De afgelopen dagen waren echt pure horror. Normaal gezien had ik mijn regels op zaterdag moeten krijgen, maar natuurlijk onder invloed van stress komt dat wat later. Dus ik had mijn hoop gezet op zondag, maar neen! Mijn eigenste lichaam dacht dat het wel grappig zou zijn om mijn regels op maandag ochtend, tijdens het examen uiteraard te laten beginnen. Sinds zondag was ik ontzettend emotioneel. Zo emotioneel dat ik in tranen uitbarstte tijdens een pamper reclame (heb je die gezichtjes al gezien, echt zo ontroerend). Die ochtend was natuurlijk niet anders en na zo'n 2 energy drinks en enkele koffie's kon ik ook op het examen mijn tranen niet bedwingen. Om het allemaal nog wat leuker te maken was het een mannelijke docent die niet zo goed om kan met vrouwelijke toestanden. Dus daar zat ik dan, kei hard te wenen, beseffende dat de gewaarwording in mijn onderbuik slechts één ding kon betekenen. Dus ik vraag met schaamrood op de wangen of ik naar de toiletten mag. Normaal gezien komt er dan een vrouwelijke secretaresse om je te begeleiden en daar kon ik dus wel aan vragen of ik een maandverband uit mijn zak mocht nemen. Wel niet dus, de docent vond het niet nodig om begeleiding te roepen voor mij. Daarom moest ik dus, nog roder dan ik al was, ook aan hem vragen of ik maandverband uit mijn zak mocht halen. Met een snel wuifhandje en een "jaja, doe maar." kwam hij er vanaf. Ik weet niet of jullie al geprobeerd hebben in die toestand een examen in te vullen, maar ik kan jullie vertellen, zo goed gaat dat niet.
De volgende dag had ik weer maar weinig slaap en heel veen cafeïne gekregen van mezelf. Ik was alleen verbazend opgewekt. Door dat examen ben ik door gevlogen. Gevolg is wel dat ik tijdens de praktijk ontzettend veel stomme fouten gemaakt heb en mijn "patiënt" echt pijn gedaan heb en fout behandeld.
Het examen de dag erna was het ergste. Ik was gedurende de avond erg kalm en was zeker dat ik het helemaal kon. 's Ochtends werd ik veel te vroeg wakker met twijfel of ik wel instaat was om het examen af te leggen. Dus ben ik aan de energy drink gegaan in de hoop nog wat te redden. De hele tijd vanaf het nemen van mijn ontbijt tot het binnen gaan van het examenlokaal was ik ontzettend misselijk, ik dacht dat ik zou overgeven waar ik stond. Net voor we het lokaal moesten binnen gaan kwam er echt een paniek over mij heen. Ik zette me neer aan het aangewezen tafeltje en ik wist niet meer welk examen ik eigenlijk kwam afleggen. Voor onbepaalde tijd heb ik stil gezeten en niets gedaan. Nadien heb ik geprobeerd alles wat ik me kon inbeelden op te schrijven, maar weinig zekerheid over de juistheid van mijn antwoorden had ik niet. Bij het afgeven van mijn examen, na 3 uur, vroeg de docent of het gelukt was en toen ben ik denk ik ingestort. Ik ben beginnen hysterisch wenen, het leek alsof de grond onder mijn voeten wegzakte, ik kreeg geen adem meer. De docent heeft mij afgezet bij de ombudsdienst en naar mijn moeder gebeld om te zeggen dat het niet goed met mij ging en dat ze me voor de zekerheid even op school wouden houden.
De dame van de ombuds heeft wonderen verricht. Ze heeft 2 uur lang op mij ingepraat tot ik helemaal kalm was en weer verder wou doen. We hebben ook "voorspellingen" gedaan over wat ik volgend jaar allemaal moet plannen. Thuis lag het natuurlijk heel wat anders. Mama was erg geschrokken van dat telefoontje en papa die was gewoon zichzelf. Ze waren beiden boos dat ik ingestort was op school en dat ik 2 uur verspild had aan praten. Papa was ook boos dat het examen niets geworden was.
Ondertussen is die storm voorbij en heb ik nog een examen afgelegd dat wel goed ging. Ik sprak er nog over met hun en ze zeggen dat ze gewoon schrik hebben dat ik zelf niet meer weet wat me gelukkig zal maken en dat ze enkel willen wat ik wil. Het was ook een lang gesprek, maar het deed deugd aan beide partijen. Iedereen beseft ook dat we pas kunnen plannen als we de uitkomst van dit jaar hebben.
Wat ik wel al weet is dat ik geen enkele stage zal kunnen volgen en dat ik niet op Erasmus zal kunnen gaan. Na de examens zal ik dus nog eens wat mogelijke planningen moeten opstellen met ombuds, ouders en richtingscoördinator. De nachtmerrie is dus nog lang niet over en ik heb nog 2 examens te gaan!
20 en meer
