Vandaag is de eerste dag van een nieuwjaar. Het is trouwens een goed jaar voor voornemens. In feite heb je 1 dag meer om aan je voornemens te werken. 2012 is namelijk een schrikkelijkjaar. Moest je er niet in slagen om in de eerste 3 kwartalen van het jaar je voornemens te doen slagen, dan kan je nog altijd hopen dat de Maya's gelijk hadden. Eerlijk toegegeven, ik hoop dat ze geen gelijk hebben. Stel dat ik er niet in slaag om in 2012 een nieuwe liefde te vinden (waar ik van uit ga), dan zou ik het einde moeten meemaken zonder gevoel van liefde. Buiten die van mijn gezin natuurlijk. Ik zou ook nooit de kans krijgen om op buitenlandse stage te gaan. Dat zou vooral tegen slaan, want ik zou dan heel 2012 mij bezig gehouden hebben met de voorbereiding. Daar boven op zal ik ook nooit weten wat er van mij moet worden. Dus laten we samen hopen, bidden, kaarskesbranden, ... dat we 2013 halen! Het is de Maya's maar geraden dat ze zich vergist hadden of dat gewoon de plaats op was!
Ondanks al die dingen heb ik besloten geen voornemens te maken voor het nieuwe jaar. Op zich in dat een traditie, maar bij ons is dat niet echt iets wat we doen. Meestal deed ik dat op mijn eentje. Ik hing dat lijstje dan op in mijn kamer en dan streepte ik af als ik daar in geslaagd was. Zoals je zelf vermoedelijk ook ervaart, veel heb ik niet kunnen afstrepen. Daarom heb ik besloten het dit jaar niet te doen. Elk jaar zit ik met oudjaar met de teleurstelling dat mijn hernieuwde lijstje verdacht veel op het oude lijkt. Ik ga niet ontkennen dat ik wat voornemens in mijn achterhoofd hou. Zo zou ik in 2012 graag afwerken waar ik aan begonnen was, maar dan aangepast. Nagelbijten, daar is geen compromis voor. Het afvallen integendeel, ik hoef niet direct op mijn ideaal gewicht te zijn. Als ik in 2012 al van mijn overwicht afgeraak, dat zou al mooi zijn. Wanneer het dan echt zo ver is, dan zet ik een volgende mijlpaal. Of ik echt al klaar ben om te stoppen met roken, dat weet ik niet. Misschien als ik andere manieren vind om van de stress af te geraken. Door mijn leven beter te organiseren bijvoorbeeld. De intentie is er al elk jaar geweest hoor. Ik heb het alleen nog nooit volgehouden. Misschien zou dat mijn ene voornemen kunnen zijn?
In 2012 zal ik volhouden
Zo dat staat dan ook vereeuwigd.
Gisteren had ik gelukkig een gezellige avond. De dag er voor was ik een beetje paniekerig, omdat ik eigenlijk alle plannen had afgeslaan en het vooruitzicht had van een eerder saaie oudejaar. Het zat mij een beetje tegen dat mijn vriendinnen verwachten dat ik zal uitgaan, drinken, flirten en gelukkig zal zijn. Ik wil niet zeggen dat ik echt dood ongelukkig ben, maar voor zoveel toneel ben ik gewoon nog niet klaar. Dus had ik alle voorstellen afgeslaan. De zus bleek na haar animator stage veel te moe om nog uit te gaan. Zij is dan wel gaan eten met vriendinnen maar kwam daarna al snel naar huis. Dat wil zeggen dat we eerst met 4 goed gegeten hebben. Mijn ouders hadden werkelijk ALLES voorzien. De traditie is gourmet, bij ons wordt die volledig zelf voorbereid omdat mama aan nogal veel allergisch is. Het was heerlijk! Struisvogelfillet, biefstuk, kip, tonijn, 2 soorten balletjes, om maar te zwijgen van alle mogelijkheden kwa groenten! Nadien gezellig filmpje gekeken en ons zelf gedwongen om nog wakker te blijven tot het aftellen.
Straks nieuwjaar bij de oma... Dat is wat anders! Ik word verplicht om een nieuwjaarsversje te schrijven... all the joy and all the fun Aan iedereen die leest, een gelukkig nieuwjaar en succes met de voornemens!
Soms denk ik dat het leven ons echt een beetje uitlacht. Gisteren gaf het mij allemaal zoveel goede moed. Zo'n aantal knipoogjes in mijn richting, mijn gevoel zat echt super goed. Dus besloot ik om dan toch maar eens te gaan winkelen voor nieuwjaarsdag. Door het verdikken had ik helemaal niet de moed om dat te gaan doen. In de winkel zelf zakte al die moed me terug in de schoenen. Na een uurtje kleren passen en door winkels lopen, kon ik mijn mama uiteindelijk toch overtuigen dat we naar huis zouden gaan. Resultaat, ik heb nog een grotere hekel aan mijn lichaam en krijg al een volledige dag geen hap door mijn keel. Niet meer dan wat fruit en soep allesinds.
Omdat ik ook mijn concentratie kwijt geraak ga ik TV kijken, wat is er op? Juist ja een show over meisjes die hun eetstoornis overwinnen en wenen bij het zien van eten. Dus schakel ik over op de pc. Daar spreekt Sportacus mij aan, omdat hij zou willen aan cam seks doen. Gelukkig was er ondertussen Vespa online. Vespa heeft me compleet door de moeilijke tijd gesleurd, zodat ik standvastig bleef weigeren. Na mijn weigering krijg ik van Spartacus te horen dat we toch nooit meer samen gaan komen, maar dat hij nooit niets voor mij zal voelen. Daar moest ik dus het omgekeerde uit verstaan (al lulde hij er zich gewoon uit volgens mij). Spartacus wil zeggen dat ik altijd speciaal voor hem zal zijn, dat hij zich 100% veilig voelt bij mij. Wat dat nu juist wil zeggen begrijp ik niet helemaal. Want zeg nu zelf, als ik zo geweldig ben, dan bleef hij toch bij mij? Misschien ligt dat voor meisjes anders, ik weet het niet.
Prince Charming (die al heel wat minder charming is, sinds onze laatste "date" in september, maar ik heb nog niet beter), verwacht samen met zijn nieuwe vriendin een kind. Een oude vriendin is de 22e bevallen van een dochtertje.
Dat allemaal op een domme donderdag tijdens de blok... Wat hou ik toch van die dagen! Ergens heb ik het gevoel dat het mij sterker zou moeten maken. Van Vespa heb ik wel geleerd dat ik me wel kan verdedigen tegen Sportacus. Dat is toch al iets! Verder valt er niets nieuws uit te leren. Ik moet vermageren, en op vlak van gelukkig zijn, ben ik egoïstisch. Maar ik denk niet dat het een geheim is, dat ik niet graag gelukkige mensen zie als ik dat zelf niet ben. De pot op met al dat geluk! Let's have a spectacular shitty day...
jullie hebben me weer heel lang moeten missen. Dat is voornamelijk omdat ik volledig terug gekatapulteerd ben naar het begin. Het lijkt alsof de afgelopen maanden niet bestaan hebben. Waar het nu juist aan ligt, dat kan ik niet verklaren. Het komt er een beetje op neer dat ik een emotioneel wrak was. Ik heb opnieuw nachten lang liggen blijten over Sportacus en in al dat verdriet ben ik terug gaan eten. Hoewel ik het liever niet zie en beken, is er van het afvallen niets meer te merken. Ik ben terug aangekomen op mijn startgewicht en kan dus helemaal herbeginnen. Daarnaast ben ik ook terug gaan roken en prullen kopen. Dit wil dan ook zeggen dat mijn budget ontzettend hard gekrompen is. Omdat mijn ouders merken dat ik me laat gaan, is uitgaan en ontspannen uit den boze. Ze zijn aangekomen op het punt dat ze alles wat ik doe willen controleren. Mijn moeder is zelf zo ver gegaan dat ze een week verlof heeft genomen.
Al die dingen en het feit dat ik de blog van Appletree las, gaven me weer zin om verder te gaan. Ik ben duidelijk niet de enige 20-er die nog steeds zichzelf niet heeft gevonden. Blijkbaar is het zeer normaal dat je nog niet weet wat je wil en al helemaal niet geperfectionaliseerd bent. Gelukkig zit ik nu terug vol strijdvaardigheid. Ineens lijkt de opgelegde dagindeling (die kreeg ik van de mama) toch niet meer zo erg. Ik denk dat ik nog veel te leren heb.
De komende examens laat ik maar gewoon op me afkomen en zien wat ik er van kan maken. Hopen dat ik dan toch maar stapje per stapje verbeter. Ik hoef me niet te schamen voor het feit dat ik nog steeds niet over Sportacus over ben. Ik hoef me zeker niet te schamen dat ik me liet hangen. Het gaat er niet om hoe laag je valt, het gaat er vooral om hoe je weer recht komt!
20 en meer
