Dus stond je hier vandaag... om te helpen. En ik genoot ervan om jou hier aan tafel te zien zitten. Te luisteren naar jouw stem. Te kijken, stiekem, naar jou. Op de gang een snelle gestolen zoen. 

En ja, je had het onthouden... aan de voordeur kreeg ik een afscheidszoen. Al was je gehaast... je maakte er even tijd voor. Zo eenvoudig is het.

Gisterenavond kreeg ik je ook even op chat, tijdens je werk. Toch wel... en ja, dàt maakt voor mij het hele verschil.

Maar... doet het me weer twijfelen? Ik moet erkennen van niet. Ik voel hoe ik afstand neem, mezelf bescherm. 

Jouw "wat doe je morgen?" bij het afscheid. Ik werk... en ik kan niet zo maar even, à l'improviste, steeds verlof nemen. Trouwens, je ging zelf zien hoe je je voelt morgen. Morgenavond ben je alleen thuis. Ik legde de bal in jouw kamp, stuurde je "als je me wil zien, laat het me dan weten. Dan schrijf ik een vergadering in de familie-agenda". Ik wacht op nieuws... maar dat kan ik morgen niet meer doen. 

Dan zou elke kans om elkaar te zien deze week verkeken zijn. Want verder is deze week élke avond ingevuld in mijn agenda. Jij zal op de één of andere manier moeten leren plannen, met mij. Maar het verwijt "het is altijd jouw keuze, jouw goesting" heb ik nét iets te vaak gehoord... nu is het aan jou. Jouw keuze. Jouw goesting. 

"evolutie"... jouw woord... inderdaad evolutie. Naar vriendschap. Misschien is dat gewoon het beste? Maar het is niet wat ik wil....nog steeds niet.