Wat een dag is er weer voorbij gegaan! Een normale student spendeert zijn zaterdag avond vermoedelijk heel anders dan ik. Terwijl de meeste van mijn vrienden gewoon gezellig uitgaan of een luie avond thuis spenderen, ga ik babysitten. Totaal niet de meest gezellige job! De persoon die je dat probeert wijs te maken wil je ergens inluizen. Vanavond leek een gemakkelijke avond te worden. De kindjes gingen al in bed liggen en ik moest gewoon zo gaan "in het geval dat". Nu dacht die mama "ik ga eens leuk doen". De kinderen mochten langer opblijven. Joepie... De jongste slaapt ondertussen nog niet door, dus die kan elk moment nog eens wakker worden. Ze heeft dan ook nog eens in haar broek geplast. Alsof dat nog niet genoeg was, is de oudste kei actief en werkt compleet tegen. Ik dacht dat ik mijn lading gehad had, nee! Geen kabel, dus geen deftige tv. Gelukkig wel vrij pc en internet gebruik. Ik denk dat ik straks een kinderfilm opzet. Want volwassen films heb ik hier nog niet gezien. Trouwens, voor frisdrank moet ik een veel te enge kelder in, daarom hou ik het maar bij water. Niet eens appelsap!
Gisteren moest ik trouwens naar de familie van mijn vriend, hij is deze dagen jarig. Feestje! Ik kon wel door de grond zakken. Alle mensen die daar zaten, bekeken mij. Het was duidelijk te zien dat ik stiller was en mij gekwetst voelde. Ik denk dat ik nog een beetje kon doen alsof alles normaal was, maar vrees er voor. We hebben wel samen geslapen en veel gepraat. Voor mij was dat echt nodig. Want ik zit nog altijd in zo de "vraag fase". Zoveel dingen die ik me afvraag maar eigenlijk niet wil weten. Hij begreep me wel en heeft precies een klop gekregen. Vanavond stuurde hij zelf een bericht om te vragen of hij weg mocht gaan. Uiteindelijk is dat jammer, maar ik vroeg me direct af of hij zou liegen over zijn gezelschap. Ik heb die zorgen maar op zij gezet en gezegd dat het geen probleem is. Je gaat me niet zeggen dat ik zomaar "neen" kan antwoorden. Wat voor een vriendin zou ik dan zijn...
Ik vraag me echt nog elke dag af of ik in deze situatie verder kan leven. Voel me continue zo'n goedgelovige trezebees. Het is een gek gevoel, maar ik kan het niet zomaar van me afzetten. Ik moet wel toegeven dat hij zijn best doet. Misschien heeft hij ook echt voor mij gekozen en ziet hij me ook echt graag. Je mag denken wat je wil, maar ik vind dat ik er nog energie moet in steken. Als ik hem nu laat vallen zal het me spijten dat ik het geen kans heb gegeven. Dan zal ik nooit weten of het echt wat kan worden. Het lijkt me alleen stom, omdat het nu net lijkt alsof hij fouten mag begaan en gewoon bij mij terug komen. Daarom geef ik hem nu een harde behandeling, hij moet voor alles vechten. Laat hem maar zijn best doen!
Ga dan toch maar in de zetel vliegen met een aangename disney film... greetz
Zo gaat dat natuurlijk, als je op een dag het absolute laagte punt kent dan kan het alleen maar omhoog gaan. Dan mag het alleen maar omhoog gaan. Gelukkig is het zo ook met mij. Ik voel me wel zo labiel als het maar kan zijn, maar ik wil nu toch tenminste genieten van mijn paar goede dagen. En neen, daar is niets mis mee.
Het is de eerste keer dat mijn liefje en ik zo praten. We voelen allebij dat het anders moet. Voor de aller eerste keer voelt hij zelf aan dat hij fout is. Hij stelt zelf voor dat hij het goed maakt. Dit heb ik nog nooit mee gemaakt, in het verleden was het meestal mijn schuld. Er is namelijk een gekke constante in mijn relaties, bedriegen en ikzelf... In elke relatie die ik had werd ik al bedrogen. De enige andere gemeenschappelijke factor in die relaties was ik. Dus ben ik wat achterdochtiger geworden met de jaren, maar ja, wie neemt je dat kwalijk? Met dat in het achterhoofd ging ik soms mijn vriend controleren. Je kent dat wel, "the crazy girlfriend". Ik las zijn berichten zo vaak als ik kon, ik probeerde mails mee te lezen. Toen ging hij liegen. In zijn ogen was dat een logisch gevolg, als jij me controleerd dan ga ik liegen. Natuurlijk, ik ben een vrouw, dus alles kwam uit. Veel spijt en bla bla en alles weer oke. Met de belofte nooit meer te liegen. Nu hij gevoelens dacht te hebben voor dat meisje begon hij dus weer met liegen. Hij sprak met haar (en volgens hem haar gezin en andere vrienden. raar verhaal) af om naar de film te gaan, mij had hij gezegd dat hij met een maat op cafe ging. Natuurlijk wist de klas daar ook van en is iemand me dat komen vertellen.
Deze keer gaat het gek genoeg anders. Ik was het compleet beu en ik ben hard gaan spelen. Het was zo totaal anders geworden tussen ons. Ik wil dat hij me terug doet herinneren waarom ik ooit voor hem gekozen heb. Mij lukt het niet om te beslissen of ik hem terug kan nemen. Je moet toegeven dat dit na alles wat er al gebeurd was, een onmogelijk misstap was. Nu is hij wel echt alles in het werk aan het stellen om me voor hem te winnen. Misschien beseft hij nu pas echt dat hij me echt bijna kwijt was. Het zou mooi zijn moest hij dat beseffen. Je kan er wel van uit gaan dat niet echt alles zijn fout is. Met dat ik zo begon te verdikken (hoge school in de stad is een hel) was ik niet meer met hem bezig. Misschien heb jij ook wel ervaring met het langzaam wegzakken. Elke dag heb je net iets minder zin in leven. Het lijkt de moeite niet meer om uit je bed te komen, laat staan nog kleren aan te trekken. Langzaam maar zeker is het niet het feit dat je naar school moet dat je tegen houdt, maar gewoon het zien van andere mensen. De gigantische drempel om de deur achter je toe te trekken. Zo zakte ik langzaam weg in mijn eigen hoofd, ik was niet leuk meer. Ik kan niemand beschuldigen omdat ze niet meer met mij wouden omgaan, dat wou ik zelf niet eens. Daarom kan ik het hem ook niet kwalijk nemen. Ik had mezelf wel verlaten en niet gewoon getwijfeld. Als je thuis iemand liggen hebt die haar ogen niet eens wil open doen en dan een vriendin hebt die je dag goed maakt. Ja, dan kan je wel eens een boontje voor dat meisje krijgen.
Gelukkig is het tij nu gekeerd. Dat hij dacht op iemand anders te vallen is voor mij ook een "wake up call" geweest. Heb me vandaag wat opgemaakt, ben de deur uit gegaan en heb het aangedurfd om kleren te kopen! Dankzij de geweldige verkoopster heb ik dan toch een jeans gekocht die me gelukkig niet al te slecht staat. Ik ben er vanavond dan ook met vriendinnen op uitgetrokken. Omdat we deze week jaartje samen zijn en hij daar boven op verjaard, heb ik het wat specialer aangepakt. Dat betekend knappe lingerie en zo chocolade verf dingetje. Denk dat het ook mijn beurt was om hem eens op te beuren. Hij verdient dat misschien ook wel.
Het enige waar ik nu nog op moet hopen is dat zijn liefde lang genoeg duurt. Ik heb tijd nodig om hem terug te vertrouwen, tijd nodig om terug echt van hem te houden. Maar ik hem vooral de tijd nodig om terug beter te worden. Zolang het goed gaat tussen ons kan ik ook zelf beter worden. Vermageren gaat dan als niets en ik krijg zin in de dingen. Dus ik hoop dat hij me tijd genoeg geeft, liefst voor altijd natuurlijk.
Wel is er een vraag die mij nog rest... Is er een manier om een gebroken hart te lijmen?
Dit is het, ik ben er officieel... Mijn absolute laagtepunt... Ik weeg ondertussen 66K. Zoveel heb ik nog nooit gewogen. Nu is het dus beetje crash dieeten. Het moet en zal er af gaan.
Toch kan ik aan niet anders dan vettig eten denken. Gisteren ben ik via mensen uit de klas te weten gekomen dat mijn vriend twijfelde. Hij twijfelde tussen mij en een ander meisje. Ik kan haar niet vinden via Facebook of ergens anders. Ik weet niet of zij van hem houdt. Ik weet zeker niet of hij nog van haar houdt. Op een dag vertelde hij mij dat hij op cafe ging met een vriend van hem, eigenlijk zat hij met haar in de film. Ik kan er niet meer tegen...
Ken je dat gevoel dat alles te veel wordt, dat je er totaal niet meer tegen kan? Ik ben het volledig kwijt. Al 2 dagen ween ik aan 1 stuk.
Hoe moet je daar mee omgaan? Hoe leef je met die leugens?
We zijn deze week dan ook 1 jaar samen... Het moet toch goed gaan? Ik moet mijn relatie toch ook kunnen redden... Ja toch?
20 en meer
