Dit is ongetwijfeld de vreemdste vakantie van mijn leven. Ik ben met mijn familie in Lausonne, Frankrijk. We zitten ergens afgezonderd in een gehuchtje in de bergen. Het is zo'n plaats dat mijn gezin nooit zou kiezen om een vakantie door te brengen. Waarom we hier zijn, is dus een goede vraag. Een vriendin van mijn mama verloor haar zus aan zelfdoding. Die zus woont in Frankrijk, niet zo ver van Lausonne en zo zijn wij hier terecht gekomen. Wij zijn hier aanwezig voor de steun aan haar. Mijn vader en broer zijn vandaag aan het helpen om de kamer waar ze woonde leeg te maken en deze ochtend hebben we met z'n allen een soort begrafenis gehouden. Alles heel simpel, geen grote dienst, enkele teksten voor het graf en vervolgens aarde op de kist gooien.
Het is ver uit de vreemdste begrafenis die ik meemaakte. Uit haar Franse omgeving waren slechts twee mensen komen op dagen, verder was er mijn gezin en dan de vriendin van mama, haar man en één van haar zonen. De enige anderen die aanwezig waren, waren drie mannen van de begrafenis onderneming. De overleden vrouw had dan ook niet zoveel vrienden en kennissen meer. Het doet wel raar wanneer er nog geen 10 mensen rond een graf samen komen.
Naast al die minder leuke activiteiten blijft er voor mij niet zo veel vakantie over. Ik zit voornamelijk in de kamer, te genieten van het internet voor het schrijven van mijn eindwerk en mijn stage rapport. Het is me nogal een gedoe om alles correct te krijgen. Gelukkig heb ik daarbij een mooi uitzicht en soms kan ik nog gaan wandelen in een prachtige omgeving. Is dat niet geweldig?
Het zien van de kist raakte me wel heel erg. Ik heb Engel haar kist nooit gezien, ik heb haar begrafenis niet meegemaakt en vandaag stond ik aan het graf van een vreemde. Als ik nu maar eens de moed vond om ook naar Engel's graf te gaan. Zo moeilijk kan het eigenlijk niet zijn, maar ik krijg het niet gevraagd. Alsof ik daar niets kan gaan doen. Laat ik de komende dagen maar moed verzamelen.
20 en meer
