Ik ben net terug van een weekje verblijven in France. Het was een verassing van mijn ouders. Echt een super lief gebaar, ze wisten meer dan iedereen hoeveel nood ik had aan vakantie. Jammer genoeg was het geen echte vakantie. Ik had mijn laptop en boeken mee. Natuurlijk was het niet mijn eigen idee om schoolwerk mee te nemen op vakantie. Dat was het idee van mijn lief! Schitterend lieve jongen hoor, alleen iets te plichtsbewust. Ik snap hem niet! De helft van de tijd komt hij niet naar de lessen. Tijdens de schoolweek vind je hem regelmatig terug op café. Meestal weet hij niet eens wat er van ons verwacht wordt voor taken of wanneer we les hebben. Wat hij wel doet is super hard studeren voor de examens. Mijn ouders hadden hem mee gevraagd en hij had dan gevraagd of hij schoolwerk mee mocht nemen. Alsof er ouders zijn die dat voorstel zouden weigeren. De afspraak was dus dat we de helft van de dag zouden werken en de andere helft uitstapjes maken met hun.
Het werd dus niet helemaal de vakantie die ik me had voorgesteld. Toch voel ik me er best goed bij. Ik ben een heel eind verder geraakt met taken en samenvatten. Vruchtbare vakantie kun je dat noemen. Wel heb ik nu meer dan ooit gevoel dat ik nood heb aan vakantie. Het lijkt alsof ik helemaal niet ben weg geweest van thuis. Natuurlijk heb is er niets veranderd in mijn rommelige kamer. Als ik thuis was geweest, had ik dat opgeruimt. Ik heb dan maar dat opruimen als eerste op mijn todo lijstje gezet. Na het uitpakken van mijn koffer en bloggen!
Van mama moet ik naast dat todo lijstje ook werken met een soort weekplanning. Volgens haar denk ik alleen maar dat ik verdrink in het werk omdat ik nooit een deftige planning maak. Ze zegt dat gebrek aan planning de grootste ziekte is van adolescenten. We spreken maar dingen af en nemen engagementen aan zonder te kijken naar de tijd die we werkelijk hebben. Gevolg daarvan is dat we denken te ontspannen met vrienden, maar infeite worden onze café avondjes gewoon karwijtjes. Dus nu hangt er een overzichtelijk weekschema op mijn muur. Hoewel ik dacht dat ik een propvolle paasvakantie had, blijk dat het nog heel goed meevalt. Vandaag is dan ook de dag waarop ik op het gemak begin aan het opruimen van mijn kamer. Als dat gedaan is, heb ik een rustige kamer om in te werken. Morgen hoef ik ook nog niets te doen en ga ik met mijn ouders bij vrienden op bezoek. Die mensen hebben een infrarood sauna in hun badkamer. Elke keer als we daar langs gaan, nemen mijn zus en ik een ontspannende sauna. Wat gaat dat deugd doen deze keer.
Ik kan dankzij mama's structuur eindelijk wat meer genieten van mijn vakantie. Toch veronderstel ik dat het nog een lange weg is tot ik werkelijk volwassen ben. Ik heb toch nog altijd nood aan mama's ideeën. Daaom hoop ik dat jullie net zo'n mama hebben. Eentje die de oren van je hoofd kan zagen en toch steeds voor je klaar staat. Langzaam aan begin ik te beseffen dat haar zagen alleen in mijn voordeel is. Man, ik word groot! Tot snel deze keer, XX S.
20 en meer
