Op school is de hele roddelmolen aan het draaien gegaan. Aangezien ik in een opleiding zit waar dik 90% van de leerlingen een meisje is, is dat niet zo vreemd. De dames (inclusief ikzelf) vinden altijd wel iets om over te praten, of de feiten nu correct zijn of niet dat doet ons niet zo veel. Nu vind ik het echter toch een moeilijke situatie. Een van de weinige mannen uit onze opleiding blijkt niet volkomen eerlijk te zijn. Hoe meer de meisjes met elkaar praten hoe vaker ze merken dat twee personen telkens een andere versie te horen kregen. Tegen de ene zegt hij dat hij geen zin had, tegen de andere dat hij ziek was, nog een ander kreeg te horen dat hij uit was met zijn lief, ... Zo gaat het maar door. Natuurlijk wil iedereen daar het fijne van weten, maar dat is allemaal zo moeilijk. Stiekem wil ik gewoon op hem afstappen en hem confronteren. Ik ben zelf wel een drama queen, maar ik hou er niet van dat mensen zo'n toestanden in stand houden. Het zou zo snel en zo gemakkelijk opgehelderd kunnen worden. Ondertussen is er ook een meisje echt gekwetst geraakt. Zij achtte zichzelf een van zijn betere vriendinnen, maar hij liet haar op een avond staan en zei dat hij onverwacht met zijn lief uit was, terwijl hij tegen iemand anders zei dat hij geen zin had met haar uit te gaan. Van zo'n dingen wordt ik vreselijk kwaad. Waar haalt die kerel het lef vandaan om zoiets te zeggen? Wellicht wil hij stoerder overkomen dan hij is, maar dan mag je toch niet zomaar mensen gaan kwetsen?
Ik ga dus proberen om één dezer dagen mijn stoute schoenen aan te trekken en op hem af te stappen. Mijn hart versneld al een slag als ik het typ, maar ik wil het niet zomaar laten passeren. Eén grote leugenaar binnen mijn richting is eigenlijk genoeg. In het eerste hadden we dat meisje dat zogezegd mishandeld werd en nu doet Sportacus al het liegen voor de hele school. We kunnen dat dus best missen. Ik wil gewoon weten hoe de vork in de steel zit.
Dat ik hem op dit liegen zal aanspreken is een speciale gebeurtenis. Ik wil al langer dan vandaag mensen gewoon zeggen wat ik te zeggen heb. Meestal ben ik dan net iets te verlegen om dit ook werkelijk in hun gezicht te zeggen, maar het kan toch niet blijven duren? Nu ik eindelijk mezelf aan het veranderen ben, moet ik de lijn maar doortrekken op alle vlakken! XX S.
Gisteren was het een dag vol politiek. Ik hield zeker onze gemeente politiek in de gaten aangezien er heel wat extra drama was in mijn gemeente. We hadden een blauwe burgemeester en die zou officieel uittreden. Hij is ondertussen eind de 70 en wou de jongere garde aan de macht laten komen. Nadat die officiële statement gemaakt was, de burgemeester lijstduwer werd en de affiches opgehangen waren, heeft hij dat teruggetrokken. Uiteindelijk kregen we meermaals een brief waarin hij verklaarde dat hij graag nogmaals burgemeester wou zijn en dat hij die taak zou opnemen als de kiezer een goed signaal gaf.
Persoonlijk vind ik dit werkelijk laag, hij heeft het vertrouwen van zijn partijleden geschonden. Ook wij als kiezer zijn in de war gebracht, je weet toch niet wat hij nu werkelijk wilt. Behalve dan dat hij graag nog het loon van de burgemeester wil.
Waar mijn onbegrip voornamelijk vandaan komt, is dat hij de populairste werd! Het grootste aandeel van de kiezers uit mijn dorp hebben hub voorkeursstem aan hem gegeven. Na zo'n achterbakse actie kon ik dit werkelijk niet begrijpen. De mensen moeten toch inzien dat wat hij doet verre van correct is.
Nu start echter een heel ander circus. Alle andere partijen gaan nu proberen een coalitie te vormen en zo de oude burgemeester aan de kant te kunnen schuiven. Ik hou het nu ook nog op "proberen" aangezien de man precies veel kan realiseren. Als we geluk hebben is zijn eigen partij ook niet zo gelukkig met hem!
Het is toch niet te begrijpen hoe die politieke heisa de mensen in de draai houdt. Uiteindelijk heb ik het gevoel dat mijn stem weinig uitgemaakt heeft. Als het hier een beetje goed draait, dan zit mijn stem natuurlijk echt aan de macht. Laat ik daar op hopen.
20 en meer
