Pff Afgelopen weekend het er thuis ook eens over gehad over mijn endocrinoloog en dat ik kwaad ben op hem en hij op mij, en dat ik erover denk een andere arts te nemen omdat 2 mensen die kwaad op elkaar zijn toch niet kunnen samenwerken en ik de laatste tijd echt het gevoel kreeg dat ik hem eerder tot last was en hij me tegen zijn zin in behandelde. Nu was mijn mama een dikke week geleden even bij hem geweest om papieren in orde te laten maken. Ook hadden ze het even over mij gehad. Ze zei dat hij tegen haar had gezegt dat hij het jammer vond dat hij al zolang niets van mij of van de artsen hier had gehoord. Ze zei ook dat hij er haast tranen van in zijn ogen kreeg(geloof ik dus totaal niet! Volgens mij was ze weer dik aan't overdrijven.) Maar bon, ze smeekte me dus bijna om hem toch nog eens een mail te sturen. Hoewel ik het haar beloofd had, heb ik heel lang liggen twijfelen en uitstellen of ik echt wel zou gaan mailen. Uiteindelijk heb ik hem een kort en bot mailtje gedaan. Waar hij raar maar waar wel op reageerde! pff volgende week vrijdag moet ik bij hem op consultatie, zie het niet echt zitten, ben er mij nu al voor aan't opjagen. Ik hoop dat ik deze keer niet zo van streek zal zijn als de laatste keer. Dat we deze keer de zaken eens kunnen uitklaren en hopelijk met een nieuwe lei kunnen beginnen. Het maakt me in ieder geval heel verward, de signalen die hij naar mij stuurd en de signalen die hij naar mijn omgeving zend. Weet niet wat ik er van moet denken. Waarom kan het niet eens 1 keer allemaal helder zijn?
Vandaag voor het eerst weer een dagje naar huis geweest. Keek er enorm naar uit maar anderzijds was ik ook enorm bang voor de reacties die ik waarschijnlijk zou krijgen. En hoewel ik het een aantal keren toch heel moeilijk had met spuiten, eten, snoepen, overgeven, geen laxeermiddel, vochtafdrijvers, nieuwe mesjes(gisteren al mijn messen gaan afgeven) te gaan halen, was het toch al bij al een leuke dag. Een leuke maar vermoeiende en uiteindelijk ben ik wel opgelucht dat ik nu weer "veilig" op mijn kamertje in Kortenberg ben. Ik zou de drang geen 2 dagen kunnen weerstaan, om eerlijk te zijn heb ik ze niet eens 1 dag kunnen weerstaan want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten. Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen De reacties van mijn omgeving viel achteraf bekeken nog wel mee. Al waren er momenten dat ik de indruk kreeg dat ze zich aant focussen waren op wat ik al dan niet at, en dat ze soms extra lief probeerde te zijn. Maar niet zagen Anniek, het heeft me deugd gedaan! Mijn broers en zusje weer zien, mijn ouders, mijn vertrouwde omgeving(al was het resultaat van de kotverhuis toch een beetje niet goed voor mijn kamer tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. Het heeft me ook deugd gedaan dat ik eindelijk sinds lang nog eens open kon babbelen met mijn mama. Eindelijk niet meer hoeven te liegen, eindelijk open kunnen zijn. En nu een paar dingen om over na te denken. Volgens mama heeft mijn endo het er moeilijk mee dat hij niets meer van me hoort enz. Heb haar beloofd om hem een mail te sturen, maar nu ik weer in Kortenberg ben wil ik eigenlijk niet meer. Ik wil niet weer als een schoothondje de eerste stap zetten, ze zegt dat ik hem gekwetst heb, maar dat heeft hij anderzijds ook bij mij gedaan. Weet het niet zo goed, wou eigenlijk zelf geen contact meer zoeken met hem tot mijn volgende afspraak. Ben ook wel blij dat ik ook hierover eerlijk heb kunnen zijn tegen mijn mama. Enne voor ik het vergeet, ook naar de kapper geweest! Een nieuwe look, een nieuwe Anniek, een nieuwe start, een nieuw leven.
Vrijdag om 15u te horen gekregen dat ook ik maandag vertrekken zal naar mijn nieuwe afdeling. Morgen om 14u30 ben ik weg van de afdeling crisisopname en verhuis ik richting afdeling eetstoornissen. Mijn laatste uren zijn geslagen, nog 22u te gaan. Ik kijk er niet zo echt naar uit. Ben een beetje bang voor wat er zal komen, bang voor wat me te wachten staat. Bang omdat ik niet weet wat me te wachten zal staan en bang omdat ik van een aantal zaken wel al weet wat me te wachten staat en ik daar eigenlijk best wel tegenop zie. Buien à volonté op de moment, tis echt niet meer goed. Ik weet dat het nodig is om te gaan. Dat ik waarschijnlijk ook niet echt een andere keuze heb, maar ik zie het niet zitten om te gaan. Heb ik echt wel zo'n groot probleem? Moet ik als dikke tussen al die skinny girls gaan zitten. Daar hoor ik toch totaal niet thuis. Misschien kan ik het thuis wel terug op mezelf. Altijd diezelfde twijfels, ik kan ze niet oplossen, niemand die me kan overtuigen. Pff heb zo hard drang om te AM-en maar juist doordat iedereen me positieve commentaar geeft, juist omdat ik het aan een aantal mensen beloofd heb van niet te doen probeer ik het tegen te houden, maar het gaat niet. Oh help. Nog even en dan is er weer leven hier op de afdeling, weer een beetje afleiding, het zal nodig zijn. En nu maar proberen een veilige rustige plek voor mezelf te vinden. En als het even gaat, kan iemand dan de gedachten in mijn hoofd het zwijgen opleggen?
Ondertussen alweer een tijdje geleden, weer veel gebeurd. Sinds gisteren weten we weer met zekerheid te zeggen dat we naar de afdeling Sint Lucas gaan in de groep eetstoornissen. Een hele opluchting om eindelijk meer duidelijkheid te hebben maar tegelijk roept het een enorme angst op. De therapieën die we daar moeten doen, het moeten eten, niet mogen sporten, pff ik ben bang, bang voor het onbekende wat er nog zal moeten komen. Bang voor de moeilijke stappen die ik nog zal moeten nemen. Gisteren was ook de laatste dag van de psychiaters en de psychologen, en vanaf vandaag komen er dus weer allemaal nieuwe, dit wil dus zeggen weer helemaal opnieuw beginnen, en als we dan eindelijk op Lukas zijn, nog maar eens...Pff hoe willen ze dat je iemand leert vertrouwen als je 5keer een andere psychiater hebt gekregen? Als wanneer je eindelijk begint te vertrouwen in de ene, die weg gaat? Ik vind het moeilijk om hulp te aanvaarden, ik vind het moeilijk om nog vertrouwen te hebben in de profesionele hulpverlening want het is nu elke keer weer dat ze me dit lappen. En de reactie van thuis is ook weer van dat, nu willen ze me zelfs geen geld meer geven voor spullen te halen die ik nodig heb lijk tandpasta, douchegel, enz, want ze vertrouwen niet dat dat wel mag. Ze zijn weer super onnozel aant doen en dat was dus de reden waarom ik niet wil dat ze van mijn problemen weten. Omdat ik wist dat er van die stomme reacties komen! KUTZOOI! en zaterdag en maandag vertrekken de 3meisjes waar ik het zo goed mee kon hebben, dan blijf ik als enige over van ons vertrouwde oude groepje, zie het niet zitten
Vandaag zo mijn twijfels, ik weet het niet meer, wil ik wel verder gaan? Zal het me echt niet alleen lukken? Ik zie er echt tegenop om naar de afdeling Lucas te gaan(afdeling eetstoornissen). Ik ben niet mager,ik hoor daar helemaal niet thuis. Daarbij als ik zo de anderen hoor over de oefeningen/therapieën die we daar moeten doen. Ik zie dat echt niet zitten. Ik wil echt niet meer gaan naar daar, verplicht eten, spiegeloefeningen... Nee please. Mag ik nog terug? Waarschijnlijk morgen mijn intakegesprek. Maar ik wil echt niet meer. Zou het me echt niet lukken op me eentje? En nog minstens 3mnd daar zitten. En ik zit hier al bijna 2mnd, ben al van mei niet meer thuis geweest, ik zou echt nog eens graag terug naar huis gaan, een weekendje, even hier weg, even weer vrij, mijn hond, mijn broers en zussen, mijn eigen thuis, mijn bed, mijn spullen, gewoon weer heel even hier weg. Zal het misschien eens even vragen aan de dokter van de week. Of ik toch niet 1 keer een weekend naar huis mag. pff zoveel twijfels in mijn hoofd. Mag het ooit eens helder worden? Ik kan zelfs niet eens fantsoenlijk neerschrijven wat ik denk of voel. pff, need to get out.
Hier ben ik weer. Na lang afwezig te zijn geweest. Er is veel gebeurt in tussentijd. Op vrijdag 11 juli hebben ze besloten me naar de gesloten afdeling te doen omdat ik in coma aant vallen was. Het was een hel op de gesloten afdeling, maar het was wel nodig om me weer met beide voetjes op de grond te zetten. Alle controle, alle macht alles in handen moeten geven van andere was heel moeilijk, dat ze eerst al je spullen afnemen, je niets meer zelf laten doen. Maar stapje voor stapje kreeg ik weer de controle weer en uiteindelijk mocht ik vandaag weer vertrekken naar de open afdeling. Met nieuwe moed en kracht beginnen we een nieuwe lei, een nieuwe start, en deze keer weet ik waarom, deze keer hou ik vol! Het spuiten lukt al wel weer, het eten gaat moeilijk, maar morgen een nieuwe dag, en dan proberen we opnieuw. En het zal moeilijk zijn om me hier weer te bewijzen, maar ik laat me niet meer klein krijgen! Ik kom er wel, en nu gaan we ervoor om mijn pomp weer te mogen krijgen, elke dag een klein stapje in de goede richting. We zullen er komen!
Goh ik weet echt niet meer wat ik moet doen, weet ook totaal niet meer wat ik wil doen. of toch, het enige wat ik wil is kosten wat kost afvallen, maar daar ben ik niet verder mee hé Ik wil ergens bij iemand gaan huilen, ik wou dat iemand weet waar ik mee bezig ben iemand die me kan helpen, iemand die me zal helpen. Niet iemand die me gaat opsluiten, alles gaat opnemen maar me kan troosten op de momenten dat ik het moeilijk heb. Me kan kalmeren als ik richting crisis ga. Maar bestaat er zo wel iemand? Ik wil dit allemaal niet meer. Maar bekennen wil zeggen opgesloten worden. Het niet zeggen wil dus eigenlijk zeggen dat ik gewoon doorga met wat ik bezig ben. En ik wil wel verder, ECHT! maar op de moment dat ik ga spuiten kan ik het gewoon niet. Dan sla ik zo in paniek... Vroeger kalmeerde ze me door een half uur op me in te praten, maar nu ik niet meer kan zeggen dat het niet gaat juist omdat ze me dan gaan opsluiten kan ik gewoon niet meer zeggen dat het niet gaat. En dus moet ik oplossingen zoeken, oplossingen die mezelf kalmeren ook al zijn deze oplossing geen oplossingen, want de oplossingen zijn de reden dat ik hier ben eh. HELP me iemand. ik val. En ik val steeds dieper. Vreselijk als je erover wilt praten, maar er niemand de signalen ziet, er niemand ze herkent. Oh please safe me from myself! Waarom wil niemand me helpen? Waarom kan niemand me helpen OH HELP!!! Misschien moet ik maar sterven? misschien moet ik maar weg. Wat als niemand me helpt?
Pff Ik verdien poepslag I know. Maar eerst beginnen met een positeiver stukje. Gisteren was ik jarig. Helaas mag ik niet van de afdeling, ook niet in gezelschap van bezoek. Maar bon. Dus 's morgens een kroon gekregen van iemand van hier op de afdeling, was echt super super grappig! EN en zij mag ook niet van de afdeling(wel met bezoek) dus wij aan de verpleging gaan vragen of ze niet met ons even naar de tuin wouden gaan, gaan genieten van het mooie weer. Na beide heel zielig te kijken mochten we dan in haar gezelschap toch een half uurtje buiten gaan zitten. Was wel eens leuk! 's middags zelfs mee mogen gaan om het eten te gaan halen Met die kroon op me hoofd(mocht die immers niet afzetten van dat meisje eh ;)) Aan tafel allemaal kei hard lachen, werd ik zo rot verwend! Komt er iemand(die ook hier op de afdeling ligt) af met een stukje taart. Hij was dat de dag ervoor gaan halen. Was die zo kei triest en kei slecht als ik zei dat ik het waarschijnlijk niet mocht hebben. Ik beloofd dat als ik te laag zou komen ik wel zou vragen of ik het mocht. Was dat 's avonds niet het geval geweest dan mocht hij het hebben. Daar kon hij dan wel weer mee lachen. Vroegen ze krijg je bezoek en om hoelaat? komt net mijn bezoek de refter voorbij gewandeld met 20 ballonnen. Hihihi iedereen dus tegelijk: Ja dus hahaha en weer allemaal strike! Een hele toffe dag gehad met mijn bezoek. Kwam er nog iemand van wie ik het niet wist en dus ook niet had verwacht. Was echt heel heel heel tof! Ook 's avonds veel plezier gehad, met iedereen die terug op de afdeling kwam. Ja ondanks dat ik gevangen zit was het echt wel een hele toffe onvergetelijke verjaardag. Ohja 's avonds komt de psychiater nog binnen: Anniek ik heb je vandaag nog niet gezien, maar gelukkige verjaardag eh meisje!
Vandaag was een vrij goed dagje, beetje iedereen van de verpleging en de arts liggen irriteren. Ben weer al 3 dagen kei hard aant knoeien met de insuline en ze hebben wel door dat er iets niet klopt, maar ze komen er niet uit wat. Moet echt gaan opletten, als ze erachter komen dan zit ik gedwongen op een gesloten afdeling Maar het lucht me zo op. Voel me direct weer beter en weer levenslustig. Daarstraks zelfs zo hoog dat ze naar de arts gebeld hebben die dacht het misschien aan mijn meter lag. Toen hun meter ook een hele hoge waarde gaf maar niet zo hoog als de mijne(hun stripjes zijn vervallen) dachten ze dat het misschien aan de meter lag en hebben hun een nieuwe meter gekregen die ik voortaan moet gebruiken. Moet nu ieder uur gaan meten... maar het zakt maar niet nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom.
Pff tgaat enorm slecht de laatste dagen. In mijn vorige bericht vertelde ik toch dat ik het even moeilijk had met spuiten enz. Ik had mijn pomp toen een paar uur afgekoppeld en was op de middag niet meer gaan spuiten. Ze hebben dat natuurlijk gezien. Op dat moment kreeg ik gewoon onder mijn voeten. Na een paar uren was ik dan toch naar hun toe gegaan om te gaan controleren en te corrigeren. Nadien was alles weer zoals het moest. Gisteren was een drukke dag. Ik moest om 2u naar de psychologische dienst (toen voor testen te doen dacht ik) om 15u moest ik naar een psycholoog omdat ik meedoe aan een onderzoek en om 16u30 zou ik dan naar de psychiater moeten. Iets voor 14u, ik wil vertrekken naar de psychologische dienst, komt de psychiater aangelopen(oorspronkelijk moest ik om 15u, maar omdat ik naar de psycho moest had ik gewisseld) dat ze me eerder moest zien en ik dus om 14u30 moest komen. Ik dus helemaal gefrustreerd. Op naar de psychologische dienst, kom ik daar, was het dat ik 1 vraag niet had ingevuld(omdat ik niet wist wat een woord was in die vraag) en dat ik die vraag dus moest invullen. pff op terug naar de afdeling. Om 14u30 maar naar de psychiater. Zegt die me doodleuk: Anniek het kan zo niet verder, ik heb gehoord dat het weekend weer moeilijk is gelopen. Ik ga je pomp afnemen, je gaat weer gaan spuiten. Ga je niet akkoord, dan laat ik je colloqueren. De deze weigerde natuurlijk, als er iets is wat ik absoluut niet wil is weer gaan spuiten. Dus zegt ze, ok dan bel ik de procureur. Gaat me alarm van me pomp, omdat ik moest gaan meten. ik gaan meten, maar natuurlijk kei kei kei kwaad. Ben uitgevlogen tegen die verpleegster en ervandoor gegaan. Ze is me achterna gekomen. Ik heb haar vertelt wat er is gebeurt en uiteindelijk zei ze dat we samen naar de psychiater gingen. Daar dan uiteindelijk een contract moeten tekenen dat ik akkoord ging. En naar de dr gestuurd om te bespreken voor terug op spuiten te gaan. 's avonds natuurlijk geweigerd om te spuiten, en weer die dreiging van te bellen naar de procureur. Ik weigeren natuurlijk, gezegt dat ik niet akkoord was met het spuitsysteem. Dat, dat echt niet klopte. Dus afgesproken dat ze eerst naar een endo zou bellen en dan met een nieuw voorstel af zou komen. Zo gezegt zo gedaan, nieuw voorstel was de helft spuiten en dan morgen afspraken maken. Ok dat heb ik dan gedaan. Vannacht een overdosis insuline proberen te nemen, maar de vpk had opgemerkt dat ik niet goed was en heeft me heel de nacht suiker laten eten. Vanmorgen ging vrij goed, maar deze middag wou ik niet spuiten omdat ik niet had gegeten. weer dezelfde zever. Uiteindelijk maar gespoten, niet gegeten. Wou ik naar het stad gaan, mocht ik niet. Omdat ik pas op spuiten over was geschakeld. Plots in de namiddag onverwacht weer naar de psychiater. Ze had gehoord dat ik spullen zoals medicatie, voorschriften enz op me kamer had liggen. Dus kamercontrole. Hebben ze alles afgenomen: pillen, voorschriften, insuline, db spullen, eten, drinken. ALLES! Nadien bij de hoofdverpleger geroepen. Dat ze overlegt hadden en besloten me op begeleidingskaart te zetten, dus ik mag niet meer van de afdeling, ook niet met verpleging, en als we therapie ofzo hebben moet iemand van de verpleging me brengen en halen Vind het echt echt echt k*t ben super super super kwaad! Voor het avondeten ook naar de psychiater gemoeten, ditmaal voor me diagnose: eetstoornis en te hard in de knoei met mezelf. Moet naar de afdeling Sint Lucas, maar ze gaan me pas overplaatsen als me suiker het toelaat. Morgen waarschijnlijk mijn intakegesprek, als ook mijn doelstellingen formuleren, en naar de pré therapiefase. Moest normaal vandaag ook bloed gaan laten afnemen om te zien of ik nog overgeef enz, maar daar ben ik onderuit gekomen mits ik een hypo had vanmorgen...
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. Ik ben dik, ik ben mislukt, ik ben verloren, ik ben dom, ik deug langs geen kanten. Nee ik heb er schoon genoeg van. Ik kan dit toch niet. Ik leg mijn pomp in de kast, ik stop ermee. Stop met alles. Het heeft geen zin. Waarom zou ik nog verder gaan? Ik kan dit niet. Elke blik in de spiegel, elke keer op de weegschaal, elke keer dat eten. Nee ik wil dit niet meer. Ik weet dat ik veel mensen achter me heb staan, maar moet ik dit doen als ik het zelf niet meer wil? Heb ik het ooit wel gewillen? Dik worden? nee nooit gewild, gezond? Misschien wel ja. Ik stel ze toch maar teleur, doe hun verdriet. Dat is het ook niet. Dat wil ik niet, en toch kan ik niet. Elke dag die strijd, een strijd die ik niet kan winnen. Elke ochtend mezelf proberen op te kikkeren, elke dag opnieuw proberen met een nieuwe lei te beginnen. Elke keer met tegenzin de dag beginnen. Ik wil het gewoon niet meer. Ik wil niet meer verder. Het is beter als ik stop. Ik stel de mensen dan wel teleur, en doe ze pijn, maar ooit zullen ze me weer vergeten. Als iedereen me nu maar eens vergat, kon ik de geheugens van mensen maar wissen. Ik zou me er overal uit bannen. Als ik nu verdwijn, zullen ze nadien nooit meer pijn hebben, want ik kan ze niet meer teleurstellen. Ze zullen me vergeten, elke dag een beetje meer en uiteindelijk ben ik weg, weet niemand ooit meer van mij, mijn pijn, mijn verdriet, mijn mislukkingen. Als ik alles nu eens kon opgeven. Als ik alles nu eens mocht opgeven. Mag ik aub opgeven? Wil je me aub vergeten? Dat je niet kan vergeven, kan ik begrijpen, dus aub vergeet me. Kon ik mezelf nu maar uitwissen.
Vrijdag was een echte k*tdag! om te beginnen opgestaan met een super super super hoge waarden en dat terwijl ik de avond ervoor met een perfecte waarden ben gaan slapen en niets maar dan ook niets heb gedaan wat ik niet zou hebben mogen doen. Nee ik ben direct in me bed gekropen en gaan slapen. Was dus wel behoorlijk pissed dat ik weer zoveel moest spuiten terwijl ik dat niet verdiend had. Ok als je iets gegeten hebt of niet had gespoten, maar dat was niet zo. Daarna op de weegschaal. Pff wat verwacht je? natuurlijk bijgekomen. Ik had die dag ook een afspraak bij mijn endo en ik ging met de trein gaan, daardoor had ik ruim de tijd. Mijn ma is me dan aan het station komen halen en zou mij nadien naar de dr doen zo kon ik nog een half uur naar huis. Iets wat ik beter niet had gedaan want dat half uurtje thuis is op kletterde ruzie uitgedraaid Dus helemaal pissed en overstuur naar de endo. Krijg ik een preek omdat ik nog met mijn insuline had geknoeid. Ok dat kon ik echt wel begrijpen hoor. Dat was verdiend. Later vroeg ik of hij nog steeds boos was van die vorige keren enz. Zegt hij; "ja! Vergeven kan ik, vergeten niet!" Ik had het hem eerder moeten vertellen, dan had het volgens hem niet zover moeten komen. Dan hadden het kunnen oplossen Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. Ik kan dat wel ergens verstaan, maar of hun me echt konden helpen? Ik had Petra toch al en vanuit Petra zou er verder hulp komen. Hulp die er nooit is gekomen. Moest ik het hem vertellen? ik weet het niet. Ja ik moest het hem vertellen, maar dat heb ik uiteindelijk toch gedaan. Dat hij dan zijn hoofd niet moest breken, ik weet het. Maar het is niet iets waar je mee te koop loopt. Daarbij ik was er niet van overtuigd dat ik heel verkeerd bezig was, ja ik was niet correct bezig, maar ik zou het onder controle houden. Ik zou het alleen wel kunnen redden. Misschien was ik niet klaar voor hulp. Ben ik dat nu eigenlijk wel? ik wil niet dik worden. En het is moeilijk om hetgene waarin je niet gelooft, wat je angst geeft, wat je verafschuwt, wat je alleen maar slechter maakt te moeten gebruiken, zomaar zonder problemen te gebruiken. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet, dat is dik worden en dat wil ik niet. Ik besef wel dat dit niet de juiste manier is. Dat ik op deze manier niet goed bezig ben, langzame zelfmoord zoals hij het noemt. Dat ik er iets aan moet doen. Daarom ben ik hier. Maar als diegene voor wie ik het doe me laten vallen, me opgeven nu ik eindelijk wel probeer, voor wie doe ik het dan? Voor mezelf dus niet. Want ik wil niet dik worden, en spuiten en eten is je regelrecht dik maken! Nee ik deed het voor hem, omdat hij me nooit had opgegeven, omdat hij me steunde, omdat ik het niet eerlijk vond tov hem dat hij maar bleef proberen en ik niet eens voldoende kracht had om het verder te zetten. Dat ik hem keer op keer in de kou liet, en hij uiteindelijk de problemen op kon lossen. Ik voel me er altijd schuldig rond, het was genoeg nu, ik zou hem weer trots maken. Eindelijk iets voor hem terug doen. Iets waar hij "blij" mee kon zijn. En nu laat hij me precies in de kou. Ik doe het voor mijn vrienden, omdat ook zij er steeds voor me zijn geweest, steeds in me zijn blijven geloven en me (nog) niet hebben opgegeven! Maar misschien moet ik gewoon met alles stoppen. Stoppen met leven, stoppen met proberen. Want ik kan het niet. Ik stel ze steeds maar weer teleur. Doe kleine stapjes vooruit ja, maar zet grotere stappen weer achteruit. Ik ben mislukt. Ik kan hun dat toch niet aandoen? Als ik nu zou stoppen, ze zouden even verdriet hebben, maar dat slijt, na zoveel jaar zullen ze me vergeten zijn. Misschien even de korte pijn, dat hun leven lang steeds maar weer pijn.
Vandaag een grote stap gezet. Ik heb aan de psychiater opgebiecht dat ik al een hele tijd mijn insuline annuleer. Ik had verwacht dat ze kwaad zouden zijn, er weer een hele preek zou volgen, ze mijn uitgangskaart zouden afnemen, me niet meer zouden laten sporten... Maar raar maar waar, niets van dat alles. Ze zeiden alleen dat ze heel blij waren en het heel moedig vonden dat ik het heb durven opbiechten. Nu speelt er vooral angst door mijn hoofd, de angst voor de insuline, de angst voor de kilo's. Ik vraag me af of het wel de juiste keuze is geweest, en ik weet dat het die wel was, maar pff tis zo moeilijk, zo zwaar en vooral zo hard. Ik ben blij dat ik veel goede vrienden heb, mensen die me steunen, zonder hen, zonder hun bemoediging zou ik dit nooit gedaan hebben en tis vooral voor hun dat ik het doe. Hun vertrouwen hun steun. Ik kan het niet om hun teleur te stellen, om hun vertrouwen te beschamen en vooral om hun en al hun liefde, aandacht en aanmoediging in de kou te laten staan. Psychiater ging ook een gesprek met me ouders aanvragen, ben eens benieuwd wat dat zal geven
En het weekend is immers al half om. Ik verveel me dood, de meesten zijn naar huis. Niets te doen dus. Voel me een beetje triest, want het foefelen gaat zo easy lijk het maar kan zijn en ze hebben het niet door. En ik zou zo graag eerlijk zijn want ik weet dat het niet goed is en dat ik zo geen stap vooruit kom, maar ik ben bang om toe te geven, bang dat ze weer boos zullen zijn, dat er weer niets anders dan preken gaan volgen, dat ze het zo beu worden en me naar huis sturen, terwijl ik echt wel beter wil worden! Bang dat ze datgene wat ik al heb verkregen gaan afpakken(sporten, het buiten mogen in de weekends...) Bang dat ik dan helemaal geen kans meer heb om te foefelen als het me helemaal niet meer gaat. En vooral bang voor de kilo's die er aan zullen vliegen... Ik wou dat ik eerlijk kon zijn, dat ik niet weer moet doen alsof alles goed is. Maar ik heb het gevoel dat dat helemaal niet gaat, dat ik dan helemaal word afgestrafd. Ik besef dat dit me echt niet verder helpt, maar het kan zo opluchten en tergelijk ook zo'n marteling zijn, beseffen dat je eigenlijk weer iedereen die zoveel voor je doet, die in je gelooft en om je geeft aan het teleurstellen bent. Ze geven complimenten dat ik het goed doe, dat ze trots op me zijn, maar dat is niet terecht, want ik ben nog steeds even slecht bezig als ik was voor ik hier kwam. Misschien ben ik slecht? Misschien moeten mensen niet meer in me geloven, want ik ben dat niet waard.
En het leven gaat verder. In Kortenberg Iedere dag is het een strijd, een strijd tegen eten, een strijd tegen insuline, een strijd tegen de kilo's. Deze week 1kg aangekomen en toch amper gegeten, meestal 1 boterham als avond eten en de rest van de dag amper iets. en toch... Moet super veel insuline geven en daar kan ik niet zo mee lachen. Vandaag gelukkig wel de toestemming gekregen om weer te mogen sporten, maar enkel in de therapie maar bon, tis een vooruitgang zeker? En toch, al zit ik hier nu bijna 2weken toch weet ik nog genoeg manieren om te foefelen, en ik doe dat helaas ook steeds Hoe vaak ik mijn insuline niet geef, hoe vaak ik er nog mee kan foefelen, niemand die het door heeft... Oh help, ik ben misschien veel te vindingrijk... Morgen weekend, en ik mag dit weekend 5u aan 1stuk naar buiten, zowel zaterdag als zondag, maar enkel met bezoek... Zaterdag is dat geen probleem, zondag wel want dan krijg ik geen bezoek... Och we komen onze dag wel door. En maandag word gekeken of ik een uitgangskaart krijg of niet, had het al voor vandaag gevraagt maar ze willen eerst afwachten hoe het weekend gaat lopen... Oh help, ik wil gaan huilen Even bij iemand eerlijk kunnen zijn, zonder daarvoor steeds onder mijn voeten te krijgen, even bij iemand een fout mogen maken... Iemand die het verstaat, iemand die het begrijpt... Nog 16dagen en dan ben ik 20, zou de tweede trein in mijn leven ook een betere trein betekenen dan mijn eerste?
Morgen al een week hier. En al zoveel gebeurd. Allereerst sta ik sinds donderdag onder contract. Omdat de vpk er niet van overtuigd waren dat ik me aan de afspraak hield. Kreeg dus een contract met eerst 3puntjes op. Ik dacht lekker bij de hand te doen met als gevolg dat ze naar mijn endo gebeld hebben en ik nu een hele lijst heb. Was behoorlijk pissed! Vooral omdat ik niet mag gaan sporten en voor een blok ben gezet! Maar misschien was het wel nodig en de enige oplossing. Iedere keer is het strijd, en het is het ene moment al moeilijker dan het andere. Zeker als je niet eet en toch super veel insuline moet geven omdat je veels te hoog zit Stiekem ga ik iedere dag wel wat wandelen, maar kzou liever wat intensiever sporten. Morgen beginnen we een nieuwe week, ben benieuwd hoe het lopen zal...
Vandaag voor de derde dag in Kortenberg. Het begint te wennen maar is alles behalve makkelijk! Uit het medisch onderzoek van gisteren is gebleken dat ik een blaasontsteking heb, te veel calcium(kan je daar dan teveel van hebben ) te hoge cholestorol (al was vooral mijn goede aan de hoge kant, ma toch ben er niet happy mee!) ben 4cm gekrompen! 800gram bijgekomen en dat terwijl ik enkel mijn pomp heb aangesloten, nog niet eens gebolust voor me eten, laat staan gegeten. Pff zou heel de boel willen buiten gooien nu! Was vandaag al heel de dag niet echt happy... Maar dat was dan vooral omdat ik het nog steeds niet kan om te eten en ook niet voor te spuiten. Krijg nu een 1400kcal dieet en ik vind dat persoonlijk nog te veel, eet nog geen derde daarvan op. En ik had de dokter beloofd dat ik het zou proberen, en het lukt niet, het lukt gewoon niet! kan wel super hard janken! Dan vandaag weer op medisch onderzoek, omdat het gisteren een andere dr was en ik dus gwn moest voor me suiker te bespreken en bloed en urine test. En daar dan de resultaten gekregen, en te zien gekregen dat ik was bijgekomen, en dan 4cm kleiner... NU wil ik echt heel de boel in de boom hangen.
De laatste momenten voor mijn opnamen... Allee ja, ik weet nog niet precies wanneer precies ik word opgenomen, maar ze zeiden een paar dagen een dag of 4... en ondertussen zijn we toch al 3 dagen verder... Dus waarschijnlijk voorlopig het laatste blog berichtje... Pff kijk er hoe langer hoe meer tegenop. Begin echt te panikeren, alles nog eens tot het uiterste. Toch nog zoveel mogelijk willen afvallen nu voor mijn opnamen... Dus volledig stoppen met pomp en zo weinig mogelijk eten... En daar nog eens extra de pillen erbij... Het doel heiligt de middelen? Nee tis gewoon de angst... Want als ik ginder toch bijkom, dan kan ik beter maar zo weinig mogelijk wegen. Compenseren op voorhand... WHAAA save me...
Mannekes in de tijd dat ik niet op me blogje ga kunnen komen, pas op eh! Ik waak hier! Dus breek de boel niet af...
Prison gates won't open up for me On these hands and knees I'm crawling Oh, I reach for you
Well I'm terrified of these four walls These iron bars can't hold my soul in All I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Heaven's gates won't open up for me With these broken wings I'm falling And all I see is you
These city walls ain't got no love for me I'm on the ledge of the eighteenth story And oh I scream for you Come please I'm calling And all I need from you Hurry I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And all I need is you Come please I'm calling And oh I scream for you Hurry I'm falling I'm falling I'm falling
Show me what it's like To be the last one standing And teach me wrong from right And I'll show you what I can be And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me Hurry I'm falling
And say it for me Say it to me And I'll leave this life behind me Say it if it's worth saving me
Vertaling
Gevangenishekken zullen niet voor mij openen Op deze handen en knieën kruip ik Oh, ik reik naar jou
Ik ben doodsbang voor deze vier muren Deze ijzeren tralies kunnen mijn ziel niet binnenhouden Alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die nog staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden
De poorten van de hemel openen niet voor mij Met deze gebroken vleugels val ik En alles wat ik zie ben jij
Deze stadsmuren kennen geen liefde voor mij Ik sta op de rand van de achttiende verdieping En ik schreeuw voor jou Kom alsjeblieft, ik roep En alles wat ik nodig heb van jou Haast je, ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat niet En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En alles wat ik nodig heb ben jij Kom alsjeblieft, ik roep En ik schreeuw om jou Haast je, ik val Ik val Ik val
Laat me zien hoe het is Om de laatste te zijn die staat En leer me wat goed is en wat fout En ik zal je laten zien wat ik kan zijn En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het als het het waard is om mij te redden Haast je, ik val
En zeg het voor mij Zeg het tegen mij En ik laat dit leven achter me Zeg het of het het waard is om mij te redden
Gisteren(ondertussen eigenlijk al eergisteren) op intake gesprek geweest in Kortenberg. Ik word daar opgenomen. Eerst op de afdeling crisisinterventie, dit omdat de wachtlijst van eetstoornissen te lang is en deze veel korter is(een paar dagen). Nadien word gekeken om mij dan op de juiste afdeling te plaatsen of eventueel ambulant te begeleiden. Dit wil dus zeggen niet meer twijfelen over al dan niet stoppen op school->STOPPEN (is gisteren al geregeld, en geen prob om volgend jaar weer opnieuw te starten, OEF! ) En helaas wil dit ook zeggen vervroegd afscheid nemen van mijn kot, de laatste uren zijn ingeslagen, zelf mijn kot niet kunnen leegmaken... Pff als ik straks vertrek en de deur achter me sluit kom ik hier nooit meer terug Vandaag al de posters van de muur, alles zo gezet dat mijn ouders gemakkelijk en zonder het verkeerde of de helft te vergeten, hier de boel kunnen komen leegmaken. En toch ben ik bang voor Kortenberg, Hoe zullen ze thuis reageren? Is het echt wel nodig om naar Kortenberg te gaan? Ga ik het wel aankunnen? hoelang zal ik moeten blijven? Ik ben bang voor wat er zal komen. Ik ben bang omdat ik al volop trucjes aan't verzinnen ben. Ik ben bang om alles op te geven, om mijn tafel af te breken en een nieuwe te bouwen. Want wie zegt dat die tafel steviger zal zijn? Ik ben bang om mijn vrienden achter moeten laten. Ik ben bang dat ik toch niet op tijd met school zal kunnen starten. Ik ben bang om alles achter te laten. Ik ben bang om thuis alles te moeten vertellen, hoe zullen ze reageren? wat zullen ze denken? Hoelang gaan ze me blijven verwijten? En goh wat ik graag mijn endo bereikt gehad. Maar hij reageert niet. Khad hem nog graag horen zeggen dat alles goed zou komen, ik had graag van hem geweten dat hij achter deze beslissing staat. Ik had zo graag van hem die spreekwoordelijke aai over mijn bol gehad, Ik had graag nog geweten voor ik vertrek dat hij niet meer kwaad is, dat hij me opnieuw durft vertrouwen, dat hij weer kan geloven in mij. En ik had zo graag nog het een en het ander met hem uitgepraat. Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". Please safe me!
Vandaag bij de huisarts geweest, heb hem iets laten verzorgen waar ik me de laatste dagen vree ongerust over had gemaakt. Iets wat ik gisteren niet aan de psychiater durfde vragen. Lichtjes onder mijn voeten gehad dat ik het gisteren niet aan de psychiater had gevraagt, maar niet echt om te zeggen dat hij kwaad was. Eerder geschrokken denk ik. Anyway, ik moest dus vertellen hoe het geweest was gisteren en toen ik vertelde dat ik naar huis ben gegaan met enkel een telefoon nummer en een adres, geen naam, geen verwijzing niets was hij niet zo happy. Kheb hem het adres gegeven en hij gaat ernaar toe bellen en morgen moet ik hem tussen 16u en 19u opbellen. Hij zal dus zorgen voor een intake gesprek waarna normaal een opname zal eindige. Oef er komt vooruitgang. Voor het eerst heb ik echt het gevoel dat we er zullen komen. We hebben het ook even over school gehad en zijn overeen gekomen dat ik dit jaar stop met school en dan volgend jaar de draad weer opneem, als ik mijn probleem heb opgelost. Dus morgen naar Oostende om het daar over een stop te hebben en over de mogelijkheden van volgend jaar opnieuw beginnen. Gaan we er nu eindelijk komen? Of zal het weer uitdraaien op niets?
want weer heb ik stiekem pillen kunnen meesmokkelen, weer heb ik kunnen kotsen. Maar ik heb wel braafjes mijn suiker onder controle gehouden. 
en daar ben ik wel al heel trots op, want hoewel ik het er enorm moeilijk mee had heb ik mezelf toch kunnen overtuigen om te spuiten.
Maar nu wel een enorme schrik voor de weegschaal morgen
tis meer een mesthoop ondertussen) en ik heb gevoeld en beseft dat ik het echt niet alleen ga kunnen. Heel de week me lopen afvragen of ik toch niet sterk genoeg zou zijn om het thuis te doen, ambulant, maar daar ben ik duidelijk nog niet klaar voor. 
Met die kroon op me hoofd(mocht die immers niet afzetten van dat meisje eh ;))
nuja ik weet wel waarom, ze hebben ook wel een vermoede dat ik er voor iets tussen steek omdat ik het plots niet meer zo moeilijk heb. Maar ze weten niet hoe of waarom. 
Pff ik wil het opgeven. Ik zie het totaal niet meer zitten. Ik heb er echt meer dan genoeg van. Ik wil niet dik worden, ik wil niet, wil niet, wil echt niet meer. 
Dan had hij al die tijd zijn hoofd niet hoeven te breken over wat er nu aan de hand was. 
Hij was de eerste en de enigste die aan de alarmbel trok. Hij was diegene die me niet in de steek liet, die me steeds weer opraapte als ik was gevallen. En net nu heb ik een beetje het gevoel dat ook hij mij laat vallen. En al weet ik diep van binnen wel dat dat niet het geval is, toch voelt het nu zo aan. Maar ik kan hem wel verstaan, ik heb immers lang genoeg "met zijn voeten gespeeld". 
