Vandaag mijn laatste consultatie bij de assistent psychiater die me het afgelopen jaar heeft opgevolgd. Eindelijk ben ik van hem af. Niet dat het zo'n slechte psychiater is, voor andere toch, maar voor mij was hij een hel. Ok ik ben geen gemakkelijke prater, maar het ontmoedigde me nog meer dat telkens ik een poging nam om toch te proberen te verwoorden wat er door me heen gaat, dan begon hij over iets totaal anders, of nam hij me niet serieus. Vandaag helaas ook. Ik vertelde hem dat ik al een hele week rondloop met sp-gedachten die nu toch extreem hoog zitten, en hij begint over iets totaal anders. Hij begrijpt totaal niet wat door me heen gaat en het is toch belangrijk dat je daar toch zeker al niet naast de kwestie zit. Nee vandaag was een heel ontgoochelende dag. Niet alleen die psychiater die nie wou luisteren, maar ook het feit dat ik een eerste familiegesprek zou hebben(dat de eerste keer altijd alleen met mij is), maar waar de psychologe bij aankomst zei dat ze me niet ging opvolgen vermits ik al op postkuur zit, en me dus een lijst gaf met mogelijke psychologen die, die gesprekken wel zouden willen doen. Het maakt me kwaad dat ze al van bij mijn eerste opname zeiden dat ze die gesprekken zouden starten en dit pas doen wanneer ik vertrek, om dan te zeggen dat ze me die gesprekken niet kunnen aanbieden daar ik al in postkuur zit En dan niemand van de professionele hulp die me serieus nam. Misschien maar goed dat ik ook nog naar D. ging, want het was anders niet goed gekomen. En ook al voel ik me nog steeds niet ok, het zit tenminste toch al niet meer zo hoog... En nu afwachten of de vervanger van de assistent psychiater beter is...
Als ik erbij nadenk dan heb ik eigenlijk alles om gelukkig te zijn. Ik heb heel veel vrienden die achter me staan, die klaarstaan op de momenten dat ik ze nodig hebben. Die me ondanks vele stommiteiten niet hebben laten vallen. Echte vrienden, ik kan met trots zeggen dat ik er veel heb! Bovendien heb ik een vriend die me graag ziet zoals ik ben. Hij veroordeelt me niet om wat ik in't verleden heb gedaan. Hij neemt me zoals ik ben. Ik heb een leuke job, met hele toffe bazen, super lieve collega's. Het is er altijd wel lachen en ze staan steeds klaar als er een probleem is. Fouten maken mag, je bent toch ook maar een mens?! Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga! Ik heb toffe hobby's. Ze zien me er steeds graag komen(of ze kunnen goed acteren )En het is er altijd wel lachen. Ik heb familie. De band met mijn broers en zussen is speciaal. Ook al komen we niet altijd even goed overeen, we geven om elkaar en dat is wat telt. Ook mijn ouders ben ik dankbaar, ondanks dat ze niet altijd het beste doen, weet ik wel dat ze dat proberen. Steeds vaker proberen ze te laten zien dat ze van me houden. Ik heb momenten met mijn ouders die ik kan koesteren. Ik heb nieuwe kansen gekregen van mijn ouders.
Eigenlijk heb ik toch alles om gelukkig te zijn. Wat wil een mens nog meer? Waarom laat ik me zo ongelukkig maken door 1 droom die ik niet kan bereiken?
En alweer kom ik zagen... Alweer kom ik jullie vertellen dat ik me eigenlijk niet zo geweldig voel. Dat ik me triest voel. Ik ben ervan overtuigd dat ik aan't falen ben. Ik ben ervan overtuigd dat ik lelijk ben, dat mensen een afkeer van me zouden moeten hebben enz. Het is niet tof om erover te blijven zagen hé. Nog minder tof om het te moeten voelen en 's nachts wakker te liggen van het gepieker. Piekeren omdat iedereen me complimentjes geeft en ik die natuurlijk niet wil/kan geloven. Waarom kan ik niet gewoon even geloven wat andere zeggen? Waarom durf ik hun mening niet te geloven? Waarom kan ik niet blij zijn met mezelf en in mezelf geloven? Maar natuurlijk hebben jullie daar ook geen antwoord op.
Het is gewoon zo vreselijk vervelend. Het is geen leven meer. Ik kwets niet alleen mezelf, maar ook mijn omgeving. Ik neem afstand om mezelf te beschermen, maar dat begrijpen ze niet. En het is ook moeilijk om te begrijpen...
Ondanks dat het met momenten wel heel hard werken is, is het wel iets waar ik met plezier naartoe ga!
)En het is er altijd wel lachen. 
