Natuurlijk heeft iedereen wel enkele punten waar hij onzeker over is. Het is geen geheim dat hoe stoer iemand zich ook voor doet, er altijd minstens één punt is die een mens doet wankelen. Jammer genoeg zijn het er bij ondertussen erg veel geworden. Ik heb altijd al een beetje een aanleg gehad om te twijfelen. Bij elke stap die ik zet durf ik alles nog eens betwijfelen voor ik werkelijk de stap neem. Verder ben ik ook het meisje die er zeker van is dat iedereen over haar roddelt. Dat is duidelijk een echt probleem. Zeker nu er in één van mijn vriendengroepjes enkele nieuwe spelers gekomen zijn. Normaal gezien ben ik zeker van mijn plaats in dat groepje, maar in combinatie met mijn vertrek levert het voor mij toch enkele problemen. Er is geen twijfel over dat alles wel in orde zal zijn op het moment dat ik terug kom. Toch zie ik nu al dat de nieuwe meisjes erg populair zijn. Het lijkt bijna alsof de mensen mij zullen vergeten in de drie maanden dat ik weg ben. Dan heb je natuurlijk mijn uiterlijk dat een probleem vormt. Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te lopen en over te komen. Het probleem blijft echter zo dat ik niet graag kleren koop en er dan ook niet zoveel heb. Nu ik moet beginnen inpakken merk ik dat ik helemaal niet zoveel kleren kan meenemen. Anderen die al dezelfde koffers hebben gemaakt, snappen niet dat ik zo weinig kan meenemen. Dus ik zit ook in problemen met onzekerheid op dat vlak. Het vertrek en inpakken van volgende week maakt me ook ongemakkelijk onzeker. Mijn valies is besteld en zou volgende week moeten aankomen. Dan moet ze nog officieel ingepakt worden. Het wachten op het aankomen van mijn valies is duidelijk ook een punt dat voor onzekerheid zorgt. Ik weet niet hoe ik verder moet voorbereiden indien mijn valies niet op tijd aankomt. Dan zou ik moeten hopen dat ik nog snel een andere kan kopen in een winkel. Er zijn natuurlijk ook nog enkele andere punten, maar het is wat te veel om op te schrijven. Hier heb ik alleen mijn grootste problemen opgeschreven.
Ik weet dat dit allemaal heel onnozel is en vermoedelijk ook een beetje kleingeestig. Er is geen twijfel mogelijk dat ik eigenlijk graag boven alle deze kleinigheden zou staan. Zeker wat betreft het mijn zorgen over de vrienden, dat is een probleem dat eigenlijk niet zou moeten bestaan. Jammer genoeg is het er wel en voel ik het toch. Het spreekt voor zich dat ik op zoek ben naar een manier om van deze onzekerheden af te komen. Ik heb het gevoel dat ik niet volwassen kan worden indien ik hier niet over kom. Uiteindelijk zijn sommige van mijn onzekerheden zeer kinderlijk. Ik besef dat in sommige omstandigheden bepaalde mensen onzeker mogen zijn. Alleen zou niemand onzeker mogen zijn over zijn vrienden.
Ik weet niet of ik er hier zoveel over geblogd heb met alles wat er gaande was in mijn hoofd. Binnen 10 dagen is het zo ver, ik vertrek op Erasmus. Het is iets waar ik nu al ontzettend lang naar uit kijk en waar ik ook veel werk heb ingestoken. Je zou dan denken dat ik sta te springen om te vertrekken. Jammer genoeg is niets minder waar. Nu ik weet dat ik over een week en half het vliegtuig zal moeten nemen, ben ik niet meer zo zeker dat ik het wil. Het inpakken is een fase van de vakantie die ik altijd wil overslaan. Bij de voorbereiding van de Erasmus is het dus net hetzelfde liedje. Deze keer is er enkel meer dan dat. Ik heb ontzettend veel stress. Aan het begin van de voorbereiding sprak ik heel erg stoer en was iedereen verbaasd over mijn moed. Ik zou als een van de enige studenten helemaal alleen voor drie maanden naar het buitenland trekken. Natuurlijk zal ik nu niet gaan vertellen hoe onzeker ik me voel, maar ik roep al wat minder luid.
Als er iemand mijn blog leest die hier ervaring mee heeft, alstublieft, deel uw wijsheid met mij. Ik heb nog 10 dagen voor vertrek en ik heb geen idee wat ik juist moet meenemen. De hele tijd kan ik alleen maar gokken over wat echt nodig is en dat maakt me erg onzeker. Ook wat betreft extra voorbereiding of maatregelen die jullie getroffen hebben. Vermoedelijk heb ik alles gedaan wat nodig was, maar nog extra informatie kan vast nooit kwaad in deze situatie
Blijkbaar was ik vergeten hoe elke gebeurtenis twee kanten heeft. Langzaam aan begon ik een hekel te krijgen aan het altijd alleen zijn. Hoewel ik graag onder mensen wou zijn, had ik er toch geen moed voor. Ik bleef liever op mijn kamer. Om eerlijk te zijn, zelfs mijn familie leek soms te veel en te luid. Mijn kamer is altijd veilig, stil en de contacten zijn nooit echt nabij. Een echt gesprek leek mij te veel moeite en energie te kosten. Liever bleef ik zwemmen in de eenzaamheid. Hoewel ik er eigenlijk genoeg van kreeg leek ik mezelf toch steeds terug van de kant af te duwen. Op die manier met jezelf in tweestrijd te zijn is eigenlijk net zo vermoeiend en dat hield me ook verder van de redding waar ik zou graag naar toe wou. Nu heb ik echter mijn redding gevonden. Eenzaamheid hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn. Vandaag vond ik een moment waarop ik kon genieten van mijn eenzaamheid en er zelfs rust in vinden. Ik zat aan een tafeltje in het centraal station net iets voor de middag. Opnieuw had ik mezelf getrakteerd op een veel te dure koffie met non-fat melkschuim en sugar-free hazelnoten siroop (ik let nog steeds op de lijn dus ja). Mijn koffie verspreide een heerlijke geur en het melkschuim bleef aan mijn lippen kleven bij elke slok. In mijn hand had ik de "Great Gatsby". Mensen zagen mij en ik was me duidelijk bewust van de mogelijke aandacht. Toch leek ik helemaal alleen te zitten en was er niemand die me aansprak of onderbrak. Ik kon mijn slokken koffie zo klein nemen als ik wou, ik mocht met mijn tong mijn melksnorretje verwijderen en ik kon verdwalen in New-York en West-egg. Dat allemaal van op mijn stoeltje aan mijn tafeltje aan de rand van Centraal station. Als ik dan uit nieuwsgierigheid toch eens op keek dan zag ik dat het voor iedereen hetzelfde was. Iedereen kon zijn eigen gang gaan. Sommigen vermoedelijk met de vreemdste bezigheden maar niemand werd onderbroken.
Voor het eerst in lange tijd ontdekte ik weer de gezelligheid van de eenzaamheid van mijn stad. XX S.
De laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel alleen te zijn. Al twee jaar ben ik minder gelukkige en soms iets gelukkigere single geweest. Ik heb me er nooit echt bij neer kunnen leggen dat Sportacus en ik nooit meer samen zouden zijn. In het midden van deze single periode heb ik het tijdelijk aanvaard. Jammer genoeg kwamen er de laatste tijd opnieuw enkele signalen van hoop. Nu blijkt dat ook die tekens ingebeeld waren en dat Sportacus een date heeft vanavond. Ik had niet anders moeten verwachten en ik zie nu ook wel in dat ik dit echt moet laten gaan. Natuurlijk zal ik ook niet onmiddellijk een nieuwe relatie beginnen, maar ik moet tenminste deze oude relatie echt beëindigen. Alleen brengt deze september enkele gebeurtenissen die beter gaan wanneer je deel bent van een koppel. Zo is het voor de mij de maand van de huwelijken. Afgelopen weken was er het eerste en dat was duidelijk een lichte klap. Er is dat moment waarop de DJ een traag plaatje opzet en daarbij afroept dat het speciaal voor de romantische zielen in de groep is. Dan nemen alle koppels elkaar vast. Natuurlijk zijn er ook nog altijd enkele andere vrijgezellen die dan ook op zoek zijn naar een tijdelijke partner. Jammer genoeg waren alle mogelijke partners al in gebruik en dus bleef ik alsnog alleen over. Daar zat ik dan aan onze tafel helemaal alleen te kijken naar alle nieuwe, oude, vaste en tijdelijke koppels. Je kan me op dat moment niet wijsmaken dat de meeste singles, happy singles zijn. Ik weet dat ik niet langer een happy single ben.
20 en meer
