Toen ik mijn vorige bericht schreef leek het nog dat ik moeite zou hebben met Sportacus missen dit jaar. Nu echter begin ik langzaam te beseffen dat er geen tijd voor is. De hele week door werk ik me kapot en haast ik me om alle verplichtingen na te komen. In het weekend is het meestal van hetzelfde in functie van de jeugdbeweging. Dit weekend gingen we met onze jongeren naar een festival, volgend weekend is het begeleidingsweekend. Niet echt de meest rustige momenten. Dus ook geen tijd om aan Sportacus te denken. Ik begin zelfs te denken dat ik beter geen lief zou hebben. Welke jongen zou ooit kunnen leven met een meisje met een agenda als de mijne? Als hij niet meedoet met mijn hobby's en verplichtingen, dan kan hij niet echt mee in mijn leven. Langzaam aan begin ik te beseffen dat ik een happy single ben.
Dit jaar is de druk dus verhoogt. Mijn algemeen presteren moet beter. Zo is het dus ook dat ik aan een laatste poging ben begonnen om te stoppen met roken. Zelf ben ik er redelijk van overtuigd dat het me lukt. Ook op vlak van afvallen ga ik zeker en vast vooruit. Het besef is namelijk ook gekomen dat ik echt wel moeite moet doen. De afgelopen weken zei ik wel voor te lachen dat nu ik weer "in the game" zit, ik terug moeite zou moeten. Meestal was het echt puur voor de grap, maar na wat nadenken ben ik tot de conclusie gekomen dat het waar is. Nu zit ik dus meer dan ooit met lijstjes achter mezelf aan. Lijstjes van wat ik deed, wat ik nog moet doen, wat ik eet, wat ik zou moeten eten, wat ik moet kopen, hoeveel ik spaar, waar ik geld aan uitgaf, .... Net alsof ik Lena Lijsjte ben!
Bloggen staat elke dag op mijn lijstje trouwens. Dus als ik aan mijn pc geraak, tot morgen! XX S.
Ik heb oprecht spijt dat ik de kans heb om dit blogbericht te schrijven. Vorige week (in Rome) zag mijn leven er rooskleurig uit. Slecht één avond wouden mijn vrienden vragen stellen over Sportacus en hoe het nu met mij ging. Toen ze merkte dat er traantjes te voorschijn kwamen, hebben ze het daar bij gelaten. Verder ben ik de hele vakantie afgeleid geweest. Het was super!
Sinds vrijdag ben ik echter thuis en vrijdag moest ik hem weer zien op school. Ik vraag me alleen af of hij die andere zoveel liever ziet dat ik. Zij mag wel foto's van hun tweetjes posten, ze krijgt ook een "in relatie met" op facebook en mag zelf op zijn profiel "ik hou van je" plaatsen. Allemaal dingen waarvoor hij mijn nek zou omwringen. Dus vraag ik me af, ziet hij haar liever, schaamt hij zich voor mij, als iedereen zegt dat ze lelijk is, ben ik dan nog lelijker? Vreemde zinnen botsen heen en weer in mijn hoofd. Ik kan er echt niet van slapen. Ondertussen probeert hij min of meer wel contact te leggen. Door mijn uitbarstingen neemt hij toch wat meer afstand. Ik denk dat ook hij niet langer weet wat van mij te verwachten. Ergens hoop ik wel nog steeds dat wanneer we ouder zijn, hij terug komt naar mij. Toch besef ik ook dat hij sowieso beter vind dat ik, anders zou onze relatie niet stuk gelopen zijn en zou de andere geen fb vermelding krijgen.
Gelukkig begint ook school terug. Dit zorgt er voor dat ik me niet volledig kan laten gaan. In de vakantie bleef ik in bed liggen en kon ik verstoppen dat het weer eens minder goed met me ging. Nu liggen echter alle kaarten weer open. Ik moet de hele dag kunnen doorbrengen met klasgenoten die soms over nieuwsgierig zijn. Wel kan ik nu niet meer uitslapen en moet ik terug in een schema vallen. Dat zou me goed moeten doen. Van vrienden moet ik ook mijn eigenwaarde herontdekken. Tonen aan mezelf dat ik ook iets waard ben zonder Sportacus en daar kan school ook een belangrijke rol in spelen. Het plan is namelijk om 47 studiepunten te slagen, dat is ook het aantal dat ik opneem dit jaar. Dat betekend op 100% van de examens slagen. Liefst in eerste zit als het even kan. Zodat ik tenminste op kamp kan in juli en werken in augustus. Misschien ben ik een beetje veeleisend, maar als ik volgend jaar de Wereld Jongeren Dagen wil meemaken, moet ik dat ook dan weer doen. Vandaar, ik kan maar beter nu al er tegen aan vliegen.
Het begin van een nieuw schooljaar en weer zoveel beloftes. Wie gelooft daar nog in? Maar als ik er niet in geloof, verander ik dan ooit echt? XX S.
20 en meer
