Hoewel ik dacht dat een avondje uit met een oude vriend me deugd zou doen, is het anders uitgevallen. De avond was geweldig. Ik heb nooit beseft hoe erg ik het contact met hem miste. Net alsof hij niet verwacht dat ik altijd aangenaam en sociaal ben, en juist daarom ben ik dat bij hem wel. Ik hoef niet net te doen alsof het me interesseert wat hij zegt en daarom interesseert het me dus wel. We hebben heel de avond honderuit gepraat. Alle mogelijke onderwerpen passeerde de revue. Maar het onderwerp van onze afspraak ging voornamelijk over bevestiging. Na een jaar op de hoge school is hij gestopt met studeren en gewoon gaan werken. Ondertussen heeft hij beseft dat hij eigenlijk graag toch dat papiertje zou in handen hebben. Dus is hij opzoek gegaan naar een avond opleiding die hem met het juiste diploma kan voorzien. Nu moet hij dit enkel nog thuis verkopen. Blijkbaar verwacht hij dat zijn ouders dit niet zomaar aanvaarden. Daarom had hij mij nodig om wat moed in te spreken. Ik weet zeker dat het wel goed komt. Daarnaast heeft hij ook een boontje voor het knapste meisje uit de buurt. Ze komt vermoedelijk kort bij perfectie. Maar ik weet al dat ze om hem geeft en ook daar wou hij advies over.
Je zou kunnen stellen dat alles prachtig verlopen is. Toch ben ik weer ziek. Net als vorige zondag lig ik dood misselijk in bed. Ik vraag me af hoe ik dat moet oplossen. Papa staat er op dat ik naar de dokter ga. De laatste maanden heb ik daar al meer gezeten dan in mijn hele leven daarvoor. Zelfs de bloedtesten haalden niets uit. Wat moet ik daar toch mee? Moet ik nu extra onderzoeken vragen, of is dit gewoon van de stress? Kan ik de drukke levensstijl die ik voor mezelf wil niet meer aan? Papa durft zelf te denken in de richting van een maagzweer... Ik ben 20 hoe kan ik nu een maagzweer hebben? We zullen wel zien zeker, misschien ga ik wel naar de dokter. Morgen staan er toch pas in de namiddag lessen op het rooster. We zullen zien wat de dag brengt!
Alles rondom mij is druk. School, thuis, hobby's, sociale contacten... Iedereen wil meer aandacht en dat begint moeilijk te worden. School vraagt natuurlijk taken en studietijd. Mijn mama vindt dat ik niet genoeg voorbereid ben op het echte leven en wil me een snelcursus geven. Dat houdt zo ongeveer in dat ik het huishuiden in haar plaats mag runnen. Gelukkig hoef ik het niet elke dag te doen. Voor mijn sociale verplichtingen als daar zijn muziek spelen in de fanfare en begeleidster zijn in de jeugdbeweging, heb ik ook mijn vaste taken. Op dit moment komt het zo ver dat ik zelf niet meer de tijd neem om dagelijks te oefenen. Dit jaar doen we een wedstrijd met onze fanfare/harmonie en ik weet nu al dat mijn gedrag onze punten niet ten goede zal komen! Als laatste komen dan mijn vrienden. Ik snap dat je moet tijd maken voor de mensen om wie je geeft. Alleen is dat niet altijd even makkelijk. Als iemand een mailtje of berichtje stuurt, probeer ik steeds te antwoorden. Een sms is dan al simpelder dan een mail. Nu hebben de meeste ook plots het idee gekregen om af te spreken. Een goede vriendin van vroeger wil terug banden aanhalen. Ergens vind ik dat vreemd want we wonen praktisch in dezelfde straat. Alleen vinden we nooit tijd om af te spreken. Zo gaat het nu dus ook weer, geen tijd.
Ik zou graag zoveel meer willen schrijven, maar dat kan niet. Op dit moment heb ik nog een half uur om te douchen en kledij uit te zoeken. Dan komen de gasten voor de avond aan en als afsluiter ga ik nog op café. Nog een vriend die plots wil afspreken! Weet alleen nog niet zo goed wat dat gaat geven. We zitten samen in de jeugdbeweging en hebben vroeger een kortstondige relatie gehad. Hij is het brave vriendje van wie de ouders me niet goed genoeg vonden. Op zich is hij niet zo'n sociale wervelwind en dus praten we voornamelijk via msn. Zelfs tijdens vergaderingen of activiteiten is hij niet zo spraakzaam. Laat staan dat hij voor en na de activiteit veel tegen me zegt. Nu heeft hij iets om over te praten en dus spreken we af. Ik ben benieuwd, zo benieuwd. Normaal maak ik het niet te laat en hoor je straks nog wat er te vertellen viel.
Gisteren avond kon ik het niet opbrengen om een blogje te plaatsen. Uiteindelijk had ik er alle reden toe! Toen ik 's morgens naar school vertrok bleek na een half uur in de fille staan, dat de metro's staakte. Had ik nog in mijn bed gelegen of beter naar de radio geluisterd was ik dus helemaal niet naar school gegaan. Aangezien ik toch al gedouchd had en in de fille had gestaan, besloot ik toch maar mijn reis verder te zetten. Na een uur en half op een lijn bus te zitten, miste ik nog een trein die ik slechts voor 1 halte nodig had. Op school aangekomen lijken de problemen over. Had maar een uurtje van de les gemist, dus ik was nog niet hopeloos te laat. Ik doe de deur van het aangegeven lokaal open en LEEG. Mijn klas was duidelijk van lokaal veranderd. Gelukkig zit het lief in dezelfde klas en na een smsje wist ik waar ik naar toe moest. In theorie natuurlijk. Hoe kon het ook anders, dan dat het een lokaal was waar ik nog nooit van gehoord had. Om mezelf te redden trok ik naar het secretariaar, waar ik eerst nog even onder mijn voeten kreeg dat ik zo laat was. Perfect, perfecter kan toch niet? In mijn lokaal aangekomen kon mijn "nuttige" ochtend eindelijk beginnen. Ik doe mijn jas uit, zet me neer, zegt de docent "nou, dit lijkt me het goede moment om 10 minuten pauze te houden". GREAT! Dat ene uurtje, waar tien minuten al van weg vielen, werdt gevolgd door een 2uur durend springuur! Daar zat ik dan. Al mijn klasgenoten volgen dat vak wel en ik niet. Ik had nooit beseft dat 2 uur zo lang kon duren, zelfs al had ik een pc bij. In de hoogste nood heb ik mij dan maar gefocust op het afwerken van taken. Natuurlijk moest nu nog de middagpauze komen. Die werd geanimeerd door een zeer brandend onderwerp. Onze opleiding. Niemand van de leerlingen is tevreden en geen enkele oplossing is goed genoeg. Wat zijn ze toch aangenaam mijn mede studenten! In goede hoop zijn we met een paar studenten een soort "denktank" samen met docenten begonnen. De bedoeling is dat wij de opleiding verbeteren. Mijn enige verwachting is dat onze moeite tevergeefs zal zijn. Onze docent doet echt haar best voor ons. Veel van de problemen worden veroorzaakt door fouten buiten haar werkveld. Toch krijgt zij de schuld. Als gevolg van al het gemor willen ze ook geen oplossing aanvaarden. Wat zouden we dus nog proberen, het heeft geen zin! Natuurlijk ben ik bekommerd om mijn eigen welzijn en om dat van studenten die wel redelijk kunnen zijn. Trouwens, er zijn zelf studenten die willen staken omdat ze te veel taken krijgen. Heb je dat nu ooit al gehoord? Ze denken echt dat het de docenten wat uitmaakt als we een dag thuisblijven. Ik begrijp niet hoe zij kunnen denken dat je de docenten daarmee raakt. De docenten worden betaald en wij missen kostbare uitleg... Voor hun een win, voor ons een verlies. Dat is niet de bedoeling van staken :)
Gelukkig kwam er tijdens de discussie een lichtpuntje binnen waaien. Omdat onze punten pas verschenen tijdens die vergadering mochten wij van de leidende docent even de punten bekijken. HUP! Slechts 1 buis en dat is dan nog een Fx. Het is geen perfectie, niet zoals ik verwacht had. Maar hoe meer uur ik er over nadenk, hoe vrolijker ik er van word. Geef toe dat het absoluut geen slecht totaal is!
De rit om terug naar huis te geraken was echter een ander paar mouwen. Na een ritje van 2 uur in een overvolle bus, kon ik nog eens 20 minuten naar huis stappen in de regen. Het was me het dagje wel.
Alles gebeurd wel met een ondertoon van misselijkheid en dat irriteerd me verschrikkelijk. Het enige wat ik nog wil doen is op mijn bed gaan liggen en slapen. Ik weet niet goed of ik ziek aan het worden ben, of ik gewoon moe ben. Laat ik maar gewoon doorgaan en zien wat het word. Als ik plots op grondval en niet meer verder kan merk ik het ook wel.
Het spijt me. Ik weet dat het schandalig is dat ik zo weinig schrijf. Terwijl ik eigenlijk ontzettend veel nood heb om een blogje te plaatsen. Je kan dus stellen dat ik, jou en mezelf onrecht aan doe. De dagen zijn echter te kort om alles wat ik moet doen, gedaan te krijgen. Ik weet niet of iedereen dat gevoel heeft, maar ik verdrink in het schoolwerk. Voor de zoveelste keer had ik mezelf voorgenomen om het dit semester wel goed te doen. Na mijn examens ben ik er dan ook ingevlogen. Ik had namelijk geen lesvrije week, dat betekend dat ik na die laatste dagen waarop andere examen hadden ik al weer les had. Dus ik heb tot nu toe nog geen enkele les overgeslaan. Om mijn studie plan compleet te maken heb ik ook nog een lijstje opgesteld met daarop de taken die nog moeten afgemaakt worden. Terwijl ik daarmee bezig was besefte ik plots hoe een vreselijke ramp het zou worden. Mijn takenlijstje in ontzettend lang en de taken die er op staan zijn niet de simpelste. Daarnaast heb ik regelmatig les van 9 tot 18 uur en buiten die uren doe ik dus niet veel meer voor school.
Toen ik mijn lijstje nog eens goed bekeek heb ik het dus over een andere boeg gegooit. Het leek wel alsof ik ineens een klap kreeg. Voor de eerste keer heb ik direct mijn cursussen in de eerste week dat de cursussen aanwezig zijn. Normaal gezien ben ik dat soort student dat wacht met het kopen van de cursussen tot er niet veel volk meer aan de cursus dienst staan. Dat moet er ongeveer op neerkomen dat ik mijn cursussen pas halverwege het semester heb. Het zal je misschien nog meer verbazen dat ik vandaag zelf al een hoofdstuk gelezen en aangeduid heb. Om eerlijk te zijn, het verbaasd mezelf ook een beetje. Buiten de vele taken zal ik vermoedelijk ook geen volwaardige blok hebben op het einde van het jaar. Ik kan dus maar beter goed voorbereid zijn. Nu moet ik alleen nog maar hopen dat ik volhou, anders sta ik nog nergens.
Mijn vriendinnen willen graag de stress wat verminderen. Ze vinden dat we regelmatig iets samen moeten doen tijdens de middag. Het leek hun leuk om 1 middag pauze sowieso samen door te brengen met een vaste activiteit. Mij leek het leuk om (weet ik veel) ons te laten epileren bij Yves Rocher! Elke week shoppen zou misschien vervelen. Weer verloor mijn voorstel. Het plan is nu om elke week 1 fastfood dag te houden. En onze middag pauze bij Mac Donalds of Pizza hut te nemen. Ik ben er van overtuigd dat die ketens zeer blij zijn met hun voorstel, ik ben iets minder blij. Het komt er ongeveer op neer dat ik elke keer weer een smoes moet verzinnen om iets anders te eten. Ik denk dat ik een waterdicht excuus heb voor meerdere "fastfood middagen". Zoals ik al verteld heb probeer ik dus gigantisch veel te sparen en fastfood kost geld. Misschien moet ik het dus maar steken op het feit dat het te veel kost voor mijn spaar plan. Als ik exki nu nog zou kunnen aanprijzen. Misschien is het ook best calorierijk, maar geef toe... het is sowieso gezonder dan een hamburger.
Valentijnsdag is echter ook niet zoals ik het me voorstelde. Ik vroeg Michael of wij soms iets van plan waren voor valentijn. Zijn antwoord was redelijk direct "maar alle, dat is toch veel te commercieel". Ja, ik weet dat hij gelijk heeft. Toch is het leuk om een extra reden te hebben om iets samen te doen. Vergis je niet, ik vind niet dat je een reden nodig hebt om iets samen te doen. Het zit eerder zo. Al heel de dag hoor ik van al mijn vriendinnen en klasgenoten hun plannen voor de avond. Ik wou dat ik ook zo'n plannen had. Hun vriendjes koken voor hun, gaan met hun naar een wellness of organiseren gewoon een gezellige avond. Michael en ik hebben in het weekend als zo'n gezellige avond gehad, dat weet ik. Maar als iedereen vraagt "Wat doe je voor valentijn?". Dan ben ik wel verplicht om "Niets" te antwoorden. Dat is gewoon niet zo gezellig. Hopelijk komt er nog een random dag waarop hij iets lief doet. In al mijn spanning en stress kan ik trouwens wel zo'n verassing gebruiken!
20 en meer
