lijken, maar ik denk dat ik het nagelbijten ook kan verminderen terwijl ik de andere doelen probeer te berijken. Het moeilijkste zal zijn, op gewicht blijven terwijl ik stop met roken.
Mijn enige probleem was dat ik niet goed wist hoe ik moest beginnen aan het opstellen van zo'n verander plan. Dus ben ik wat op site's gaan neuzen van mensen die proberen af te vallen. Wie weet er nu meer van volhouden? Op de meeste site's kon ik dezelfde tips vinden. Ze geven namelijk allemaal aan van op te schrijven hoe het gaat en wat je eet. Ik wil jullie niet vervelen met mijn hele menu's uit te schrijven dus hou ik thuis een dagboek bij. Als onze weegschaal terug werkt kan daar elke dag mijn gewicht ook in geschreven worden, zo blijf ik gefocust. Om op een gezonde manier af te vallen ga ik dus de site van weight watchers volgen. Je kan hun hele coaching programma volgen of naar de samenkomsten gaan. Maar voor mensen die niet zo veel tijd of geld hebben, kan je ook gewoon via internet hun puntenplan bekijken en uitrekenen hoeveel jij mag eten. Simpel als wat. Andere dieëten kan ik niet volgen, mijn mama weigert namelijk anders te koken. Ik heb mijn vader al kunnen overtuigen van 1 keer in de 2 weken vegetarisch te eten. Denk niet dat ik er nu ook nog extra mager koken van af krijg. Ik zal dus gewoon voor mezelf de vette dingen er af moeten laten. Volgens andere zit de truk er in om 's morgens zeer uitgebreid te eten. En bij weight watchers telt fruit vaak voor 0 punten, dus dat kan ik tussendoor eten zoveel ik wil.
Er is nu nog 1 ding dat me kan tegen houden. Mijn wilskracht. Dit is iets wat ik echt heel graag wil. Al een paar jaar ben ik gewoon niet blij met hoe ik ben. Wat kan een mens dan anders doen dan veranderen. Ik weet alleen nog niet hoe ik reageer als het moeilijk wordt, als ik ergens door moet. Maar het is nieuwjaar, de moment van de goede voornemens. Dus ik ga er helemaal voor. Ik zal jullie ook up to date houden over mijn manieren om af te vallen. Misschien heeft iemand er iets aan :) XX
Wat een geweldige dag, een dag waar iedereen op gewaacht heeft. Feest met de hele familie! Wij zijn een prachtige familie, mijn mama heeft nog 1 zus en 2 broers... Het komt er op neer dat ons gezin alleen nog overeenkomt met de oudste van haar broers en de grootouders. Verder brokkelt het een beetje. De enige reden waarom we elkaar zien, is voor de kinderen. Mijn vader is peter van de dochter van mama's andere broer en mama is meter van de zoon van haar zus. Je zou kunnen stellen dat het een plicht is, niemand laat de kinderen in de steek. Daarnaast is de vader van papa's petekind complete weirdo. We kunnen het echt niet om die in de steek te laten. De kinderen kunnen er niets aan doen.
Gezien die situatie kan je je misschien al inbeelden hoe zo'n feestje gaat. Iedereen zegt elkaar gedag, niets zeggende wensen, goed geplaatste steken. Alsof het hebben van familie niet erg genoeg is, heb ik een tante die leerkracht is. Haar kinderen doen het dan ook geweldig goed op school. Niemand kan haar kinderen kloppen. De eerste moest veranderen van school, "haar eerste school was niet goed genoeg voor haar". Het tweede kind is direct naar een lokale middelbare school gegaan in plaats van direct naar de grote stad, "want daar is meer waarde aan". Over het derde kind zijn de leerkrachten gewoon niet te spreken, "zo'n voorbeeldige jongen". Ondanks alles, wou ik toch nog een vriendelijk woordje zeggen. Het meisje gaat immers dit jaar in september naar de hoge school en ik vond dat daar een succes wens bij mocht. Gewoon succes bij het maken van de keuze, maar natuurlijk was dat niet nodig. Mevrouw had al lang haar keuze gemaakt, ze had zelfs al de perfecte school gevonden. Bij haar liep het van een leiën dakje natuurlijk. De tante kon dan ook niet anders dan te beginnen over mijn herexamens, "en dat het nu een jaar zonder mag worden, we weten wie we succes moeten wensen." Joepie! Dank je tantje voor de lieve woorden. Dan, moment van de dag, nieuwjaarsbrieven. FOR THE LOVE OF GOD! Ik ben twintig en word elk jaar als eerste naar voor geschoven, gedwongen om een versje op te zeggen. Na heel wat verontschuldigingen geef ik mijn meter en peter dan maar gewoon de leuke cadeau's die ik kocht. Dan komt het hele rijtje na mij, blijkbaar schrijven de "middelbaar kinderen" gewoon een eigen originele briefje. Met het strever nichtje op kop. Zesde middelbaar en nog elk jaar een zelf gemaakt kaartje met een zelf geschreven gedichtje op. Zijn volwassenen daar echt blij mee? Van iemand van die leeftijd is dat toch al lang niet schattig meer? Het komt er op neer dat ik me nog de hele tijd mag verontschuldigen. Uiteindelijk word ik gered door het eten... blijven mijn nonkels domme grappen maken. Aangekomen bij het hoofdstuk over misbruikte kinderen, laat mijn nonkel aan iedereen weten dat het toch oke is als een trainer van het meisjes team met zijn meisjes doucht. Mijn kleine nichtje van 12 compleet geschokeerd natuurlijk. Vult hij nog even aan dat zoiets toch puur natuur is. Schaamte, schaamte, schaamte. Met heel veel dank aan mijn zus haar nieuwste spelletje op de wii, zijn we met de meisjes en Michael naar ons huis kunnen ontsnappen. Want dat heb ik nog niet verteld , maar dat is natuurlijk het leukste stuk. Mijn vriend heeft dit hele schouwspel in mijn familie mogen bijwonen. Het voorstel om bij ons "just dance" te spelen kwam absoluut geen seconde te vroeg. Ik ben dan ook dood gelukkig dat ondertussen alle feesten zijn afgelopen en ik morgen gewoon weer mag studeren!
20 en meer
