Ik ben boos op mezelf. Hoewel ik zo goed en zo kwaad mogelijk probeer om niet terug te vallen, lijkt het me steeds minder en minder te lukken. Het komt allemaal zo onschuldig. Maar uiteindelijk is dat wel de stap naar het weer totaal verkeerd gaan. Maandag naar een feest geweest en beginnen drinken, en uiteindelijk niet meer kunnen stoppen en dus weer compleet zat. Ook weer aan de drugs gezeten en ik voelde me toch zo gelukkig en goed, niets of niemand kon mijn nog kwetsen. Met als gevolg dat ik me nu al 2dagen terug ongelukkig voel en echt drang heb om me weer zat te drinken/drugs te pakken, zodat ik weer "gelukkig" ben. Ik walg van mezelf! Want drank en drugs zijn zo laag. Het zijn illusies van geluk. Ik moet de drang weerstaan! En dan mijn insuline, gisterenavond ALWEER! mijn basis vergeten te spuiten. Deze keer heb ik het pas bij het opstaan gemerkt. Ik ben kwaad op mezelf. Maar echt kwaad. Ok het kan iedereen al eens overkomen, maar de laatste tijd gebeurt het me toch vaker. Mijn waarden trekken op niks, en als ik mijn dokter was, gaf ik me mijn pomp niet terug. Het is niet meer serieus. Hoewel ik het niet per opzet doe. Toch is het behoorlijk deprimerend om te zien dat het allemaal niks uitmaakt. Eigenlijk heb ik zin om er mij niks meer van aan te trekken. kheb het gevoel dat ik val op de eindstreep. Maar ik heb me voorgenomen om echt nooit meer met mijn insuline te knoeien om af te vallen. De laatste dagen valt dit voornemen me toch wel zwaar, maar vooral omdat het precies niet uitmaakt wat ik eraan doe. Dan is er nog mijn gewicht en eten/niet eten, pillen... Dat is echt een ramp. Zo vaak mogelijk sla ik het over, of braak ik het weer uit. Ook probeer ik lekker veel te bewegen. Vandaag ben ik echter weer een stap te ver gegaan. Het is eigenlijk begonnen met te gaan fietsen om mijn suiker weer omlaag te krijgen. Ben het kruidvat binnengestapt en daar een beetje aan't rondkijken, naar alles. Maar natuurlijk had ik het dieetpillen rek moeten overslaan, maar dat deed ik niet, en nu ben ik thuis gekomen met weer verschillende dieetpilletjes. Ik wou ook nog laxeermiddel gaan halen, maar ik heb mezelf zowat op mijn fiets naar huis gedwongen. Het zit weer hoog. En ik val weer af, weer behoorlijk veel op korte tijd. Maar het is nooit genoeg. Nu voel ik me behoorlijk mislukt omdat ik me niet gelukkig kan voelen zonder al die slechte dingen. Omdat ik niet gelukkig kan zijn met alles wat ik wel heb. Het verdriet zit hoog, de pijn is bijna ondraaglijk. al 2dagen wil ik weer een sp doen. Maar kheb allerlei dingen geprobeerd om niet toe te geven. Het helpt niet, het gedacht blijft in me op komen, dus heb ik naar Kortenberg gebeld om hulp te vragen. Maar het enige wat ze zeggen is: probeer wat te slapen(twas kwart na 8!!!!) Veel heeft het dus niet geholpen. Waarom bel ik nog? Och het zal wel overgaan zeker?
Gisteren had ik een date met D., je weet wel, de gast vanop de bbq die me mee uit eten had gevraagd, maar waar ik eerst niet op ben ingegaan. Ondertussen had ik hem wel al een paar keer terug gezien, en we waren bijna dagelijks aan't mailen. Vrijdag kwam terug de vraag om eens af te spreken en dus hadden we gisteren afgesproken. Het was een hele toffe dag, echt waar! Hij was heel vriendelijk en lief, we hebben veel kunen praten en genieten van de natuur/simpele dingen. 's avonds zijn we dan nog met die vriendin van de bbq wat gaan drinken. Over het algemeen voelde ik me wel heel gelukkig en goed. Toch, was het niet allemaal zo heel tof, in de zin van dat hij me constant complimentjes gaf, en ik me daar nie zo goe bij voelde. Meende hij nu echt wat hij allemaal zei? Of is dat gewoon een ordinaire versiertruc van hem? Ik weet dat ik zo niet mag denken, maar ik doe het toch, zonder dat ik het wil. Ik ben bang dat hij me in de steek gaat laten of me belachelijk gaat maken. Ik ben bang dat hij me zal kwetsen, net nu ik denk dat mijn wonden aan't genezen zijn. Bovendien ben ik bang dat mijn verleden, mijn heden/toekomst in de weg gaat staan. Ik voelde me daarstraks zo gelukkig dat ik zelfs zin kreeg om te gaan shoppen. Terwijl ik altijd een hekel heb aan shoppen, ik kan de confrontatie niet aan. Anyway, ik ben serieus gaan shoppen! Heel de voormiddag, 6truitjes, 2topjes en een 1paar nieuwe schoenen is mijn buit vandaag geweest. En zo verliefd/dol ik daarstraks op mijn buit was, zo verafschuw ik het nu. Ik vind ze niet lelijk, maar ik heb het gevoel dat ik er weer een olifant in lijk. Ik durf het precies zelfs niet meer aan te doen, zelfs niet om mijn ongelijk aan mezelf te tonen. Ken je dat? Och ik haat die moodswings hé. Daarstraks zat ik nog op een hoge roze berg, nu zit ik de diepste put. Maar waar komen die nu toch steeds vandaan? Wat maakt me nu zo ongelukkig? Die angst? Het gepieker? Ik snap gewoon niet wat iemand nu leuk aan me zou vinden.
