Het is behoorlijk grappig om te zien hoe ouders helemaal kunnen veranderen wanneer ze "eerste" horen. Om maar een voorbeeld te geven. Een stel ouders is de tut van hun baby kwijt. Niet erg want hij was toe aan een iets groter formaat. Maar die bewuste tut was wel de allereerste tut van het kleintje en de ouders zouden die graag als herinnering hebben. Nu is er een andere baby met net dezelfde tut, alleen hangt(recent) op de zijne een stickertje met zijn naam. De ouders die de tut kwijt zijn weten dat dat kindje dezelfde tut heeft en vroegen of we eens bij de ouders van de andere baby konden horen of zij toevallig niet de bewuste tut mee hadden genomen.
We spreken die ouders aan en vragen of zij thuis eens wilden kijken of zij die tut misschien ergens hadden. Die ouders al een beetje geirriteerd(tis maar een tut hé) beetje aan het tegen spartelen(geen zin om daar ook maar achter te zoeken/kijken) tot ik dan vertel dat het de eerste tut van het kindje was. Ineens zie je het gezicht van die ouders helemaal veranderen. Ineens beseffende welke waarde die tut heeft...En dan direct: we zullen er eens achter zien.
Jah, het leven en de kleine dingen in/uit het leven krijgen toch direct heel andere waarden, belangrijkere waarden met zo kleine kinderen.
