Voor de zoveelste maal heb ik me laten vangen. De afgelopen week was Sportacus weer heel vriendelijk. Hij had het er over dat hij me miste en dat hij me graag wou zien. We gaan niet rond de pot draaien, ik begin me langzaam toch wat eenzaam te zijn in het appartementje. Dus toen hij vroeg om af te spreken vond ik dat zeker oké. Tijdens de examens had hij me ook uit de nood geholpen met nog een samenvatting, ik had hem toen beloofd dat ik hem een broodje zou betalen na het examen. Dat is niet doorgegaan toen en ik had er niet meer aan gedacht. Blijkbaar was dat buiten Sportacus gerekend. Nu vroeg hij dus om als nog dat broodje te krijgen. Hij bleef aandringen en ik heb toegegeven. Ik was gewoon blij dat ik de aandacht kreeg van Sportacus. Aandacht die ik al lang niet meer gekregen heb.
Zoals van gewoonte liet hij me zitten. Ik dacht dat hij het meende deze keer want gisteren avond stuurde hij nog een bericht ter bevestiging. Deze middag eerder stuurde hij een half uur voor de afspraak dat hij niet zou kunnen komen. Op dit moment vraag ik me natuurlijk af waar ik het idee vandaan haalde. Het is geen geheim dat Sportacus niet echt betrouwbaar is op dat vlak, zelfs tijdens onze relatie kon hij zich niet aan afspraken houden. Nu vraag ik me af waarom het tijdens een vriendschap anders zou zijn.
Ik ben nu mijn vriendschap met Sportacus dus aan het herbekijken. Na het einde van onze relatie wou hij kost wat het kost een vriendschap beginnen. Ik zelf was meer geïnteresseerd in het opnieuw aanwakkeren van de vlam. Na bijna een jaar is dat niet gelukt en dus heb ik me er bij neergelegd. Hoewel ik nog niet 100% over hem ben, ben ik wel op de goede weg. Het is ook pas sinds een maand dat ik werkelijk in staat ben dit als een vriendschap te zien. Dus ik vond iets gaan eten samen wel perfect voor ons. Een nieuwe vriendschap.
Nu is het een nieuw vraagstuk. Wil ik bevriend zijn met Sportacus. In het volledige jaar dat we uit elkaar zijn, heb ik nog nooit getwijfeld over het feit of dit een goed idee is. Sportacus gaf aan dat hij me nodig had als een vriendin en ik gaf toe. Leek heel logisch gezien ons verleden. Nu is dat een beetje anders. Ik wil geen vrienden die me zo laten zitten zoals hij.
Na al die dingen denk ik dat ik nog heel wat te overdenken heb. Uiteindelijk kom ik er wel uit, maar ik vrees dat vooral Sportacus er uit ligt.
Tot mijn eigen verbazing lukt het alleen wonen toch nog niet zo slecht. We zijn nu ongeveer in de helft mijn tijd dat ik hier mag blijven. Zelf had ik verwacht dat ik nu ongeveer compleet zot geworden zou zijn. Maar het lukt me erg goed.
Het enige wat me ontbreekt is de zin om te schrijven. Ik ben gewoon hele dagen aan het lummelen, huishouden en vooral werken voor school. Al enkele dagen lang lijkt er niets uit mijn vingers te komen. Zelfs het schrijven voor taken gaat erg moeilijk :s
20 en meer
