Ik heb het gevoel dat vandaag mijn batterijen weer een groot deel zijn opgeladen. Eigenlijk was het een doodgewone dag, maar op een of andere manier heeft die me wel deugd gedaan. Papa was er niet vandaag en de sfeer die er in huis hing was een stuk kalmer en opgewekter. Ik heb me geen moment verveeld en het gevoel gehad dat ik nuttig bezig was. En misschien was het dat wat ik nodig had? Een beetje rust en het gevoel hebben toch iets te kunnen betekenen voor anderen. Ik denk dat het gesprekje van gisteren met mijn moeder, haar ook heeft doen beseffen/laten aanvoelen dat ik ook liefde nodig heb. Ik was in mijn knuffel element vandaag en blijkbaar niet alleen ik, maar ook mijn kleinste zusje Toch leek mijn gevoel van herwonnen liefde op een bepaald moment weer weg omdat ik tijdens de voorbereidingen voor de bbq me per ongeluk had gesneden aan een blik en dit genaaid moest worden. Ik kreeg bijna een inzinking omdat ik het weer verknald had. Ik wou me niet bezeren, maar het was toch gebeurd waardoor we een serieuze vertraging opliepen en ik weer een extra last was. Maar tegen mijn verwachtingen in maakte ze er geen drama van en reageerde ze precies zoals een moeder zou moeten reageren als haar kind gekwetst is. Mentaal ben ik weer wat opgeladen, maar op het moment ben ik fysiek een wrak. Dus kruip ik nu mijn beddeke in.
Gelukkig mocht ik vandaag op weekend vertrekken. Niet dat ik zo blij ben om thuis te zijn, maar ik weet dat ik thuis gewoon veel minder vlug iets zal proberen om mijn kleine zusje te beschermen. Want ik herken heel veel van mezelf in haar en het enige wat ik echt wil, is dat zij gelukkig zal zijn en een betere toekomst heeft dan ik. Ik heb haar altijd willen beschermen en ik ben blij dat m'n ouders het zo veel mogelijk van haar verborgen willlen houden als ik een suicidepoging ofzo heb gedaan. Nu liet m'n moeder me vandaag een brief lezen die m'n zusje aan haar had geschreven(M'n zusje schrijft elke avond een briefje naar mijn moeder). Hierin stond hoe zeer zij het beu was gepest te worden en dat ze het leven niet meer zag zitten. Ze zij er ook expliciet in dat ze een eind aan haar leven ging maken als niemand snel het pesten zou stoppen. Ik vind het straffe woorden voor een kind van nog geen 13. Het deed mijn hart breken. Want zoals ik al zei, ik herken mezelf hierin. Gelukkig heeft m'n moeder de hint begrepen en is ze ermee naar de dokter gestapt. Deze heeft dan een brief naar school geschreven die uiteindelijk toch actie heeft ondernomen. Thans hadden mijn ouders al 4keer de pesterijen gemeld, maar er werd gewoon niets ondernomen. Ook is mijn zusje al 2keer op gesprek naar het CLB gemoeten en staat nog een 3de gesprek gepland. En wat me misschien nog het meest geruststeld is dat ze ook een afspraak heeft bij het cggz(centrum geestelijke gezondheidszorg). Maar dat neemt niet weg dat ik dood ongerust ben in mijn "babyzusje". Ik wil niet dat ze zich zo voelt. Ik wou dat ze gelukkig zou zijn. Ik wou dat ik haar dat gevoel kon geven maar blijkbaar ben ik alleen maar het slechte voorbeeld. Ik wil niet dat ze hetzelfde pad bewandeld als dat ik heb gedaan. Ik wou dat het leven voor haar veel mooier en aangenamer was.
Het is bijna zover. Morgen moet afscheid nemen van het meisje waar ik nu een gans jaar elke dag vreugde en verdriet mee gedeeld heb. Het meisje waar ik samen zoveel dingen mee heb meegemaakt en die me steeds wel weer wist op te beuren of te redden. Het laatste jaar was jij mijn enige constante houvast. Jij begreep me, jij was er als ik je nodig had, en omgekeerd ook. Samen waren we een pracht duo. Maar nu is het tijd, tijd voor je om te gaan. En je gaat dat goed doen, dat geloof ik! Je gaat de wereld laten zien wat een pracht meid je bent! Maar meis ik ga je verschrikkelijk hard missen! Ik wil niet dat je gaat. Maar ik moet je laten gaan. Moppie, ik hoop dat ik je nog heel vaak ga zien en horen. Ik hoop dat je gelukkig gaat zijn en dat de toekomst veel beter is dan het verleden. Moppie het ga je goed. En ook al weet ik dat het goed gaat komen en dat ik je nog wel een keer ga zien, ik wil geen afscheid nemen. Maar ik begin het steeds meer en meer te beseffen dat je weggaat. Ik wou dat ik je nooit meer moest laten gaan, maar helaas gaat dat niet. Moppie dikke knuffel, ik mis je nu al
Ik zit er helemaal door en ik weet totaal niet wat me nog kan helpen. Als ik eerlijk ben: ik wil er zelfs niet meer voor vechten. Ik ben het beu. Al een jaar probeer ik nu al 101 dingen en steeds blijft dit gevoel terug komen. Kom ik dan zwak over, als ik zeg dat ik het niet meer wil proberen? Dat ik het wil opgeven? Dat iedereen het mag laten? Of kan je het begrijpen? Neen, waarschijnlijk kan je het niet begrijpen.
Gisteren zat het weer heel hoog, helaas, of juist goed op dat moment, had ik niks meer voorhanden om iets te ondernemen. Maar dat was buiten mij gerekend. Want via een smoes heb ik toestemming gekregen om even naar huis te reizen waar ik me natuurlijk weer kon bevoorraden. 'S avonds was ik wel weer gekalmeerd en is de boel dus in de kast beland. Maar vandaag kwam het weer op. Ik heb dan aan iemand toegegeven wat ik vanplan was en zij heeft me gesmeekt naar de psychiater te gaan. Ik heb haar graag, ze heeft hetzelfde meegemaakt en begrijpt als geen ander hoe ik me voel. Voor haar ben ik naar de psychiater gegaan en heb ik hem mijn plan verteld. Hij is meteen naar de verpleging gegaan die mijn insuline hebben afgenomen en me sindsdien ieder half uur bij hun willen zien. Ook mag ik niet meer naar buiten. Ik ben pissed en radeloos want ik wil dit niet. Ik wil de controle en die is me weer afgenomen. Al weet ik dat het voor mijn eigen "goed" is.
Ik weet niet meer wat ik wil. Soms wil ik hulp, soms wil ik enkel doodgaan. Ik wou dat iemand me kon laten zien dat het leven wel de moeite is.
Vandaag nog maar eens bij de psychiater geweest. Hij denkt erover om me weer op de gesloten afdeling te steken. Maar ik wil dit niet. Sterker nog: ik wil weg. Al besef ik dat het niet gaat gaan, zeker niet als ik weer terug naar huis ga. Ik wou dat ik al wist wat ik ging studeren en waar, dan kon ik naar een studio zoeken, dan was het tenminste realistisch om te denken dat ik achter 2wkn zou kunnen vertrekken. Maar pff ik heb nog geen studie, dus ook geen locatie dus ik kan nog steeds geen oplossing zoeken. En ik besef dat het allemaal niet op 1,2,3 geregeld is, dus dat ik nog wel een tijdje hier moet blijven, of lang thuis moet zitten. Op postkuur komen is geen optie want uiteindelijk ben ik dan nog 6/7 thuis. Even heb ik gedacht om dan naar een vriendin te gaan. Maar dat is geen optie, ik wil niet dat zij mij moeten onderhouden en ik heb geen inkomen dus ik kan voorlopig mezelf niet onderhouden. Bovendien kan ik daar toch moeilijk met heel mijn hebben en houden intrekken? Ook al is het maar voorlopig. Anyway, geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om terug naar Anges te gaan. Morgen word het in team besloten. Ik hoop dat ze een beetje lief voor me zijn. Maar vandaag zal ik nog sterven van de zenuwen...
Toch leek mijn gevoel van herwonnen liefde op een bepaald moment weer weg omdat ik tijdens de voorbereidingen voor de bbq me per ongeluk had gesneden aan een blik en dit genaaid moest worden. Ik kreeg bijna een inzinking omdat ik het weer verknald had. Ik wou me niet bezeren, maar het was toch gebeurd waardoor we een serieuze vertraging opliepen en ik weer een extra last was. Maar tegen mijn verwachtingen in maakte ze er geen drama van en reageerde ze precies zoals een moeder zou moeten reageren als haar kind gekwetst is. 
