Dit is een bericht dat ik de afgelopen week al meerdere keren geschreven heb. Elke keer een beetje anders met de bedoeling er het beste uit te halen. Ondertussen heb ik genoeg gepiekerd en perfect zal het toch nooit worden, dus ik post het maar gewoon.
Vrijdag, 8 februari, besloot een vriendin van mij dat het leven haar te veel werd. Ze was het al een tijdje aan het voorbereiden en had elk detail afgewerkt. Die bewuste dag verliet ze het huis en nam ze haar eigen leven. Wanneer ik het rationeel bekijk dan begrijp ik het. Ik weet hoe moeilijk ze het had in het leven en ik weet ook dat ze psychiatrisch ziek was. Mijn verstand kan hier gemakkelijk mee om, het zegt mij ook dat zij geen andere oplossing had en dat ze nu de rust heeft die ze in het leven niet kon vinden. Dan is er natuurlijk ook nog mijn hart en mijn buik. Die geven heel andere signalen, een soort van onbegrip en zwaar verdriet. De afgelopen week wisselen die gevoelen elkaar ook af. De hele tijd vecht mijn verstand met mijn hart en dat is heel vermoeiend. Ik zit in de les en ben gewoon aan het opletten en vervolgens krijg ik een huilbui, maar ook omgekeerd. Ik zit op mijn kamer en ben aan het wenen, plots stopt dat en begrijp ik het. Het lijkt alsof ik geen controle heb over wat er met mijn emoties gebeurd. Dat maakt alles wat ik doe erg vermoeiend.
Engeltje, laat ik haar zo noemen wat dat is ze ook, en ik hadden een bizarre vriendschap. Zolang ik Engeltje ken had ze het al moeilijk en ik kan me ook de laatste keer dat ze echt gelukkig was niet herinneren. Blij kon ze wel zijn en dat was ze regelmatig, maar gelukkig is nog iets anders. In haar korte leven heeft ze meerdere keren een poging ondernomen. Ook is ze wel eens opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Engeltje had het ook moeilijk met vriendschappen. Iedereen die ze tegen kwam werd direct haar beste vriend. Dat betekend ook dat de vrienden die ze langer kenden ook moesten inbinden in aandacht. De ene moment had ze me heel hard nodig, de andere hoorde ik niets van haar. Eén ding was wel zeker, we konden altijd op elkaar rekenen. De afspraak was dat we nooit over de slechte dingen in het leven zouden praten zolang degene over wie het ging dat niet wou. Zo deden we dat ook vaak. Zelfs na een van haar eerste pogingen heb ik uren bij haar gezeten voor we daar over begonnen. Zo ging het tussen ons. In januari kreeg ik telefoon van haar dat ze wou afspreken voor een gezellige babbel, dat wou genoeg zeggen. Ik had echter geen tijd gemaakt omdat ik voor mijn examens wou leren. Toen ik er haar er later nog achter vroeg, liet ze me weten dat het niet meer nodig was.
Mijn kans om afscheid te nemen heb ik dus gemist en dat valt me heel zwaar. Ik zoek nu alle mogelijke manieren om afscheid te kunnen nemen. Ik ben al naar de plaats geweest waar ze haar eigen leven beëindigd heeft, ik ben aan het schrijven aan een brief, ik ga haar begraafplaats opzoeken.
20 en meer
