De lang uitgestelde dag is aangebroken, vandaag heb ik mijn ontslagbrief opgestuurd. Ik had verwacht dat er een hoop stress van mijn schouders zou vallen, maar niets is minder waar. Ik ben bang!! Ik had altijd gehoopt dat ik tegen het einde van mijn proeftijd wel een andere job gevonden zou hebben, mijn ontslag zou kunnen geven met een nieuwe job voor mijn deur. Maar helaas is dat de realiteit niet. Ik heb alles behalve een nieuwe job. Ik moest uiterlijk vandaag mijn ontslag geven of mijn proeftijd is om. Dan is het vinden van een andere job nog moeilijker(langere opzeg). Ik zal me voorlopig tevreden moeten stellen met interims aangezien er geen haalbare vacatures zijn. Ook dat steekt me tegen. Om nog maar te zwijgen van de solicitaties die gaan volgen.
Ik heb het nog niet aan de ouders durven vertellen dat ik weg ga. Ik ga die kinderen en een aantal collega's heel hard missen! Alsof het afscheid nog niet moeilijk genoeg gaat zijn, krijg ik vandaag van 3 verschillende ouders te horen dat ze heel blij zijn dat ik voor hun kinderen zorg. Natuurlijk ga ik wel een nieuwe band opbouwen met kinderen, collega's etc wanneer ik ergens anders een job te pakken heb, maar uw eerste kinderen waar je voor zorgt, dat is toch iets wat je gaat bij blijven.
Ik hoop dat ik niet te lang moet zoeken voor ik iets anders vind, iets waar ik kan blijven, waar ik me goed voel en met werkgevers die correct zijn en respect voor hun personeel hebben. Ook hoop ik dat, nu de man van de bazin de financiele kant van de zaak doet, mijn loon ook niet meer achter gehouden gaat worden.
Maar de tijd brengt raad. Hopelijk kan ik dit hoofdstuk afsluiten en een mooier openen
