Super weekend achter de rug! Even alles vergeten, even alles laten gaan. Toch het weekend was niet volledig super. Zaterdag bij het ontwaken al zo ziek als een hond(veel te hoge suiker) en dan wat meer insuline gegeven, meer dan ik eigenlijk wilde. Toch geprobeerd er niet over na te denken. Helaas zondagavond op de weegschaal, paar 100 gram teveel naar mijn goesting. En deze kwaad! Weer volop aan het bedenken wat ik moet doen, wat ik kan doen om het er toch sneller af te krijgen. Ik zit op een plateau, ik weet het wel, even doorbijten en dan verder. Maar ik wil niet op een plateau zitten. Ik wil verder en verder en verder. Stel mezelf de vraag, wat kan ik nog doen om nog sneller te gaan. En dan besef ik weer dat ik mezelf aan't kapot maken ben. Dat het niet goed is, dat ik zo niet verder mag en zeker niet nog meer proberen. Mama begint weer door te zien dat het weer volledig fout gaat. Confronteerde me er juist mee, en toch blijf ik ontkennen, ondanks dat ik weet, dat ze weet dat ik lieg. Sorry mama, ik kan, ik durf gewoon niet toegeven dat ik faal dat ik nog maar weer hulp nodig heb. Stiekem hoop ik gewoon dat Kortenberg heel vlug belt dat er plaats is zodat ik weer hulp krijg voor het weer te ver is gegaan. Voor ik moet toegeven dat ik het niet kon.
