Het valt me allemaal een beetje tegen. Ik kan niet ontkennen dat ondanks de kleine dingetjes, ik zeer gelukkig was in Spanje. De afstand tussen mij en mijn Belgische problemen was een pluspunt bij het feit dat ik de Erasmus op zich ook leuk vond. Aan alle schone liedjes komt een eind wordt er dan gezegd en een waarheid is het.
Nu ik op de plaats ben die ik thuis noem, voelt het helemaal niet aan als thuis. Het zit hem in de meest gekke dingen. In het shoppingcentrum in de buurt hebben ze enkele winkels van plaats veranderd, er zijn nieuwe koppels gevormd, ons stamcafé is veranderd, mijn vader heeft het dakraam geïsoleerd, ... Je leest het al, die dingen zijn eigenlijk helemaal niet zo belangrijk. In mijn ogen echter lijkt het een verschil van dag en nacht. Het is natuurlijk onmogelijk om dit tegen iemand zeggen in mijn omgeving. Want hoe vertel je aan je ouders dat hun huis niet als thuis aanvoelt? Hoe vertel je hun dat je niet kan wachten tot het moment dat je opnieuw kunt vertrekken? Dan hebben we het nog niet over de vrienden die je achterlaat. Deze feestperiode is natuurlijk niet in mijn voordeel want iedereen heeft het druk, het lijkt alleen alsof niemand met mijn wil afspreken. Iedereen heeft wel wat beters te doen.
Ik hoor hier niet meer thuis, niet tussen mijn vrienden en niet in de kamer. Ik moet wennen en misschien moeten de anderen ook wat aan mij wennen.
20 en meer
