Het was te denken, samen met mijn nieuwe ideeën en bevindingen komen ook weer nieuwe twijfels.
Ik ontdekte dat ik het hier heel goed gedaan had en dat ik het hier zou missen. Natuurlijk zou ik het daarbij kunnen laten en gewoon blij zijn. Toch moest ik het nog verder analyseren. Waarom kijk ik er niet naar uit om mijn oude leven terug te krijgen? Natuurlijk kan het verlaten van mijn Erasmus plaats een dubbel gevoel geven, daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet gerekend op het feit dat het alles zou weg duwen van positieve gevoelens. Wel besefte ik plots, er zijn niet zoveel positieve gevoelens om naar terug te keren. Engeltje zal nog steeds dood zijn als ik terug kom; mijn thesis zal nog steeds niet geschreven zijn; mijn vrienden zijn nog steeds uit elkaar aan het vallen en de vrienden die geprobeerd hebben zelfmoord te plegen, zijn nog steeds niet beter. Ik denk dat ik nog enkele dingen kan opsommen. Boven mijn bureau in mijn Spaanse kamertje hangen de foto's van de mensen die mijn vrienden zijn. Dood, levend en tussen in. Ik mis ze allemaal evenveel, ze zijn allemaal even ver van mij op dit moment. Pas op het moment dat ik thuis ben, zal ik opnieuw voelen dat de afstand met sommige langer is. De gedachte dat er van sommigen slechts enkel een grafsteen is om te bezoeken, sluipt langzaam in mijn hoofd. Er zijn nog zoveel andere gedachten die me onzeker maken. Ik heb een feestje gepland en heb het gevoel dat de mensen eigenlijk niet willen komen. Ook dat doet me niet echt uitkijken naar mijn terugkomst. Ik weet het, voor een groot deel hangen mijn problemen af van mijn eigen onzekerheden. Het zijn dingen die ik kan overkomen als ik dat wil. Als ik nu gewoon mijn cursor in het document van mijn thesis plaats in plaats van het schrijven op mijn blog, dan zou dat ook vooruit gaan.
Dan heb ik ook nog verder nagedacht over mijn onthulling van gisteren, mijn idee om te solliciteren voor "Handicap international". Eigenlijk ben ik iemand die niet weet wat ze wil in haar leven en dat is geen geheim. Alleen door zo'n beslissingen of ideeën laait de innerlijke discussie weer op. Ik heb het gevoel dat ik een persoonlijkheid heb die bedoeld is voor het grotere goed. Mijn geluk komt van het helpen van mensen. Ik koos een job waarin ik mensen help een leven op te bouwen of te behouden. Ook onder mijn vrienden ben ik de "go-to". Het is een deel van mijn persoonlijkheid, een karaktertrek die voor iedereen bekend is. Vanuit die karaktertrek kan ik twee wegen uitgaan. Er is de weg van de missies en de weg van de familie. Ik twijfel al zo lang ik me kan herinneren en zodra ik een stap in de ene richting zet wordt de andere weer aantrekkelijker. Als er iemand een goede manier heeft om beslissingen te nemen die je leven bepalen, mag je mij er altijd mee verlichten. Er wordt gefluisterd dat een combinatie van de beiden mogelijk is, maar ik heb het gevoel dat er tussen huisvrouw en missievrouw geen tussenweg bestaat.
Het is hier bijna afgelopen. Over een week zijn de koffers gepakt, het vliegticket afgeprint en het afscheid genomen. Voor mijn vertrek had ik een drukkend, zwaar gevoel. Het was een gevoel dat schommelde tussen verdriet, angst en spanning. Natuurlijk is dat allemaal niet vreemd op het moment dat je voor het eerst alleen op pad gaat. Natuurlijk nam ik al vakanties, ging ik 20 dagen aan één stuk door op kamp en was ik al eens enkele alleen thuis. Aangezien ik 23 ben, heb ik natuurlijk ook al voor mezelf gekookt en boodschappen gedaan. Maar dit, dit is iets helemaal anders. Ik vloog twee uur lang naar een plaats die op een dag en half rijden van mijn eigen thuis is. Een plaats waar een taal gesproken wordt die ik zelf nog maar twee jaar ken. Vervolgens moest ik in die stad voor mezelf zorgen en nieuwe vrienden maken. Ik hoef er dus niet bij zeggen dat ik me op het moment van vertrek zeer klein en onzeker voelde.
Op drie maand tijd heb ik hier echt een leventje voor mezelf opgebouwd. Ik heb een kamertje ingericht met foto's, ik doe mijn eigen wasje, ik stel boodschappenlijstjes op en doe de boodschappen, ik doe getrouw mijn werkuren en vervolgens heb ik ook een sociaal leven opgebouwd voor mezelf. Op het eerste zicht leek het allemaal maar normaal en gewoon om dit te doen. Voornamelijk omdat je eens dat je aangekomen bent geen andere keus hebt, het is de enige manier om drie maanden te overleven. Dit geldt voor het thuisland net zo goed als het Erasmus leven. Nu aan het einde heb ik alles nog eens overlopen en heb ik mijn mening over mezelf een beetje bijgesteld. Wat ik gedaan heb, is eigenlijk echt heel goed. Bij het overlopen van de Erasmus studenten van de afgelopen jaren op mijn school, merkte ik dat dat ik de enige ben die drie maanden alleen doorbracht. Een buitenlandse ervaring is verplicht in mijn opleiding, natuurlijk zijn er variaties mogelijk van één week tot drie maand. Ik koos voor drie maand omdat ik vond dat je op drie maand pas echt een ervaring kon op doen. Ik had stiekem graag langer weg geweest maar dat mocht dan weer niet van de school, waar een minimum gesteld wordt, is er ook een maximum. Van al die buitenlandse ervaringen zijn er natuurlijk nog mensen alleen gegaan, dat kan niet anders. De meesten kozen echter kortere periodes en gemakkelijke talen. Er is slechts één andere studente die me overtreft, zij trok op haar eentje drie maanden naar Venezuela. Binnen de volledige ranking doe ik het dus helemaal niet slecht. Meer dan dat, ik heb het hier ook nog goed gedaan. Ik heb een goed niveau van studie aangehouden en ik heb altijd eten in mijn koelkast gehad.
Dat heeft de stress die ik bij aanvang had wel weggewerkt. Langzaamaan heb ik een routine kunnen opbouwen en via samenleven ook een soort familie gevormd hier. Nu moet ik mijn eigen routine, een routine die ik zelf maakte zonder beïnvloeding van ouders, opnieuw achter laten. Die kennis maakt me opnieuw onzeker, klein, angstig en triest. Achteraan in mijn hoofd weet ik dat ik blij zal zijn iedereen terug te zien en ik zal genieten van mijn familie te kunnen vastnemen! Het is op dit moment allemaal heel tegenstrijdig in mijn hoofd. Alsof alle gevoelens een andere kant uit willen. Net zoals vorige keer heb ik een week voor de vlucht nog steeds mijn ticket niet afgeprint. Moesten mijn vrienden en familie dit lezen of horen zouden vast al hun haren gaan rechtstaan. Hoevelen zouden niet denken dat ik hun in de steek wil laten. Mijn vrienden hier weten hoe moeilijk het afscheid is voor mij, het afscheid is voor velen van hen net zo moeilijk. Alleen, echte vrienden zijn zij niet. Velen zou ik nooit tegen gekomen zijn als het niet was dat we samen op Erasmus waren. We kozen niet dezelfde studie, we hebben niet dezelfde interesses en de vriendschappen zijn ook niet gebaseerd op een geografisch toeval. Op drie maand tijd worden ook niet zoveel blijvende vriendschappen gevormd, dus naar de toekomst heb ik weinig verwachtingen. Mijn echte vrienden echter, de mensen met wie ik een vriendschap over jaren opgebouwd heb op basis van gedeelde interesse, hen schuif ik nu achteruit. Ik kijk niet uit naar ons weerzien, de pijn van het afscheid valt als een mist over de verlangende gevoelens. Ik ben als de dood voor het feit dat ze dit zouden ontdekken. Dus ik schrijf met een groot aantal blije emoticons over ons weerzien en schrijf dat ik hen mis. Het zal allemaal wel terugkomen als ik hen zie, als de realiteit weer een vat op mijn krijgt en Erasmus in een herinnering veranderd.
Erasmus heeft mij veranderd. Ik heb tijd gehad om rustig over mezelf na te denken en over wat ik echt wil. Als gevolg daarvan heb ik een voorlopig stiekem besluit genomen. Wanneer ik begin met solliciteren, zal ik ook uitzoeken hoe de vacatures er uit zien voor iemand met mijn studie binnen "Handicap international". Mogelijkheden voor missies tot twaalf maand lang in landen waar revalidatie niet voor de hand liggend is. Bij de voorbereiding van mijn buitenlandse stage was ik te bang om te kiezen voor een derdewereldland. Ik wist dat ik er veel mee kon bereiken, voor mijn omgeving en voor mezelf. Het was alleen een te groot risico in mijn ogen en dat durfde ik niet aan. Verder zag ik ook weinig professionele groeimogelijkheden, een derdewereldland was in mijn ogen voornamelijk voor persoonlijke groei. Dus ging ik naar een land waar ik ook professioneel begeleiding van mijn leerproces kreeg. Deze buitenlandse stage was het opstapje dat ik nodig had om te zien of ik het zou aandurven en ik denk dat ik het kan. "Handicap international" spreekt over plaatsingen met een volledig gezin, maar dat lijkt me een moeilijke combinatie. Dus hoe lang en wanneer juist dat moet ik nog allemaal uitzoeken. Jullie zijn trouwens de eersten die dit weten. Ik wil eerst wat verder uitdenken hoe ik dit juist ga aanpakken en misschien wachten op een antwoord na mijn sollicitatie. Toch nog een beetje een angsthaas...
20 en meer
