Ik heb nogmaals mijn lesje geleerd, be carefull what you wish for. De dagen voor mijn vertrek was ik teleurgesteld dat de meerderheid niet met mij wou afspreken. Ondertussen ben ik thuis (goed en wel) en blijkbaar wouden er toch voldoende mensen afspreken met mij. Mijn dagen zijn gevuld met afspraakjes en koffiemomenten! Nu zou ik eigenlijk graag wat meer rust gehad hebben. Ik weet eigenlijk echt niet goed wat ik wil, zo ben ik dan weer. Nu lijkt het alsof ik onder druk sta om iedereen gelukkig te maken!
Dan hebben we natuurlijk nog een andere vorm van druk. De druk om er goed uit te zien. Op Erasmus heb je natuurlijk weinig controle over je gewicht. Het is natuurlijk niet de enige oorzaak van gewichtstoename! Het eten doet je al het vermoeden krijgen en ook het alcohol verbruik geeft aan dat het niet om gewichtsverlies zal gaan. Bij de thuiskomst bleek ik officieel obees te zijn. Ik ben een persoon met een BMI van 31 en dat komt er dus op neer dat ik officieel tot de obezen van België hoor. Dat kan ik zo niet laten. Nu ik nog een keer aangehaald en weggeduwd ben door Sportacus ben ik me beginnen afvragen waarom er geen andere mannen op mij vallen. Ik zeg niet dat het alleen daar aan ligt, maar ik ben niet mooi op dit moment. Zoals de clichés het zeggen, je moet eerst van jezelf houden.
Dat gezegd zijnde, ik ga werken aan het "van mezelf houden". Er zijn te veel kleine dingen die me nog tegen houden van mezelf te houden en daar aan ga ik werken. Bij het begin van 2014 zijn er weer nieuwe voornemens opgeschreven. Die van 2013 kon ik niet waarmaken en dus begin ik min of meer opnieuw. Ons mama heeft wel één van de voornemens in mijn plaats waargemaakt en na mijn Erasmus was mijn kamer spik en span. Nu is mijn voornemen omtrent orde dus meer gericht op het onderhoudt. Mijn afval voornemen dat er al jaren is en nu een dieptepunt bereikt heeft, krijgt ondersteuning van een dieëetist. Ik kon reeds stoppen met op mijn nagels bijten dus wordt nu de volgende nerveuze gewoonte, het roken, aangepakt. Na Erasmus is mijn financiële situatie niet meer gewoon rood maar diep, donker rood en dus zou ik er in moeten slagen om een soort boekhouding bij te houden dit jaar. Ik denk dan alleen maar naar mijn toekomst naartoe wanneer ik niet op extra steun van de papa kan rekenen. Als laatste staat ook afstuderen op mijn lijstje, het is niet origineel maar het moet gewoon dit jaar gebeuren!
Zo, vijf voornemens waar ik aan moet werken gedurende 2014. De ene zal wat vlotter gaan als de andere, ook zullen er een paar zijn die me bloed zweet en tranen gaan kosten. We doen het voor het goede doel, Serena heeft een lief nodig en daar gaat ze voor. Ik ben ondertussen oprecht bang geworden dat ik nooit een levenspartner zal vinden en dat hoertje van Sportacus mijn levensdoel is. Graag zou ik dat nog willen veranderen als ik kan. Ik heb dus geen enkele keuze dan in de cliché's te geloven en hopen dat wanneer ik eindelijk zelfvertrouwen heb, mager ben en dat allemaal combineer met een gelukkige uitstraling de mannen voor mijn voeten gaan vallen!
Het valt me allemaal een beetje tegen. Ik kan niet ontkennen dat ondanks de kleine dingetjes, ik zeer gelukkig was in Spanje. De afstand tussen mij en mijn Belgische problemen was een pluspunt bij het feit dat ik de Erasmus op zich ook leuk vond. Aan alle schone liedjes komt een eind wordt er dan gezegd en een waarheid is het.
Nu ik op de plaats ben die ik thuis noem, voelt het helemaal niet aan als thuis. Het zit hem in de meest gekke dingen. In het shoppingcentrum in de buurt hebben ze enkele winkels van plaats veranderd, er zijn nieuwe koppels gevormd, ons stamcafé is veranderd, mijn vader heeft het dakraam geïsoleerd, ... Je leest het al, die dingen zijn eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. In mijn ogen echter lijkt het een verschil van dag en nacht. Het is natuurlijk onmogelijk om dit tegen iemand zeggen in mijn omgeving. Want hoe vertel je aan je ouders dat hun huis niet als thuis aanvoelt? Hoe vertel je hun dat je niet kan wachten tot het moment dat je opnieuw kunt vertrekken? Dan hebben we het nog niet over de vrienden die je achterlaat. Deze feestperiode is natuurlijk niet in mijn voordeel want iedereen heeft het druk, het lijkt alleen alsof niemand met mijn wil afspreken. Iedereen heeft wel wat beters te doen.
Ik hoor hier niet meer thuis, niet tussen mijn vrienden en niet in de kamer. Ik moet wennen en misschien moeten de anderen ook wat aan mij wennen.
Het was te denken, samen met mijn nieuwe ideeën en bevindingen komen ook weer nieuwe twijfels.
Ik ontdekte dat ik het hier heel goed gedaan had en dat ik het hier zou missen. Natuurlijk zou ik het daarbij kunnen laten en gewoon blij zijn. Toch moest ik het nog verder analyseren. Waarom kijk ik er niet naar uit om mijn oude leven terug te krijgen? Natuurlijk kan het verlaten van mijn Erasmus plaats een dubbel gevoel geven, daar had ik op gerekend. Ik had alleen niet gerekend op het feit dat het alles zou weg duwen van positieve gevoelens. Wel besefte ik plots, er zijn niet zoveel positieve gevoelens om naar terug te keren. Engeltje zal nog steeds dood zijn als ik terug kom; mijn thesis zal nog steeds niet geschreven zijn; mijn vrienden zijn nog steeds uit elkaar aan het vallen en de vrienden die geprobeerd hebben zelfmoord te plegen, zijn nog steeds niet beter. Ik denk dat ik nog enkele dingen kan opsommen. Boven mijn bureau in mijn Spaanse kamertje hangen de foto's van de mensen die mijn vrienden zijn. Dood, levend en tussen in. Ik mis ze allemaal evenveel, ze zijn allemaal even ver van mij op dit moment. Pas op het moment dat ik thuis ben, zal ik opnieuw voelen dat de afstand met sommige langer is. De gedachte dat er van sommigen slechts enkel een grafsteen is om te bezoeken, sluipt langzaam in mijn hoofd. Er zijn nog zoveel andere gedachten die me onzeker maken. Ik heb een feestje gepland en heb het gevoel dat de mensen eigenlijk niet willen komen. Ook dat doet me niet echt uitkijken naar mijn terugkomst. Ik weet het, voor een groot deel hangen mijn problemen af van mijn eigen onzekerheden. Het zijn dingen die ik kan overkomen als ik dat wil. Als ik nu gewoon mijn cursor in het document van mijn thesis plaats in plaats van het schrijven op mijn blog, dan zou dat ook vooruit gaan.
Dan heb ik ook nog verder nagedacht over mijn onthulling van gisteren, mijn idee om te solliciteren voor "Handicap international". Eigenlijk ben ik iemand die niet weet wat ze wil in haar leven en dat is geen geheim. Alleen door zo'n beslissingen of ideeën laait de innerlijke discussie weer op. Ik heb het gevoel dat ik een persoonlijkheid heb die bedoeld is voor het grotere goed. Mijn geluk komt van het helpen van mensen. Ik koos een job waarin ik mensen help een leven op te bouwen of te behouden. Ook onder mijn vrienden ben ik de "go-to". Het is een deel van mijn persoonlijkheid, een karaktertrek die voor iedereen bekend is. Vanuit die karaktertrek kan ik twee wegen uitgaan. Er is de weg van de missies en de weg van de familie. Ik twijfel al zo lang ik me kan herinneren en zodra ik een stap in de ene richting zet wordt de andere weer aantrekkelijker. Als er iemand een goede manier heeft om beslissingen te nemen die je leven bepalen, mag je mij er altijd mee verlichten. Er wordt gefluisterd dat een combinatie van de beiden mogelijk is, maar ik heb het gevoel dat er tussen huisvrouw en missievrouw geen tussenweg bestaat.
Het is hier bijna afgelopen. Over een week zijn de koffers gepakt, het vliegticket afgeprint en het afscheid genomen. Voor mijn vertrek had ik een drukkend, zwaar gevoel. Het was een gevoel dat schommelde tussen verdriet, angst en spanning. Natuurlijk is dat allemaal niet vreemd op het moment dat je voor het eerst alleen op pad gaat. Natuurlijk nam ik al vakanties, ging ik 20 dagen aan één stuk door op kamp en was ik al eens enkele alleen thuis. Aangezien ik 23 ben, heb ik natuurlijk ook al voor mezelf gekookt en boodschappen gedaan. Maar dit, dit is iets helemaal anders. Ik vloog twee uur lang naar een plaats die op een dag en half rijden van mijn eigen thuis is. Een plaats waar een taal gesproken wordt die ik zelf nog maar twee jaar ken. Vervolgens moest ik in die stad voor mezelf zorgen en nieuwe vrienden maken. Ik hoef er dus niet bij zeggen dat ik me op het moment van vertrek zeer klein en onzeker voelde.
Op drie maand tijd heb ik hier echt een leventje voor mezelf opgebouwd. Ik heb een kamertje ingericht met foto's, ik doe mijn eigen wasje, ik stel boodschappenlijstjes op en doe de boodschappen, ik doe getrouw mijn werkuren en vervolgens heb ik ook een sociaal leven opgebouwd voor mezelf. Op het eerste zicht leek het allemaal maar normaal en gewoon om dit te doen. Voornamelijk omdat je eens dat je aangekomen bent geen andere keus hebt, het is de enige manier om drie maanden te overleven. Dit geldt voor het thuisland net zo goed als het Erasmus leven. Nu aan het einde heb ik alles nog eens overlopen en heb ik mijn mening over mezelf een beetje bijgesteld. Wat ik gedaan heb, is eigenlijk echt heel goed. Bij het overlopen van de Erasmus studenten van de afgelopen jaren op mijn school, merkte ik dat dat ik de enige ben die drie maanden alleen doorbracht. Een buitenlandse ervaring is verplicht in mijn opleiding, natuurlijk zijn er variaties mogelijk van één week tot drie maand. Ik koos voor drie maand omdat ik vond dat je op drie maand pas echt een ervaring kon op doen. Ik had stiekem graag langer weg geweest maar dat mocht dan weer niet van de school, waar een minimum gesteld wordt, is er ook een maximum. Van al die buitenlandse ervaringen zijn er natuurlijk nog mensen alleen gegaan, dat kan niet anders. De meesten kozen echter kortere periodes en gemakkelijke talen. Er is slechts één andere studente die me overtreft, zij trok op haar eentje drie maanden naar Venezuela. Binnen de volledige ranking doe ik het dus helemaal niet slecht. Meer dan dat, ik heb het hier ook nog goed gedaan. Ik heb een goed niveau van studie aangehouden en ik heb altijd eten in mijn koelkast gehad.
Dat heeft de stress die ik bij aanvang had wel weggewerkt. Langzaamaan heb ik een routine kunnen opbouwen en via samenleven ook een soort familie gevormd hier. Nu moet ik mijn eigen routine, een routine die ik zelf maakte zonder beïnvloeding van ouders, opnieuw achter laten. Die kennis maakt me opnieuw onzeker, klein, angstig en triest. Achteraan in mijn hoofd weet ik dat ik blij zal zijn iedereen terug te zien en ik zal genieten van mijn familie te kunnen vastnemen! Het is op dit moment allemaal heel tegenstrijdig in mijn hoofd. Alsof alle gevoelens een andere kant uit willen. Net zoals vorige keer heb ik een week voor de vlucht nog steeds mijn ticket niet afgeprint. Moesten mijn vrienden en familie dit lezen of horen zouden vast al hun haren gaan rechtstaan. Hoevelen zouden niet denken dat ik hun in de steek wil laten. Mijn vrienden hier weten hoe moeilijk het afscheid is voor mij, het afscheid is voor velen van hen net zo moeilijk. Alleen, echte vrienden zijn zij niet. Velen zou ik nooit tegen gekomen zijn als het niet was dat we samen op Erasmus waren. We kozen niet dezelfde studie, we hebben niet dezelfde interesses en de vriendschappen zijn ook niet gebaseerd op een geografisch toeval. Op drie maand tijd worden ook niet zoveel blijvende vriendschappen gevormd, dus naar de toekomst heb ik weinig verwachtingen. Mijn echte vrienden echter, de mensen met wie ik een vriendschap over jaren opgebouwd heb op basis van gedeelde interesse, hen schuif ik nu achteruit. Ik kijk niet uit naar ons weerzien, de pijn van het afscheid valt als een mist over de verlangende gevoelens. Ik ben als de dood voor het feit dat ze dit zouden ontdekken. Dus ik schrijf met een groot aantal blije emoticons over ons weerzien en schrijf dat ik hen mis. Het zal allemaal wel terugkomen als ik hen zie, als de realiteit weer een vat op mijn krijgt en Erasmus in een herinnering veranderd.
Erasmus heeft mij veranderd. Ik heb tijd gehad om rustig over mezelf na te denken en over wat ik echt wil. Als gevolg daarvan heb ik een voorlopig stiekem besluit genomen. Wanneer ik begin met solliciteren, zal ik ook uitzoeken hoe de vacatures er uit zien voor iemand met mijn studie binnen "Handicap international". Mogelijkheden voor missies tot twaalf maand lang in landen waar revalidatie niet voor de hand liggend is. Bij de voorbereiding van mijn buitenlandse stage was ik te bang om te kiezen voor een derdewereldland. Ik wist dat ik er veel mee kon bereiken, voor mijn omgeving en voor mezelf. Het was alleen een te groot risico in mijn ogen en dat durfde ik niet aan. Verder zag ik ook weinig professionele groeimogelijkheden, een derdewereldland was in mijn ogen voornamelijk voor persoonlijke groei. Dus ging ik naar een land waar ik ook professioneel begeleiding van mijn leerproces kreeg. Deze buitenlandse stage was het opstapje dat ik nodig had om te zien of ik het zou aandurven en ik denk dat ik het kan. "Handicap international" spreekt over plaatsingen met een volledig gezin, maar dat lijkt me een moeilijke combinatie. Dus hoe lang en wanneer juist dat moet ik nog allemaal uitzoeken. Jullie zijn trouwens de eersten die dit weten. Ik wil eerst wat verder uitdenken hoe ik dit juist ga aanpakken en misschien wachten op een antwoord na mijn sollicitatie. Toch nog een beetje een angsthaas...
het heeft weer te lang geduurd. Ik had Erasmus toch een beetje onderschat. Uit verhalen van medestudenten had ik vernomen dat het relax was en dat er zeeën van tijd waren. Misschien ligt het aan mij, maar niets blijkt minder waar. Ik heb amper tijd om te slapen. Je zou me dan kunnen beschuldigen van te veel uitgaan, alleen moet ik je daar dan in ontgoochelen. Ik ga slechts één avond per week uit en dat doe ik dan niet eens elke week! Meestal ben ik van 's ochtends tot 's avonds bezig met school. Relaxatie bestaat uit een serietje, tv of sigaretje. Dat heeft natuurlijk wel wat gevolgen. Mijn blog hier is niet goed bijgehouden, mijn gewicht gaat door het dak, mijn vrienden in België voelen zich wat in de steek gelaten en natuurlijk mijn lezers zijn in de steek gelaten.
Ondertussen heeft mijn negatieve gevoel een soort hoogte punt bereikt en dan heb ik jullie natuurlijk nodig! Het aftellen naar het einde is begonnen en dat maakt me eigenlijk best triest. Mijn tijd hier was/ is geweldig. Ik heb genoten van elke dag die ik hier heb mogen meemaken. De Erasmus heeft mij zelfs met een licht verliefd gevoel achtergelaten, niet voor een persoon we voor de stad! Natuurlijk wil ik mijn vrienden terug zien en dus geeft het mij een dubbel gevoel. Jammer genoeg zijn er een aantal gebeurtenissen die het negatieve gevoel aanvullen. Ondertussen is er een andere vriend die ook zelfmoordpoging ondernam. Hij slaagde er niet in, maar voor mij is het natuurlijk nog steeds zwaar. Ik zou graag willen weten wanneer het gaat stoppen. Wat betreft mijn terugkeer zitten er ook nog enkele putten in de weg. Ik wil natuurlijk graag met mijn vrienden afspreken bij mijn terugkomst. Alleen, wat ik ook voorstel niemand heeft tijd voor mij. Ik heb ondertussen aan twee verschillende vriendengroepen gevraagd om samen nieuwjaar te vieren, maar natuurlijk heeft iedereen andere plannen. Ook op andere dagen heeft iedereen al plannen. Er is geen tijd om met mij af te spreken. Jullie kennen mij als geen ander en kunnen al vermoeden welk effect dit op mij heeft? Ik ben beginnen eten. Pizza bestellen, volledige dozen ijs, mac Donalds, .... Natuurlijk heb ik helemaal geen weegschaal hier en dus niet echt gecontroleerd hoe ver het ging. In mijn appartement kan ik alleen maar mijn gezicht in de spiegel zien, dus ging ik er ook niet echt verder op in. Dit weekend kon ik echter heel mijn lichaam in de spiegel zien, ik ben compleet beginnen wenen. Dus nu ga ik voor een gezonde levensstijl met veel groenten, goed eten en sport. Ik moet dit volhouden want op deze manier durf ik me zelf niet eens in België te vertonen!
Het is een giga avontuur, hier leven. Voor het eerst in mijn leven moet ik voor meerdere maanden voor mezelf zorgen. Dat had ik toch wat onderschat. Ik blijk toch wat energie te missen na een dagje werken. Laat ik nu maar zorgen dat mijn laatste maand telt, want ik zie mezelf nog niet definitief alleen gaan wonen. Eén van de dingen die ik hier leerde is dat ik toch nog steeds een kind ben.
Ik zal nog een verdere update geven, want er staat me nog wat afwas te wachten :)
Natuurlijk heeft iedereen wel enkele punten waar hij onzeker over is. Het is geen geheim dat hoe stoer iemand zich ook voor doet, er altijd minstens één punt is die een mens doet wankelen. Jammer genoeg zijn het er bij ondertussen erg veel geworden. Ik heb altijd al een beetje een aanleg gehad om te twijfelen. Bij elke stap die ik zet durf ik alles nog eens betwijfelen voor ik werkelijk de stap neem. Verder ben ik ook het meisje die er zeker van is dat iedereen over haar roddelt. Dat is duidelijk een echt probleem. Zeker nu er in één van mijn vriendengroepjes enkele nieuwe spelers gekomen zijn. Normaal gezien ben ik zeker van mijn plaats in dat groepje, maar in combinatie met mijn vertrek levert het voor mij toch enkele problemen. Er is geen twijfel over dat alles wel in orde zal zijn op het moment dat ik terug kom. Toch zie ik nu al dat de nieuwe meisjes erg populair zijn. Het lijkt bijna alsof de mensen mij zullen vergeten in de drie maanden dat ik weg ben. Dan heb je natuurlijk mijn uiterlijk dat een probleem vormt. Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk te lopen en over te komen. Het probleem blijft echter zo dat ik niet graag kleren koop en er dan ook niet zoveel heb. Nu ik moet beginnen inpakken merk ik dat ik helemaal niet zoveel kleren kan meenemen. Anderen die al dezelfde koffers hebben gemaakt, snappen niet dat ik zo weinig kan meenemen. Dus ik zit ook in problemen met onzekerheid op dat vlak. Het vertrek en inpakken van volgende week maakt me ook ongemakkelijk onzeker. Mijn valies is besteld en zou volgende week moeten aankomen. Dan moet ze nog officieel ingepakt worden. Het wachten op het aankomen van mijn valies is duidelijk ook een punt dat voor onzekerheid zorgt. Ik weet niet hoe ik verder moet voorbereiden indien mijn valies niet op tijd aankomt. Dan zou ik moeten hopen dat ik nog snel een andere kan kopen in een winkel. Er zijn natuurlijk ook nog enkele andere punten, maar het is wat te veel om op te schrijven. Hier heb ik alleen mijn grootste problemen opgeschreven.
Ik weet dat dit allemaal heel onnozel is en vermoedelijk ook een beetje kleingeestig. Er is geen twijfel mogelijk dat ik eigenlijk graag boven alle deze kleinigheden zou staan. Zeker wat betreft het mijn zorgen over de vrienden, dat is een probleem dat eigenlijk niet zou moeten bestaan. Jammer genoeg is het er wel en voel ik het toch. Het spreekt voor zich dat ik op zoek ben naar een manier om van deze onzekerheden af te komen. Ik heb het gevoel dat ik niet volwassen kan worden indien ik hier niet over kom. Uiteindelijk zijn sommige van mijn onzekerheden zeer kinderlijk. Ik besef dat in sommige omstandigheden bepaalde mensen onzeker mogen zijn. Alleen zou niemand onzeker mogen zijn over zijn vrienden.
Ik weet niet of ik er hier zoveel over geblogd heb met alles wat er gaande was in mijn hoofd. Binnen 10 dagen is het zo ver, ik vertrek op Erasmus. Het is iets waar ik nu al ontzettend lang naar uit kijk en waar ik ook veel werk heb ingestoken. Je zou dan denken dat ik sta te springen om te vertrekken. Jammer genoeg is niets minder waar. Nu ik weet dat ik over een week en half het vliegtuig zal moeten nemen, ben ik niet meer zo zeker dat ik het wil. Het inpakken is een fase van de vakantie die ik altijd wil overslaan. Bij de voorbereiding van de Erasmus is het dus net hetzelfde liedje. Deze keer is er enkel meer dan dat. Ik heb ontzettend veel stress. Aan het begin van de voorbereiding sprak ik heel erg stoer en was iedereen verbaasd over mijn moed. Ik zou als een van de enige studenten helemaal alleen voor drie maanden naar het buitenland trekken. Natuurlijk zal ik nu niet gaan vertellen hoe onzeker ik me voel, maar ik roep al wat minder luid.
Als er iemand mijn blog leest die hier ervaring mee heeft, alstublieft, deel uw wijsheid met mij. Ik heb nog 10 dagen voor vertrek en ik heb geen idee wat ik juist moet meenemen. De hele tijd kan ik alleen maar gokken over wat echt nodig is en dat maakt me erg onzeker. Ook wat betreft extra voorbereiding of maatregelen die jullie getroffen hebben. Vermoedelijk heb ik alles gedaan wat nodig was, maar nog extra informatie kan vast nooit kwaad in deze situatie
Blijkbaar was ik vergeten hoe elke gebeurtenis twee kanten heeft. Langzaam aan begon ik een hekel te krijgen aan het altijd alleen zijn. Hoewel ik graag onder mensen wou zijn, had ik er toch geen moed voor. Ik bleef liever op mijn kamer. Om eerlijk te zijn, zelfs mijn familie leek soms te veel en te luid. Mijn kamer is altijd veilig, stil en de contacten zijn nooit echt nabij. Een echt gesprek leek mij te veel moeite en energie te kosten. Liever bleef ik zwemmen in de eenzaamheid. Hoewel ik er eigenlijk genoeg van kreeg leek ik mezelf toch steeds terug van de kant af te duwen. Op die manier met jezelf in tweestrijd te zijn is eigenlijk net zo vermoeiend en dat hield me ook verder van de redding waar ik zou graag naar toe wou. Nu heb ik echter mijn redding gevonden. Eenzaamheid hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn. Vandaag vond ik een moment waarop ik kon genieten van mijn eenzaamheid en er zelfs rust in vinden. Ik zat aan een tafeltje in het centraal station net iets voor de middag. Opnieuw had ik mezelf getrakteerd op een veel te dure koffie met non-fat melkschuim en sugar-free hazelnoten siroop (ik let nog steeds op de lijn dus ja). Mijn koffie verspreide een heerlijke geur en het melkschuim bleef aan mijn lippen kleven bij elke slok. In mijn hand had ik de "Great Gatsby". Mensen zagen mij en ik was me duidelijk bewust van de mogelijke aandacht. Toch leek ik helemaal alleen te zitten en was er niemand die me aansprak of onderbrak. Ik kon mijn slokken koffie zo klein nemen als ik wou, ik mocht met mijn tong mijn melksnorretje verwijderen en ik kon verdwalen in New-York en West-egg. Dat allemaal van op mijn stoeltje aan mijn tafeltje aan de rand van Centraal station. Als ik dan uit nieuwsgierigheid toch eens op keek dan zag ik dat het voor iedereen hetzelfde was. Iedereen kon zijn eigen gang gaan. Sommigen vermoedelijk met de vreemdste bezigheden maar niemand werd onderbroken.
Voor het eerst in lange tijd ontdekte ik weer de gezelligheid van de eenzaamheid van mijn stad. XX S.
De laatste tijd heb ik steeds vaker het gevoel alleen te zijn. Al twee jaar ben ik minder gelukkige en soms iets gelukkigere single geweest. Ik heb me er nooit echt bij neer kunnen leggen dat Sportacus en ik nooit meer samen zouden zijn. In het midden van deze single periode heb ik het tijdelijk aanvaard. Jammer genoeg kwamen er de laatste tijd opnieuw enkele signalen van hoop. Nu blijkt dat ook die tekens ingebeeld waren en dat Sportacus een date heeft vanavond. Ik had niet anders moeten verwachten en ik zie nu ook wel in dat ik dit echt moet laten gaan. Natuurlijk zal ik ook niet onmiddellijk een nieuwe relatie beginnen, maar ik moet tenminste deze oude relatie echt beëindigen. Alleen brengt deze september enkele gebeurtenissen die beter gaan wanneer je deel bent van een koppel. Zo is het voor de mij de maand van de huwelijken. Afgelopen weken was er het eerste en dat was duidelijk een lichte klap. Er is dat moment waarop de DJ een traag plaatje opzet en daarbij afroept dat het speciaal voor de romantische zielen in de groep is. Dan nemen alle koppels elkaar vast. Natuurlijk zijn er ook nog altijd enkele andere vrijgezellen die dan ook op zoek zijn naar een tijdelijke partner. Jammer genoeg waren alle mogelijke partners al in gebruik en dus bleef ik alsnog alleen over. Daar zat ik dan aan onze tafel helemaal alleen te kijken naar alle nieuwe, oude, vaste en tijdelijke koppels. Je kan me op dat moment niet wijsmaken dat de meeste singles, happy singles zijn. Ik weet dat ik niet langer een happy single ben.
De laatste maand staat er bijna continue een jongen voor onze deur. Toen ik op kamp vertrok was er nog geen sprake van de jongen in kwestie. De dag dat ik terug kwam van kamp lag ik in mijn zetel te slapen, bij het wakker worden staat er ineens een vreemde man in mijn living. Je kan je inbeelden dat het schrikken is wanneer je half slaperig je ogen open doet. Wanneer je dan eindelijk aan tafel kunt gaan met je gezin en hen overladen met je nieuwe ervaringen en schitterende verhalen, blijkt dat die kerel blijft eten.
De volgende dagen en avonden zat hij vaker bij ons thuis dan in zijn eigen huiskamer. Hij blijkt het lief te zijn van mijn zus. Mijn zus is vier jaar jonger dan mij en die jongen blijkt van dezelfde leeftijd te zijn als ik. Natuurlijk is een leeftijdsverschil van vier jaar helemaal niet zo groot en velen onder jullie zullen dat heel normaal vinden. Voor mij is het in deze situatie gewoon anders dan in de andere. Dit gaat om mijn kleine zus. Ik ben dus niet echt een fan van deze kerel. Hij is trouwens agent van beroep en dus zal ik hem Mega Toby dopen.
Mega Toby blijkt een aardige kerel te zijn. Jammer genoeg is hij vooral een aardige kerel bij ons thuis. Hij staat te pas en onpas voor onze deur en dus moeten we hier altijd op onze hoede zijn. Na het kamp kwamen mijn herexamens en ook tijdens die periode bleef hij regelmatig eten. De periode in mijn jaar dat ik praktisch alleen maar comfi kleren draag. Gevolg Mega Toby heeft mij in outfits gezien waarvan niemand op de hoogte was dat ik ze had. Behalve dan misschien de kerel die de pakketjes brengt die via het internet besteld werden. Eigenlijk had ik dat graag op die manier willen houden, maar daar stak Zus en Mega Toby een stokje voor.
Deze ochtend speelde zich weer zo'n scene af. Het was al helemaal zo vroeg niet meer, negen uur ongeveer, en ik zat gezellig in de zetel mijn ontbijt te eten voor de tv. Ik was nog volledig in mijn comfortzone en had over mijn onderbroek een eenvoudig en comfi jurkje aangetrokken. Plots gaat de bel, maar dat is niet zo vreemd want mama zou overdag thuis werken. Ineens gaat de deur van onze living open en daar was hij, de jongen die meestal voor onze deur staat. De jongen die altijd voor onze deur staat, het vriendje van mijn zus. Zij lag nog in bed en moest zelfs nog wakker gemaakt worden. Daar zat ik. In de zetel, praktisch in mijn onderbroek, niet eens een Bh, het vriendje van mijn zus te entertainen. Wat een fantastisch beging van mijn dag...
Als het dan even blijkt tegen te zitten, wat is dan de beste coopingmethode? (Vermoedelijk zijn er meerdere; maar gezien ik een ijdele vrouw ben: ) EEN VERWENDAG.
Ik kan me inbeelden dat dit voor sommige mensen heel ijdel en misschien wat Barbie-achtig. Voor mij is het echter ontzettend ontspannend. Eerst ben ik naar de schoonheidsspecialist gegaan. Een gelaatstverzorging samen met epilatie van mijn wenkbrauwen. Nadien nog een afspraak bij de kapper voor het volledige gamma. Begonnen met het wassen van mijn haar met daarbij een kleine hoofdmassage, bij het wassen hoort ook nog een verzorging van mijn haar. Nadien het knippen van mijn haar zodat alle kapotte punten weg zijn. Om af te sluiten het brushen van mijn haar.
Het is niet de volle verzorging, dat weet ik. Ik zou ook nog mijn handen, nagels of een volledige ontharing laten doen. Jammer genoeg is dat wat duur voor mij. Voor mij zijn de verzorgingen die ik laat doen gewoon een streling voor de zintuigen. Zoals je nog moet weten van de Starbucks koffie hou ik van prikkeling van zintuigen. Sommige mensen vinden een epilatie van de wenkbrauwen alleen maar pijnlijk. Als je de hele behandeling analyseert dan gaat het als volgt. Je ligt op een zachte bank die een beetje geëlleveerd is onder de rug, er staat een zachte muziek op in het kamertje en je mag je ogen sluiten. Vervolgens krijg je een warm gevoel boven de oogleden, iemand strijkt met de vingers over je wenkbrauwen. Eventjes komt er een klein pijnscheutje, maar nadien wordt de wenkbrauw geborsteld en gemasseerd door zachte aanrakingen. Om af te sluiten komt er een goed geurende mousse (beetje citroen-achtig) die zachtjes prikkelt en opbruist boven je ogen. Deze wordt verder ingestreken met een wattenschijfje.
Aan het einde van deze dag ben ik veel meer ontspannen. Het was geen oplossing, het was alleen een verlichting op korte termijn. Aan zij met stress, probeer het ook eens!
Er is iets wat ik dit weekend niet geschreven heb omdat ik wat beschaamd was. Dit weekend was er een grote fuif bij ons in het dop. Ook mensen van uit de hele omgeving komen naar die fuif. Deze keer kwam ook Sportacus. Hij had enkele problemen met het vinden van een parkeerplaats en de weg naar de locatie. Omdat ik dus wel in de buurt woon, heeft hij naar mij gebeld om hulp. Papa is hem gaan ophalen en heeft ons dan samen naar de correcte locatie gebracht.
We wisten dus al dat we samen op dezelfde plaats waren. Bij het binnengaan echter moest ik wachten op mijn compagnie en hij kon met zijn vrienden onmiddellijk binnen. Nadat we enkele uren apart op de fuif stonden, kreeg ik een berichtje van hem dat ik een sigaret bij hem moest gaan halen. Je kunt je inbeelden dat ik erg gevleid was en er dus op in gegaan ben. Eerst hebben we samen gerookt en gezellig wat gepraat. Zijn vrienden waren namelijk bier gaan halen en dus was hij tijdelijk alleen. Na de sigaret stuurde hij een bericht naar zijn vrienden en bleek dat ze in de buurt van mijn vriendinnen stonden. Dus liep hij een eindje mee om mij bij mijn vrienden af te zetten. Onderweg had hij zijn arm op mijn zij gelegd en ook gedurende het korte gesprek bij mijn vrienden had hij zijn handen continue tegen mij.
Later kreeg ik nog een berichtje om samen eventjes 'naar zijn auto te gaan'. Ook daar ben ik op in gegaan.
Ik hoef geen details te geven over wat er verder gebeurde.
Op het moment zelf was het fantastisch natuurlijk. Ik zag er niet echt kwaad in op dat moment. Nadien echter, toen we uit de auto stapten ging het een beetje de foute richting uit. We stonden stil tegenover elkaar, zijn armen waren rond mijn middel geslagen. Hij keek recht in mijn ogen en heeft me een lange en zachte kus gegeven. Niet zo'n wilde seks kus zoals er wel een paar waren voordien. Echt het genre kus dat je geeft als je rustig bent en als je de persoon niet meer wil loslaten.
Wat ik wel weet is dat het voor mij betekende dat ik hem niet wou los laten. De hele waterval van emoties is weer geopend. Nu neemt hij weer totale afstand en is het complete stilte. Ik ben er van overtuigd dat het in mijn voordeel is dat de situatie nu zo ligt want ik heb geen idee hoe ik anders opnieuw over hem geraak. We zullen nooit meer samen zijn, dat weet ik... De vraag is, wanneer ga ik het voelen.
Ik heb mezelf altijd als iemand realistisch gezien. Het valt niet te ontkennen dat ik net als iedereen dromen heb. Iedereen wil continue wel iets worden. Alleen heb ik mezelf altijd maar toegestaan om te dromen binnen bepaalde grenzen. Ik schrijf graag, maar ik zie in mezelf niet direct een talent, dus ik droomde van een blog. Daar ben ik dan ook maar mee begonnen, dan kon. Ik hou van muziek en ik ben denk ik ook best goed, dus ik wil graag concerten spelen en dat doe ik binnen een fanfare. Sommige mensen zouden dan dromen van een boek of van een studie aan het conservatorium. Dat is voor mij echter al te onrealistisch. Ik droom liever van dingen die ik dan ook werkelijk kan bereiken. Ik zal ook niet proberen van meer te bereiken, dat is niet nodig voor mij.
Binnenkort ga ik voor de eerste keer iets doen dat iets dromeriger is. Iets dat bijna avontuurlijk lijkt. Voor drie maanden ga ik stage lopen in Zaragoza. Natuurlijk had ik ook naar Kenia kunnen gaan of in een ander vreemd land kunnen gaan. Dat zou zonder twijfel nog eens zoveel meer avontuur geweest. Ik kies echter voor een veiligere optie. Een Eramsus dat georganiseerd wordt binnen een europese organisatie. Gelukkig blijven mensen het wel zien als iets avontuurlijk. Ik ga ook maar voor drie maand, wat ook "save" is, maar daar lijkt ook niemand een probleem van te maken. Binnen mijn maatregelen om het veilig te houden heb ik nu ook al weer een bezoek gebracht aan de stad, samen met mijn ouders. Ik heb het excuus dat ik mijn sleutel van mijn verblijf nu al moest gaan ophalen. Ik vertrek namelijk in het weekend.
Misschien is een van mijn dromen dat ik wat meer zou willen dromen. :) De vraag is alleen... Hoe creëer je een droom?
Wanneer je droom gemaakt is, hoe ga je dan verder? Probeer je de droom onmiddellijk waar te maken of geniet je nog een tijdje van het dromen? Als je droom dan niet te bereiken blijkt, ben je dan teleurgesteld of is dat normaal?
Het is duidelijk dat ik totaal geen inzicht hebt in dromen. Zelf vind ik dat eigenlijk heel vreemd, want ik ben een meisje. Ik dacht dat ik gemaakt was uit dromen.
De enige droom die ik heb (en het zou duidelijk moeten zijn dat hij nooit zal uitkomen), is dat op een dag Sportacus misschien terug komt... Liever voor meer dan seks.
Gisteren was het de verjaardag van Engel. Eigenlijk had ik me aan oncontroleerbare huilbuien verwacht en aan de onweerstaanbare drang om het graf te gaan opzoeken. Uiteindelijk is de dag zeer onopgemerkt voorbij gegaan. In de voormiddag ging het me niet zo goed en ook doorheen de dag werd ik geplaagd door verschillende ongelukken. Alleen was er niets noemenswaardig en ben ik ook niet totaal gecrashed. Vermoedelijk was dat onder invloed van de rush die de stress veroorzaakte. Ik had mezelf opgegeven om gisteren te koken voor vriendinnen op verplaatsing. Het is algemeen bekend dat ik dat graag doe, alleen had ik misschien een beetje te veel druk op mezelf gelegd. Naast het avondje met vriendinnen had ik ook nog een folder die ik moest schrijven, een koffer inpakken en een dagje gaan werken.
Ik heb mezelf vandaag toch ook een beetje beklaagd terwijl ik mijn lange uurtjes moest kloppen. De hele tijd kwamen er nog verschillende dingen in mijn hoofd op die ik eigenlijk in mijn koffer had moeten steken. Dus ik ben thuis gekomen met post-it's van het werk met daar op alle spulletjes die ik dacht te vergeten. Nu zit hopelijk alles in mijn valies... (en daar ben ik dus mee bezig, terwijl Engels verjaardag gisteren was)
De trip is sowieso al een dubbeltje op zijn kant. Het is eigenlijk vooral mijn papa die wil gaan. Hij vindt het noodzakelijk om Zaragoza al te zien voor ik vertrek. Ik denk dat hij nog nerveuzer is dan ik ben. Volgens mij was het heel normaal dat leerlingen die op ERASMUS gaan gewoon van de eerste keer alleen gaan. Mijn papa denkt daar anders over, hij wil alles samen met mij zien. Ik heb er mij al bij neer gelegd en ik wil er graag het beste van maken. Nu hoef ik me misschien minder zorgen maken. Als je ondersteund bent door echte volwassenen is de eigen verantwoordelijkheid toch een beetje minder zwaar.
Ik wil hier graag een nieuwe start nemen. Hoewel ik dacht en hoopte dat het leven weer een betere bijklank zou krijgen. Tot nu toe is dat nog niet het geval. Ik wil jullie wel bedanken voor de bezorgde mailtjes die ik kreeg. Het deed deugd dat mensen die me eigenlijk niet kennen een soort bezorgdheid toonden. Vandaar dat ik besloten heb om de draad weer op te pikken. Ik hoop dat ik opnieuw de troost op deze blog kan vinden.
Het klinkt allemaal erg vreemd, maar mijn probleem is eigenlijk dat er geen probleem is. Ik weet dat er in het afgelopen half jaar meerdere problemen geweest zijn die me allemaal erg naar beneden getrokken hebben. Ondertussen ben ik op een punt gekomen waar er positieve dingen met mij gebeuren. De belangrijkste daar in zijn dat de examens voorbij zijn en dat alles rond mijn ERASMUS in orde is en ik dus binnenkort zal vertrekken. Wat dus niet oké is in deze reeks gebeurtenissen is dat het slechte gevoel niet weg gaat. Ik weet niet of iemand er bekend mee is, maar ik heb zo'n raar misselijk gevoel wanneer ik stress heb. Het slaagt echt op mijn maag en de enige manier om het te overwinnen is eten tot ik werkelijk misselijk ben. Tot nu toe heb ik dat misselijke gevoel steeds aan een oorzaak kunnen koppelen. 2 dagen voor de eindwerk deadline niet klaar geraken en van onderwerp willen wisselen, dat was duidelijk. De hele dag voor het examen een serie gekeken, dat was ook duidelijk. Nu lig ik 's nachts uren wakker met een zwaar misselijk gevoel. Er lijkt geen verklaring voor te zijn.
Misschien zal het een tijdje duren, maar ik heb redelijk veel hoop op deze blog gezet. Ik besef dat het niet alles gaat beter maken, ik hoop alleen op enkele verlichtingen. Niet noodzakelijk inzichten die van anderen komen, maar inzichten die ik mezelf geen.
De vijf woorden die ik de afgelopen maanden het meeste gezegd heb zonder ze te menen. Al weken lang huppel ik door het leven en verkondig ik aan iedereen dat alles in orde is. "Hoe gaat het er mee?" "Zeer goed natuurlijk, ja echt het gaat goed." Alle mogelijk combinaties heb ik al geprobeerd. Het moet dan ook elke keer anders zijn, anders hebben ze direct door wanneer je liegt.
Dit is ook de reden dat ik niet schreef hier. Ik had geen zin om uit te diepen wat juist niet goed ging en hoe niet goed het wel niet ging. Het zou me alleen nog meer in mijn "niet-goed-heid" duwen. Vandaag heb ik echter een nieuw diepte punt bereikt. Misschien even op de hoogte stellen van de events van de afgelopen maanden: Engel overleed (zelfmoord), A. probeerde zelfmoord te plegen maar sloeg er niet in, ik ging nar Frankrijk om de zus van een vriendin te begraven (zelfmoord), mijn grootmoeder overleed (ouderdom), mijn stagementor gaf me de indruk dat ik zou buizen (gaf me gelukkig wel goede punten maar heeft heel veel van mij geëist), mijn afstudeerdatum is verlegd naar juli 2014 omdat Erasmus niet mee werk, ik ben verliefd geworden en er achter gekomen dat die persoon een partner heeft.
In mijn ogen is dit genoeg voor een jaar. Mijn broer echter besloot vandaag te verkondigen dat het hem niet kan schelen moest hij morgen overlijden. De enige reden dat hij geen zelfmoord pleegt is omdat hij dat voor lafaards vindt. Ik dacht, zo dat weten we dan ook weer. Wat moet ik nu met dat soort informatie? Hoe moet mijn mama zich voelen die dit uit de mond van haar zoon hoort komen? Is er iets dat wij als familie kunnen doen om hem de levenslust opnieuw te doen krijgen? Al moet ik die vraag eerder bijstellen, want ik vrees dat we al zoveel mogelijk doen. Natuurlijk zagen mijn ouders over heel wat. Het zit alleen zo dat mijn jongere broer praktisch alles krijgt wat hij wil. Alles waar hij denkt een passie voor te ontwikkelen zijn namelijk dure dingen. Zo krijgt hij een skateboard, zoals zovele jongens krijgen. Hij ziet dan echter een filmpje waar ze met een mountainboard de berg af komen en dan wilt hij dat. Ondertussen staat dat board, het jaar door in de garage, want ja.. dat mountainboarden gaat alleen in gespecialiseerde parken eh! Op een gewone berg kun je dat niet doen! Zo gaat het met alles waar hij interesse voor heeft. Als het materiaal niet veel kost begint hij er niet aan. Kost het wel veel dat doet hij het voor een half jaar, nadien heeft hij een nieuwe passie. De theorie van mijn ouders is om hem nu te laten werken. Jammer genoeg kunnen je ouders niet alle contacten met de werkgever onderhouden. Mijn broer mailt dus niet terug en als hij dat wel doet vergeet hij de datum waarop hij moest gaan werken... Hoe toevallig. Dan kan hij verder gaan over het zagen dat ze hem niet gerust laten. Wat vang je daar toch mee aan? Belangrijker nog, hoe krijg je hem daar uit?
Wat mezelf betreft, daar zijn ook nog heel wat vragen. Ik typ dit stukje alleen omdat zelfs mijn dagboek mijn verdriet nu niet kan dragen. Ik weet letterlijk niet meer welke kant ik uit moet en welke stappen ik dat moet ondernemen op de weg die ik zou kiezen. Het is allemaal één waas. Ik stel mezelf maar één doel, slagen op school. Aan andere dingen kan ik nu niet denken. Jammer genoeg zit loopt plan ook niet zo goed.
Dit is ongetwijfeld de vreemdste vakantie van mijn leven. Ik ben met mijn familie in Lausonne, Frankrijk. We zitten ergens afgezonderd in een gehuchtje in de bergen. Het is zo'n plaats dat mijn gezin nooit zou kiezen om een vakantie door te brengen. Waarom we hier zijn, is dus een goede vraag. Een vriendin van mijn mama verloor haar zus aan zelfdoding. Die zus woont in Frankrijk, niet zo ver van Lausonne en zo zijn wij hier terecht gekomen. Wij zijn hier aanwezig voor de steun aan haar. Mijn vader en broer zijn vandaag aan het helpen om de kamer waar ze woonde leeg te maken en deze ochtend hebben we met z'n allen een soort begrafenis gehouden. Alles heel simpel, geen grote dienst, enkele teksten voor het graf en vervolgens aarde op de kist gooien.
Het is ver uit de vreemdste begrafenis die ik meemaakte. Uit haar Franse omgeving waren slechts twee mensen komen op dagen, verder was er mijn gezin en dan de vriendin van mama, haar man en één van haar zonen. De enige anderen die aanwezig waren, waren drie mannen van de begrafenis onderneming. De overleden vrouw had dan ook niet zoveel vrienden en kennissen meer. Het doet wel raar wanneer er nog geen 10 mensen rond een graf samen komen.
Naast al die minder leuke activiteiten blijft er voor mij niet zo veel vakantie over. Ik zit voornamelijk in de kamer, te genieten van het internet voor het schrijven van mijn eindwerk en mijn stage rapport. Het is me nogal een gedoe om alles correct te krijgen. Gelukkig heb ik daarbij een mooi uitzicht en soms kan ik nog gaan wandelen in een prachtige omgeving. Is dat niet geweldig?
Het zien van de kist raakte me wel heel erg. Ik heb Engel haar kist nooit gezien, ik heb haar begrafenis niet meegemaakt en vandaag stond ik aan het graf van een vreemde. Als ik nu maar eens de moed vond om ook naar Engel's graf te gaan. Zo moeilijk kan het eigenlijk niet zijn, maar ik krijg het niet gevraagd. Alsof ik daar niets kan gaan doen. Laat ik de komende dagen maar moed verzamelen.
Gisteren avond zocht ik troost in armen waar ik het eigenlijk helemaal niet zou mogen zoeken. Een ex-lief van Engel nam gisteren avond contact op. Zijn vrienden kunnen niet snappen dat het overlijden van zijn ex hem toch aangrijpt. Ik kan hem daar eigenlijk wel in volgen want hij heeft haar op enkel zwakke momenten gezien. Hij is ook een paar keer met mij mee gegaan naar de instelling waar ze opgenomen was en is eventjes bij haar ingetrokken. Zelf had ik na de huilbui van de avond ervoor ook wel de nood om eens met iemand te kunnen praten.
We zijn wel begonnen met praten over Engel maar toen het wat zwaar werd en er een stilte viel, hebben we een filmpje opgezet. Zacht huilend zijn we in de zetel tegen elkaar gaan liggen. We hebben gedurende de hele film het knuffelen niet onderbroken.
Ik heb toegelaten dat hij zijn armen rond mij sloeg en dat hij door mijn haren wreef. Hoe goed het op dat moment voelde, zo schuldig voelde ik me achteraf.
Thuis aangekomen heb ik hem dan ook onmiddellijk mijn excuses gestuurd en gezegd dat het mijn intentie niet was iets los te weken bij hem. Uiteindelijk heb ik alleen maar aan mijn egoïstische zelf gedacht en geen rekening gehouden met wat de avond met hem zou kunnen doen. Ik vind het heel erg dat ik dit moet toegeven, maar ik kan het maar beter onder ogen zien. Het is al bijna 2 jaar geleden dat iemand me vastgehouden heeft puur met de bedoeling om bij me te zijn. Met alle dingen die de laatste 2 maand in mijn hoofd hebben gespeeld is het vermoedelijk ook menselijk dat ik naar die aanraking verlang. Het deed me dan ook erg deugd om het nog eens te ervaren. Alleen is het niet meer voor herhaling vatbaar, dat kan ik niet maken tegenover hem, maar ook niet tegenover Engel.
Ik kan amper geloven dat het morgen al weer twee maand geleden is...
Gisteren was er werkelijk niets op tv, maar mijn zus en moeder houden er nogal aan om als we samen thuis zijn ook werkelijk iets samen te doen. Zeker als het vrijdag avond is, want dat is altijd onze "samen-avond" geweest. Ik speel graag eens een gezelschapsspel, het hoeft ook geen vernieuwend of modern te zijn simpel wat nostalgie doet mij ook al deugd. Gisteren was het echter film avond en aangezien er niets op tv was, werd de DVD collectie open getrokken. Zus haalde er "Tot Altijd" uit. Ik kan niet ontkennen, het is een prachtige film. Goed geacteerd, schitterende tekst, prachtige beelden. Kort om ik ben er weg van. Ik durf ook eerlijk toegeven dat ik huil bij deze film. Geen zakdoeken vol, zo ben ik niet maar er rollen wel enkele tranen over mijn wangen bij het horen van "Spek" zijn speech. Ik heb de film al zo vaak gezien dat ik enkel dialogen uit mijn hoofd ken maar deze keer was een beetje anders.
Het is vreemd om iemand te zien sterven wanneer je net zelf een sterfgeval achter de rug hebt. En hoewel ik wist hoe Spek's speech gaat, raakte de woorden me deze keer iets harder. Toen hij zei "Als dit een amputatie was, hadden we dan liever geen arm gehad?", was ik het eventjes helemaal kwijt. Ik ben heel hard beginnen wenen en heb me dan ook maar uit de living verwijderd, de anderen moesten hun film hiervoor niet onderbreken. Daarbij zit ik op zo'n momenten toch ook gewoon liever alleen.
Het zette me echter wel aan het denken. Want ik ben zo kwaad op mijn vriendinnen. Hoe konden ze zo egoïstisch zijn. Natuurlijk is het voor één van beide niet gelukt, maar dat neemt niet weg dat ze het wel wou. Ik besef ook wel dat je op zo'n moment je je niets meer aantrekt van de wereld, maar dat neemt dan weer niet weg dat ze wel ontzettend veel mensen kwetsen met hun daad. Zij die wel geslaagd was in de opzet schrijft dat ook letterlijk in haar afscheidsbrief.
Toch, ondanks de kwaadheid en het verdriet ben ik dankbaar voor alle momenten die ik wel met haar kon beleven. Ook bij degene die het overleefde zal ik proberen nog van elk moment te genieten. Ik wil er niet van uit gaan, maar ik weet ook wel dat als ze het echt willen het wel lukt op een dag.
Het volgende zinnetje in de speech van Spek is: "Nu we al dit verdriet hebben, hadden we dan liever minder plezier gehad? Awel, ik niet." Eigenlijk, ik ook niet. Zonder Engel had ik ook heel wat gemist in mijn leven. Ze heeft mij zo vaak de ogen geopend en mij zo vaak de mond gesnoerd. Meermaals heeft ze mijn hart terug opgerapen en gefixt. Ze heeft heel wat rijkdom meegegeven. Allemaal dingen die ik niet kon missen. Hoewel haar daad erg egoïstisch was en duidelijk veel mensen gekwetst heeft , is ze elke traan waard. Ik hoop dat ik haar nooit zal vergeten.
Bij dit stukje hoort eigenlijk echt wel een liedje dat ik helemaal grijsdraai op dit moment en jullie dus ook niet wil ontzeggen: http://www.youtube.com/watch?v=8Mi4igmypW0
Met alle informatie die er de laatste maanden op me afgekomen is had ik het nogal moeilijk. Het was nogal een berg en ik wist niet eens hoe ik er aan zou beginnen alles te verwerken. Een beetje zoals het moment waarop je kamer zo rommelig is dat je gewoon niet weet welk stuk papier je eerst moet weggooien of verleggen. Ik had geen idee van welk gegeven ik eerst zou verwerken of waar ik het eerst aan zou denken. Toen alles samenkwam ben ik een beetje geblokkeerd. Dagenlang heb ik niet veel anders gedaan dan staren, wandelingetjes maken en slapen. Het waren een paar harde en triestige dagen. Niet dat ik de informatie allemaal verwerkt heb, integendeel, ik kon er niet over nadenken alsof mijn interne schijf de informatie stroom niet aan kon en stopte met werken.
Gelukkig werden die dagen opgevolgd door stage. Ik heb helemaal geen tijd meer om stil te staan bij de dingen. Ik moet heel snel de dingen onthouden en al heel wat alleen doen. Dus mijn hoofd is al voor een groot deel gevuld met stage, daarnaast komt dan ook nog het eindwerk en nog een taak hier of daar. Dat leidt me genoeg af van de dingen die te pijnlijk zijn om nu aan te denken. Een beetje alsof ik ze tijdelijk in een doosje heb gestopt.
Na mijn drukke periode dan open ik het weer. Ik hoop dat ik het dan op langzame en bedachtzame manier allemaal kan bekijken. De gebeurtenissen hebben een grotere indruk nagelaten dan dat ik zelf verwacht had. Ik voel me echt overvallen door mijn eigen gevoel;
20 en meer
