Zoals vannacht... hoor ik je een hele avond niet na je vertrek hier. Om 21u meld je dat jullie even iets gaan eten. Ik zeg lief "smakelijk, laat maar horen als je er weer bent", en hoor je vervolgens niet meer. Om iets na 23u vind ik het welletjes geweest, ik moet nl wel de hele week werken, en ben moe van mijn werkhervatting. En als ik dan -nog steeds heel liefjes- laat weten dat ik moe ben en in bed ga kruipen, "slaapwelxxx" stuur, krijg ik te horen "waarom nu al?"

Ik wéét -denk toch te weten- wat er achter die opmerking zit: kruip ik samen met hem in bed? Wat riskeert er te gebeuren als ik tegelijk met hem ga slapen? Je opluchting bij het nieuws dat de kids bij mij sliepen, was bijna voelbaar. Of beeld ik het me maar in? Zoek ik overal meer achter? Zoek ik je gewoonlijke jaloezie terug in je woorden, in de hoop dat het toch een teken is dat ik van jou ben in jouw ogen?

Je laat vallen dat je de volgende dag vrij bent, stelt voor te gaan kameren "als je je goed genoeg voelt morgen". Je verwacht dat ik alles laat vallen, mijn werk, mijn gezin. Ik reageer kort "en wélk excuus moet ik zo last minute bedenken?". Het maakt me boos, opstandig... 2 volle maanden zat jij thuis, zette ik mijn agenda in detail in een veilige mail, met élke gelegenheid die ik kon vinden, de plek waar we elkaar zouden kunnen zien ifv mijn tijd... Nooit bekeek je ook maar één keer die mail... 2 volledige maanden lang liet je alles maar aanmodderen. En nu jij terug werkt, moet ik me in jouw vrije tijd wringen, mijn werk rond het jouwe aanpassen?

Ik doe het niet meer. Net zoals ik vannacht niét de vraag ging stellen om af te spreken vanavond. Oh, er werden insinuaties naar intimiteit, of laten we het noemen wat het is: sex, gemaakt. Maar enkel héél indirect, alles voorzichtig, voor interpretatie vatbaar. Ik beet op mijn tanden, lette erop me niet te laten vangen in een interpretatie. Ik krijg je steeds beter door, hoe je me al die maanden liet concluderen, conclusies die je achteraf kon ontkennen, omdat ik steeds weer degene was die de conclusie trok. Jij liet enkel doorschemeren, maar sprak je nooit uit. 

Weet je nog? Heel in het begin vreesde ik dat je een player was. Het kwetste je. Maar je bent een player... oh niet in de klassieke zin van het woord. Maar je speelt met woorden, en met mij. De vraag blijft: hoe bewust doe je dit? Is dit het spel van een soort Markiezin de Merteuil, of komt dit voort uit jouw eeuwige achterdocht? 

Waar gaat dit spel naartoe?