Vaak wou ik dat ik een aan-en uitknopje had voor mijn gedachten. Ik besef dat ik te veel nadenk en dat, dat vaak niet goed voor me is. Ik word er onzeker van, een beetje mismoedig en de depressieve ik komt weer naar boven. De ik die niet meer verder wilt, de ik die alleen maar naar perfectie streeft en zich een straf moet opleggen als het misloopt. Ik voel me schuldig voor wat ik mijn vrienden heb aangedaan. Hun
onmacht, hun angst,..., misschien zelfs mijn "verraad" want uiteindelijk vind ik dat ik met mijn gedrag in het verleden een teken heb uitgezonden naar mijn vrienden dat ze niet belangrijk voor me zijn. Maar ze zijn dat wel, en dat besef ik steeds meer. Ik weet alleen niet wat ik kan doen om het goed te maken. Ik weet wel dat ik ze veel teleurgesteld heb. Eigenlijk stel ik ze vaak nog teleur. Allee vaak, de laatste tijd toch. Ik voel me de laatste tijd gewoon te slap om nog verder te strijden. Ik ben op. Letterlijk en figuurlijk. De vijand krijgt weer macht over me. Ik ben bang. Maar anderzijds voel ik me ook weer machtig. Ik heb de controle, niet mijn lichaam bepaalt wat ik doe, maar mijn geest, of misschien beter gezegd de vijand's geest. De moeilijkste momenten zijn als je beseft dat je aan't verliezen bent. Soms kan het zo onopvallend, ongewild beginnen en je weer helemaal in zijn macht nemen. Het ergste is dat ik hem zelfs help de macht weer over te nemen. :(
