En het weekend is immers al half om. Ik verveel me dood, de meesten zijn naar huis. Niets te doen dus. Voel me een beetje triest, want het foefelen gaat zo easy lijk het maar kan zijn en ze hebben het niet door. En ik zou zo graag eerlijk zijn want ik weet dat het niet goed is en dat ik zo geen stap vooruit kom, maar ik ben bang om toe te geven, bang dat ze weer boos zullen zijn, dat er weer niets anders dan preken gaan volgen, dat ze het zo beu worden en me naar huis sturen, terwijl ik echt wel beter wil worden! Bang dat ze datgene wat ik al heb verkregen gaan afpakken(sporten, het buiten mogen in de weekends...) Bang dat ik dan helemaal geen kans meer heb om te foefelen als het me helemaal niet meer gaat. En vooral bang voor de kilo's die er aan zullen vliegen... Ik wou dat ik eerlijk kon zijn, dat ik niet weer moet doen alsof alles goed is. Maar ik heb het gevoel dat dat helemaal niet gaat, dat ik dan helemaal word afgestrafd. Ik besef dat dit me echt niet verder helpt, maar het kan zo opluchten en tergelijk ook zo'n marteling zijn, beseffen dat je eigenlijk weer iedereen die zoveel voor je doet, die in je gelooft en om je geeft aan het teleurstellen bent. Ze geven complimenten dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn, maar dat is niet terecht, want ik ben nog steeds even slecht bezig als ik was voor ik hier kwam. Misschien ben ik slecht? Misschien moeten mensen niet meer in me geloven, want ik ben dat niet waard.
En het leven gaat verder. In Kortenberg Iedere dag is het een strijd, een strijd tegen eten, een strijd tegen insuline, een strijd tegen de kilo's. Deze week 1kg aangekomen en toch amper gegeten, meestal 1 boterham als avond eten en de rest van de dag amper iets. en toch... Moet super veel insuline geven en daar kan ik niet zo mee lachen. Vandaag gelukkig wel de toestemming gekregen om weer te mogen sporten, maar enkel in de therapie maar bon, tis een vooruitgang zeker? En toch, al zit ik hier nu bijna 2weken toch weet ik nog genoeg manieren om te foefelen, en ik doe dat helaas ook steeds Hoe vaak ik mijn insuline niet geef, hoe vaak ik er nog mee kan foefelen, niemand die het door heeft... Oh help, ik ben misschien veel te vindingrijk... Morgen weekend, en ik mag dit weekend 5u aan 1stuk naar buiten, zowel zaterdag als zondag, maar enkel met bezoek... Zaterdag is dat geen probleem, zondag wel want dan krijg ik geen bezoek... Och we komen onze dag wel door. En maandag word gekeken of ik een uitgangskaart krijg of niet, had het al voor vandaag gevraagt maar ze willen eerst afwachten hoe het weekend gaat lopen... Oh help, ik wil gaan huilen Even bij iemand eerlijk kunnen zijn, zonder daarvoor steeds onder mijn voeten te krijgen, even bij iemand een fout mogen maken... Iemand die het verstaat, iemand die het begrijpt... Nog 16dagen en dan ben ik 20, zou de tweede trein in mijn leven ook een betere trein betekenen dan mijn eerste?
aan het teleurstellen bent.
Iedere dag is het een strijd, een strijd tegen eten, een strijd tegen insuline, een strijd tegen de kilo's. Deze week 1kg aangekomen
en toch amper gegeten, meestal 1 boterham als avond eten en de rest van de dag amper iets. en toch... Moet super veel insuline geven en daar kan ik niet zo mee lachen. 
maar bon, tis een vooruitgang zeker? 
