Dinsdag besloten om me weer te laten opnemen. Ik zat er fysiek en mentaal volledig door. Misschien dat ik nog wel enkele dagen door kon maar toch het ging echt niet meer. Dus met een bang hartje eerst maar tegen mijn ouders gezegt dat ik weer niet goed was en best opgenomen zou worden. Zij konden er natuurlijk niet mee lachen, al hadden ze het al enkele weken zien aankomen. En dan misschien nog het moeilijkste van alles, de dokter opbellen. Bang dat hij weer kwaad en teleurgesteld zou zijn, bang om weer te moeten toegeven dat ik het niet kon. Dat ik weer te zwak was om mij in mijn eentje te redden. Gelukkig viel zijn reactie wel goed mee. Ok eerst was hij precies wel wat kwader als ik hem opbelde, maar hij deed heel hard zijn best om lief te zijn en het te begrijpen. Ook de rest van het team was enorm lief en begrijpend. En ik blij dat ik eindelijk eens volledig open heb durven zijn tov hen. Me eens volledig heb durven openstellen en de echte ik met al haar pijn en verdriet heb durven laten zien, al was het maar heel even. Ook was ik bang om mijn vrienden op de hoogte te brengen van mijn opnieuw falen. Niet dat ze kwaad zouden zijn, maar eerder teleurgesteld, bezorgd en wanhopig? Ik wou hun niet opnieuw kwetsen door te moeten zeggen dat ik ondanks hun steun niet in staat ben voor mezelf te zorgen en mezelf te redden. Maar ook hun reactie viel heel goed mee. Ik heb schatten van vrienden. En ik verschiet er nog elke keer van om te merken hoeveel vrienden ik eigenlijk heb. Meer als ik ooit heb durven dromen en meer dan ik ooit had beseft. Men zegt in moeilijke tijden leert men zijn vrienden kennen. En meestal is dat minder dan ze dachten. Bij mij is het eigenlijk omgekeerd. Ik heb meer vrienden dan ik dacht. Vrienden die me ondanks mijn herhaalde fouten niet laten vallen. Vrienden die me keer op keer laten voelen en merken dat ze er zijn voor me. Ik ben rijk! Rijk aan vrienden. Wat moet men eigenlijk nog meer hebben? Eigenlijk zou ik gelukkig moeten zijn. Ik heb zoveel goede vrienden, ik heb een pracht van een diabetesteam. Maar waarom kan ik dan niet gelukkig zijn?
Gisteren dan de beslissing moeten nemen om naar huis te gaan. Hoewel ik liever nog een dagje ginder was gebleven(niet dat het zo leuk is daar) maar de veiligheid, weten dat er direct iemand zal zijn als het weer misloopt. Een plaats waar iemand is die even de controle overneemt en je niet alle verantwoordelijkheid zelf laat dragen. Toch moest ik naar huis. Mijn ouders zouden me vandaag niet zijn kunnen komen halen en om mijn vrienden weer op te trommelen(niet dat ze daar problemen mee zouden hebben) daar had ik niet veel zin in. Dus gisteren vertrokken, tegen mijn eigen zin en misschien ook wel een beetje tegen de zin van de dokter want ook hij had grote vraagtekens bij mijn vertrek. Ook hij had precies het gevoel dat het te vroeg zou zijn. Maar we zijn weg en hopen het ondertussen nog een dagje te kunnen redden.
Vandaag was een beetje een hel. Ik denk dat zowat alles wat verkeerd kon gaan verkeerd ging. Hopen dat morgen een betere dag gaat zijn. Een dag die vlug voorbij zal zijn zodat het vlug maandag is en ik weer in een veilige omgeving kan vertroeven.
Vandaag terug naar Kortenberg. Klaar voor een nieuwe betere start. Een nieuwe start, een nieuwe lei. Nu maar hopen dat alles terug goedkomt. Ik vind het nogal beangstigend dat alles mijn eigen verantwoordelijkheid is. Ok dat is uiteindelijk ook wel de bedoeling dat ik het allemaal alleen zal kunnen, toch had ik me misschien beter gevoeld als men bepaalde verantwoordelijkheden van me af zou nemen. Maar misschien dat ik dan weer zo overstuur geraak door de druk die ze op mijn schouders leggen. Ik weet het niet. Ik wil er wel voor gaan. Ben alleen bang dat ik mezelf weer zal voorbij lopen. Dat ik te vlug en te veel wil kunnen. Ik mag me er nu niet druk in maken, ik weet het. Alles op zijn tijd. Stapje voor stapje niet omkijken, niet twijfelen. Maar hoe weet ik dat ik niet te vlug ga, dat ik mezelf weer voorbij loop? Hoe weet ik als ik te langzaam ga? Anyway, de nieuwe afdeling valt wel goed mee. Het is wennen, maar alles nieuw is wennen. Toch voel ik me er redelijk op mijn gemak. Ik ken al een groot deel van de mensen dus dat scheelt zich ook al. Ook dat alle regeltjes, afspraken, verwachtingen enz netjes zijn uitgetypt scheelt veel. Als ik dan eens iets niet weet kan ik het nog even nalezen. Ik hoop dat ik me hier vlug thuis zal voelen. Dat het allemaal wel op zijn pootjes terecht komt. Al heb ik er zelf toch al wel een positief gevoel bij.
