Ik begin ze zo te haten hé, de dagen na de avonden dat we op café bezoek geweest zijn. D. is garantie zat! Hij zit er dan weer weet ik wat allemaal uit te zwieren. Alles wat ik zeg wordt door hem verkeerd opgenomen, we gaan slapen met een ruzie. 's morgens krijg je hem al niet uit zijn bed. Als hij dan eindelijk uit zijn bed komt dan heb je beeld en geen klank. Geen goede morgen, geen ik ga dit doen of dat. Neen, alleen een lang lastig gezicht. Of hij de boel van de avond ervoor herinnerd is nog maar de vraag, maar ik vermoet dat hij er vaak niet veel meer van weet. Zijn maag, zijn hoofd, die zullen hem wel herinneren aan de avond ervoor maar zijn geheugen laat hem in de steek. En elke keer is het: ik mag dat niet meer doen hé. Maar het dan ook effectief niet meer doen... ik ben het beu! Het feit dat hij tegenwoordig ook meer zat is dan nuchter steekt mij ook zeer tegen. Maar hij SNAPT het echt NIET!!!!!! Maar ik ga er kapot aan!
