Ik vraag me echt af wie zijn idee het was om vandaag "liefde is alles" te draaien op tv. Dat was niet echt het beste idee. Vandaag heb ik het namelijk weer eens verpest bij Michael. Blijkbaar heb ik een zesde zintuig voor dingen die ik moet zeggen om het te verpesten. Om te beginnen begon ik vragen te stellen over zijn liefde voor L. Natuurlijk weet ik dat beter is dat ik het gewoon laat liggen en er niets over zeg. Maar dat kan toch zomaar niet? Is er één meisje dit zo'n dingen zomaar over haar laat gaan? De hele tijd ben ik zo ontzettend onzeker, wie zou ook dat niet hebben? Na heel mijn gesprek daar over, bedacht ik dat het misschien goed voor hem was dat ik hem die vrijheid gaf. Als hij echt van mij houdt, dan komt hij steeds bij mij terug. Als ik echt van hem hou, wil ik toch dat hij gelukkig is? Daarom dacht ik dat het misschien niet slecht is als ik hem de kans geef om andere meisjes te flirten. Zelf zegt hij ook dat het nooit tot meer komt dan dat. Dus als hij dat mag, dan zou hij misschien bij mij blijven. Ook daar reageerde hij niet positief op. Nu moet ik toegeven dat ik het absoluut niet meer weet. Als ik jaloers uit de hoek kom, dan wordt hij razend... Gaat hij stomme dingen zeggen. Als ik hem vrijheid geef, dan negeert hij me.
Vanavond is hij dan natuurlijk ook op café gegaan. Eerst met vrienden van uit de middelbare school. Daarna ging hij voetballen en aangezien ik weet dat de voetbal nu over is en ik nog steefs niets gehoord heb, zit hij vast met kameraden op café. Die van de voetbal natuurlijk. Uiteindelijk zat ik dus vanavond alleen thuis. Kwam er natuurlijk ook nog eens bij dat iedereen vanavond een afspraak had, behalve ik.
Wel ben ik daarnet nog op café geweest met een vriendin van vroeger. Het deed me deugd om met haar te kunnen praten. Ik was namelijk vergeten hoe prachtig het was toen ik haar nog elke dag zag. Bij het afscheid kuste ze me vol op mijn mond. Compleet verrast ben ik natuurlijk helemaal achteruit gestapt. Had dat dus echt niet verwacht. De vraag die me dus rest is, moet ik dit tegen Michael zeggen? Is er eigenlijk wel iets gebeurd want ik wou dat helemaal niet. GEKTE!
En dan zenden ze op zo'n avond de meest melige film ooit uit. Geloof me, met rode ogen heb ik het afgelopen uur zitten kijken. Het werd me allemaal te veel. Tegelijkertijd haalde ik er veel kracht uit, op een dag komt het goed met mij... XX S.
Eigenlijk zou ik nu absoluut niet mogen schrijven. Overmorgen heb ik een examen af te leggen. De hele tijd maak ik iedereen wijs dat ik goed op schema zit, voor op schema zelfs. In werkelijkheid, ik sta achter. Wel geteld 1 en een halve cursus. Om een situatie schets te geven, ik moet er 3 kennen. Het plan was ze allemaal gelezen en gememoriseerd te hebben tegen morgen, maar ik ben er zeker van dat dat niet meer lukt. Intussentijd zijn er 3 dingen die me bezig houden: Kilo's, concentratie en GG
Omdat ik toch genoeg tijd had moest ik dit weekend meehelpen op een eetfeest. Wij zijn zo een griezelig perfect gezinnetje. Elk van ons heeft verdacht veel te doen en in de meeste verenigingen is wel iemand van ons actief lid. Vaak lijkt het alsof mijn broer de enige is die werkelijk tijd heeft. Ik bespeel een instrument in de fanfare, mijn broer en zus zijn daar mee gestop en mijn vader zit in het bestuur. Prachtig toch! Iedereen dus oppost om mee het eetfeest draaiende te houden. Dat ik een hele avond moest rondlopen met plateau's was voor mijn geen probleem. Door het eetfeest zou ik geen tijd meer gehad hebben om aan sport te doen, het was een waardige vervanger. Alleen, het eten. Ik kon natuurlijk niet anders dan daar mee te eten. Geloof me, het was ook niet het meest gezonde eten. Na het eten (dat eigenlijk ook gewoon veel te laat 's avonds was) werd er aan iedereen ook nog eens een gebakje aangeboden. Michael en mama's beste vriendin vermoeden dat er iets mis is met mij. Volgens hen ben ik iets te obsesief met gewicht bezig. Dus hielden ze me in het oog om zeker te zijn dan ik mijn gebakje op at. Kreeg ik dan ook nog eens een gigantische roomsoes. Ik had mijn gedachten gezet op een fruittaartje. Niet dat het echt zoveel beter is, maar een met slagroomopgevuld gebakje slaagt toch wel alles. Of het echt de fout is van het eetfeest weet ik niet, maar toen ik deze morgen op mijn weegschaal ging staan (ze is eindelijk gemaakt) kondigde deze een rampenfase aan. Ik ben weer juist daar waar ik begonnen was. Geen 100gr minder. Alsof het gewicht goed wist waar het mee bezig was. Nu lijkt het alsof al de moeite die ik deed verloren is gegaan. Vanaf vandaag ben ik dan ook maar weer strenger op mezelf gaan letten. Opnieuw naar gezonder en strikter eten. Blijkbaar lukt het me niet om met iets meer vrijheid om te gaan.
Wat me dan nog bezig houdt, is mijn concentratie. Niet echt mijn concentratie zelf, eerder het afwezig zijn van mijn concentratie. Vandaag ben ik amper vooruit geraakt. Ik weet zeer goed dat ik er tempo moet achter zetten, dat is het niet. Om de druk omhoog te brengen heb ik een meisje een deel van een samenvatting beloofd. Als ik nu niet op tijd klaar ben, is het niet alleen mijn punten maar ook de hare die verloren gaan. Normale mensen zouden moeten presteren onder die druk. Mij lukt het nog steeds niet. Elke keer als ik achter mijn bureau kom zitten is er iets dat mijn aandacht trekt. Al de hele dag voelde ik de drang om iets op mijn blog te schrijven, terwijl er in feite geen reden was. Het lijkt alsof ik manieren zoek om te ontsnappen aan mijn studeren. Ik kan maar beter snel iets vinden dat mijn concentratie terug haalt!
Wat ik al wel heb gevonden is iets om me af te leiden! Gossip Girl. Mijn zus is al jaar en dag fan, mij heeft het echter nooit echt geïnteresseerd. Bij dat statement moet ik ook bij zeggen dat ik nooit de tijd genomen heb om er naar te kijken. Tijdens mijn examens zijn mijn zus en ik vaker op hetzelfde moment thuis en blijkbaar ook op het moment dat GG op tv komt. Als gevolg van deze samenloop kijken we dus vaker samen naar GG. Spotted: S. becoming a GG fan! Daarnaast valt ook de hele tijd het grapje dat ik S. ben. Was ik maar S., ik zeg niet dat ik helemaal niets zou veranderen. Maar S. staat al veel dichter bij een versie van mijn perfecte ik dan ikzelf. Daarnaast lijkt het me ook zalig om een blog te runnen als die van GG. Als iedereen de hele tijd via jou op de hoogte wordt gebracht van alle nieuwst gossips. Beestig toch om zo populair te zijn.
Het enige wat mij nog rest vandaag is terug achter mijn boeken kruipen en de psychiatrie in mijn hoofdje stampen. Hopelijk valt mijn dagje morgen beter mee, al denk ik niet dat er veel te veranderen valt.
Ik heb altijd verondersteld dat ik een normaal kind was. Nu ik 20 ben heb ik automatisch aangenomen dat ik een normale jongvolwassene ben. Alleen, ondertussen denk ik dat ik mijn mening moet herzien. Op het moment dat ik in de buurt van de 20 kwam, begon ik een soort druk te voelen. Het werd uiteindelijk toch eens tijd dat ik begon met me volwassen te gedragen. Ik ben dus beginnen plannen maken en sparen. Elke week probeer ik een percentje opzij te zetten van wat ik verdien. Mijn eerste gedacht was om elke week een bepaald bedrag te sparen, maar aangezien ik de ene week meer werk dan de andere leek me dat oneerlijk. Daarnaast heb ik mezelf ook nog eens voorgenomen om zo weinig mogelijk uit te geven, alleen aan het noodzakelijke. Zodat als er op het einde van de week nog overblijft, ik extra kan sparen. Ja, ik weet dat geld niet alles is. Op zich is het ook niet zo belangrijk voor mij. Ik heb het nu gewoon veel nodig. Natuurlijk wil ik graag een eigen auto, wie wil dat nu niet? Daarnaast zou ik binnen 2 jaar graag een buitenlandse stage doen en zo snel mogelijk na afstuderen alleen gaan wonen. Hoe meer ik nu dus spaar, hoe sneller ik al die dromen kan doen uitkomen! Verder begin ik ook langzaam de toekomst te plannen. Ik hou van tijd tot tijd in het oog hoe het met de prijzen van appartementjes en andere gesteld staat in onze buurt. Ook probeer ik nu voor vakantie jobjes instellingen te strikken waar ik later ook aan de slag kan. Kortom, ik ben bezig met hoe ik het later moet redeen. Ik dacht dat elke studerende, 20 jarige daar mee bezig was. Blijkbaar kon ik er niet meer naast zitten.
Daarnet had ik namelijk een gesprekje met mijn ex-vrienden. Omdat wij ontzettend goede vrienden waren voor en tijdens onze relatie wil ze dat nu graag behouden. Die gedachte alleen al zou een bewijs kunnen zijn van dat ze nog in sprookjes gelooft. Elke paar dagen spreekt ze me aan op msn of via sms om de problemen met haar huidig lief en haar wensen te bespreken. Persoonlijk deel ik zo'n dingen niet met een ex-lief. In mijn ogen is dat gewoon niet zo'n goed idee. Ik trek me niet echt iets aan van wat ze zegt en probeer zo goed en zo kwaad als dat kan te helpen, braaf als ik ben. Vandaag zei ze dus iets ontzettend gek. Ze vroeg of ik nog steeds bezig was met schrijven en of ze nog eens iets mocht lezen. Ik heb er namelijk lang op gehoopt ooit een boek uit te geven. Alleen heb ik niet genoeg lef om mijn verhalen door iemand anders te laten lezen. Zij die ze wel gelezen hebben, vinden de verhalen geweldig en zouden er mee naar een uitgever willen stappen. Ik integendeel hou de verhalen liever voor mezelf! Toen die ex-vriendin een eindwerk moest maken rond zichzelf, wou ze graag een boek schrijven voor dat eindwerk. Ik wil niet zeggen dat ze geen talent heeft tot verhalen schrijven. Ze is er alleen niet zo goed in. Haar verhalen zijn opgesomde feiten, geen gevoelens, geen beschreven ruimtes of momenten. Opgesomde feiten zijn goed voor een rapportering, in een boek kan dat nog eens tegen vallen. Tussen mijn werk door heb ik haar verhalen dus onder handen genomen, uitgebreidt en aangevuld. Omdat ik niet weer de hele "je zou er mee naar een uitgever moeten gaan"-preek te krijgen, zei ik simpel weg dat ik niet meer schreef. Dan begon haar volledige verhaal. Ze werkt momenteel zeer hard aan een boek met als bedoeling een bestseller te schrijven! Ik wist niet wat ik hoorde, ze is 20 (of toch binnen een maand) en hoopt op een best seller schrijven. Je zou toch denken dat mensen van onze leeftijd beginnen te beseffen dat niet iedereen dat kan.
Na een tijdje ben ik me beginnen afvragen, ligt het misschien aan mij? Mijn vriend wil nog geen vaste relatie, mijn ex denkt dat ze een best seller zal schrijven en mijn klasgenoten willen liever reizen dan sparen. Volgens mijn beste vriendin moet ik stoppen met mijn leven "on hold" te zetten. Ik kan gewoon niet zeggen dat ze gelijk heeft. Natuurlijk besef ik wel dat ik een paar dingen mis als ik mezelf een minimum bedrag geef om de week door te komen. Als ik later alleen woon, zal ik met geld kunnen omgaan en hoef ik niet meer beginnen te rekenen dan dat ik nu doe. Niemand kan zomaar met geld gooien. Het is ook niet goed dat sommige kinderen alles zomaar krijgen als ze het vragen... Toch? Ben gewoon bang dat ik mezelf die dingen maar wijs maak.
20 en meer
