Ik vraag me af hoelang ik dit nog volhoud. Voor de 2de dag ben ik enorm duizelig en slap. Mijn bloeddruk was nog maar 8/4. Ik ben uitgeput, maar ik sleep mezelf verder, bang om me ergens rustig neer te zetten want dan val ik in slaap. Ik wil slapen maar ik verplicht mezelf ertoe om te bewegen. Ik leef bijna constant in een hypo(wat wel goed is voor mijn hba1c) omdat ik niet kan accepteren/verdragen dat ik daarvoor toch moet eten. Ik kan eigenlijk gewoon totaal geen eten meer in mijn buik verdragen. Alles wat ik eet maakt me misselijk en zorgt ervoor dat ik moet overgeven. Misschien zit het in mijn hoofd, of misschien heb ik het mezelf zo wel aangeleerd, maar ik geef toe dat het ook wel heel vervelend is. Maar dat is de prijs voor de liefde van de weegschaal. Of voor de controle. Maar hoelang ga ik het volhouden voor ik er weer kopje onder aan ga? Morgen moet ik gaan soliciteren. Maar ik zie er tegenop. Bang om niet aangenomen te worden. Bang om dingen te moeten gaan uitleggen die ik niet kan uitleggen en ook wel bang omdat het me alleen maar zal helpen in mijn afvalstrijd. Misschien dat je het niet begrijpt, maar als ik er zou worden aangenomen, zal ik elke keer een 40tal min moeten fietsen om er te geraken, nadien natuurlijk dezelfde tijd terug. Elke keer als ik een jobke had gebruikte ik dat om mijn maaltijden te skippen, "te druk aan't werken". En ik werk dan ook hoor, maar ook weer te. Het moet gewoon perfect, ik moet hard werken, ik mag niet, ik moet. En nu gaan er waarschijnlijk mensen zeggen: ja maar Anniek, doe het nu dan eens anders. Gebruik het niet als een manier om af te vallen, enz. Maar ook al probeer ik dat niet te doen, onbewust doe ik het toch. Als het één keer per toeval iets gebeurt wat in mijn afvalstrijd een voordeel oplevert dan is heel de bal weer aan't rollen. Maar ik moet me er niet zo over opwinden zeker? Als ik morgen maar niet inslaap val tijdens het gesprek...
