In totaal zijn er nogal veel dingen waar ik over wil bloggen, dus heb ik besloten om mijn blog op te delen in 5 stukjes dat maakt het voor iedereen wat overzichtelijker. (vooral voor mezelf)
Alleen in stilte?! Ergens had ik al in het achterhoofd gehouden dat wanneer ik niet op tijd een man vond, ik wel op mijn eentje zou gaan wonen. Dan werd het maar alleen wonen in plaats van samenwonen. Uiteindelijk komt het er toch gewoon op neer dat je loskomt van het eigen nest? Ondertussen ben ik dan toch maar van gedacht veranderd. Daar zijn enkele tekenen voor. Wanneer mijn ouders een weekje op vakantie gaan, laat ik altijd vriendinnen komen. De laatste jaren gaan mijn ouders op reis in Juli, terwijl ik en mijn zus werken. Dus ze laten ons twee thuis en wij zorgen een weekje voor ons zelf. Die week kom ik zonder problemen door, conclusie, alleen wonen is echt iets voor mij. Alleen bedacht ik tijdens mijn piekeren dat ik nooit echt alleen was in die weken. Meestal komen er vriendinnen langs, blijft er iemand slapen, doe ik extreem veel dingen met mijn kleine zus, echt alleen kan ik dus niet zijn. Dan, bij het babysitten ga ik het liefst kort tegen de stad. Veel van mijn gezinnen zijn gelegen in Anderlecht en hoewel het de rand is, heeft het toch ook veel van de Brusselse gezelligheid. Bij die mensen thuis open ik het raam of ga ik zitten op het terras. In de muziek van de stad ga ik dan een sigaretje roken en een boekje lezen. Wat ik nog doe als ik alleen ben is TV opzetten. Niet dat ik er noodzakelijk naar kijk, maar het geeft wat menselijke gezelligheid.
Conclusie, ik zal dus alsnog moeten wachten op een man om van het nest weg te gaan. Een goede vriendin die net als ik niet kan alleen zijn, is misschien ook een mooie oplossing.
Jaloers! Donderdag was de prachtige film "Julie and Julia" op tv. Echt een filmpje voor mij! Een vrouw die niet kan koken, kookt zich een weg door het kookboek van een andere vrouw en blogt hier over. Op die manier werkt ze aan haar eigen leven. Persoonlijk vind ik dit een aanrader voor iedereen die van koken, een projectje, bloggen of gewoon romantische films houdt. Mannen die hier naar kijken, doen dat best op eigen risico! Eigenlijk ben ik doodjaloers op deze vrouw. De film is gebasseerd op een boek dat gebasseerd is op het waargebeurde verhaal van de schrijfster zelf. Dus die Julie bedenkt met behulp van haar vriend werkelijk het project om deze kookboek uit te koken op een jaar tijd. Ze blogt hier ook over om er werkelijk een doel aan te geven. Vervolgens wordt haar blog ontzettend populair en bekend, zo bekend dat journalisten bellen voor een interview. Na dat interview wordt ze gevraagd voor een boekdeal en een filmdeal. Ik denk dat ik in naam van alle vrouwelijk bloggers zoals ik kan zeggen "Julie, jij bent mijn voorbeeld!". Hoe graag zou ik niet een degelijk project vinden om over te bloggen?! Jammer genoeg moet ik toegeven dat mijn creativiteit niet zo heel groot is, om zoiets te bedenken. Dus hoop ik net als Julie iemand te vinden die mij zo iets geeft. Misschien, Appletree, hadden wij moeten bloggen over onze lijst die we afwerken? Dat had misschien een project geweest dat een blog waard zou zijn. Ik had die kans moeten nemen toen ik er aan begon. Jammer maar helaas heeft het niet mogen zijn. Als iemand mij een boekdeal wil aanbieden, hou jezelf niet tegen!
Kopzorgen Sinds dezelfde woensdag avond van mijn film maak ik me zorgen over een van mijn babysit kindjes. Ze is slechts 2,5jaar oud en zit in het onthaalklasje van een kleuter school. Toen ik donderdag bij haar thuis ging zag ze er niet zo goed uit. De mama had haar net in bad gestoken, maar ze zag er ook koortserig uit en had net de longen uit haar lichaam gebruld. Toen ik binnen kwam wou de mama haar net in de zetel afdrogen en aankleden maar dat weigerde het kleine meisje. Niemand mocht in haar buurt komen, laat staan haar aanraken. De mama geeft het op en gaat zich zelf verder klaarmaken. Bij hun vertrek vraagt ze mij of ik nog een poging wil doen om de lieve meid aan te kleden. Dus 5 minuutjes later probeer ik nog eens, mits wat tegenstribbelen mag ik dan toch de handdoek wegnemen en even voelen of ze droog is. Vervolgens zegt ze mij dat ze pijn heeft, natuurlijk vraag ik waar ze pijn heeft. Ze zegt iets in de aard van 'oe pijn'. Ja, bij haar moet je het doen met onvolledige woorden en korte zinnen, maar ze weet goed wat ze wilt. Ik veronderstelde dat haar voet pijn deed en ging op onderzoek uit aan het kleine voetje. "NEEN!" roept ze, "poe pijn" en ze wijst naar haar schaamstreek. Dus vraag ik haar of ik er zalfje op moet doen, maar neen, dat wil ze ook niet. Ze geeft aan dat ik haar pamper moet aandoen en wil geen uitleg meer geven bij de pijn. Later op de avond wanneer ik in de wagen zit met de mama, op weg naar huis, verteld die me dat ze niet begrijpt wat haar kleintje voor heeft. De laatste dagen reageerd ze vaker hysterisch en valt er niets mee aan te vangen. Ook was ze een maand geleden nog volledig droog (uitzonderlijk voor haar leeftijd lijkt me), nu plast ze om de haverklap in haar broek, soms wel 5 keer op een school dag. In mijn ogen geeft dit aan dat er iets grondig mis is. Wat denken jullie en wat moet ik er mee doen? Ik kreeg ook te horen dat het onthaalklasje gemengd is met de eerste kleuterklas. Dus het zou kunnen dat de druk om te presteren heel hoog ligt en dat ze daardoor stress heeft en vermoeid is. Maar hoe zit het dan met de pijn in de schaamstreek? Misschien weten de meeste onder jullie waar ik naar toe wil. Maar natuurlijk is de grootste vraag, ik ben slechts de babysit, ik kom daar één keer in de week, wat doe ik er mee? Ik zal ook nog met mijn mama praten, maar enkele extra meningen zijn welkom!
Birthday Bash Mijn kleine zusje wordt dinsdag 18! Een gebeurtenis die ik niet zomaar in stilte laat voorbij gaan. Op de avond zelf zal haar boyfriend langskomen en dat weet zij zelf nog niet. Ik heb ook een gourmet voorbereid, met zelf gemaakte stukjes vlees. Alles! Van pikante balletjes, tot snitsel, kip, biefstuk, mini worst, zelfs enkele stukjes wild. Een weekje later houden we een verjaardagsfeestje met familie en vrienden. Er is zeer veel voorbereidingswerk aan lijkt me, maar ik geniet van het organiseren. Dat is het soort projecten waar ik me graag mee bezig hou. Koken, bakken, plannen, uitnodigen,... SUBLIEM Als kers op de taart heb ik ook voor de avond van haar 18e zelf cocktails achter de hand. Ze had mij en papa ooit gevraagd of we met haar naar een cocktailbar wouden gaan voor haar 18e. Vanaf dan mag ze ook legaal cocktails drinken en daar wou ze graag meteen gebruik van maken. Omdat ze verjaart in de week konden papa en ik, mama niet overtuigen en dus wordt er niet weg gegaan. Gelukkig mag ik ze thuis wel maken. Vandaar, Cosmopolitan @home! Om het helemaal af te maken had ook mijn cadeau hierbij moeten passen. Vanuit Rome had ik haar een echte "sex and the city - Love - keychain" meegebracht. De dames onder jullie kennen hem vast wel, de sleutelhanger die Carrie in de film van haar assistente krijgt. Jammer genoeg werd haar handtas gestolen en zo dus ook de sleutelhanger. Vandaar dat ik haar graag bij de cosmopolitan (sex and the city- drank), opnieuw zo'n sleutelhanger wou geven. Een klein probleem, ik heb hem niet kunnen vinden. Dus moet ik mijn cadeau voor de 2e keer aanpassen. Nu krijgt ze een GSM-zakje (zelf gemaakt) en een parel om aan haar trollbeads armband te hangen. Als klein extratje is er ook een kroon zoals de dames in "Sweet Sixteen". Toch lijkt het niet genoeg om de sleutelhanger te vervangen. Al die feestjes, ik heb er al zin in!
XX S. (reageer alsjeblief met raad over wat ik moet doen inverband met mijn babysit kindje)
Sinds ik 20 werd, wil ik graag bewijzen hoe onafhankelijk ik ben. Thuis probeer ik te koken, te strijken en soms steek ik zelf een was in. Velen onder jullie zullen misschien denken, " ja zeg, ik zit op kot, dat doe ik elke dag zelf". Anderen kan ik al horen zeggen, "how zeg, ik zit op kot en zet zelf mijn vuile kleren bij de mama af!". Zelf zit ik dus niet op kot, niet dat ik het niet graag zou willen, de afstand is het gewoon niet waard. Natuurlijk zijn er wel mensen die vanuit mijn regio op kot gaan in Brussel of zelf in Leuven om dan terug naar Brussel te pendelen. Anderzijds zijn er mensen uit het middelbaar vanuit mijn straat of zelf nog verder die elke dag heen en weer gaan. Om het helemaal af te maken, werkt mijn papa op enkele 100en meters afstand van mijn school en hij gaat elke dag met de fiets. Conclusie, op kot gaan is een overbodige kost voor mij. De ouders hebben het mij aangeboden, maar zelf vond ik het een beetje overdreven.
Hoewel ik dus graag thuis ben, heb ik wel een nood aan bewijzen. Meestal merk ik dat ik daarmee mijn ouders pijn doe. Als ik zeg dat ze gerust een week met vakantie mogen dat ik het wel red zonder hun, dan kijken ze zo een beetje gekwetst. Ik denk dat ze graag hebben dat ik nog steeds hun kleine meisje ben. Wanneer ik iets wil koken, dan komen ze me goede raad geven. De momenten dat zij me de opdracht geven om te koken voor het avond eten, dan ligt er een papiertje klaar. Daarop vind ik dan het volledige stappen plan, net alsof ik het niet op mijn eentje zou kunnen. Het eerste jaar heb ik daar zwaar tegen gesteigerd, meerdere keren heb ik hen naar het hoofd gegooid, 'vergeet niet dat ik al 20 ben hoor." Nu ben ik van tactiek veranderd. Vermoedelijk is wijsheid werkelijk een kwestie van jaren. Ik weet dat ik slechts 1 jaar veschil met de leeftijd van 20, maar ik ben er toch anders tegen aan gaan kijken. Mijn ouders hebben nog graag een tijdje hun kleine meisje bij zich. Dus heb ik besloten me daar naar te gedragen. Voorlopig maar ik gebruik van al hun instructies. Meestal weet ik wel perfect wat ik moet doen, maar kom, ze doen zo hun best voor mij.
Gisteren heb ik dan ook eens geprobeerd om alles goed te maken. Ons mama heeft al een tijdje last van een rugpijn, dus heb ik mijn kennis gebruikt om die pijn te verlichten. Vanavond krijgt ze nog een sessie. Een echte moeder-dochter tijd! Misschien wil het gebruik van die instructies nog iets anders zeggen... Misschien ben ik ook gewoon graag nog een klein meisje. Zelfstandigheid is een ding, maar geborgenheid is toch nog altijd iets belangrijkers voor mij. Laat ik die zelfstandigheid maar bewijzen op het moment dat ik een eigen flatje heb. Misschien laat ik papa maar eens vaker de vuilnisbakken buiten zetten vanaf nu!
De afgelopen week heb ik al meerdere malen willen bloggen, maar steeds kwam er een probleem met tijd te kort. Nu kamp ik nog met hetzelfde probleem. Er zijn zoveel dingen die ik zou willen doen, maar er zijn slechts 24uur in een dag. Daarbij moet je ook nog slapen in die 24 uur. Het laatste weekend was geweldig eigenlijk. Ik was verantwoordelijk voor het entertainment van de jongsten die mee met de mama's en papa's op weekend waren. Dat wil zeggen vier kindjes tussen de leeftijd van één en 3 jaar. Beter kon mij weekend niet zijn! Ik heb me helemaal laten gaan met de peutertjes en heb daarboven ook nog eens een boek aan complimentjes ontvangen. De ouders waren blijkbaar zeer onder de indruk van de activiteiten en de manier waarop ik en mijn mede begeleidster met de kindjes om gingen. Prachtig toch! Tijdens mijn momentjes met de kinderen voelde ik me ook echt weer een pakje jonger. Mee papiertjes scheuren, tekeningen kleuren, zelfs vingerverven! Ik was al lang vergeten hoeveel plezier je daarmee kon hebben.
Een klein nadeel aan mijn weekend is dat ik ontzettend vermoeid ben en zelf ziek. Mijn hoofd bonst net alsof het een discotheek is, mijn keel lijkt wel een stuk schuurpapier, mijn neus is net een verstopte afvoer en mijn innerlijke thermometer die is duidelijk kapot! Klein bijkomend probleem is dat ik deze week een belangrijke lesweek heb. Ik mag dus pas volgende week ziekvallen, maar ook daar staan enkele belangrijke lessen en afspraken. Vervolgens komt er de week met het zangoptreden! Als ik dan geen stem heb staan we dus voor een ramp. Gelukkig ligt dat nog ver af. Alles kan nog goed komen.
In de hoop mijn leven wat gemakkelijker te maken ben ik op zoek gegaan naar dingen die mij tijd kunnen besparen. Mijn liefde voor lezen los ik op met luisterboeken sinds afgelopen week. Ik ben helemaal verzot op boeken, maar lezen lukt me zeer weinig. Hoewel veel mensen het doen, slaag ik er niet in om te lezen op een metro. Ik verlies mijn pagina, laat mijn boek vallen en in het ergste geval val ik zelf! Dus dat heb ik al lang opgegeven. In de bib viel mijn oog op luisterboeken. Dus heb ik twee uitgeleend en op mijn mp3 gezet. Persoonlijk vind ik dat veel gemakkelijker voor op de metro. Jammer is wel dat het wordt voorgelezen door een hollandse die net doet alsof ze een kinderverhaaltje voor leest. Iets anders heb ik nog niet bedacht, hoewel ik vermoedelijk toch ook nog wat andere dingen kan gebruiken. Het plannen verloopt momenteel ook al vlotter. Nog niet helemaal 100% maar ik heb wel het gevoel dat ik al meer gedaan krijg.
Mijn muzikale wensen heb ik voorlopig dus opgeborgen. Het piano spelen was gemakkelijk genoeg tijdens de vakantie week, maar nu heb ik er al weer geen tijd voor. Ik breng wel wat meer tijd door met mijn klarinet, maar andere instrumenten komen er voorlopig niet bij.
Wat een rommeltje die blog van mij! Ik ben momenteel niet echt in staat om goed te schrijven, de hele tijd val ik bijna in slaap. Ik hoop dat het beter zal gaan morgen en overmogen. Ik zie jullie dan. XX S.
20 en meer
