Ik weet dat ik mezelf probeer te presenteren als iemand die gelukkig single is. Ik kan daar ook bij zeggen dat ik dat voor het grootste deel van de tijd ben. Bij het horen van Sportacus zijn breekpunt met zijn vriendin kreeg ik het toch eventjes moeilijk, maar dat zie ik niet als abnormaal.
De laatste tijd heb ik ook geen seks meer met mannen of jongens die zich al te graag lieten gebruiken. Daar wil ik ook bij stellen dat ik het niet langer mis. Natuurlijk behelp ik mezelf nog wel eens van tijd tot tijd, maar dat is eerder wanneer de nood me overvalt. Ik plan dus niet langer die nood te bevrediging met anderen. Sportacus die stelt voor dat we ons seksuele relatie gewoon oppikken waar hij gebleven was. Persoonlijk zie ik dat niet zo zitten. Wat zal ik immers doen wanneer hij wel klaar is voor een monogame relatie en ik niet boven op zijn lijstje sta?
Samenvatting, ik ben single, niemand vertoont interesse in een relatie met mij en zelf weiger ik puur lichamelijke relatie aan te gaan. (Wat me behoorlijk gefrustreerd achter laat)
De vrienden met wie ik het meest overeen kom, kennen dit probleem. Zelf gaan ze geen puur seksuele relaties aan en sommigen onder hen hebben nog nooit een lief gehad. Natuurlijk gaat het met sommige beter, zij staan op trouwen en vallen dus in dit geval buiten wat ik omschrijf als mijn vrienden. Als we dan ook afspreken komt die ene vaste vriend niet mee en genieten de andere van hun single bestaan zonder dat hun neus in het geluk van andere geduwd wordt. Zelf kan ik ook zeer goed leven met die situatie.
Daarnaast moet ik natuurlijk toegeven dat ik op dit moment niet zie hoe zo'n lief me praktisch zou lukken. Elke avond ben ik weg vanwege sociale verplichtingen, mijn dagen spendeer ik aan studeren, lezen, schrijven, bloggen, ... Er is dan nog zoveel dat ik niet gedaan krijg. Een vriend daar in passen zie ik niet zitten. Als eerste wil ik dus gelukkig zijn met mezelf en een evenwicht vinden. Ik heb het al vaker gezegd "pas als ik van mezelf hou kan ik evenwichtig van een ander houden". Naast al dat filosofisch gedoe is er natuurlijk ook nog het feit dat ik graag drie maand op Erasmus wil gaan. Ik werd al gewaarschuwd door vrienden dat het erg moeilijk is iemand drie maand achter te laten zonder het gat te willen vullen. Conclusie een lief zou niet op het gepaste moment komen voor mij.
Toch... Toch heb ik het erg moeilijk nu. Uit het niets laten alle vrienden met wie ik het nieuwe jaar zou in gaan me weten dat ze een lief zullen mee nemen. Het totaal van de singles zou dan nog op 3 van de 7 staan. We zijn ineens een minderheid. Plots besef ik dat ik soms ook gewoon alleen ben. Sinds mijn 2e kleuterklas ben ik er in geslaagd om een maximum van een half jaar aan één stuk single te zijn. Alleen zijn is dus zeker niet van mijn gewoonte. Nu moet ik echter met mezelf leren omgaan. Op de meeste dagen vormt dit zeker geen probleem. Het afgelopen jaar en half heb ik daar al veel over geleerd en ik ben de vorige Kerst zonder te veel kleerscheuren door geraakt. Toen wist ik dat ik niet alleen was, nu integendeel.
Daar gaan we weer, de tijd van het jaar voor de voornemens. De afgelopen jaren heb ik daar niet veel aandacht aan besteed. Natuurlijk maakte ik ook wel voornemens, maar ik heb er in het jaar nooit rekening mee gehouden. Binnen mijn "dayzeroproject" had ik mezelf de opdracht gegeven een dagboek bij te houden. Gewoon omdat het leuk is om meer te hebben dan alleen foto's. Binnen dat project voeg ik nu ook extra'tje toe, ik schrijf mijn voornemens op en die worden bij in het dagboek geplaatst. Op het einde van volgend jaar kan ik dan evalueren hoe ik het gedurende 2013 gedaan heb.
Geef toe dat het een heel mooi plan is en dan het zeker zou kunnen werken. Alleen is er één klein probleempje, ik kan geen goede voornemens vinden. Natuurlijk heb ik wel de klassiekers, geen herex, streefgewicht, ordeningssysteem, ... Ik had er gewoon graag iets speciaals op gezet en dat ik ik dus maar niet vinden. Voornamelijk omdat ik er ook niets wil opzetten dat ik niet kan waarmaken. Want wat heb je aan een doel als je het niet zelfstandig kunt bereiken? Gelukkig heb ik nog drie dagen om een lijstje op te stellen. Moest mijn lijstje gewoon het saaie, klassieke lijstje blijven dan ga ik daar ook niet lastig over doen. Dan moet ik maar eens mijn best doen om dat waar te maken.
Deze Nieuwjaar wordt trouwens ook weer anders dan de vorige. Voor de eerste keer vier ik oudjaar met de vrienden van de PLUS. Ik weet niet meer of ik al verteld had dat er ook andere vrienden van mijn vrienden mee komen. Eén van de extra gasten is het liefje van Deuk. Deuk zelf vond dat hij tegen zijn vriendin moest zeggen dat hij en ik ooit een relatie hadden. Persoonlijk vond ik dat geen noodzaak, uiteindelijk is zes maanden slechts een hele korte periode en we waren ontzettend jong. Toen ik hem dat vertelde leek hij wel gekwetst. Ik heb na Deuk nog verschillende liefdes gehad maar voor hem was ik de enige. Nu heb ik alleen nog maar te hopen dat die vriendin het niet moeilijk vindt om met mij aan tafel te zitten. Uiteindelijk kan het feit dat ze het weet alleen maar zorgen voor moeilijke situaties, als ze het niet wist, zou ze nooit iets gemerkt hebben. Ik weet dat eerlijkheid iets belangrijk is, maar iets het eigenlijk altijd nodig? Wat als een persoon totaal niets vermoed en met de waarheid doe je die persoon alleen maar meer pijn? Is het dan nog altijd zo belangrijk?
Net zoals ik vlak voor de feestdagen aangaf, Kerstmis in mijn familie is altijd een plezier. Dit jaar besloot mijn jongste nonkel dat hij niet moest komen opdagen. Met z'n allen wachten we een uur met eten (we kennen hem, te laat komen kan ook). Na zo'n uur wachten krijg mijn opa er genoeg van en belt hij de nonkel dan toch maar op, blijkt dat hij op een ander Kerstfeestje zit bij vrienden. Mijn tante die had weer overal commentaar op, mijn andere nonkel werd ziek, mijn oudste nicht kleefde aan haar lief, mijn jongste neef smeet het Risk bord door de kamer (doe er mij aan denken dat ik geen Risk meer speel met mijn familie), ...
Kortom het was een memorabel feestje. Uiteindelijk is mijn zus dan maar een film en laptop bij ons thuis gaan halen zodat we gewoon in stilte iets konden doen. Aan het einde van de avond ben ik met mijn ouders, broer en de lieve tante naar de middernacht mis gegaan. (mijn zus moest via de chiro naar de mis van 19uur) Misschien geloof je het niet maar zo'n mis kan echt een verademing zijn op familiefeesten als die van ons. Natuurlijk ga ik sowieso meerdere keren per maand naar de mis en dus doe ik daar sowieso kracht van op. Het is alleen dat ik na zo'n familiefeest echt die rust en de teksten kan gebruiken.
Ik snap alleen niet hoe zo'n normale familie zo'n feesten kan houden. Wij zijn geen familie met vreemde vete's, we hebben enkel wat minder aangename figuren in de familie. Toch lijkt het elke keer op een catastrofe uit te draaien. Zo wil mijn oudste tante kost wat kost gelijk halen, dat ze daar door de hele sfeer verziekt doet er niet toe. Mijn opa moet elke keer net iets te veel drinken en zo gaat het door. De enige bestaande vete is tussen mijn mama's zus (de oudste tante) en de jongste nonkel. Op een gegeven moment heeft mijn tante die nonkel beschuldigd van het mishandelen van vrouw en kind en dat zijn vrouw daarom bij hem is weggegaan, dat hij haar in de armen van de andere man gedreven heeft. Natuurlijk is mijn nonkel niet de meest aangename man en zijn wij ook niet zo gek op hem (hij is een kakkenestje gebleven en mijn mama als grote zus moet hem nog regelmatig gaan redden), maar zijn vrouw en kinderen slaan deed hij zeker niet.
Hoe kan zo'n "normale" familie zo'n feestjes hebben... Ik kom er niet uit.
Gelukkig hebben wij met Kerst nog iets dat het goed maakt. Op Kerstdag spreken we altijd af met een bevriende familie. Met hen kunnen we allemaal echt praten. Er zijn geen eeuwige discussies aan tafel, de kinderen zijn aardig en babbelen ook gewoon. Elk jaar wisselen we van eetkamer en na het eten gaan we naar de kerstmarkt. Dat is zo'n dag die de rust van een Kerst brengt, dat is mijn Kerst.
20 en meer
