Vandaag terug naar Kortenberg. Klaar voor een nieuwe betere start. Een nieuwe start, een nieuwe lei. Nu maar hopen dat alles terug goedkomt. Ik vind het nogal beangstigend dat alles mijn eigen verantwoordelijkheid is. Ok dat is uiteindelijk ook wel de bedoeling dat ik het allemaal alleen zal kunnen, toch had ik me misschien beter gevoeld als men bepaalde verantwoordelijkheden van me af zou nemen. Maar misschien dat ik dan weer zo overstuur geraak door de druk die ze op mijn schouders leggen. Ik weet het niet. Ik wil er wel voor gaan. Ben alleen bang dat ik mezelf weer zal voorbij lopen. Dat ik te vlug en te veel wil kunnen. Ik mag me er nu niet druk in maken, ik weet het. Alles op zijn tijd. Stapje voor stapje niet omkijken, niet twijfelen. Maar hoe weet ik dat ik niet te vlug ga, dat ik mezelf weer voorbij loop? Hoe weet ik als ik te langzaam ga? Anyway, de nieuwe afdeling valt wel goed mee. Het is wennen, maar alles nieuw is wennen. Toch voel ik me er redelijk op mijn gemak. Ik ken al een groot deel van de mensen dus dat scheelt zich ook al. Ook dat alle regeltjes, afspraken, verwachtingen enz netjes zijn uitgetypt scheelt veel. Als ik dan eens iets niet weet kan ik het nog even nalezen. Ik hoop dat ik me hier vlug thuis zal voelen. Dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt. Al heb ik er zelf toch al wel een positief gevoel bij.
Super weekend achter de rug! Even alles vergeten, even alles laten gaan. Toch het weekend was niet volledig super. Zaterdag bij het ontwaken al zo ziek als een hond(veel te hoge suiker) en dan wat meer insuline gegeven, meer dan ik eigenlijk wilde. Toch geprobeerd er niet over na te denken. Helaas zondagavond op de weegschaal, paar 100 gram teveel naar mijn goesting. En deze kwaad! Weer volop aan het bedenken wat ik moet doen, wat ik kan doen om het er toch sneller af te krijgen. Ik zit op een plateau, ik weet het wel, even doorbijten en dan verder. Maar ik wil niet op een plateau zitten. Ik wil verder en verder en verder. Stel mezelf de vraag, wat kan ik nog doen om nog sneller te gaan. En dan besef ik weer dat ik mezelf aan't kapot maken ben. Dat het niet goed is, dat ik zo niet verder mag en zeker niet nog meer proberen. Mama begint weer door te zien dat het weer volledig fout gaat. Confronteerde me er juist mee, en toch blijf ik ontkennen, ondanks dat ik weet, dat ze weet dat ik lieg. Sorry mama, ik kan, ik durf gewoon niet toegeven dat ik faal dat ik nog maar weer hulp nodig heb. Stiekem hoop ik gewoon dat Kortenberg heel vlug belt dat er plaats is zodat ik weer hulp krijg voor het weer te ver is gegaan. Voor ik moet toegeven dat ik het niet kon.
Wanneer de dingen niet lopen zoals je het graag zou willen....
Het is toch gek hoe je gevoel of je gedacht over éénzelfde zo kan verschillen van dag tot dag, zelfs van moment op moment. Vandaag opgestaan met een super slecht gevoel. Waarom doe ik dingen die me niet gelukkig maken? Waarom maak ik beloftes die ik echt wel wil uitvoeren, maar toch niet over de kracht bezit om ze lang vol te houden? Het ergste is dat ik niet weet waarom ik ze niet kan volhouden. Dat ik niet kan beschrijven wat ik denk of voel. Ik voel me gewoon slecht, slecht omdat ik weer eet. Slecht omdat ik een klein beetje ben afgeweken van mijn eetplanning. En ook al weet ik wel dat mijn eetplanning niet te veel is, toch denk ik van oei oh nee, en dan word ik kwaad. Omdat mijn gevoel zegt dat het fout is. Omdat ik mijn gevoelens niet onder controle heb. Omdat ik soms denk dat ik, ik niet ben. Snap je?
Vandaag een heftig dagje. Vreselijke nacht gehad, veel liggen piekeren, veel dingen beseft, veel conclusies gemaakt, maar ook veel schuld gevoelens en mislukkingsgedachten. Toch vanmorgen geprobeerd opnieuw te starten, opnieuw te vechten. Pomp weer aangehangen(die ik er gister na bepaalde "ik sluit voortaan de badkamer en hoop zo de controle over je weer terug te krijgen tafferelen" aan de kant had gesmeten.) Ook deze ochtend ontbijd gegeten en niet gaan overgeven. Ok het ontbijd was maar een yoghurtje, toch vond ik het behoorlijk moeilijk om ook dit niet uit te braken. Ook deze middag een poging gedaan om te eten en niet te gaan overgeven, toch ben ik een deel er weer uit gaan braken. Maar ik heb wel mijn insuline genomen. stapjes dus waar ik toch weer bij ben gevallen. Maar met mijn poging van eergisteren nog in mijn achterhoofd en na gisteren ervan overtuigd te zijn om alles op te geven, denk ik dat het toch goede stapjes waren(positief blijven Anniek )
In de namiddag ook een gesprek gehad met iemand waar ik echt heel veel aan heb, en heb gehad. Een gesprek dat me weer wakker geschud heeft. Een gesprek dat eerlijk was, soms wel kwetsend, maar een gesprek dat veel duidelijkheid schiep. Het was vooral hard om te horen dat ze vond dat ik precies niet beter wil worden. En ik versta wel waarom ze dat vind/denkt. Ergens heeft ze zelfs gelijk. Niet dat ik dit leven zo fijn vind en zo verder wil, maar wil in die zin dat ik enorm bang ben om dit(het vertrouwde) achter te laten. Samen hebben we afspraken gemaakt, ik heb veel dingen beloofd om te doen. Ik heb beloofd dat ik zal eten, niet zal gaan braken, dat ik netjes zou spuiten, en haar zal aanspreken als ik het moeilijk heb. Vanavond heb ik me al mijn belofte gehouden. Het was verschrikkelijk moeilijk, en hard. Met tranen in mijn ogen heb ik blijven vechten. Ik heb haar aangesproken dat ik het moeilijk had en we hebben het besproken. Maar nu krijg ik het weer moeilijk, op de weegschaal gaan staan(bad me I know, I'm sorry, I can't let it go) en voel me nu weer zo mislukt, lelijk en ben ergens kwaad dat ik die belofte heb gemaakt(begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel goed dat ik die belofte heb gemaakt, omdat ik me echt altijd aan mijn beloftes probeer te houden, meestal lukt dat ook, soms niet, maar nu voelt het gewoon slecht, omdat ik me zo slecht voel) Ik walg van mezelf. en van de gedachte dat het morgen allemaal opnieuw moet. Ik ben nu vooral aan het vechten om mijn pomp niet af te halen, om niet te grijpen naar laxeer en vechtafdrijvers. Aan't vechten om niets op mezelf uit te werken. Ik vind het om heel eerlijk te zijn, allemaal veel stapjes ineens, ok het moet en het kan niet anders, maar dat maakt het er niet minder makkelijk op hé.
Verder heb ik ook de belofte gemaakt om alleen de positieve dingen te onthouden, en de negatieve zo vlug mogelijk te laten voorbij gaan. Wat gebeurt is, is gebeurt, concentreer je op het heden, niet op het verleden of de toekomst. Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
Toch ik moet me ditmaal echt bewijzen. please let me hang on.
Vandaag mijn intake gesprek met de verpleegster gehad. Het was een lieve dame en ze kon alles heel goed uitleggen. Ik voelde me echt op mijn gemak bij haar. En hoewel ik al veel wist over de gang van zaken op de afdeling voel ik er nu nog minder dan ervoor voor om te gaan. Niet dat het zo slechte boel allemaal is, maar gewoon, je moet er zelf 100% achter staan en tja dat doe ik al niet. Het ene moment wel, maar die momenten zijn echt uitzonderlijk. Ik doe dit nu allemaal gewoon omdat het moet, niet omdat ik het wil. Ik heb het haar wel verteld dat ik er maar zelden zelf achter sta. Aan de andere kant zie ik het beter zitten omdat alles je eigen verantwoordelijkheid is: ze doen niets met eten, ook met mijn db houden ze zich niet bezig(hoewel ze wel overwegen om 1 keer per week naar de huisarts te sturen om de boel op te volgen) enz. En dat stelt me wel gerust in die zin dat ik toch nog lekker kan doen wat ik wil, of toch niet geforceerd word op moeilijke momenten. Maar aan de andere kant, wat doe ik daar dan? als niets moet? ach nee sorry mijn fout, praten moet. Nja ma bon.
Vandaag ook naar de gyné geweest omdat ik nu al een paar jaar mijn regels niet kreeg. Heeft ze een inwendige echo gedaan en kwam eruit dat ik PCO heb.
PCO is een afkorting van polycysteus-ovarium. Dit betekent dat de eierstokken vele onrijpe follikels (of eiblaasjes) bevatten. Dit syndroom is voor het eerst beschreven door Stein en Leventhal in 1935 en is daarom ook lange tijd het syndroom van Stein en Leventhal genoemd. Dit is tevens één van de meest voorkomende oorzaken van onvruchtbaarheid bij vrouwen, ongeveer 6% van alle vrouwen hebben een lichte of zwaardere vorm van PCO. In een normale cyclus komen steeds enkele follikels tot ontwikkeling waarvan er meestal maar 1 doorgroeit en tot een eisprong komt. Bij vrouwen met PCO komen meerdereeiblaasjes tot ontwikkeling waarvan geen enkel doorgroeit en er dus ook geen eisprong optreedt. De gestoorde groei van follikels bij PCO is een gevolg van een gestoorde hormonenwerking. De hedendaagse criteria voor de diagnose van PCO zijn : de aanwezigheid van meerdere kleine follikels in de eierstokken (kleiner dan 10mm), hormonaal verhoogde androgeen- (mannelijke hormonen, andros=grieks voor man) en LH- (luteïniserend hormoon) concentraties en het uitblijven van een eisprong (anovulatie) of een zeldzame eisprong (oligo-ovulatie). Wat zijn de mogelijke behandelingen? Aangezien vele vrouwen met PCO nooit een menstruatie (amenorroe) of zeer zelden een menstruatie (oligo-menorroe) hebben is het belangrijk dat dit behandeld wordt aangezien er anders een verhoogde kans is op baarmoederkanker door het te verouderde baarmoederslijmvlies. Wanneer er geen kinderwens is kan PCO behandeld worden met bv. de pil waardoor de cysten of follikels onderdrukt worden zodat deze ook geen hormonen kunnen produceren en er ook een min of meer normale menstruele cyclus opgewekt wordt. Vele neveneffecten (zoals vettige haren of acné) van PCO worden ook daarmee verholpen. Bij tekenen van hyperandrogenisme (teveel mannelijke hormonen) kan een behandeling met anti-androgenen (zoals bv. cyproteronacetaat of aldactone) voorgeschreven worden. Indien er wel een kinderwens is kan bij een lichtere vorm van PCO gekozen worden voor getimede coïtus of intra-uteriene inseminatie met een lichte stimulatie ( met behulp van clomid). Indien dit geen resultaat oplevert zal voor in-vitro fertilisatie (IVF) gekozen worden.
Ze zei dat het hierdoor is dat ik zo vlug verdik en zoveel moeite heb om af te vallen. (pff en al die tijd niemand die maar geloven wilde dat ik echt probeerde af te vallen en mijn dik zijn niet volledig aan mezelf te danken had! ) Ze zei ook dat als ik ooit kinderen wil, ik nu best de pil kon nemen. Dit was allesinds niet het nieuws waar ik op zat te hopen. Het enige waar ik nog voor wilde vechten is omwille van mijn kinderwens. En nu word me die droom ook al (voor een groot stuk) ontnomen. Als ik dus ooit aan kinderen wil, moet ik het meer dan ooit plannen. En mijn suiker moet goed zijn en ik moet nog geluk hebben dat heel die boel van hierboven lukt. Ben dus niet zo heel happy. Weet niet of ik nog wel echt verder wil. Mijn toekomstdromen zijn helemaal omzeep.
Deze ochtend zo blij! Alweer 800gram afgevallen En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is. Het doet me soms twijfelen, is het allemaal wel de moeite waard? Is het ooit wel goed genoeg? En toch kan ik het niet laten. Het moet eraf, het moet! Liefst zo snel mogelijk. het moet gewoon! Ik wil hoe moeilijk en hoelang de weg nog is absoluut bewijzen dat ik het kan. Ik zal het kunnen. Ik moet het kunnen. Ik heb de controle, en ik zal de controle houden.
"Alles gaat goed hier, oh cva zunne,..." Kon ik het nu zelf maar geloven en zeggen zonder te denken: je moest eigenlijk maar eens weten... Maar ik ben het zo beu om tegen mijn vrienden te moeten zeggen dat het niet goed gaat, dat ik het niet aankan en dat ik aan het opgeven ben want het heeft geen zin om te blijven vechten. Ik ben het beu die commentaar van: je moet volhouden, dan begin je weer van vooraf aan, is dat wat je wil enz. Nee tuurlijk is da niet wat ik wil, ik heb verdomme hard geknockt om te staan waar ik nu sta, en Ja ik weet het weggaan was niet de verstandigste keuze die ik kon maken, maar ik moest er toch weg, en tja trots bewaren zeker? kweet het niet. Maar nee ik wil niet weer helemaal vanvoor beginnen en ik wil andere mensen niet teleurstellen en ik wil niet weer het vertrouwen van mijn endo beschamen, en blablabla. IK WEET HET! maar dat maakt het er niet makkelijker op hoor! Ik ben zo opgelucht dat ik weer kan doen en laten wat ik wil, dat ik steeds ik een fout heb gemaakt het met bepaalde niet zo heilige middelen goed kan maken. Dat ik wanneer ik helemaal paniekeer toch iets heb dat me weer kan kalmeren. En ja ok dat juist die dingen niet de goede zijn, weet ik wel, maar voorlopig is het de enige reddingsboei die ik heb... Ook al is die reddingsboei eigenlijk het anker dat me zal doen zinken. De obsessies komen terug, de dwang van te moeten en anders te mislukken... Meer als 10 keer per dag op de weegschaal, proberen om steeds minder en minder te wegen, en zo blij als ik 's avonds ben als ik zie dat ik 100gr minder weeg als die ochtend. En het zo blij en opgelucht zijn als ik zie dat ik die dag weer minder eenheden heb ingespoten als de dag ervoor, als ik minder kh heb gegeten, het is voor mij een gevoel dat ik weer de controle terugwin, al is het maar een valse controle. En ik weet dat het niet goed is, dat het verkeerd is. Ik voel me als in 2 gescheurd, een gevecht tussen mezelf en mezelf, want ik weet heel goed dat wat ik doe niet goed is, ook als ik het aan het doen ben, maar ik voel me zo gelukkig, machtig, opgelucht en goed als ik het toch doe.
Donderdag het intake gesprek voor die nieuwe afdeling. Ik zie het totaal niet zitten, ik wil niet weer naar Kortenberg. Ik heb de controle nu weer terug, controle die misschien geen controle is, maar in Kortenberg heb ik niets. Ik ben weer vrij, vrij als een vogel en ik wil niet weer opgesloten zitten in een kooitje. Het is veel simpeler en gemakkelijker om thuis te zijn, niet steeds met mezelf en mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Bovendien ben ik nog steeds razend op de psychiater in Kortenberg. Hij had het recht niet om naar mijn thuis te bellen en alles te vertellen, hij had het recht niet, en ik nu zou ik hem weer moeten vertrouwen?
pff juist nog eens nagekeken, toen ik vertrok in Kortenberg stond ik op 134,5gr kh per dag, thuis werden er dat per direct ong 90, en nu de dag van vandaag zit ik nog maar meer op 32 Eenheden insuline: Kortenberg:+/- 50/dag thuis direct: +/-48 en nu de laatste dagen:+/-28 bloedwaarden komen niet meer onder de 220 met maar gelukkig ook niet over de 450... allé ja kweet het dat is ook niet goed, maar zolang ik de hi's kan vermijden vind ik het nog vrij goed... Pff philippe moest het maar eens weten hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
Het is de laatste tijd nogal stillekes langs mijn kant. Maar er gebeurt niet meer veel. De dagen zijn gevuld met slapen, toch maar eens uit bed komen, beetje proberen de dag zonder al te veel kleerscheuren door te komen en dan weer het bed in stiekem hopend dat de volgende dag toch beter gaat gaan. Maar het draait zoals het draait eh. En we proberen om het vandaag toch beter te laten draaien dan gisteren. Helaas lukt dat niet altijd, maar het draait nog en dat is misschien ook al belangrijk? Ik zie er enorm tegenop om volgende week terug naar Kortenberg te gaan. Is het nu echt wel nodig? Allee ja ik weet wel dat ik die vraag enorm vaak stel, maar wil ik echt wel geholpen worden? Ik weet wel dat ik op bepaalde dingen geen standaard mens ben, maar zolang dat voor mij geen probleem is... Helaas zijn er dan weer andere die er wel een probleem van maken, maar ik bedoel maar, het is toch mijn keuze, mijn beslissing, en als ik er nu eens voor kies om altijd maar te hoog te staan, om vroeg te sterven, om geen toekomst te willen hebben. Om het op te geven, dan is dat toch mijn keuze? Waarom mag een mens helemaal vrij zijn om te beslissen wat ie met zijn leven doet?
De laatste dagen gaat het weer niet zo goed. En geloof je me als ik zeg dat ik echt wel probeer en echt wel wil, maar dat ik het gewoon niet aankan om te blijven vechten? Ik voel me zo verloren en mislukt de laatste dagen. Ik kan het niet aan, ik kan het niet alleen, ik krijg constant signalen die misschien niet altijd even slecht bedoeld zijn, maar wel heel verkeerd overkomen. En het enige wat ik wil doen, is wenen en wegkruipen. Ik voel me schuldig tov mijn ouders, mijn broers en zussen, mijn vrienden, mijn arts, de mensen die met me inzitten. Schuldig om wat ik hun allemaal aandoe, en schuldig omdat ik niet kan zijn wie ze zo graag hebben dat ik ben. Ik ben opt eind van mijn krachten. En waarom heb ik het zo moeilijk? in mijn leven heb ik niets meegemaakt, ik heb geen reden om het zo moeilijk te hebben. Waarom heb ik het dan zo moeilijk? het mag niet, het hoort niet, het is niet logisch.
Gisteren dus evaluatie gehad. Was zoals ik wel al wist niet zo goed gelopen, zeker niet na mijn stunt van maandagnacht. Om een lang verhaal kort te maken, ik mocht niet meer op die afdeling blijven en moest over naar een andere afdeling, omdat er wel een wachtlijst van een paar weken was wisten ze nog niet goed wat ze met mij gingen doen, het plan was om me nog eens terug te doen naar mijn vorige afdeling. Ik zag het niet zitten, ben pissed van heel dat gedoe, ben pissed van alles en heb hals over kop mijn boeltje gepakt en vertrokken. Nog voor ik weg was besefte ik wel dat het niet veel zin zou hebben om naar huis te gaan, dat ik het echt niet lang zal redden op mijn eentje. En dus had ik al besloten nog voor ik vertrok om vandaag dan te bellen voor een intake te regelen op die andere afdeling. Pff Nu dus terug thuis. Mijn beste vriendinnen zijn me komen halen en de ontvangst thuis bij mijn ouders was niet zo positief. De psychiater had naar thuis gebeld en alles, ALLES! vertelt. Ze konden er thuis natuurlijk niet mee lachen(met wat ik heb uitgestoken) en ze werd pas weer kalm als ik zei dat ik vandaag ging bellen voor toch naar die andere afdeling te gaan. Pff stomme kutzooi! Die dokter mag dat toch niet zomaar doorvertellen? Bon anyway, vandaag lang getwijfeld om te bellen, ik wou eigenlijk niet, want hoewel ik wel besef dat het niet goed loopt toch voel ik me veiliger in mijn oude gewoontes. Maar ik had het beloofd en moet het dus doen eh. Dus dan toch maar gebeld, moet ik morgen weer bellen om dan mijn intake bij het hoofd van die afdeling te regelen. Die waar ik vandaag heen heb gebeld gaat tegen morgen die andere op de hoogte brengen dat ik ga bellen en ook van alles wat er is gebeurd en wat er precies allemaal met mij verkeerd is (klinkt dom) Enne mijn pomp terug whi!!! Vandaag hem weer even gaan laten aanpassen mits hij behoorlijk verkeerd stond ingesteld maar ja. En nu is het aanpassen en aanpassen en aanpassen, tot hij weer op punt staat. Pff hoop alleen dat ik het volhoud tot dan. Want het loopt nu al behoorlijk moeilijk, zeker nu ik weer alle controle en vrijheid heb Maar ik blijf vechten, en toch even op adem komen. Gelukkig morgen jongerenweekend met mijn arts, dan kan hij een beetje mijn controle weer overnemen en kan ik toch heel even op adem komen zonder die constante druk op mijn schouders. Mis mijn groep wel Zulke schatten dat het waren stuk voor stuk. I, J, E, A, K, A, N doe dat nog goed! Ik weet dat jullie het kunnen! En ik denk heel veel aan jullie! Knuf
Pff ben niet zo goed bezig de laatste dagen, ik sla mijn eigen ruiten in. En ik doe het steeds weer hé. Elke keer als ik er bijna ben dan doe ik zo weer iets stoms waardoor ik weer helemaal opnieuw kan beginnen Morgen mijn evaluatie en pff pff zie er niet echt naar uit. mag ik even roepen? Ja? thanks!! WHAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA ok dat lucht op. Ok waar was ik, ahja evaluatie, nee ik zie het niet echt zitten, maak er mij echt druk om, omdat ik waarschijnlijk de dingen die ik wil of verwacht niet ga krijgen, het zal zwaar zijn, dat is zeker. Morgen word ook besproken welke straf ik er nog eens bovenop krijg na mijn stunt van deze nacht. Och wish me luck.
pff heeft het nog wel enige zin? ik krijg mijn pomp precies nooit meer terug. Het lijkt wel of ze niet snappen dat die pomp een deel van mezelf is, dat ik me echt verloren voel zonder die pomp. De pomp is ook een bewijs, een bewijs aan mezelf en aan de andere dat ik effectief goed bezig ben. Nu doen ze me nog twijfelen, al weet ik diep vanbinnen wel dat ik qua spuiten en niet bijeten doe wat ze verwachten. En toch het is moeilijk van mezelf om te geloven. Zeker als ze het tegendeel (onrechtstreeks) tonen. Waarom willen ze die pomp niet geven, wat doe ik nu verkeerd? Ik frustreer er me dood aan. Ik ben nu al 2 maanden volop aan het werken om mijn pomp terug te krijgen, ik had mijn doel en streef voor ogen, ik heb die moeten verleggen, en weer verleggen en nu nog maar eens. Maar dat maakt me net zozeer pijnlijk bewust dat ik het dan toch blijkbaar niet zo goed aant doen ben. Ik kan mijn eigen streefdatum niet bereiken, weer mislukt. Ik kan dit echt niet langer volhouden. Moet me volgens andere concentreren op andere zaken, maar dat gaat niet, ik heb mijn ene doel en eerst moet ik dat bereiken alvorens ik me op een ander kan focussen. Ik wil echt naar huis, het afstappen, dan heb ik mijn pompje terug, dan kan ik verder met mijn leven. Maar ik weet en besef maar al te goed dat het geen optie is om naar huis te gaan. Dat ik het daar ook niet al te lang ga weten te trekken. En toch zou ik er alles voor over hebben om mijn pomp weer te krijgen. Maar hoe moet ik me bewijzen, hoe moet ik ze overtuigen als ik in alle wanhoop en paniek dingen ga doen waaruit ze het tegendeel gaan afleiden. Ik wil niets meer doen. Wil het echt allemaal opgeven want het lijkt of het helemaal geen zin heeft. Of het allemaal verloren moeite is, en misschien ben ik dat ook, verloren moeite. Misschien willen ze me daarom mijn pomp niet terug geven. Wist ik maar wat ik moest doen. Kon ik nu maar gaan slapen en morgen wakker worden en dan mijn pomp terug hebben. Zonder mijn pomp wil ik niet meer opstaan, wil ik niet mer vechten, wil ik niet meer proberen. Ik geef het op. Als ik kon ging ik naar huis. Maar kan ik dan ooit nog terug? als ik tegen advies op ontslag ga? zonder die zekerheid durf ik eigenlijk niet echt vertrekken. Maar ze drijven me zover dat ik toch haast moet. Ik ben moe, moe om te strijden ik word wanhopig. Misschien moet ik ook pillen pakken? Misschien hebben ze dan door dat ik echt niet zonder mijn pomp kan.
edit: ik ben dus niet vanplan om pillen te nemen, dit is enkel een bedenking van: hebben ze het nu nog niet geleerd van andere?
Pff verschrikkelijke week achter de rug, is dit nu de weerbots van de laatste vrij goede periode? Eerst mijn pomp die beloofd word om terug te geven, maar die ze dan uiteindelijk niet terug geven wegens:waarden nog te hoog, maar een dokter om je dosissen aan te passen zie je wel niet. Dan een meisje uit mijn groep die een overdosis neemt. Het is de 2de al in de periode dat ik op deze afdeling zit, de 2de die op het punt staat naar huis te mogen gaan. Is het wel beter als je hier buiten komt? Dan mijn weekend dat niet door kan gaan omdat ze het niet goedkeuren en dan mijn jongerenweekend waar ik wel tussen 9 en 20u45 heen mag gaan(ze hoeven mij niet terug te verwachten want ik ga toch!) Mijn endo die super grof was aan de telefoon toen ik hem overstuur opbelde ivbm mijn pomp(ok dat is nadien wel uitgepraat) Die opname video, pff wat was dat een nachtmerrie(in u ondergoed stomme opdrachtjes uitvoeren zoals 2 rondjes lopen en armen spreiden enz. dit allemaal opgenomen en nadien in groep bekeken en besproken. Kheb echt met mijn valiezen al gepakt klaar gestaan voor vertrek. De twijfel of het echt wel nodig is, of ik hier echt wel thuis hoor en geholpen kan worden. Nu in stil protest, het eten lukt echt niet meer, steek het in mijn mouw, mijd mijn tussendoortjes, ga stiekem sporten, enz. Om dan op momenten zoals na deze avond een verschrikkelijke boefbui te krijgen. Vandaag dan te horen gekregen dat een goei vriendin die op me vorige afdeling zat,afgelopen nacht een overdosis had genomen en in het ziekenhuis heeft gelegen. En dan 's avonds mijn ander vriendin, J. waar ik heel veel steun uit heb gehaald, die me plots aansprak:"Anniek ik ga domme dingen doen." Ik vroeg haar dan wat ze dan wou gaan doen, zei ze dat ze een overdosis pillen wou nemen, ze was er gaan halen in de apotheek, en had haar medicatie van hier opgespaard. Ik wou het aan de verpleging gaan melden, maar wou eerst J. wat kalmeren, dus met J. liggen babbelen enz, zegt ze dat ze het niet meer zal doen. En al wist ik wel dat het een lege belofte was, toch was ik een beetje gerustgesteld. Ze bleef in de tuin zitten met een ander meisje en ik ben in de living gaan zitten. Denkend wat ik nu moest doen. Moest ik het aan de verpleging gaan zeggen en haar vertrouwen schade, haar dezelfde hel laten doorkruisen als dat ze mij hebben gedaan?(kamercontrole, gesloten afd.) Moest ik haar de pillen en messen enz aan mij laten afgeven en ze dan zelf bijhouden of gaan afgeven, of moest ik haar dwingen ze zelf te gaan afgeven, waardoor ze niet meer van de afdeling zou mogen? Of haar toch de voordeel van de twijfel geven? Plots zie ik haar naar binnen lopen met het andere meisje achter haar aan, dus ik zet een spurtje in achter haar aan, heb haar tegen gehouden en nog met haar proberen te babbelen, uiteindelijk haar zover gekregen dat ze mij de pillen zou geven. Het andere meisje zou met haar meegaan, zodat ze ze niet zou kunnen innemen. Maar J. was te snel, ze zat al op de kamer met de deur op slot eer dat andere meisje achter haar aan zou gaan(J. zit op een andere afd dus normaal mag ik daar niet komen.)Uiteindelijk ben ik achter haar aan gegaan en inderdaad de deur was opslot, ik hoorde hoe ze pillen uit de verpakking aant halen was en ben direct opzoek gegaan naar een verpleegster. De verpleging zei me constant als ik ging vragen hoe het ermee was, alles onder controle, alles is goed. Ik geloofde hun. Nadien vroeg ik nogmaals aan de nachtwake hoe het was met haar, en deze sprak haar mond voorbij, J. ligt in't ziekenhuis, maag leeggepompt en nu zowiezo een nachtje ter observatie. Voel me barslecht! wat had ik moeten doen? ik ben zo verkeerd geweest door niet direct naar de verpleging te stappen. En dan? eigenlijk, ze had wel iets anders gevonden. Wat moet ik tegen haar moeder gaan zeggen, Ja ik wist dat ze dat vanplan was, maar ik heb niets ondernomen voor het te laat was? Wat voor een vriendin ben ik eig als ik haar zo in de steek laat. En dan T., moet ik hem een sms sturen? maar dan gaat hij zich zorgen maken en beginnen flippen, ik heb zelf geen info over J., maar hem morgen pas verwittigen, mss heeft hij dan zoiets van, waarom heb je niet eerder wat gezegt? Whaaaaa, J. waarom kon ik er niet voldoende voor je zijn meis? sorry girl.
Pff Afgelopen weekend het er thuis ook eens over gehad over mijn endocrinoloog en dat ik kwaad ben op hem en hij op mij, en dat ik erover denk een andere arts te nemen omdat 2 mensen die kwaad op elkaar zijn toch niet kunnen samenwerken en ik de laatste tijd echt het gevoel kreeg dat ik hem eerder tot last was en hij me tegen zijn zin in behandelde. Nu was mijn mama een dikke week geleden even bij hem geweest om papieren in orde te laten maken. Ook hadden ze het even over mij gehad. Ze zei dat hij tegen haar had gezegt dat hij het jammer vond dat hij al zolang niets van mij of van de artsen hier had gehoord. Ze zei ook dat hij er haast tranen van in zijn ogen kreeg(geloof ik dus totaal niet! Volgens mij was ze weer dik aan't overdrijven.) Maar bon, ze smeekte me dus bijna om hem toch nog eens een mail te sturen. Hoewel ik het haar beloofd had, heb ik heel lang liggen twijfelen en uitstellen of ik echt wel zou gaan mailen. Uiteindelijk heb ik hem een kort en bot mailtje gedaan. Waar hij raar maar waar wel op reageerde! pff volgende week vrijdag moet ik bij hem op consultatie, zie het niet echt zitten, ben er mij nu al voor aan't opjagen. Ik hoop dat ik deze keer niet zo van streek zal zijn als de laatste keer. Dat we deze keer de zaken eens kunnen uitklaren en hopelijk met een nieuwe lei kunnen beginnen. Het maakt me in ieder geval heel verward, de signalen die hij naar mij stuurd en de signalen die hij naar mijn omgeving zend. Weet niet wat ik er van moet denken. Waarom kan het niet eens 1 keer allemaal helder zijn?
Vandaag voor het eerst weer een dagje naar huis geweest. Keek er enorm naar uit maar anderzijds was ik ook enorm bang voor de reacties die ik waarschijnlijk zou krijgen. En hoewel ik het een aantal keren toch heel moeilijk had met spuiten, eten, snoepen, overgeven, geen laxeermiddel, vochtafdrijvers, nieuwe mesjes(gisteren al mijn messen gaan afgeven) te gaan halen, was het toch al bij al een leuke dag. Een leuke maar vermoeiende en uiteindelijk ben ik wel opgelucht dat ik nu weer "veilig" op mijn kamertje in Kortenberg ben. Ik zou de drang geen 2 dagen kunnen weerstaan, om eerlijk te zijn heb ik ze niet eens 1 dag kunnen weerstaan want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten. Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen De reacties van mijn omgeving viel achteraf bekeken nog wel mee. Al waren er momenten dat ik de indruk kreeg dat ze zich aant focussen waren op wat ik al dan niet at, en dat ze soms extra lief probeerde te zijn. Maar niet zagen Anniek, het heeft me deugd gedaan! Mijn broers en zusje weer zien, mijn ouders, mijn vertrouwde omgeving(al was het resultaat van de kotverhuis toch een beetje niet goed voor mijn kamer tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. Het heeft me ook deugd gedaan dat ik eindelijk sinds lang nog eens open kon babbelen met mijn mama. Eindelijk niet meer hoeven te liegen, eindelijk open kunnen zijn. En nu een paar dingen om over na te denken. Volgens mama heeft mijn endo het er moeilijk mee dat hij niets meer van me hoort enz. Heb haar beloofd om hem een mail te sturen, maar nu ik weer in Kortenberg ben wil ik eigenlijk niet meer. Ik wil niet weer als een schoothondje de eerste stap zetten, ze zegt dat ik hem gekwetst heb, maar dat heeft hij anderzijds ook bij mij gedaan. Weet het niet zo goed, wou eigenlijk zelf geen contact meer zoeken met hem tot mijn volgende afspraak. Ben ook wel blij dat ik ook hierover eerlijk heb kunnen zijn tegen mijn mama. Enne voor ik het vergeet, ook naar de kapper geweest! Een nieuwe look, een nieuwe Anniek, een nieuwe start, een nieuw leven.
Vrijdag om 15u te horen gekregen dat ook ik maandag vertrekken zal naar mijn nieuwe afdeling. Morgen om 14u30 ben ik weg van de afdeling crisisopname en verhuis ik richting afdeling eetstoornissen. Mijn laatste uren zijn geslagen, nog 22u te gaan. Ik kijk er niet zo echt naar uit. Ben een beetje bang voor wat er zal komen, bang voor wat me te wachten staat. Bang omdat ik niet weet wat me te wachten zal staan en bang omdat ik van een aantal zaken wel al weet wat me te wachten staat en ik daar eigenlijk best wel tegenop zie. Buien à volonté op de moment, tis echt niet meer goed. Ik weet dat het nodig is om te gaan. Dat ik waarschijnlijk ook niet echt een andere keuze heb, maar ik zie het niet zitten om te gaan. Heb ik echt wel zo'n groot probleem? Moet ik als dikke tussen al die skinny girls gaan zitten. Daar hoor ik toch totaal niet thuis. Misschien kan ik het thuis wel terug op mezelf. Altijd diezelfde twijfels, ik kan ze niet oplossen, niemand die me kan overtuigen. Pff heb zo hard drang om te AM-en maar juist doordat iedereen me positieve commentaar geeft, juist omdat ik het aan een aantal mensen beloofd heb van niet te doen probeer ik het tegen te houden, maar het gaat niet. Oh help. Nog even en dan is er weer leven hier op de afdeling, weer een beetje afleiding, het zal nodig zijn. En nu maar proberen een veilige rustige plek voor mezelf te vinden. En als het even gaat, kan iemand dan de gedachten in mijn hoofd het zwijgen opleggen?
Ondertussen alweer een tijdje geleden, weer veel gebeurd. Sinds gisteren weten we weer met zekerheid te zeggen dat we naar de afdeling Sint Lucas gaan in de groep eetstoornissen. Een hele opluchting om eindelijk meer duidelijkheid te hebben maar tegelijk roept het een enorme angst op. De therapieën die we daar moeten doen, het moeten eten, niet mogen sporten, pff ik ben bang, bang voor het onbekende wat er nog zal moeten komen. Bang voor de moeilijke stappen die ik nog zal moeten nemen. Gisteren was ook de laatste dag van de psychiaters en de psychologen, en vanaf vandaag komen er dus weer allemaal nieuwe, dit wil dus zeggen weer helemaal opnieuw beginnen, en als we dan eindelijk op Lukas zijn, nog maar eens...Pff hoe willen ze dat je iemand leert vertrouwen als je 5keer een andere psychiater hebt gekregen? Als wanneer je eindelijk begint te vertrouwen in de ene, die weg gaat? Ik vind het moeilijk om hulp te aanvaarden, ik vind het moeilijk om nog vertrouwen te hebben in de profesionele hulpverlening want het is nu elke keer weer dat ze me dit lappen. En de reactie van thuis is ook weer van dat, nu willen ze me zelfs geen geld meer geven voor spullen te halen die ik nodig heb lijk tandpasta, douchegel, enz, want ze vertrouwen niet dat dat wel mag. Ze zijn weer super onnozel aant doen en dat was dus de reden waarom ik niet wil dat ze van mijn problemen weten. Omdat ik wist dat er van die stomme reacties komen! KUTZOOI! en zaterdag en maandag vertrekken de 3meisjes waar ik het zo goed mee kon hebben, dan blijf ik als enige over van ons vertrouwde oude groepje, zie het niet zitten
Vandaag zo mijn twijfels, ik weet het niet meer, wil ik wel verder gaan? Zal het me echt niet alleen lukken? Ik zie er echt tegenop om naar de afdeling Lucas te gaan(afdeling eetstoornissen). Ik ben niet mager,ik hoor daar helemaal niet thuis. Daarbij als ik zo de anderen hoor over de oefeningen/therapieën die we daar moeten doen. Ik zie dat echt niet zitten. Ik wil echt niet meer gaan naar daar, verplicht eten, spiegeloefeningen... Nee please. Mag ik nog terug? Waarschijnlijk morgen mijn intakegesprek. Maar ik wil echt niet meer. Zou het me echt niet lukken op me eentje? En nog minstens 3mnd daar zitten. En ik zit hier al bijna 2mnd, ben al van mei niet meer thuis geweest, ik zou echt nog eens graag terug naar huis gaan, een weekendje, even hier weg, even weer vrij, mijn hond, mijn broers en zussen, mijn eigen thuis, mijn bed, mijn spullen, gewoon weer heel even hier weg. Zal het misschien eens even vragen aan de dokter van de week. Of ik toch niet 1 keer een weekend naar huis mag. pff zoveel twijfels in mijn hoofd. Mag het ooit eens helder worden? Ik kan zelfs niet eens fantsoenlijk neerschrijven wat ik denk of voel. pff, need to get out.
Hier ben ik weer. Na lang afwezig te zijn geweest. Er is veel gebeurt in tussentijd. Op vrijdag 11 juli hebben ze besloten me naar de gesloten afdeling te doen omdat ik in coma aant vallen was. Het was een hel op de gesloten afdeling, maar het was wel nodig om me weer met beide voetjes op de grond te zetten. Alle controle, alle macht alles in handen moeten geven van andere was heel moeilijk, dat ze eerst al je spullen afnemen, je niets meer zelf laten doen. Maar stapje voor stapje kreeg ik weer de controle weer en uiteindelijk mocht ik vandaag weer vertrekken naar de open afdeling. Met nieuwe moed en kracht beginnen we een nieuwe lei, een nieuwe start, en deze keer weet ik waarom, deze keer hou ik vol! Het spuiten lukt al wel weer, het eten gaat moeilijk, maar morgen een nieuwe dag, en dan proberen we opnieuw. En het zal moeilijk zijn om me hier weer te bewijzen, maar ik laat me niet meer klein krijgen! Ik kom er wel, en nu gaan we ervoor om mijn pomp weer te mogen krijgen, elke dag een klein stapje in de goede richting. We zullen er komen!
)
Alleen het is wel makkelijker gezegt dan gedaan, vooral omdat ik mijn hele leven al niet anders doe dan naar het negatieve kijken, en eig geen positieve dingen van mezelf zie of kan aanvaarden. Het klopt gewoon niet als anderen iets positiefs over mij zeggen. Het strookt niet met mijn beeld, en het beeld dat ik altijd voorgeschoteld kreeg. Het komt gewoon niet overeen. En ik kan er gewoon niet mee omgaan
Ik kan er echt niet mee om. Je zou eens moeten weten hoe overstuur ik ben als men mij iets positiefs zegt. Ik probeer het ook niet te horen, omdat ik het niet kan aanhoren. Op mijn laatste afdeling moest ik een positief dagboekje bijhouden(moest ik elke dag of positieve dingen over mezelf opschrijven: of een neg situatie die positief voor mij is uitgedraaid, of een complimentje van een ander aan mijn) Ik heb dit niet lang volgehouden. Waarom niet? Omdat ik merkte dat ik hoe langer ik dat deed, hoe meer crissisen kreeg. Dan ben ik maar mee gestopt, en ook de verpleging vond dat misschien beter omdat het echt de spuitgaten uitliep. Nu heb ik beloofd iets soortgelijks te doen. 
Waarom voel ik me op de momenten dat ik zulke dingen beloof alsof ik heel de wereld aankan, terwijl wanneer ik ze moet uitvoeren, ik in zak en as zit omdat ik het eigenlijk niet aankan?
) Ze zei ook dat als ik ooit kinderen wil, ik nu best de pil kon nemen. 
En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is.
mijn pomp terug
Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen
tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. 
