vandaag was nogal behoorlijk euforisch. De laatste weken hebben mijn vriend en ik het een en het ander besproken maar eindelijk is de kogel dan toch zo goed als door de kerk.
We zijn het erover eens dat ik volgend schooljaar bij hem kom wonen. Ik betaal aan hem dan gewoon een deel "huur" en we maken een gemeenschappelijke pot voor zaken als eten enz. Om dit te kunnen realiseren hebben we ook beslist dat ik halftijds ga werken en halftijds ga studeren.
Nu rest ons nog opzoeken wat financieel en praktisch het beste is. En natuurlijk duidelijke afspraken maken zodat er hopelijk niet te veel misverstanden gaan ontstaan.
Ik hoop dat dit een mooi nieuw hoofdstuk zal worden in mijn leven.
En dan is er de toch niet.
Ik dacht als ik bij mijn vriend woon is het wel heel erg ver om naar mijn endo te gaan. Dus ik was aan't denken om dan volledig over te stappen naar het ander zh waar ik ook opgevolgd word, te gaan. Hoewel ik me daar niet zo op mijn gemak voel, zelfs enorme schrik van de prof heb.
maar nu ben ik het voor mezelf nog moeilijker aan't maken. Dinsdag had ik les over diabetes en daar werd er het een en het ander verteld over "betacel-transplantatie" Na de les ben ik er wat meer uitleg over gaan vragen en het klonk zo mooi. Geen zware operatie, geen afweerremmende medicatie,... En dat om toch een tijdje misschien zelfs altijd van je db af te raken. Je moest wel aan een aantal voorwaarden voldoen, maar aan de voorwaarde die zei mij vertelde, voldeed ik.
Dus ik mailde naar die prof, met de vraag of ik daar misschien voor in aanmerking kon komen en of ze me ook nog wat info wou opsturen. Ze mailde me terug met als antwoord dat dit alleen maar werd gedaan bij mensen die al complicaties hadden.
Waarop ik wel kwaad werd, en impulsief heb geantwoord dat ik het niet redelijk vind dat ze het alleen maar doen bij mensen met al complicaties ipv ook te proberen te verhinderen dat andere complicaties krijgen.
Waarop ik een boze mail terug kreeg waarin de prof zei: dat je gedurende jaren zware afweerremmende medicatie moet nemen en
dat het allemaal nog maar experimenteel is. daarom dat ze dat juist bij die mensen doen omdat er ook maar 40% bestaat dat je onafhankelijk wordt van insuline toedieningen.
Ok, dat veranderd de zaak natuurlijk, waarop ik mijn excuses heb aangeboden en heb verteld dat ik ander informatie had ze gekregen. Ze heeft er weer op gereageerd, en ze klonk nog steeds heel boos. Pff, nu wil ik al helemaal niet naar die conventie overstappen. Pff misschien moet ik gewoon naar geen enkele dokter gaan. Ze zijn toch allemaal zo frusterend en vaak ook heel omhoog gevallen.
vandaag weer naar de psychologe gemoeten. Vorige keer had ze voorgesteld om mijn gewicht op te gaan volgen, dat heb ik geweigerd. Het gesprek vandaag ging heel erg stroef, ik voelde me niet zo goed en de laatste tijd weet ik ook niet meer wat ik wil. Op't einde van het "gesprek" zei ze dat we afspraken moesten maken. Afspraken over mijn eten. Daar was ik mee akkoord en net als ik wou vertrekken zei ze ook dat ze me vanaf volgende keer gaat wegen. Dat heb ik weer resoluut geweigerd! Ik ben er zo bang voor. Niet voor mijn gewicht, ik weet verdomd goed hoeveel mijn gewicht is, maar gewoon de schaamte, het gedacht dat iemand anders kan zien hoeveel ik weeg. Ik ben bang, bang voor veroordeling en bang dat het juist het verkeerde effect gaat hebben. Ik ben bang dat ik dan juist nog harder ga proberen af te vallen omdat ik ga denken dat ze denkt dat ik een vette dikke koe ben. Nadien heb ik haar een mail gestuurd om het uit te leggen, want vandaag kon ik niet verwoorden wat ik dacht. En ik begrijp wel dat ze niet met me verder kan als ik zo met mijn eten bezig ben. Het begint steeds erger te worden, hoewel ik mezelf toch voor de zot aan't houden ben. Zo maak ik mezelf wijs dat ik eigenlijk wel eet, hoewel ik weet dat ik uiteindelijk gewoon een peulenschil aan't eten ben. Alléé ik bedoel: 1 boterham 's morgens en 1's middags en 's avonds 1 pannekoek, of een klein kommetje cornflakes is bijna hetzelfde als niet eten toch? pff. Ik heb gewoon het gevoel dat het allemaal maar bergaf gaat. Ik heb geen kracht meer. Ik ben gisteren nog van mijn sus gedraaid na een les. Echt niet fijn, zo voor heel de klas. bovendien kan ik me niet concentreren, ik kan niet nadenken en ik ben doodop! En thans ben ik nog 4kg in totaal afgevallen. De laatste week sta ik eigenlijk stabiel. Ik snap het gewoon niet.
