Een goede manier om mezelf te motiveren en om mezelf te houden aan de dingen die ik moet doen is er voor zorgen dat de mensen weten wat ik van plan ben. Mijn eerste stap in de verandering was dus het bellen van Tink. De allereerste was natuurlijk jullie op de hoogte brengen. Het enige probleem is dat ik hier kan schrijven wat ik wil. Ik kan posten dan ik een kilo of 2 kwijt ben terwijl die er alleen maar bijgekomen zijn. Voor je het weet ben ik een vrouw van 150 kilo die zich voordoet als een slanke jonge dame op het internet. Daarom heb ik mijn toevlucht gezocht in controle van vrienden. Tink kan ik met alles vertrouwen en dus dat komt in deze situatie goed uit. Ze is trouwens helemaal onder de indruk van mijn plan. Samen gaan we stap voor stap mijn veranderingen vastleggen. Het kadertje hierboven wordt dus elke dag aangepast. Zo kan Tink volgen wat mijn veranderingen zijn en me een schop onder mijn kont geven als ik me laat slabakken.
Het eerste punt zijn dus de sigaretten. In het jaar dat ik 15-16 jaar was, bleek dat mijn grootvader longkanker had. Mijn grootvader besloot van dag op dag om te stoppen met roken en heel mijn familie deed mee. Mijn papa rookt zelfs geen sigaar meer met zijn schoonbroer. De druk was dan ook groot voor mij om werkelijk te stoppen met roken. Ik hield mezelf voor dat mijn leven op dat moment veel zwaarder was dan dat van alle anderen en dus ging ik stiekem roken. Ondertussen zijn er al vele jaren over gegaan, mijn grootvader is al die jaren kanker vrij, maar niemand is opnieuw begonnen met roken. Zelf heb ik al meerdere malen pogingen ondernomen om te stoppen, maar dat wil niet vlotten. Als ik mijn tienerachtige zelf wil achterlaten en beginnen aan een volwassen leven is dat toch het eerste dat moet veranderen. Ik neem aan dat stiekem roken en perfecte rebellie is voor tieners die zich willen afzetten tegen hun beschermde omgeving. Voor studenten die binnen dit en 2 jaar een diploma op zak hebben en beginnen werken is stiekem roken heel wat minder perfect. Dus dat is het eerste van mijn tiener leven waar ik werkelijk vaarwel aan zeg.
Belangrijk is vooral dat de sociale controle begonnen is en dat ik er niet meer zo gemakkelijk onder uit geraak. Als Tink haar handen ergens aan heeft, dan laat ze dat niet zomaar los. Ik zal dus moeten doorgaan tot de laatste snik.
Gisteren heb ik mezelf opgewarmd voor het idee van volwassen worden. Persoonlijk vind ik het nog een beetje beangstigend dat ik aan het proces begin. Niemand neemt graag afscheid van zijn jeugd. Het voordeel aan jeugdig zijn is dat je fouten mag maken. Niemand is echt blij als je fouten maakt, maar je krijgt het voordeel van de twijfel en iedereen beschouwd het als een kans om te leren. Wanneer je volwassen bent is dat iet wat anders. Mensen verwachten dan dat je keuzes onderbouwd zijn en dat je geen fouten meer zal maken. Natuurlijk weet iedereen dat iedereen fouten maakt, alleen worden ze minder goed onthaalt en moet je lang nadien nog de gevolgen dragen.
Misschien ben ik met mijn 21 jaar nog niet klaar om onderbouwde keuzes te maken die correct zijn en niet op rampen uitdraaien. Gelukkig kunnen de mensen nu nog zeggen, "ach ze leert pas volwassen te zijn, geef haar wat tijd." De vraag is alleen, wat als ik ontdek dat ik niet zo gek ben op de volwassen versie van mezelf, net zoals ik niet zo gek ben op de tiener versie van mij. Die vraag kan ik alleen beantwoorden wanneer ik mijn volwassen persoon ontmoet. Gisteren nam ik de tijd om daar over na te denken en ik wil het weten. Ik wil echt op zoek gaan naar de volwassen persoon in mij en de dingen die mij in mijn tiener zelf houden achter mij laten.
Begrijp me niet verkeerd. Dat wil niet zeggen dat ik nu ga stoppen met vermageren. Ik heb te veel naar programma's over obesitas gekeken om mezelf zo te zien worden. Nu ik nog jong ben kan mijn lichaam zich makkelijker aanpassen en daar ga ik gebruik van maken.
Wat ik vandaag gedaan heb is voornamelijk orde in de chaos creëren. Opruimen wat er nog in de keuken stond, de lakens wassen en orde maken in mijn schoolspullen. Het was nodig dat ik daar eens een beter overzicht in kon krijgen. Hoewel ik min of meer al geprobeerd had te studeren kwam het er niet op een correcte manier van. Hopelijk gaat dat morgen beter nu dat ik werkelijk alles uitgesorteerd heb. Thuis zal ik jammer genoeg nog eens hetzelfde moeten doen voor 5 vakken, maar ik kom er wel.
Met mijn leuke ervaring met kringloop winkel en nu het voldaan gevoel na het opruimen, zou ik bijna durven stellen dat ik klaar ben voor een properder leven. Ik begin in te zien dat eens in de zoveel tijd opruimen een mens goed kan doen en dat orde rondom werkelijk voor orde binnen in kan zorgen. Ook daar is wel nog veel werk. Vandaag heb ik alleen maar opgeruimd in het huis dat ik voor 3 weken bewoon. Zaterdag keer ik terug naar mijn ouders. Daar is de puinhoop die mijn leven is veel groter.
Na het lezen van mijn laatste posts en dat te vergelijken met wat ik mijn oude dagboeken schreef, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds een tiener ben. Ik heb een fase gehad waarin ik wat meer volwassen was, maar dat was eigenlijk ook alleen maar in een relatie die op zich al kinderachtig was. Daarom dat ik die fase niet tel als echte volwassenheid. Ondertussen lezen jullie al een jaar en half over het probleem met mijn gewicht, mijn problemen met Sportacus waar ik maar niet voorbij geraak en mijn babbelen over volwassen willen zijn. Ik moet toegeven dat toen ik nog 53 kilo woog ik eigenlijk ook al wou afvallen. Het enige waar dat diëten van toen mij toe gebracht heeft is de 68 kilo die ik nu weeg. We kunnen dus wel stellen dat het niet goed gegaan is. Toen ik 16 was zat ik in een strijd met een lief die nog meer strijd veroorzaakte toen hij de ex werd. Voornamelijk omdat er bedrog in gemengd was toen hij mijn lief was. Nu ik 21 ben maak ik net hetzelfde mee en ik ben nog meer in zelfmedelijden dan de eerste keer, omdat ik al weet hoe ik het toen gedaan heb en het nu niet beter zie gaan. Na die relatie op 16 heb ik me direct gestort in een seks relatie met een jongen die eigenlijk off limits was. Na mijn relatie met Sportacus stortte ik me weer in zo'n relatie. Alleen nam ik deze keer in plaats van een jongen die een relatie had met een vriendin, een man die 16 jaar ouder is als ik en eigenlijk al jaren een vaste relatie heeft.
Ik denk dat dit genoeg bewijs is om te zeggen dat ik echt niet leer uit mijn fouten. Dit heeft zeker en vast als gevolg dat ik ook niet volwassen wordt. Vanaf het moment dat ik 16 geworden ben, bedacht ik met vuurtoren (Eindelijk een bijnaam voor mijn beste vriend die binnenkort een kind krijgt. Niet oordelen, maar hij heeft rosse haren en woont in de buurt van de kust, lag dus voor de hand) mogelijkheden om alleen te kunnen gaan wonen. 5 jaar verder zaag ik nog steeds over het feit dat anderen van mijn leeftijd gaan samenwonen, trouwen en kinderen krijgen. De vraag is dus, hoe kan ik verwachten dat ik kan alleen gaan wonen als ik nog steeds dezelfde fouten maak. Ook op vlak van school doe ik net hetzelfde als toen ik 16 was. Dat wil zeggen, helemaal niets. Ik heb toen een C attest gehaald en een heel jaar over moeten doen. Zoals het nu gaat, heb ik exact hetzelfde voor.
Genoeg signalen van de wereld dat ik niet goed bezig ben en dat ik serieus iets moet veranderen. Er zijn genoeg problemen die ik direct moet aanpakken. Bijvoorbeeld dat van het studeren is een zeer dringende zaak. De herexamens zijn nu wel heel kort bij en daar heb ik nog veel te redden. Mijn andere problemen zullen vast meer tijd opnemen. Als er iemand mijn blog leest die al korter bij de volwassenheid staat, mag je me altijd wat tips sturen om mijn doelen te realiseren.
Ik ben nooit goed geweest in het veranderen van dingen, maar dit lijkt me de ideale moment voordat ik mezelf in een afgrond stort waar ik amper uit geraak. Wat bij het begin van deze blog een droom was, is ondertussen een noodzaak geworden.
Zelf verwacht ik niet dat ik tegen september de nieuwe ik zal zijn en vermoedelijk verwachten jullie dat ook niet. Ik weet nu al dat ik aan een werk van lange adem begonnen ben. Er is maar één manier om te zien hoe dit verhaal van mij kan eindigen en dat is het beëindigen. Als ik wil weten wat voor volwassene ik kan zijn en wil zijn, dan moet ik dit tot het einde volhouden.
Als ik dit niet doe is de kans groot dat ik op 35 nog bij mijn ouders woon en zeg nu zelf, dat is toch niemand zijn droom?
20 en meer
