Gisteren was het de verjaardag van Engel. Eigenlijk had ik me aan oncontroleerbare huilbuien verwacht en aan de onweerstaanbare drang om het graf te gaan opzoeken. Uiteindelijk is de dag zeer onopgemerkt voorbij gegaan. In de voormiddag ging het me niet zo goed en ook doorheen de dag werd ik geplaagd door verschillende ongelukken. Alleen was er niets noemenswaardig en ben ik ook niet totaal gecrashed. Vermoedelijk was dat onder invloed van de rush die de stress veroorzaakte. Ik had mezelf opgegeven om gisteren te koken voor vriendinnen op verplaatsing. Het is algemeen bekend dat ik dat graag doe, alleen had ik misschien een beetje te veel druk op mezelf gelegd. Naast het avondje met vriendinnen had ik ook nog een folder die ik moest schrijven, een koffer inpakken en een dagje gaan werken.
Ik heb mezelf vandaag toch ook een beetje beklaagd terwijl ik mijn lange uurtjes moest kloppen. De hele tijd kwamen er nog verschillende dingen in mijn hoofd op die ik eigenlijk in mijn koffer had moeten steken. Dus ik ben thuis gekomen met post-it's van het werk met daar op alle spulletjes die ik dacht te vergeten. Nu zit hopelijk alles in mijn valies... (en daar ben ik dus mee bezig, terwijl Engels verjaardag gisteren was)
De trip is sowieso al een dubbeltje op zijn kant. Het is eigenlijk vooral mijn papa die wil gaan. Hij vindt het noodzakelijk om Zaragoza al te zien voor ik vertrek. Ik denk dat hij nog nerveuzer is dan ik ben. Volgens mij was het heel normaal dat leerlingen die op ERASMUS gaan gewoon van de eerste keer alleen gaan. Mijn papa denkt daar anders over, hij wil alles samen met mij zien. Ik heb er mij al bij neer gelegd en ik wil er graag het beste van maken. Nu hoef ik me misschien minder zorgen maken. Als je ondersteund bent door echte volwassenen is de eigen verantwoordelijkheid toch een beetje minder zwaar.
Ik wil hier graag een nieuwe start nemen. Hoewel ik dacht en hoopte dat het leven weer een betere bijklank zou krijgen. Tot nu toe is dat nog niet het geval. Ik wil jullie wel bedanken voor de bezorgde mailtjes die ik kreeg. Het deed deugd dat mensen die me eigenlijk niet kennen een soort bezorgdheid toonden. Vandaar dat ik besloten heb om de draad weer op te pikken. Ik hoop dat ik opnieuw de troost op deze blog kan vinden.
Het klinkt allemaal erg vreemd, maar mijn probleem is eigenlijk dat er geen probleem is. Ik weet dat er in het afgelopen half jaar meerdere problemen geweest zijn die me allemaal erg naar beneden getrokken hebben. Ondertussen ben ik op een punt gekomen waar er positieve dingen met mij gebeuren. De belangrijkste daar in zijn dat de examens voorbij zijn en dat alles rond mijn ERASMUS in orde is en ik dus binnenkort zal vertrekken. Wat dus niet oké is in deze reeks gebeurtenissen is dat het slechte gevoel niet weg gaat. Ik weet niet of iemand er bekend mee is, maar ik heb zo'n raar misselijk gevoel wanneer ik stress heb. Het slaagt echt op mijn maag en de enige manier om het te overwinnen is eten tot ik werkelijk misselijk ben. Tot nu toe heb ik dat misselijke gevoel steeds aan een oorzaak kunnen koppelen. 2 dagen voor de eindwerk deadline niet klaar geraken en van onderwerp willen wisselen, dat was duidelijk. De hele dag voor het examen een serie gekeken, dat was ook duidelijk. Nu lig ik 's nachts uren wakker met een zwaar misselijk gevoel. Er lijkt geen verklaring voor te zijn.
Misschien zal het een tijdje duren, maar ik heb redelijk veel hoop op deze blog gezet. Ik besef dat het niet alles gaat beter maken, ik hoop alleen op enkele verlichtingen. Niet noodzakelijk inzichten die van anderen komen, maar inzichten die ik mezelf geen.
20 en meer
