Deze ochtend zo blij! Alweer 800gram afgevallen En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is. Het doet me soms twijfelen, is het allemaal wel de moeite waard? Is het ooit wel goed genoeg? En toch kan ik het niet laten. Het moet eraf, het moet! Liefst zo snel mogelijk. het moet gewoon! Ik wil hoe moeilijk en hoelang de weg nog is absoluut bewijzen dat ik het kan. Ik zal het kunnen. Ik moet het kunnen. Ik heb de controle, en ik zal de controle houden.
"Alles gaat goed hier, oh cva zunne,..." Kon ik het nu zelf maar geloven en zeggen zonder te denken: je moest eigenlijk maar eens weten... Maar ik ben het zo beu om tegen mijn vrienden te moeten zeggen dat het niet goed gaat, dat ik het niet aankan en dat ik aan het opgeven ben want het heeft geen zin om te blijven vechten. Ik ben het beu die commentaar van: je moet volhouden, dan begin je weer van vooraf aan, is dat wat je wil enz. Nee tuurlijk is da niet wat ik wil, ik heb verdomme hard geknockt om te staan waar ik nu sta, en Ja ik weet het weggaan was niet de verstandigste keuze die ik kon maken, maar ik moest er toch weg, en tja trots bewaren zeker? kweet het niet. Maar nee ik wil niet weer helemaal vanvoor beginnen en ik wil andere mensen niet teleurstellen en ik wil niet weer het vertrouwen van mijn endo beschamen, en blablabla. IK WEET HET! maar dat maakt het er niet makkelijker op hoor! Ik ben zo opgelucht dat ik weer kan doen en laten wat ik wil, dat ik steeds ik een fout heb gemaakt het met bepaalde niet zo heilige middelen goed kan maken. Dat ik wanneer ik helemaal paniekeer toch iets heb dat me weer kan kalmeren. En ja ok dat juist die dingen niet de goede zijn, weet ik wel, maar voorlopig is het de enige reddingsboei die ik heb... Ook al is die reddingsboei eigenlijk het anker dat me zal doen zinken. De obsessies komen terug, de dwang van te moeten en anders te mislukken... Meer als 10 keer per dag op de weegschaal, proberen om steeds minder en minder te wegen, en zo blij als ik 's avonds ben als ik zie dat ik 100gr minder weeg als die ochtend. En het zo blij en opgelucht zijn als ik zie dat ik die dag weer minder eenheden heb ingespoten als de dag ervoor, als ik minder kh heb gegeten, het is voor mij een gevoel dat ik weer de controle terugwin, al is het maar een valse controle. En ik weet dat het niet goed is, dat het verkeerd is. Ik voel me als in 2 gescheurd, een gevecht tussen mezelf en mezelf, want ik weet heel goed dat wat ik doe niet goed is, ook als ik het aan het doen ben, maar ik voel me zo gelukkig, machtig, opgelucht en goed als ik het toch doe.
Donderdag het intake gesprek voor die nieuwe afdeling. Ik zie het totaal niet zitten, ik wil niet weer naar Kortenberg. Ik heb de controle nu weer terug, controle die misschien geen controle is, maar in Kortenberg heb ik niets. Ik ben weer vrij, vrij als een vogel en ik wil niet weer opgesloten zitten in een kooitje. Het is veel simpeler en gemakkelijker om thuis te zijn, niet steeds met mezelf en mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Bovendien ben ik nog steeds razend op de psychiater in Kortenberg. Hij had het recht niet om naar mijn thuis te bellen en alles te vertellen, hij had het recht niet, en ik nu zou ik hem weer moeten vertrouwen?
pff juist nog eens nagekeken, toen ik vertrok in Kortenberg stond ik op 134,5gr kh per dag, thuis werden er dat per direct ong 90, en nu de dag van vandaag zit ik nog maar meer op 32 Eenheden insuline: Kortenberg:+/- 50/dag thuis direct: +/-48 en nu de laatste dagen:+/-28 bloedwaarden komen niet meer onder de 220 met maar gelukkig ook niet over de 450... allé ja kweet het dat is ook niet goed, maar zolang ik de hi's kan vermijden vind ik het nog vrij goed... Pff philippe moest het maar eens weten hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
En toch kon ik er niet helemaal gelukkig mee zijn. De angst dat er morgen weer bij zal zijn of niet zoveel af, het beseffen dat de manier waarop ik het ben kwijtgespeeld niet correct is, die constante druk om nog minder te moeten en dan tot de conclusie moeten komen dat er nog lang niet genoeg af is en dat de weg nog verschrikkelijk lang is.
hij zou razend zijn. kan ik hem blijven ontlopen?
