20-01-2008 om 22:13 geschreven door Loanneke  

Wel, mijn 6de strijd tegen een ketonenvergifitiging heb ik ook verloren. Op zondag 6januari stond ik s morgens doodziek op. Mama heeft besloten me dan maar weer naar het ziekenhuis te doen. En inderdaad, Anniek had weer een keto-acidose. Deze keer iets feller dan de vorige 3. Het was druk in het ziekenhuis. Het laatste uur dat ik op de spoed was, heb ik ipv op een brancare te liggen in een kamertje, op een bankje gezeten in de wachtkamer. Daarna heb ik een dag op intensive gelegen. Dit was nodig volgens de dr, maar ook niet noodzakelijk. Als er plaats was geweest op de afdeling had ik 8/10 daar gelegen. Maar goed. Op de intensive waren ze wel heel lief. Maar je kan niet geloven hoe blij ik was dat ik naar de afdeling mocht, blij dat ik tussen al dat gepiep uitwas!
Het geluk was maar van korte duur, want helaas kwam ik weer op een 2persoonskamer terecht met een oud vrouwtje, dat zich overal mee moeide, constant zat te klagen en me steeds zei wat ik moest doen.
Mijn suiker wou ook niet altijd mee, van hoogtes naar laagtes, maar zelden een goede waarde. De verpleegsters dachten dat ik het ene moment niet spoot of meer at, of juist te veel spoot. Terwijl dat niet was. Ze kwamen na een tijdje steeds naast me staan om te controleren of ik het juiste aantal spoot en wel juist spoot. Wat ik ook deed. Op't laatst hebben ze mijn spuiten afgenomen, toen verdachten ze me ervan dat ik tussenin spoot. Anniek was razend! Maar goed, ze doen maar, ik wist het toch.
Terwijl ik in het ziekenhuis lag heb ik een oefenpompje gehad. dit is een echt pompje, maar waar je eerst mee kan oefenen. Dit zodat je kan wennen aan het idee. Tenslotte is het iets wat 24op 24 u aan je hangt. Ik heb besloten om op de pomp te gaan. Het kan maar helpen toch? Ik weet en de dr zegt het zo dikwijls, het zal niet al mijn problemen wegnemen. Dat verlang ik ook niet, hoop alleen dat ie een deel van ze gaat oplossen... Ik weet dat ik nooit op de pomp wou. De grootste rede is de schrik om bij te komen. Zie bij een pomp loopt er constant insuline in je. bij spuiten als je de basis niet zet, heb je die insuline niet. en dat deed ik dus... Ben er ondertussen ook wel achter dat het niet de oplossing is want je word er ziek van en zodra je dan weer word opgenomen komen die kilo's lijk niks aan... een visuele cirkel dus. Ondertussen spuit ik wel zoals het hoord. En ja ben klaar voor de pomp. En met het idee dat ik binnenkort afspraak bij de dieetist heb maakt ook veel goed... Nu is het juist verdomd lang wachten erop... zijn ondertussen 1week aant wachten en het zal nog enkele weken duren. pff
En nu maar examens maken en inhalen zekers?

Ik ben woensdag met Lotte een dagje naar Erperheide geweest, gezellig met zijn tweetjes! Deed me echt nog eens deugd! Ik weet niet hoelang het geleden is dat ik me nog zo heb geamuzeerd. en dat eigelijk met niks, en om niks. Heb me ziek gelachen. Al was het op het feit dat ons bootje volledig onder water stond, dat ik niet kon winnen met bowlen en mijn ballen gek deden(lees uit de goot sprongen). Nadien zijn we nog lekker iets gaan eten en hadden we toch geen zin in een dessert. Dat we speciaal naar wijchmaal zijn gereden voor een dom ijsje te gaan halen zal ik maar niet vertellen zeker?
Nadien zijn we nog even bij een andere vriendin binnengesprongen die we al heel lang niet meer hadden gezien of gehoord. Ik hoef je vast niet te vertellen dat we ons super hebben geamuseerd! Gezellig bijpraten, lolletjes maken en direct een nieuwe datum pinnen dat we elkaar weer gaan zien... Het leven kan mooi zijn, je moet alleen van de kleine dingen kunnen genieten. Just smile, than the world smiles back!

19-01-2008 om 23:41 geschreven door Loanneke