Dit is ook de reden dat ik niet schreef hier. Ik had geen zin om uit te diepen wat juist niet goed ging en hoe niet goed het wel niet ging. Het zou me alleen nog meer in mijn "niet-goed-heid" duwen. Vandaag heb ik echter een nieuw diepte punt bereikt. Misschien even op de hoogte stellen van de events van de afgelopen maanden: Engel overleed (zelfmoord), A. probeerde zelfmoord te plegen maar sloeg er niet in, ik ging nar Frankrijk om de zus van een vriendin te begraven (zelfmoord), mijn grootmoeder overleed (ouderdom), mijn stagementor gaf me de indruk dat ik zou buizen (gaf me gelukkig wel goede punten maar heeft heel veel van mij geëist), mijn afstudeerdatum is verlegd naar juli 2014 omdat Erasmus niet mee werk, ik ben verliefd geworden en er achter gekomen dat die persoon een partner heeft. 

In mijn ogen is dit genoeg voor een jaar. Mijn broer echter besloot vandaag te verkondigen dat het hem niet kan schelen moest hij morgen overlijden. De enige reden dat hij geen zelfmoord pleegt is omdat hij dat voor lafaards vindt. Ik dacht, zo dat weten we dan ook weer. Wat moet ik nu met dat soort informatie? Hoe moet mijn mama zich voelen die dit uit de mond van haar zoon hoort komen? Is er iets dat wij als familie kunnen doen om hem de levenslust opnieuw te doen krijgen? Al moet ik die vraag eerder bijstellen, want ik vrees dat we al zoveel mogelijk doen. Natuurlijk zagen mijn ouders over heel wat. Het zit alleen zo dat mijn jongere broer praktisch alles krijgt wat hij wil. Alles waar hij denkt een passie voor te ontwikkelen zijn namelijk dure dingen. Zo krijgt hij een skateboard, zoals zovele jongens krijgen. Hij ziet dan echter een filmpje waar ze met een mountainboard de berg af komen en dan wilt hij dat. Ondertussen staat dat board, het jaar door in de garage, want ja.. dat mountainboarden gaat alleen in gespecialiseerde parken eh! Op een gewone berg kun je dat niet doen! Zo gaat het met alles waar hij interesse voor heeft. Als het materiaal niet veel kost begint hij er niet aan. Kost het wel veel dat doet hij het voor een half jaar, nadien heeft hij een nieuwe passie. De theorie van mijn ouders is om hem nu te laten werken. Jammer genoeg kunnen je ouders niet alle contacten met de werkgever onderhouden. Mijn broer mailt dus niet terug en als hij dat wel doet vergeet hij de datum waarop hij moest gaan werken... Hoe toevallig. Dan kan hij verder gaan over het zagen dat ze hem niet gerust laten. Wat vang je daar toch mee aan? Belangrijker nog, hoe krijg je hem daar uit?

Wat mezelf betreft, daar zijn ook nog heel wat vragen. Ik typ dit stukje alleen omdat zelfs mijn dagboek mijn verdriet nu niet kan dragen. Ik weet letterlijk niet meer welke kant ik uit moet en welke stappen ik dat moet ondernemen op de weg die ik zou kiezen. Het is allemaal één waas. Ik stel mezelf maar één doel, slagen op school. Aan andere dingen kan ik nu niet denken. Jammer genoeg zit loopt plan ook niet zo goed.

XX S.